Еще я жив я не холодный прах как пишется

1 ответ:

Читайте также

ДАЮ СТО БАЛОВ!!!
1. Адзначце радкі, у якіх выразы не з’яўляюцца словазлучэннямі: 1) поле і лес;
2) самы добры;
3) хай бы прыйшоў;
4) хтосьці з нас;
5) учора вырашылі.
2. Адзначце словазлучэнні, у якіх дапушчаны памылкі ў кіраванні:
1) паслаць па бацьку;
2) падзякаваць сябра;
3) кватэра на два пакоі;
4) насміхацца над няўмелым; 5) накіравацца ў грыбы.
3. Адзначце словазлучэнні, у якіх галоўнае слова кіруе залежным; 1) падараваць радасць;
2) спяваць моцна;
3) спяваць песню;
4) сшытак брата;
5) мара вучыцца.
4. Адзначце неразвітыя сказы:
1) Печ халодная.
2) Летам дні доўгія. 3) Ужо заспявалі.
4) Чысты голас.
5) Сумна і прыветна.
5. Адзначце сказы, у якіх дзейнік выражаны назоўнікам ў назоўным склоне :
1) Яны стаялі, падтрымлівалі адна адну і ціха плакалі.
2) Зямля набывае матава-белы колер, а валаконцы ўсѐ ткуцца. 3) Там вецер, а тут заўсѐды ўтульна.

4) Кожны з нас маўкліва праводзіў вачыма жураўліны клін.
5) Заходняя Дзвіна – мая малая радзіма, калыска майго маленства.
6. Адзначце сказы, у якіх на месцы пропускаў абавязкова ставіцца
працяжнік:
1) Беларуская народная творчасць _ гэта паэма народа, люстра яго
душы.
2) Лічыцца, што пасля мовы адзенне _ найважнейшая этнічная
прымета народа.
3) Вада ў моры _ як шкло, аж відаць на дне пясок.
4) Увосень ночы _ доўгія.
5) Маѐ вялікае жаданне _ ва ўсім будзѐнным бачыць урачыстасць.
7. Адзначце сказы, у якіх правільна падкрэслены галоўныя члены сказа: 1) Нашы дзяды і бацькі ўмелі шанаваць хлеб.
2) Язэп Драздовіч – постаць незвычайная ў гісторыі мастацтва.
3) І расказаў дзед Талаш пра свае прыгоды.
4) На той хутар начальнік з байцамі трапіў другі раз.
5) У паветры сыра.
8. Адзначце сказы з недапасаванымі азначэннямі:
1) Пасля пацягнуўся поплаў з празрыстаю сінізною далечы.
2) Паляванне на грыбы – прыемнае правядзенне часу.
3) Прайшлі цѐплыя дажджы, сонца дорыць зямлі невычарпальную
ласку.
4) Жаданне пайсці на рыбалку не пакідала да самага вечара.
5) Тонкія серабрыстыя валаконцы асядаюць на зямлю.
9. Вызначце від выказніка ў сказе: То там, то тут былі бачны зубры. 1) Просты дзеяслоўны;
2) састаўны дзеяслоўны;
3) састаўны іменны.
10. Адзначце сказы, у якіх выказнік ужыты ў няправільнай форме: 1) Усе прысутныя бачылі, што старшыня нечым усхваляваны.

2) Тры высокія дубы ўзвышалася над хатай.
3) Частка студэнтаў адмовілася ад экскурсіі.
4) Мала хто з прысутных падтрымалі дырэктара. 5) Пяцѐра малых сядзела на беразе рэчкі.
11. Адзначце двухсастаўныя сказы:
1) Папараць жоўтая, буланая, а месцамі чырвоная, як агонь.
2) У расчыненыя дзверы павеяла вільготнай свежасцю.
3) Ды і з выгляду ѐн – хлопец нішто сабе.
4) Хто з грыбнікоў не ведае асаблівага паху маладых дароў прыроды. 5) Са свайго языка спусціш, на чужым не зловіш.
12. Устанавіце адпаведнасць паміж аднасастаўнымі сказамі: 1) Пахаладала.
2) Не рабі ліхога і не бойся нікога.
3) Раніца.
4) Хаджу, любуюся наваколлем.
5) Беларусь называюць краем блакітных азѐр. 6) Абагульнена-асабовы.
7) Назыўны.
Няпэўна-асабовы.
9) Пэўна-асабовы. 10.Безасабовы.
13. Адзначце сказы, у якіх аднародныя члены выдзелены коскамі правільна:
1) Вецер калыхаў высокія жоўтыя сосны, і яны шумелі несціхана вакол заставы, пасля супакойваліся і ціха шапталі пра нешта таемнае.
2) Раніцаю на ўслоне ляжалі пяць боханаў хлеба пышных, зарумяненых, злѐгку асвежаных і даспявалі.
3) Я амаль забыўся пра тую мімалѐтную, франтавую сустрэчу і ўспомніў пра яе толькі праз васямнаццаць год.
4) Аголеныя дрэвы шумелі глуха, надрыўна.
5) Неяк нечакана і непрыкметна з’явілася круглае, чырвонае сонца.

14.Адзначце сказы, у якіх няправільна вызначана сінтаксічная роля выдзеленых слоў:
1) Рака ў гэты час спакойная і велічная, і ні адна зморшчынка не
пярэсціла яе чало. – аднародныя выказнікі.
2) Растае снег, бягуць ручайкі, спяваюць жаўрукі. – аднародныя
выказнікі.
3) Дзень пагоды, восеньскай цеплыні і бясхмар’я панаваў навокал у
прыродзе. – аднародныя азначэнні.
4) Аголеныя дрэвы шумелі глуха, надрыўна, шалѐна біліся аб сцены
аканіцы. – аднародныя акалічнасці.
5) Здавалася, не будзе канца завірухі лютай сіле, яе злоснаму
завыванню. – аднародныя дапаўненні.
15. Адзначце сказы, у якіх знакі прыпынку пры абагульняльных словах
пастаўлены няправільна:
1) Лес заўсѐды шумеў: узімку і ўлетку, вясной і ўвосень.
2) Паўната адчування жыцця, жывая сувязь з людзьмі, пачуццѐ
адказнасці перад народам – усѐ гэта складае змест кніг П. Панчанкі.
3) А ты, сведка, плывеш і плывеш удаль, убіраючы ў сябе ўсѐ – добрае
і благое, радаснае і скрушнае.
4) Побач не было нікога: ні бацькоў, ні сваякоў, ні сяброў.
5) Вясна прыгожая ўсюды – у полі, у лесе, у горадзе.
Помогите пожалуйста ДАЮ СТО БАЛОВ !!!

Для Померанцева Россия Серебряного века – это Россия его детства. А многие пришельцы из нового СССР знают о старой России не больше, чем «уроженцы кометы Галлея». Ну, например, что «Москва при царе состояла из одной деревянной матрешки. Потому-то она и сгорела»…

Во время написания «Автографа» Чиннов уже не сомневается, что спор старой и новой эмиграций не приведет к диалогу, и все же: «Я говорил глухому…».

Правда, в переписке двух друзей — Чиннова и Иваска – последний все чаще пишет о новых единомышленниках, которых он встречает среди приезжих, называя их «четвертой волной».

Поэт Николай Моршен (тоже большой мастер звуковой инструментовки стихов, писавший Чиннову: «Очень интересны краезвучия у Вас там, где они используют наряду с рифмой ассонансы и диссонансы. Такого применения их я не могу вспомнить ни у кого») заметил, что в последней книге у Чиннова появился еще один лирический герой – обыватель [28].

Очень славный, но только легкомысленный («грех легкомыслия», кажется, — главный из его грехов). Он занят своими баранами, живет по принципу «моя хата с краю» — «вдалеке от здешних мест» и кается: «Эх! среда меня заела! И четверг меня заест!»

(Почему-то вспоминается советская классика: «Не надо печа-а-алиться…») И что хорошего видел в жизни этот рыболов: «Прощай, моя рыбка, прощай, червячок» — и все? «Ма­ленький человек» в русской литературе всегда трогателен.

Жалко его до слез, с его «не надо бояться. Там вечность и рай». И себя жалко. Но у Чиннова в стихах эмоции сменяют одна другую со скоростью, вполне соответствующей темпу современной жизни:

Монолог, начатый несколько десятилетий назад, окончен? «Современникам или потомкам я не знаю, что сказать»?

* * *

Последнюю свою книгу Чиннов посвятил «памяти матери и отца». Их судьбы, как и судьба всей России, были изломаны трагедией семнадцатого года. Горькое детство, потеря родины, нищета и бесприютность первых лет эмиграции — вот что так хочет забыть Чиннов, любуясь «прелестями земными», посмеиваясь над «прелестями» неземными. Но десятки лет – «никак не забыть тех жалких харчевен, русских могил, «когда легковерен и молод я был”», – это написано в Подмосковье в 1992 году.

Стихи, появившиеся после «Автографа», – почти сплошь гротески. И в них часто слышится «русская тема» – фольклор, частушечные напевы, просторечье: «Было давеча, стало нонече. Пляшут ангелы, скинув онучи», «Я к родному ковылю молодцом проковыляю». Мир непонятен, абсурден, несправедлив жесток. И все же — «пошутим в подлунном мире…».

А в лирических стихах — порой такая грусть. По сдержанности и скупости выразительных средств они напоминают «парижскую ноту»: «Вы говорите, что пора кончать…» или «Ты бы хотела увидеть…» («Я это стихотворение очень люблю», — говорил Чиннов). Но за этой сдержанностью – какая сила чувств, какое жизнелюбие!

Последние из написанных Чинновым строк полны радости жизни и надежды:

Таким я его и вижу. Идет себе, не спеша, по дачной дороге. Белоэмигрант, немецкий военнопленный, член Союза русских писателей и журналистов в Париже, заслуженный американский профессор, русский поэт.

МОНОЛОГ (1950)

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

вернуться