Как пишется заглавная и белорусская

Кірылічны алфавіт
Кірыліца
А	Б	В	Г	Ґ	Д	Ђ
Ѓ	Е	(Ѐ)	Ё	Є	Ж	З (Ζ)
Ѕ	И	(Ѝ)	І	Ї	Й	Ј
К	Л	Љ	М	Н	Њ	О
П	Р	С	Т	Ћ	Ќ	У
Ў	Ф	Х	Ц	Ч	Џ	Ш
Щ	Ъ	Ы	Ь	Э	Ю	Я
Гістарычныя літары
(Ҁ)	(Ѹ)	Ѡ	(Ѿ)	(Ѻ)	Ѣ	Ꙗ
Ѥ	ІѢ	Ѧ	Ѫ	Ѩ	Ѭ	Ѯ
Ѱ	Ѳ	Ѵ	(Ѷ)	Ын	Ꚉ
Літары неславянскіх моў
Ӑ	Ӓ	Ә	Ӛ	Ӕ	Ғ	Ӷ
Ҕ	Ӗ	Ҽ	Ҿ	Ӂ	Җ	Ӝ
Ҙ	Ӟ	Ӡ	Ӥ	Ӣ	Ӏ	Ҋ
Қ	Ҟ	Ҡ	Ӄ	Ҝ	Ԟ	Ӆ
Ӎ	Ҥ	Ң	Ӊ	Ӈ	Ӧ	Ө
Ӫ	Ҩ	Ҧ	Ҏ	Ҫ	Ҭ	Ӳ
Ӱ	Ӯ	Ү	Ұ	Ҳ	Һ	Ҵ
Ӵ	Ҷ	Ӌ	Ҹ	Ӹ	Ҍ	Ӭ
Заўвага. Знакі у дужках не маюць статусу (самастойных) літар.

І і (т.зв. І дзесяцяры́чнае) — дзясятая літара беларускага і дванаццатая украінскага кірылічных алфавітаў. Можа быць маленькай і вялікай. Мае рукапісную і друкаваную формы.

Вымаўленне[правіць | правіць зыходнік]

Літара І часцей за ўсё абазначае нелабіялізаваны галосны гук [і]: ліпень, спіна, мір.
Пасля галосных, Ў, Ь і апострафа абазначае ётаваны гук [йі]: краіна, гаі, у Прыднястроўі.

Гісторыя літары[правіць | правіць зыходнік]

І паходзіць з кірылічнай (І дзесяцярычнае), што ўзнікла на аснове грэка-візантыйскай (ёта).
У старабеларускае пісьмо перайшла са старажытнарускага, дзе абазначала гук [і] і мела лікавае значэнне 10

У рукапісах XIV—XVII стст. у сувязі з функцыяніраваннем розных пісьмовых школ і выкарыстаннем розных тыпаў пісьма (устаў, паўустаў, скорапіс) ужывалася ў некалькіх варыянтах, якія дапамагаюць вызначаць час і месца напісання тэкставага помніка.

І ў рускім алфавіце[правіць | правіць зыходнік]

Літара І выкарыстоўвалася ў рускім дарэформенным правапісе, але затым, у 1918 годзе, была канчаткова скасавана.

Табліца кодаў[правіць | правіць зыходнік]

Кадзіроўка	Рэгістр	Дзесятковы код	Шаснаццатковы код	Васмярковы код	Двайковы код
Юнікод	Вялікая	1030	0406	002006	00000100 00000110
Маленькая	1110	0456	002126	00000100 01010110
ISO 8859-5	Вялікая	166	A6	246	10100110
Маленькая	246	F6	366	11110110
KOI-8	Вялікая	182	B6	266	10110110
Маленькая	166	A6	246	10100110
Windows-1251	Вялікая	178	B2	262	10110010
Маленькая	179	B3	263	10110011

У HTML вялікую І можна запісаць як І ці І, а маленькую і — як і ці і.

Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]

• I лацінскае
• Ї — ётаваны варыянт І, які прысутнічае ва ўкраінскім алфавіце.

Belarusian alphabet
Script type	Alphabet
Time period	10th century to present (Old East Slavic); modern orthography: since 1918
Languages	Belarusian
Related scripts
Parent systems	Egyptian hieroglyphs[1] Phoenician alphabet Greek alphabet (partly Glagolitic alphabet) Early Cyrillic alphabet Belarusian alphabet
Sister systems	Belarusian Latin Belarusian Arabic Russian Ukrainian
ISO 15924
ISO 15924	Cyrl (220), ​Cyrillic
Unicode
Unicode alias	Cyrillic
Unicode range	subset of Cyrillic (U+0400…U+04FF)
This article contains phonetic transcriptions in the International Phonetic Alphabet (IPA). For an introductory guide on IPA symbols, see Help:IPA. For the distinction between [ ], / / and ⟨ ⟩, see IPA § Brackets and transcription delimiters.

The Belarusian alphabet is based on the Cyrillic script and is derived from the alphabet of Old Church Slavonic. It has existed in its modern form since 1918 and has 32 letters. See also Belarusian Latin alphabet and Belarusian Arabic alphabet.

Letters[edit]

Details[edit]

Officially, the ⟨г⟩ represents both /ɣ/ and /ɡ/, but the latter occurs only in borrowings and mimesis. The ⟨ґ⟩ is used by some for the latter sound but, with the exception of Taraškievica, has not been standard.

A ⟨д⟩ followed by ⟨ж⟩ or ⟨з⟩ may denote either two distinct respective sounds (in some prefix-root combinations: пад-земны, ад-жыць) or the Belarusian affricates ⟨дж⟩ and ⟨дз⟩ (for example, падзея, джала). In some representations of the alphabet, the affricates are included in parentheses after the letter ⟨д⟩ to emphasize their special status: ⟨… Дд (ДЖдж ДЗдз) Ее …⟩.

⟨Ў⟩ is not a distinct phoneme but the neutralization of /v/ and /l/ when there is no following vowel, like before a consonant or at the end of a word.

Palatalization of consonants is usually indicated through choice of vowel letter, as illustrated here with /p/ and /pʲ/, both written with the letter ⟨п⟩:

palatalization	/p/	/pʲ/
final	п	пь
before /a/	па	пя
before /ɛ/	пэ	пе
before /i/	пы	пі
before /ɔ/	по	пё
before /u/	пу	пю

When a consonant is not palatalized and precedes /j/, the apostrophe ⟨’⟩ is used to separate the iotated vowel: ⟨п’я п’е п’і п’ё п’ю⟩ /pja pjɛ pi pjɔ pju/. (⟨і⟩ is the palatalizing version of ⟨ы⟩, and arguably, they represent a single phoneme). The apostrophe is not considered a letter and so is not taken into account for alphabetical order. In pre-Second World War printing, the form ⟨‘⟩ was used. When computers are used, the form is frequently substituted by ⟨’⟩.

History[edit]

The medieval Cyrillic alphabet had 43 letters. Later, 15 letters were dropped, the last 4 after the introduction of the first official Belarusian grammar in 1918. Since four new letters were added, there are now 32 letters.

The new letters were:

• The ⟨э⟩ ((CYRILLIC) EH) appeared in Belarusian texts in about the late-15th century.
• The ⟨й⟩ ((CYRILLIC) SHORT I) evolved from ⟨и⟩ ((CYRILLIC) I), combined with a diacritical sign by the end of the 16th century.
• The ⟨ё⟩ ((CYRILLIC) IO) came from the Russian alphabet that borrowed it from French in the 19th century.
• The ⟨ў⟩ ((CYRILLIC) SHORT U) was proposed by Russian linguist Pyotr Bezsonov in 1870.

The Belarusian alphabet, in its modern form, has formally existed since the adoption of the Branislaw Tarashkyevich’s Belarusian grammar, for use in Soviet schools, in 1918^{[citation needed]} Several slightly different versions had been used informally.^{[citation needed]}

In the 1920s and notably at the Belarusian Academical Conference (1926), miscellaneous changes of the Belarusian alphabet were being proposed. Notable were replacing ⟨й⟩ with ⟨ј⟩ ((CYRILLIC) JE), and/or replacing ⟨е⟩, ⟨ё⟩, ⟨ю⟩, ⟨я⟩ with ⟨је⟩ (or else with ⟨јє⟩), ⟨јо⟩, ⟨ју⟩, ⟨ја⟩, respectively (as in the Serbian alphabet), replacing ⟨ы⟩ with ⟨и⟩, introducing ⟨ґ⟩ (see also Ge with upturn; both proposed changes would match the Ukrainian alphabet) and/or introducing special graphemes/ligatures for affricates: ⟨дж⟩, ⟨дз⟩ etc. Even the introduction of the Latin script was contemplated at one moment (as proposed by Zhylunovich at the Belarusian Academical Conference (1926)). Nothing came of it.

Noted Belarusian linguist Yan Stankyevich in his later works suggested a completely different form of the alphabet:

Layout of the Belarusian alphabet
(Stankyevich, 1962)

Оо	Аа	Ээ	Бб	Ґґ	Гг	Хх	Дд	Ее	Ёё
Яя	ДЗдз	ДЖдж	Зз	Жж	Іі	Йй	Кк	Лл	Мм
Нн	Пп	Рр	Сс	Шш	Тт	Вв	Уу	Ўў	Фф
Ьь	Цц	Чч	Ыы	Юю

Note that proper names and place names are rendered in BGN/PCGN romanization of Belarusian.

Keyboard layout[edit]

The standard Belarusian keyboard layout for personal computers is as follows:

See also[edit]

• Belarusian orthography reform of 1933
• Cyrillic script
• Cyrillic alphabets
• Romanization of Belarusian

References[edit]

• Да рэформы беларускай азбукі. // Працы акадэмічнае канферэнцыі па рэформе беларускага правапісу і азбукі. – Мн. : [б. м.], 1927.
• Ян Станкевіч. Які мае быць парадак літараў беларускае абэцады [1962] // Ян Станкевіч. Збор твораў у двух тамах. Т. 2. – Мн.: Энцыклапедыкс, 2002. ISBN 985-6599-46-6
• Б. Тарашкевіч. Беларуская граматыка для школ. – Вільня : Беларуская друкарня ім. Фр. Скарыны, 1929 ; Мн. : <Народная асвета>, 1991 [факсімільн.]. – Выданьне пятае пераробленае і пашыранае.
• Што трэба ведаць кожнаму беларусу. Выданне „Вольнае Беларусі“. – Менск : друк-ня А. Я. Грынблята, 1918 ; Менск : Беларускае коопэрацыйна-выдавецкае таварыства ″Адраджэньне″, 1991 [факсімільн.]. – Зборнік артыкулау розных аутарау: М. Міцкевіча, Я. Лёсіка, В. Ластоўскаго, М. Багдановіча, Пётр[?] з Арленят і інш.

External links[edit]

• Taraškievizer: Converts Belarusian text from official spelling (Narkamaŭka) to classical spelling (Taraškievica)
• Romanizer: Cyrillic to Latin script converter: Belarusian
• Introduction to Belarusian Alphabet
• Introduction to Belarusian Latin Script
• Belarusian language using Arabic script
• Letter Frequency in Belarusian and Russian
• Беларускі альфабэт

Belarusian alphabet
Script type	Alphabet
Time period	10th century to present (Old East Slavic); modern orthography: since 1918
Languages	Belarusian
Related scripts
Parent systems	Egyptian hieroglyphs[1] Phoenician alphabet Greek alphabet (partly Glagolitic alphabet) Early Cyrillic alphabet Belarusian alphabet
Sister systems	Belarusian Latin Belarusian Arabic Russian Ukrainian
ISO 15924
ISO 15924	Cyrl (220), ​Cyrillic
Unicode
Unicode alias	Cyrillic
Unicode range	subset of Cyrillic (U+0400…U+04FF)
This article contains phonetic transcriptions in the International Phonetic Alphabet (IPA). For an introductory guide on IPA symbols, see Help:IPA. For the distinction between [ ], / / and ⟨ ⟩, see IPA § Brackets and transcription delimiters.

The Belarusian alphabet is based on the Cyrillic script and is derived from the alphabet of Old Church Slavonic. It has existed in its modern form since 1918 and has 32 letters. See also Belarusian Latin alphabet and Belarusian Arabic alphabet.

Letters[edit]

Details[edit]

Officially, the ⟨г⟩ represents both /ɣ/ and /ɡ/, but the latter occurs only in borrowings and mimesis. The ⟨ґ⟩ is used by some for the latter sound but, with the exception of Taraškievica, has not been standard.

A ⟨д⟩ followed by ⟨ж⟩ or ⟨з⟩ may denote either two distinct respective sounds (in some prefix-root combinations: пад-земны, ад-жыць) or the Belarusian affricates ⟨дж⟩ and ⟨дз⟩ (for example, падзея, джала). In some representations of the alphabet, the affricates are included in parentheses after the letter ⟨д⟩ to emphasize their special status: ⟨… Дд (ДЖдж ДЗдз) Ее …⟩.

⟨Ў⟩ is not a distinct phoneme but the neutralization of /v/ and /l/ when there is no following vowel, like before a consonant or at the end of a word.

Palatalization of consonants is usually indicated through choice of vowel letter, as illustrated here with /p/ and /pʲ/, both written with the letter ⟨п⟩:

palatalization	/p/	/pʲ/
final	п	пь
before /a/	па	пя
before /ɛ/	пэ	пе
before /i/	пы	пі
before /ɔ/	по	пё
before /u/	пу	пю

When a consonant is not palatalized and precedes /j/, the apostrophe ⟨’⟩ is used to separate the iotated vowel: ⟨п’я п’е п’і п’ё п’ю⟩ /pja pjɛ pi pjɔ pju/. (⟨і⟩ is the palatalizing version of ⟨ы⟩, and arguably, they represent a single phoneme). The apostrophe is not considered a letter and so is not taken into account for alphabetical order. In pre-Second World War printing, the form ⟨‘⟩ was used. When computers are used, the form is frequently substituted by ⟨’⟩.

History[edit]

The medieval Cyrillic alphabet had 43 letters. Later, 15 letters were dropped, the last 4 after the introduction of the first official Belarusian grammar in 1918. Since four new letters were added, there are now 32 letters.

The new letters were:

• The ⟨э⟩ ((CYRILLIC) EH) appeared in Belarusian texts in about the late-15th century.
• The ⟨й⟩ ((CYRILLIC) SHORT I) evolved from ⟨и⟩ ((CYRILLIC) I), combined with a diacritical sign by the end of the 16th century.
• The ⟨ё⟩ ((CYRILLIC) IO) came from the Russian alphabet that borrowed it from French in the 19th century.
• The ⟨ў⟩ ((CYRILLIC) SHORT U) was proposed by Russian linguist Pyotr Bezsonov in 1870.

The Belarusian alphabet, in its modern form, has formally existed since the adoption of the Branislaw Tarashkyevich’s Belarusian grammar, for use in Soviet schools, in 1918^{[citation needed]} Several slightly different versions had been used informally.^{[citation needed]}

In the 1920s and notably at the Belarusian Academical Conference (1926), miscellaneous changes of the Belarusian alphabet were being proposed. Notable were replacing ⟨й⟩ with ⟨ј⟩ ((CYRILLIC) JE), and/or replacing ⟨е⟩, ⟨ё⟩, ⟨ю⟩, ⟨я⟩ with ⟨је⟩ (or else with ⟨јє⟩), ⟨јо⟩, ⟨ју⟩, ⟨ја⟩, respectively (as in the Serbian alphabet), replacing ⟨ы⟩ with ⟨и⟩, introducing ⟨ґ⟩ (see also Ge with upturn; both proposed changes would match the Ukrainian alphabet) and/or introducing special graphemes/ligatures for affricates: ⟨дж⟩, ⟨дз⟩ etc. Even the introduction of the Latin script was contemplated at one moment (as proposed by Zhylunovich at the Belarusian Academical Conference (1926)). Nothing came of it.

Noted Belarusian linguist Yan Stankyevich in his later works suggested a completely different form of the alphabet:

Layout of the Belarusian alphabet
(Stankyevich, 1962)

Оо	Аа	Ээ	Бб	Ґґ	Гг	Хх	Дд	Ее	Ёё
Яя	ДЗдз	ДЖдж	Зз	Жж	Іі	Йй	Кк	Лл	Мм
Нн	Пп	Рр	Сс	Шш	Тт	Вв	Уу	Ўў	Фф
Ьь	Цц	Чч	Ыы	Юю

Note that proper names and place names are rendered in BGN/PCGN romanization of Belarusian.

Keyboard layout[edit]

The standard Belarusian keyboard layout for personal computers is as follows:

See also[edit]

• Belarusian orthography reform of 1933
• Cyrillic script
• Cyrillic alphabets
• Romanization of Belarusian

References[edit]

• Да рэформы беларускай азбукі. // Працы акадэмічнае канферэнцыі па рэформе беларускага правапісу і азбукі. – Мн. : [б. м.], 1927.
• Ян Станкевіч. Які мае быць парадак літараў беларускае абэцады [1962] // Ян Станкевіч. Збор твораў у двух тамах. Т. 2. – Мн.: Энцыклапедыкс, 2002. ISBN 985-6599-46-6
• Б. Тарашкевіч. Беларуская граматыка для школ. – Вільня : Беларуская друкарня ім. Фр. Скарыны, 1929 ; Мн. : <Народная асвета>, 1991 [факсімільн.]. – Выданьне пятае пераробленае і пашыранае.
• Што трэба ведаць кожнаму беларусу. Выданне „Вольнае Беларусі“. – Менск : друк-ня А. Я. Грынблята, 1918 ; Менск : Беларускае коопэрацыйна-выдавецкае таварыства ″Адраджэньне″, 1991 [факсімільн.]. – Зборнік артыкулау розных аутарау: М. Міцкевіча, Я. Лёсіка, В. Ластоўскаго, М. Багдановіча, Пётр[?] з Арленят і інш.

External links[edit]

• Taraškievizer: Converts Belarusian text from official spelling (Narkamaŭka) to classical spelling (Taraškievica)
• Romanizer: Cyrillic to Latin script converter: Belarusian
• Introduction to Belarusian Alphabet
• Introduction to Belarusian Latin Script
• Belarusian language using Arabic script
• Letter Frequency in Belarusian and Russian
• Беларускі альфабэт

Кириллические алфавиты
Славянские:
Белорусский
Болгарский
Сербский
Македонский
Русский
Украинский
Неславянские:
Казахский
Киргизский
Монгольский
Таджикский
Исторические:
Старославянская азбука
Румынская кириллица
* Указаны только официальные алфавиты государств — членов ООН. Подробнее здесь.

Белорусская кириллица

Древнебелорусские тексты написаны преимущественно общеславянской кириллической графикой. Начало славянского книгопечатания на белорусско-литовских землях дало, наряду с многочисленными образцами применения стандартных полууставных шрифтов, несколько своеобразных местных стилей:

• шрифты Франциска Скорины;
• шрифт «Статута Литовского» — единственный пример славянского печатного шрифта на основе скорописи.

В 20-е годы XX века Язэп Лёсик выступал с инициативой введения букв «є», «ј», «и», «ӡ», «ӡ̌», а также замены «я», «ё», «е», «ю» сочетаниями «ја», «јо», «јє», «ју» в начале слов.

Современный белорусский кириллический алфавит был составлен в конце XIX века, и имеет на сегодня 32 буквы. Дз и Дж является буквосочетанием. По сравнению с русским алфавитом не используются щ, ъ, вместо буквы и используется i, добавлена буква ў, а также иногда считаются имеющими статус букв диграфы дж и дз.

А а	Б б	В в	Г г	Д д	(Дж дж)	(Дз дз)	Е е
Ё ё	Ж ж	З з	І і	Й й	К к	Л л	М м
Н н	О о	П п	Р р	С с	Т т	У у	Ў ў
Ф ф	Х х	Ц ц	Ч ч	Ш ш	Ы ы	Ь ь	Э э
Ю ю	Я я

В белорусской кириллице также используется знак апострофа ( ’ ) аналогично твёрдому знаку в русской письменности.

Буква ў («у краткое», (на белорусском «у нескладовае») из всех славянских алфавитов представлена только в белорусском, также она есть в узбекском языке, дунганском и языке азиатских эскимосов. В 2003 в честь этой буквы в Полоцке был установлен памятник (см. здесь).

Белорусский латинский алфавит

С XVII века иногда используется также письменность на латинской основе — «латинка», первоначально построенная по модели польской письменности. Существовало несколько вариантов этой письменности, последний вариант использует опыт чешского языка. В настоящее время «латинка» (как и «тарашкевица») имеет распространение среди белорусской диаспоры, особенно в США и Канаде, и в политической среде.

Следует отличать белорусскую латиницу (как орфографическую систему) от латинской транслитерации белорусской кириллицы и от различных систем белорусского транслита.

Современная белорусская латиница представляет собой традиционный латинский алфавит с добавлением букв č, š, ž, ć, ś, ź, ń, ŭ, ł.

См. также

• Белорусский арабский алфавит

Ссылки

• Белорусский алфавит, буквы и звуки.

Белорусский алфавит.
Тип	Алфавит
Языки	Белорусский
Период времени	1918 г. по настоящее время
Родительские системы	Кириллица Белорусский алфавит
Родственные системы	Белорусская латынь. Белорусский арабский. Русский. Украинский
Направление	Слева направо
ISO 15924	Cyrl, 220
псевдоним Unicode	Кириллица
Диапазон Unicode	подмножество кириллицы (U + 0400… U + 04FF)

Белорусский алфавит основан на кириллице и происходит от алфавита старославянского языка. В современном виде он существует с 1918 года и состоит из 32 букв. См. Также Белорусский латинский алфавит и Белорусский арабский алфавит.

Содержание

• 1 Буквы
• 2 Подробности
• 3 История
• 4 См. Также
• 5 Список литературы
• 6 Внешние ссылки

Буквы

Белорусский алфавит

Заглавная	Имя		Unicode
А а	а	/a /	U + 0410 / U + 0430
Б б	бэ	/b /	U + 0411 / U + 0431
В в	вэ	/v /	U + 0412 / U + 0432
Г г	гэ	/ɣ /	U + 0413 / U + 0433
Д д	дэ	/d /	U + 0414 / U + 0434
Е е	е	/ jɛ /, / ʲɛ /	U + 0415 / U + 0435
Ё ё	ё	/ jɔ /, / ʲɔ /	U + 0401 / U + 0451
Ж ж	жэ	/ʐ /	U + 0416 / U + 0436
З з	зэ	/z /	U + 0417 / U + 0437
І і	і	/i /, / ʲi /, / ji /	U + 0406 / U + 0456
Й й	і нескладовае	/j /	U + 0419 / U + 0439
К к	ка	/k /	U + 041A / U + 043A
Л л	эл	/l /	U + 041B / U + 043B
М м	эм	/m /	U + 041C / U + 043C
Н н	эн	/n /	U + 041D / U + 043D
О о	о	/ɔ /	U + 041E / U + 043E
П п	пэ	/p /	U + 041F / U + 043F
Р р	эр	/r /	U + 0420 / U + 0440
С с	эс	/s /	U + 0421 / U + 0441
Т т	тэ	/t /	U + 0422 / U + 0442
У у	у	/u /	U + 0423 / U + 0443
Ў ў	у нескладовае . у кароткае	/w /	U + 040E / U + 045E
Ф ф	эф	/f /	U + 0424 / U + 0444
Х х	ха	/x /	U +0425 / U + 0445
Ц ц	цэ	/t͡s /	U + 0426 / U + 0446
Ч ч	чэ	/t͡ʂ /	U + 0427 / U + 0447
Ш ш	ша	/ʂ /	U + 0428 / U + 0448
Ы ы	ы	/ɨ /	U + 042B / U + 044B
Ь ь	мяккі знак .	/ʲ /	U + 042C / U + 044C
Э э	э	/ɛ /	U + 042D / U + 044D
Ю ю	ю	/ ju /, / ʲu /	U + 042E / U + 044E
Я я	я	/ ja /, / ʲa /	U + 042F / U + 044F
ʼ	апостраф .	–	U + 02BC

Подробности

Официально ⟨г⟩ представляет оба / ɣ / и / ɡ /, но последнее встречается только в заимствованиях и мимесисе. ґ ⟩ используется некоторыми для обозначения последнего звука, но, за исключением Taraškievica, не является стандартным.

д, за которым следует ⟨ж⟩ или ⟨з⟩, может обозначать либо два различных соответствующих звука (в некоторых комбинациях префикс-корень: па д-з емны, а д-ж ыць) или белорусское аффрикаты ⟨дж⟩ и ⟨дз⟩ (например, па дз ея, дж ала). В некоторых представлениях алфавита аффрикаты включены в скобки после буквы ⟨д⟩, чтобы подчеркнуть их особый статус: ⟨… Дд (ДЖдж ДЗдз) Ее…⟩.

⟨Ў⟩ — это не отдельная фонема, а нейтрализация / v / и / l /, когда нет следующей гласной, например, перед согласной или в конце слова.

Палатализация согласных обычно обозначается выбором гласной буквы, как показано здесь с помощью / p / и / pʲ /, оба написаны буквой ⟨п⟩:

palatalization	/ p /	/ pʲ /
final	п	пь
до / a /	па	пя
до / ɛ /	пэ	пе
до / i /	пы	пі
перед / ɔ /	по	пё
перед / u /	пу	пю

Когда согласная не палатализирована и предшествует / j /, апостроф ⟨’⟩ используется для разделения йотированной гласный: п’я п’е п’і п’ё п’ю⟩ / pja pjɛ pi pjɔ pju / (⟨І⟩ — это смягчающая версия ы⟩, и, возможно, они представляют собой единую фонему.) Апостроф не считается буквой и поэтому не учитывается в алфавитном порядке. В печати до Второй мировой войны использовалась форма ‘. Когда используются компьютеры, форма часто заменяется ⟨’⟩.

История

Средневековый кириллица состояла из 43 букв. Позже были отброшены 15 букв, последние 4 после введения первой официальной белорусской грамматики в 1918 году. Поскольку были добавлены четыре новых буквы, теперь осталось 32 буквы.

Новые буквы:

• Theэ⟩ ((CYRILLIC) EH) появилось в белорусских текстах примерно в конце 15 века.
• The ⟨ й⟩ ((CYRILLIC) SHORT I) произошел от ⟨и⟩ ((CYRILLIC) I) в сочетании с диакритическим знаком к концу XVI века (он будет частью русского алфавита в 1735 году).
• ⟨ё⟩ ((CYRILLIC) IO) произошел от русского алфавита в 19 веке (он был частью русского алфавита с 1797 года)
• ⟨ў⟩ ((КИРИЛЛИЧЕСКИЙ) КОРОТКИЙ U) был предложен русским лингвистом Петром Безсоновым в 1870 году.

Белорусский алфавит в его современная форма, формально существующая с момента принятия Бранислава Тарашкевича белорусской грамматики для использования в советских школах в 1918 году. Несколько немного разных версий использовались неформально.

В 20-е годы и особенно в те годы предлагались различные изменения белорусского алфавита. Известными были замена ⟨й⟩ на ⟨ј⟩ ((CYRILLIC) JE) и / или замена ⟨е⟩, ⟨ё⟩, ⟨ю⟩, ⟨я⟩ на ⟨је⟩ (или иначе на ⟨Јє⟩), ⟨јо⟩, ⟨ју⟩, ⟨ја⟩ соответственно (как в сербском алфавите ), заменяя ы⟩ на ⟨и⟨, вводя ⟨ґ⟩ (см. Также Ge с подъемом ; оба предложенных изменения будут соответствовать украинскому алфавиту ) и / или введены специальные графемы / лигатуры для аффрикатов: ⟨дж⟩, ⟨дз⟩ и т. Д. Даже введение латинского алфавита рассматривался в один момент (как было предложено в). Ничего не вышло.

Известный белорусский лингвист Ян Станкевич в своих более поздних работах предложил совершенно иную форму алфавита:

Расклад белорусского алфавита. (Станкевич, 1962)

Оо	Аа	Ээ	Бб	Ґґ	Гг	Хх	Дд	Ее	Ёё
Яя	ДЗдз	ДЖдж	Зз	Жж	Іі	Йй	Кк	Лл	Мм
Нн	Пп	Рр	Сс	Шш	Тт	Вв	Уу	Ўў	Фф
Ьь	Цц	Чч	Ыы	Юю

Обратите внимание, что имена собственные и географические названия представлены в латинизированном виде BGN / PCGN Белорусский.

См. Также

Литература

• Да рэформы беларускай азбукі. // Працы акадэмічнае канферэнцыі па рэформе беларускага правапісу и азбукі. — Мн. : [б. м.], 1927.
• Ян Станкевіч. Які мае быць парадак літараў беларускае абэцады [1962] // Ян Станкевіч. Збор твораў у двух тамах. Т. 2. — Мн.: Энцыклапедыкс, 2002. ISBN 985-6599-46-6
• Б. Тарашкевіч. Беларуская граматыка для школ. — Вільня: Беларуская друкарня ім. Фр. Скарыны, 1929; Мн. : <Народная асвета>, 1991 [факсімільн.]. — Выданьне пятае пераробленае и пашыранае.
• Што трэба ведаць кожнаму беларусу. Выданне «Вольнае Беларусі». — Менск: друк-ня А. Я. Грынблята, 1918; Менск: Беларускае коопэрацыйна-выдавецкае таварыства ″ Адраджэньне ″, 1991 [факсімільн.]. — Зборнік артыкулау розных аутарау: М. Міцкевіча, Я. Лёсіка, В. Ластоўскаго, М. Багдановіча, Пётр [?] З Арленят і інш.

Внешние ссылки

1. Першы ўрок – правілы чытання і вымаўлення / Первый урок — правила чтения и произношения

Белорусский алфавит

А Б В Г Д Е Ё Ж З І Й К Л М Н О П Р С Т У Ў Ф Х Ц Ч Ш Ы Ь Э Ю Я

Белорусский алфавит похож на русский. Многие звуки произносятся так же, как русские. Однако существуют и отличия.

Основные особенности графики и произношения белорусского языка

Русской букве И и в белорусском алфавите соответствует буква І і. В белорусском языке всегда ставятся точки над буквой Ё.

Отличается от русского произношение звука [г].

Чтобы научиться произносить белорусское [г], скажите звонко звук [х]. Послушайте аудиозапись, затем прочитайте слова вслух.

Горад, гара, галава, гусь, грыбы, кніга, Гомель, Гродна, гаспадар, гай, гумар.

(Город, гора, голова, гусыня, грибы, книга, Гомель, Гродно, хозяин, роща, юмор)

Звуки [ш], [ж], [ч], [р] в белорусском языке всегда твердые.

В русском языке не существует твердого звука [ч]. Для того, чтобы научиться его произносить, попробуйте произнести звуки [т] и [ш] сначала отдельно, потом сокращая паузу между звуками до тех пор, пока они не сольются в один звук. Послушайте аудиозапись, затем прочитайте слова вслух.

Час, часам, чайнік, электрычны, чыгунка, чорны, чапля, чаравікі, човен, чырвоны, чалавек.

(Время, иногда, чайник, электрический, железная дорога, черный, цапля, ботинки, лодка, красный, человек)

В белорусском языке существуют два диграфа (сочетания букв) – дз и дж.

Каждый из этих диграфов обозначает один звук. Чтобы научиться произносить эти звуки, можно воспользоваться способом сокращения паузы между звуками [д] и [з], [д] и [ж] соответственно. Звук, обозначаемый диграфом дз, также будет легко произнести, если вы попробуете сказать звонко звук [ц]. Если вы уже научились говорить твердое [ч], попробуйте произнести его звонко – у вас получится звук, обозначаемый диграфом дж. Послушайте аудиозапись, затем прочитайте слова вслух.

Дажджы, джала, дрожджы, дражджавы, згаджацца;

(Дожди, жало, дрожжи, дрожжевой, соглашаться;

Русским мягким звукам [д’] и [т’] в белорусском языке соответствуют мягкие звуки [дз’], [ц’].

У многих носителей русского языка присутствует призвук [дз’] и [ц’] при произношении мягких [д’] и [т’]. В таком случае этот призвук стоит сделать только более выразительным. Если вы произносите мягкие [д’] и [т’] без такого призвука, попробуйте произнести мягкие [дз’] и [ц’]: скажите отдельно звуки [д’], [з’] и [т’], [с’] соответственно, постепенно сокращайте паузу между звуками, пока они не сольются в один звук. При чтении не забывайте, что ц и дз перед мягким знаком и перед е, ё, ю, я, і обозначают мягкий звук. Послушайте аудиозапись, затем прочитайте слова вслух.

Дзядзька, дзядуля, дзевяць, дзесяць, дзяліць, дзе, дзень, дзірка, дзеці, дзякуй, цётка, цяпер, цяля, памяць, цяжкі, цёмны, Віцебск, вецер.

(Дядя, дедушка, девять, десять, делить, где, день, дырка, дет, спасибо, тетя, теперь, теленок, память, тяжелый, темный, Витебск, ветер)

Буква Ў ў передает на письме звук, называемый У кратким или У неслоговым.

Обратимся к английскому языку. Такой звук произносится, например, в словах wow, owl. Послушайте аудиозапись, затем прочитайте слова вслух.

Аўтобус, аўтамабіль, роўны, леў, воўк, маўклівы, кароўка, хлеў, вяроўка, аўца, заўсёды, жоўты.

(Автобус, автомобиль, ровный, лев, волк, молчаливый, коровка, хлев, веревка, овца, всегда, желтый)

В белорусском алфавите отсутствует твердый знак. В соответствующих позициях в белорусском языке чаще всего ставится

надстрочный знак апостроф (’):

подъезд – пад’езд. Апостроф пишется и в некоторых других случаях. Буква з перед апострофом читается мягко, все остальные – твердо. Гласная, следующая за апострофом, читается как йотированная. Послушайте аудиозапись, затем прочитайте слова вслух.

Пад’езд, ад’ехаць, сям’я, вераб’і, сузор’е, Сар’я, з’ява, з’езд, з’ем, раз’юшаны

(Подъезд, отъехать, семья, воробьи, созвездие, Сарья, явление, съезд, съем, разъяренный)

В белорусском алфавите отсутствует буква Щ, вместо нее используется сочетание букв ШЧ.

Послушайте аудиозапись, затем прочитайте слова вслух.

Шчупак, шчыры, шчаўе, шчымлівы, шчака.

(Щука, открытый/честный, щавель, щемящий, щека)

В позиции перед мягкими согласными кроме [к’], [г’], [х’] звуки [с], [з], [дз] смягчаются.

Послушайте аудиозапись, затем прочитайте слова вслух.

Святло, свята, снег, спіш, звер, змена, змяты, збіць, звінець, дзверы, дзвесце;

(Свет, праздник, снег, спишь, зверь, смена, смятый, сбить, звинеть, дверь, двести)

Правілы беларускай арфаграфіі і пунктуацыі

Змест

РАЗДЗЕЛ І АРФАГРАФІЯ.

ГЛАВА 1 ПРАВАПІС ГАЛОСНЫХ.

ГЛАВА 2 ПРАВАПІС ЗЫЧНЫХ.

ГЛАВА 3 ПРАВАПІС МЯККАГА ЗНАКА І АПОСТРАФА.

ГЛАВА 4 ПРАВАПІС АБРЭВІЯТУР

ГЛАВА 5 ПРАВАПІС НЕКАТОРЫХ МАРФЕМ..

ГЛАВА 6 ПРАВАПІС ВЯЛІКАЙ І МАЛОЙ ЛІТАР

ГЛАВА 7 ПРАВІЛЫ НАПІСАННЯ РАЗАМ, ПРАЗ ЗЛУЧОК І АСОБНА.

ГЛАВА 8 ПРАВІЛЫ ПЕРАНОСУ.

РАЗДЗЕЛ ІІ ПУНКТУАЦЫЯ.

ГЛАВА 9 КРОПКА.

ГЛАВА 10 ПЫТАЛЬНІК.

ГЛАВА 11 КЛІЧНІК.

ГЛАВА 12 ШМАТКРОП’Е.

ГЛАВА 13 КОСКА Ў ПРОСТЫМ СКАЗЕ.

ГЛАВА 14 КОСКА Ў СКЛАДАНЫМ СКАЗЕ.

ГЛАВА 15 КРОПКА З КОСКАЙ.

ГЛАВА 16 ДВУКРОП’Е.

ГЛАВА 17 ПРАЦЯЖНІК.

ГЛАВА 18 ДУЖКІ

ГЛАВА 19 ДВУКОССЕ.

ГЛАВА 20 ЗНАКІ ПРЫПЫНКУ І ДВУКОССЕ ПРЫ ПРОСТАЙ МОВЕ І ЦЫТАТАХ.

ГЛАВА 21 СПАЛУЧЭННЕ ЗНАКАЎ ПРЫПЫНКУ.

ГЛАВА 22 ПАСЛЯДОЎНАСЦЬ ЗНАКАЎ ПРЫПЫНКУ ПРЫ СПАСЫЛКАХ.

РАЗДЗЕЛ І
АРФАГРАФІЯ

ГЛАВА 1
ПРАВАПІС ГАЛОСНЫХ

§[*] 1. Галосныя літары

2. Літары а, о, э, у пішуцца ў пачатку слова і пасля цвёрдых зычных для абазначэння адпаведных галосных гукаў. Літара і пішацца ў пачатку слова, пасля зычных пішацца ы або і ў залежнасці ад цвёрдасці або мяккасці зычных. Літары е, ё, ю, я ў пачатку слова, у сярэдзіне слова пасля галосных, ў (у нескладовага), раздзяляльнага мяккага знака і апострафа абазначаюць на пісьме спалучэнне зычнага гука [й] з галоснымі [э], [о], [у], [а]: елка –– [йэ]лка, юны –– [йу]ны, яма –– [йа]ма; паехаў ––па[йэ]хаў, паёк –– па[йо]к, саюз –– са[йу]з; здароўе –– здароў[йэ]; льеш –– ль[йэ]ш; аб’езд –– аб[йэ]зд, б’ю –– б[йу], сям’я — сям[йа].

3. Літары я, ё, е, ю, і пасля зычных абазначаюць мяккасць зычных і адпаведныя галосныя гукі [а], [о], [э], [у], [і]: сяду –– [с’а]ду, вязу –– [в’а]зу, мёд –– [м’о]д, лета –– [л’э]та, люты –– [л’у]ты, ліст –– [л’і]ст.

4. Кропкі над літарай ё абавязковыя. Кропка над літарай і малой абавязковая. Над літарай І вялікай у друкаваных тэкстах кропка не ставіцца, а ў рукапісных тэкстах кропка абавязковая.

§ 2. Літары о, ё

2. Літара ё пішацца пад націскам: лёс, вёска, сёстры, цёмны, цёплы.

Літара ё пішацца не пад націскам у словах з коранем ёд- і ёт-: ёдапіры’н, ёта’цыя, ётава’нне.

3. Літара ё пішацца ў складаных словах з першай часткай радыё-: радыёстанцыя, радыёграма, радыёантэна.

Калі першая частка складанага слова ўтворана ад назвы хімічнага элемента радый, то пішацца літара е, якая з’яўляецца злучальнай галоснай: радыебіяло’гія, радыеакты’ўнасць, радыеметры’чны, радыеізато’п і інш. У першым складзе перад націскам у гэтым выпадку пішацца я: радыяме’трыя, радыяхі’мія, радыяло’гія, радыягра’фія.

§ 3. Літары э, е

1. Літара э пішацца:

пасля прыстаўной літары г у слове гэты і вытворных ад яго (дагэтуль), а таксама ў выклічніках гэ, гэй і назвах літар (бэ, вэ і інш.);

пасля шыпячых, [р], [д], [т] і цвёрдага [ц]: жэрдка, жэмчуг, шэры, нашэсце, чэрствы, чэк, нараджэнне, абуджэнне, рэкі, рэзаць, халадэча, сардэчны, пустэча, мястэчка, цэны, у руцэ.

2. У пачатку запазычаных слоў літары э, е як пад націскам, так і не пад націскам пішуцца ў адпаведнасці з літаратурным вымаўленнем: э’ра, эсэ’, э’ўрыка, э’пас, э’тыка, Эўклі’д, Эўрыпі’д, Элі’ста; е’гер, е’рась, ерэты’к, Еўро’па, еўрапе’йскі, Еўпато’рыя, Ерэва’н, ерэва’нец, Еўфра’т.

На канцы запазычаных нязменных слоў, а таксама ўласных імён і геаграфічных назваў пасля зычных, акрамя л, к, пішацца э: купэ’, рэзюмэ’, рэнамэ’, кафэ’, галіфэ’, кашнэ’, кабернэ’, фрыкасэ’, плісэ’, каратэ’, дэкальтэ’; Стру’вэ, Мерымэ’, Эйвэ’, Хасэ’, Мо’рзэ, Табі’дзэ, Брыгва’дзэ, Каба-Ве’рдэ, Душанбэ’, Сан-Тамэ‘; але: са’льта-марта’ле, філе’, камюніке’, піке’.

3. Літара э ў запазычаных словах пасля губных зычных, а таксама пасля з, с, н пішацца згодна з літаратурным вымаўленнем. Так, словы капэ’ла, сурвэ’тка, экзэмпля’р, маянэ’з, тунэ’ль, сэ’рвіс, інтэрнэ’т пішуцца з літарай э, а словы меда’ль, ме’неджмент, не’рвы, парла’мент, перспекты’ва, газе’та, серві’з –– з літарай е.

4. У запазычаных словах, адзначаных у пунктах 2 і 3 гэтага параграфа, напісанне э, е вызначаецца па слоўніку.

§ 4. Перадача акання на пісьме

1. Галосныя гукі [о], [э] ў ненаціскным становішчы чаргуюцца з [а]: дом –– дамы’, мо’ва –– маўле’нне, цэ’гла –– цагля’ны, шэпт –– шапта’ць.

2. Незалежна ад паходжання слова гук [о] ў ненаціскных складах вымаўляецца як [а], што перадаецца на пісьме: гара’, вада’, баранава’нне, ко’лас, хо’лад, бало’та, Бандарэ’нка, Ко’ханава, Ку’нцава, Гаме’р, Сакра’т, арганіза’цыя, педагагі’чны, электара’т, харэагра’фія, заало’гія.

Не падпарадкоўваюцца аканню словы са спалучэннямі ро, ло, якія чаргуюцца з ры, лы: кроў –– крыві’ –– крыва’вы, дро’вы –– дрыво’тня, кро’шка –– крышы’ць, бро’вы –– брыво’, гром –– грымо’ты –– грыме’ць, брод –– брысці’, гло’тка –– глыта’ць, бло’хі –– блыха’.

3. У словах славянскага паходжання і запазычаных словах, цалкам адаптаваных у беларускай мове, галосны [э] ва ўсіх ненаціскных складах чаргуецца з [а] і абазначаецца на пісьме літарай а: стрэ’хі –– страха’, шэ’ры –– шарэ’ць, чэ’ргі –– чарга’, крэмль –– крамлёўскі, жэ’мчуг ––жамчу’жына, арэ’нда –– арандава’ць, майстэ’рня –– ма’йстар.

Ва ўласных імёнах са славянскай лексічнай асновай і ў даўно запазычаных словах з неславянскіх моў у ненаціскных складах гук [э] падпарадкоўваецца агульным правілам акання –– пасля цвёрдых зычных ён чаргуецца з [а] і абазначаецца на пісьме літарай а: Беразіно’, Чарапаве’ц, Жамчу’жнікаў, Чарнышэ’ўскі, Шаўчэ’нка, Чалю’скін, лі’тара, транслітара’цыя.

4. Перадача на пісьме [э] ў іншых запазычаных словах у ненаціскных складах асновы вызначаецца наступнымі правіламі:

у пачатку слова [э] перадаецца на пісьме літарай э ў адпаведнасці з беларускім літаратурным вымаўленнем: экано’мія, экза’мен, эква’тар, этажэ’рка, элеме’нт. Літара э пішацца пасля прыставак і ў другой частцы складанага слова: праэкзаменава’ць, трохэлеме’нтны, квінтэсэ’нцыя;

пасля шыпячых, [р], [д], [т] і цвёрдага [ц] пішацца э: жэто’н, Жэне’ва, Жэра’р, жэлаці’н, чэкме’нь, рэспу’бліка, рэфо’рма, Рэма’рк, рэкла’ма, рэа’ктар, рэві’зія, агрэга’т, рэжы’м, рэко’рд, рэе’стр, рэвалю’цыя, дэта’ль, гардэро’б, Дэтро’йт, Дэфо’, дэлега’т, дэманстра’цыя, о’рдэн, тэо’рыя, тэа’тр, тэлегра’ф, тэлефо’н, ветэра’н, ка’тэт, тэрмо’метр, тэарэ’ма, цэнтралі’зм, цэві’та.

5. У запазычаных словах напісанне э і а пасля зычных, акрамя шыпячых, [р], [д], [т] і цвёрдага [ц], вызначаецца па слоўніку: панэ’ль; але: шыне’ль.

6. Ненаціскныя фіналі -эль, -эр у запазычаных словах перадаюцца як -аль, -ар: шні’цаль, шпа’таль, мі’таль, фо’рталь, ка’рцар, грэ’йдар, лі’дар, камп’ю’тар, пэ’йджар, рэйсфе’дар, эспа’ндар, тэ’ндар, о’рдар, ме’неджар, фарва’тар, а’льма-ма’тар, кра’тар, прэсві’тар.

Ненаціскныя фіналі -эль, -эр ва ўласных імёнах іншамоўнага паходжання перадаюцца нязменна: Ландэр, Одэр, Пітэр, Юпітэр.

§ 5. Правапіс літар а, о, э ў складаных словах

1. У складаных словах можа быць адзін асноўны і адзін або некалькі пабочных націскаў. Калі ў другой частцы складанага слова націск на першым складзе, то ў першай частцы замест о пішацца а: дабрадзе’й, скарахо’д, салява’р, дабрая’касны, галавало’мка, вадасхо’вішча, малатабо’ец, бамбасхо’вішча, раўнапра’ўе.

Літара о захоўваецца ў складаных словах, першай часткай якіх з’яўляюцца слова-, што-, фота-, мота-: словафо’рма, словатво’рчасць; штодзённы, штоме’сяц, штого’д; фотазды’мак, фотако’пія, фотаплёнка, фотака’мера, фотавы’стаўка і г.д.; але: фатагра’фія і вытворныя ад яго; мотаго’нкі, мотакро’с, мотаспо’рт і г.д.; але: матаво’з, матацы’кл і вытворныя ад іх.

2. Калі ў другой частцы складанага слова націск не на першым складзе, то ў першай частцы захоўваецца о: аснòвапалажэ’нне, бавòўнапрадзі’льны, вòгнетрыва’лы, вòдаразмеркава’льнік, вагòнарамо’нтны, вòстракамбінацы’йны, высòкаідэ’йны, галòўнакама’ндуючы, кòрманарыхто’ўка, кòнегадо’ўля.

У першай частцы некаторых складаных слоў, асабліва навуковых тэрмінаў, можа выразна праяўляцца пабочны націск і тады, калі асноўны націск падае на першы склад другой часткі. У такім выпадку пад пабочным націскам у першай частцы захоўваецца напісанне о: агòрафо’бія, азòнасто’йкі, азòтнакі’слы, збòжжасхо’вішча, кòксага’завы, мангòлазна’ўства, мòвазна’ўства, мòвазна’ўчы, матòразбо’рка, рабòтада’вец, слòватво’рчасць, фòндасхо’вішча і інш.

Ва ўсіх іншых выпадках напісанне падобных слоў вызначаецца па слоўніку.

3. Літара о пішацца ў першай частцы складаных слоў, калі другая частка пачынаецца з ў (у нескладовага): марозаўсто’йлівы, торфаўбо’рачны, вогнеўсто’йлівы, збожжаўбо’рка.

4. Лічэбнікі ад 600 да 800 утвараюць асобны тып складаных слоў, у якіх першая частка скланяецца і пішацца як самастойнае слова.

Н. шэсцьсот семсот восемсот

Р. шасцісот сямісот васьмісот

Д. шасцістам сямістам васьмістам

В. шэсцьсот семсот восемсот

Т. шасцюстамі сямюстамі васьмюстамі

М. (аб) шасцістах сямістах васьмістах

5. Гук [э] ў першай частцы складаных слоў захоўваецца і абазна­чаецца літарай э: мэтанакіраваны, мэтазгодна, рэдказубы, шэравокі, арэхападобны, крэдытаздольнасць, тэлебачанне.

6. У складаных словах, утвораных ад лічэбніка ў форме роднага склону і іншага слова, першая частка пішацца так, як яна пішацца ў родным склоне лічэбніка: трохдзённы, чатырохпавярховы, шасціствольны, шасцісоты, пяцідзёнка, дзесяцігодка, сямікласнік, васьмігадовы, васьмісоты, дзевяціградусны, саракагоддзе, саракапяцітонны, двухсотметровы.

7. Калі складаныя словы маюць у сваім складзе больш за дзве часткі, то кожная з іх пішацца як асобна ўзятае слова: авіяматорабудаванне, аўтатрактарабудаванне, аэрафотапрыбор.

§ 6. Перадача якання на пісьме

1. Галосныя е, ё ў першым складзе перад націскам абазначаюцца на пісьме літарай я: зе’млі –– зямля’, зе’лень –– зялёны, се’м’і –– сям’я’, сёлы –– сяло’, сёстры –– сястра’, вёслы –– вясло’, вёска –– вяско’вы,
е’лка –– ялі’на, е’здзіць –– язда’, ёмкі –– ямчэ’й, ёрш –– ярша’, лён –– ляно’к, мёд –– мядо’к, дзе’нь –– дзянёк, лес –– лясны’, снег –– снягі’, ве’цер –– вятры’, сце’ны –– сцяна’, дзе’вяць –– дзявя’ты, дзе’сяць –– дзяся’ты, сем –– сямна’ццаць, во’сем –– васямна’ццаць, цецеруко’ў –– цецяру’к, перане’сці –– перанясу’.

У іншых ненаціскных складах е захоўваецца: селяні’н, зеляні’на, вестуны’, леснікі’, векаве’чны, верацяно’, нерухо’мы, безупы’нны, во’зера, ве’села, во’сем, за’едзь, вы’светліць, вы’ехаць, во’сень, це’мень, дзевятна’ццаты, дзесятко’вы.

2. Літара я пішацца ў першым складзе перад націскам у імёнах, прозвішчах і геаграфічных назвах са славянскай лексічнай асновай і ў даўно запазычаных словах з неславянскіх моў: Бялы’нічы, Лемяшэ’вічы, Алякса’ндр, Сярге’й, Бялі’нскі, Няхо’да, дзяжу’рства, калянда’р, яфрэ’йтар, сяржа’нт, Яршо’ў, Яфі’м.

3. Заўсёды захоўваецца е ў першым складзе перад націскам пасля заднеязычных г, к, х: геро’й, Гера’сім, кера’міка, кефі’р, Херсо’н.

4. Часціца не і прыназоўнік без заўсёды пішуцца з літарай е: не быў, не браў, не ідзе, не спыніць, без меры, без жартаў, без прычыны, не без вынікаў, не без работы.

Пры напісанні разам не і без становяцца прыстаўкамі і падпарад­коўваюцца агульным правілам напісання галосных літар е, я: няха’й, нясто’мна, няшта’тны, бязме’жны, бязлю’дны, бяско’нца; але: непісьме’нны, безупы’нны, безапеляцы’йны, бескары’сны, беспаваро’тны.

5. Літара я пішацца ў некаторых каранях слоў нязменна: ві’цязь, су’вязь, за’яц, яравы’, вяза’ць, за’вязь, по’вязь, мяккава’ты, цягаві’ты, цяжкава’ты, святкава’ць, ме’сяц, по’яс, па’мяць, дзе’вяць, дзе’сяць, ты’сяча, Бе’сядзь, Пры’пяць; япру’к –– япрука’, япруко’вы; ядло’вец –– ядлаўцо’вы.

6. Літара я пішацца ў паслянаціскных складах у некаторых суфіксах назоўнікаў (ро’ўнядзь, бо’язь, дро’бязь) і дзеясловаў (ла’яць, ве’яць, се’яць, ка’шляць, ба’яць, му’ляць), а таксама ў аддзеяслоўных назоўніках (ла’янка, ве’ялка, се’ялка).

§ 7. Правапіс е, ё, я ў складаных словах

1. У першай частцы складанага слова літара е захоўваецца незалежна ад таго, на якім складзе націск у другой частцы: сенакасі’лка, серпадзю’б, верхнеазёрскі, белабры’сы, землетрасе’нне, светапо’гляд, свежавы’мыты, свежамаро’жаны, сенажа’ць.

Калі першай часткай складаных слоў з’яўляецца аснова велік-/вялік-, напісанне літар е або я залежыць ад таго, які склад у другой частцы націскны: калі першы — пішацца е, калі другі — пішацца я: велікаду’шны, велікару’скі, велікаму’чанік, велікасве’цкі; Вялікабрыта’нія, вялікадзяржа’ўны, вялікагало’вы.

2. У першай частцы складанага слова літара ё захоўваецца пры націску не на першым складзе другой часткі і замяняецца на е, калі націск на першым складзе другой часткі: лёгкаатлеты’чны, лёдадрабі’лка, мёртванаро’джаны, мёдаварэ’нне; ледарэ’з, медаго’нка, легкаду’мна.

3. У складаных словах злучальныя галосныя о, ё пішуцца толькі пад націскам, галосная а –– у любым ненаціскным складзе: ільновалакно’, Вадо’хрышча, куро’дым, часо’піс, геліёграф, марозаўсто’йлівы, прыборабудаўні’чы.

4. Злучальная галосная е ў складаных словах пераходзіць у я, калі націск на першым складзе у другой частцы складанага слова: баяздо’льны, зернясхо’вішча, земляро’б, жыццяра’дасны, крывятво’рны; але: боепрыпа’сы, жыццеапіса’нне, землекарыста’нне, зернебабо’вы.

Злучальная галосная е ў складаных словах захоўваецца, калі другая частка пачынаецца з ў (у нескладовага): зернеўбо’рачны, вогнеўсто’йлівы.

Складанаскарочаныя словы пры напісанні звычайна разглядаюцца як простыя словы з адным націскам: зямфо’нд, лясга’с.

§ 8. Прыстаўныя галосныя і, а

1. Прыстаўная галосная і пішацца:

у пачатку слова перад спалучэннямі зычных з першай літарай м: імшара, імчаць, імгла, імгненне, імклівы;

у пачатку некаторых слоў перад спалучэннямі зычных з першымі літарамі р, л, калі слова з такімі спалучэннямі зычных пачынае новы сказ або стаіць пасля знака прыпынку ці слова, што заканчваецца на зычную: іржа, іржаць, ірдзенне, ірваць, іржышча; ілгун, ільдзіна. Іржуць коні, калёсы скрыпяць ад Дона да Буга (Я. Купала). Часамі на цэлыя кіламетры рассцілалася дарога роўным, нібы выбеленым на сонцы, ільняным палатном (Я. Колас). Калі слова з такім пачатковым спалучэннем зычных стаіць пасля слова, якое заканчваецца на галосную, і пасля яго няма знака прыпынку, то прыстаўная літара і не пішацца: Азалаціла восень поле ржышчам, дрэвы лісцем, гумны снапамі (К. Чорны). Люблю я прыволле шырокіх палёў, зялёнае мора ржаных каласоў. (Я. Колас).

2. У некаторых словах можа з’яўляцца прыстаўная галосная а: імшара і амшара, іржаны і аржаны, іржышча і аржанішча.

3. Пасля прыставак і першай часткі складанага слова, якія заканчваюцца на галосную, прыстаўныя літары і і а перад р, л, м не пішуцца: заржавець, заржаць, зардзецца, замглёны, замшэлы, прымчацца, вокамгненна.

§ 9. Спалучэнні галосных у запазычаных словах

1. Калі спалучэнні іо, йо вымаўляюцца як два склады, тады яны на пісьме абазначаюцца:

паміж зычнымі –– літарамі іё (ыё) пад націскам і ія (ыя) не пад націскам: біёлаг, біёграф, дамініён, Ліён, аксіёма, бібліёграф, Галакціён, Гесіёд, патрыёт, рацыён, радыёла, стадыён, бастыён; біяло’гія, бібліятэ’ка, геліятро’п, піяне’р, ажыята’ж, перыяды’чны, патрыяты’зм, акцыяне’рны, нацыяна’льны, рацыяналіза’тар;

у пачатку слова –– літарамі іо пад націскам і іа не пад націскам: іо’н, іо’нны, Іо’сіф; Іані’чнае мора, іані’йцы, іаніза’цыя, Іакага’ма, Іаркшы’р, Іашка’р-Ала’, Іаа’н.

2. Калі спалучэнні іо, йо вымаўляюцца як адзін склад, тады на пісьме яны перадаюцца:

пасля галосных –– праз ё пад націскам і я не пад націскам: раён, раённы, маёр, Маёраў, Лаёла; маянэ’з, маяра’н, маяра’т, раяні’раванне;

у пачатку слова –– праз ё: ёг, ёгурт, ёд, ёдзісты, ёт (гук), ёта (літара), ётацыя, ёдаформ, ёднаваты, ётаваны.

3. Спалучэнне іе абазначаецца на пісьме літарамі іе (ые): гігіе’на, кліе’нт, аўдые’нцыя, арыента’цыя, абітурые’нт, кліенту’ра, іера’рхія, іе’на, іеро’гліф, Іерусалі’м, іерыхо’нскі.

4. Спалучэнне йе заўсёды вымаўляецца як адзін склад і на пісьме ў пачатку слова і пасля галосных перадаецца праз е: езуіт, праект, канвеер, траекторыя, Феербах, Маерава, фае.

5. Спалучэнне іа абазначаецца на пісьме літарамі ія (ыя) незалежна ад месца націску: авія’цыя, лія’на, генія’льны, Ілія’да, энтузія’зм, фартэпія’на, піяні’ст, сацыялі’зм, сацыя’льны, варыя’нт, матэрыя’л, матэрыялі’зм, дыя’метр, дыяпазо’н, дыяфра’гма.

6. Спалучэнне йа на пісьме перадаецца:

пасля галосных і ў пачатку слова — праз я: раяль, пляяда, сакваяж, лаяльны, Савоя, Малая, Мая, ярус, яхта, ярд, яхант, ятаган;

пасля зычных л, с, ц (мяккага), дз і непрыставачных н і з –– праз ья, пасля астатніх зычных –– праз ’я: мільярд, мільярдны, кальян, мадзьяр, альянс, мільярдэр, саф’ян.

ГЛАВА 2
ПРАВАПІС ЗЫЧНЫХ

§ 10. Зычныя літары

2. Асобныя гукі не маюць спецыяльных літар: афрыкаты [дж], [дз] і мяккі [дз’] перадаюцца на пісьме адпаведна спалучэннямі літар д і ж, д і з: хаджу, ваджу, ксяндзы, пэндзаль, хадзіў, вадзіў, дзюны, дзень, дзіва.

3. Гук [й] перадаецца або літарай й (на канцы склада пасля галосных: рэйка, май), або літарамі е, ё, і, ю, я, якія адпаведна абазначаюць спалучэнні гукаў [йэ], [йо], [йі], [йу], [йа] ў пачатку слова, пасля галосных, апострафа, раздзяляльнага мяккага знака і ў (у нескладовага): яма, ёмкі, ехаць, іней, юшка, маянэз, аб’ява, пад’ём, пад’ехаць, раз’юшаны, уецца, уюн, маёр, медальён, салаўі, салью, альянс, саўю.

§ 11. Правапіс звонкіх і глухіх зычных

1. Чаргаванне звонкіх і глухіх зычных (акрамя прыставачнага з) на пісьме не адлюстроўваецца. Для праверкі правільнасці напісання звонкіх і глухіх зычных трэба змяніць слова ці падабраць іншае аднакаранёвае слова, каб пасля зычнага, які патрабуе праверкі, быў галосны або зычныя р, л, м, н, в: рыбка –– рыба, магчы –– магу, кладка –– кладак, даведка –– даведацца, дзядзька –– дзядзечка, хадзьба –– хадзіць, казка –– казаць,
важкі — важыць, просьба –– прасіць, касьба –– касіць, носьбіт –– насіць, малацьба –– малаціць, рубчык –– рубец, паўзці –– паўзу, малодшы –– малады; хлеб –– хлеба, рог –– рога, дзед –– дзеда, поезд –– поезда, роўнядзь –– роўнядзі, сядзь –– сядзі, нож –– нажа, маж –– мажаш, лістаж –– лістажу, воз –– воза, мазь –– мазі, дождж –– дажджу, рэж –– рэжу, а таксама
розаг –– розгі, мозг –– мазгі, лязг –– лязгаць, грыб –– грыбны, грыбніца,
бег –– беглы, бегма, загадка –– загадны, загадваць, ножка –– нажны. Словы лязг, лязгаць маюць варыянты ляск, ляскаць.

2. Правапіс уласнабеларускіх і запазычаных слоў, у якіх напісанне звонкіх і глухіх зычных нельга праверыць, вызначаецца па слоўніку: футбол, баскетбол, вакзал, айсберг, струбцына, экзамен, Афганістан.

§ 12. Зычныя д, т і дз, ц

1. Чаргаванне цвёрдых зычных гукаў [д], [т] з мяккімі [дз’], [ц’] (дзеканне і цеканне) адлюстроўваецца на пісьме: замест д, т перад е, ё, і, ю, я пішуцца адпаведна дз, ц: гарады –– у горадзе, народы –– у народзе, сады –– у садзе, іду –– ідзём, вяду –– вядзі, вада –– вадзяны, грудны –– грудзі, люду –– людзі, варта –– на варце, хата –– у хаце, чысты –– чысцюткі, выток –– выцякаць, карта –– на карце, катлы –– кацёл, тру –– церці, шосты –– шэсць, пяты –– пяць, латынь –– лацінка.

2. Чаргаванне [д], [т] з [дз’], [ц’] адбываецца перад мяккім [в’]:
два — дзве, дзвесце, рута –– руцвяны, мёртвы –– мярцвяк, чатыры –– чацвёрты, чэрствы –– счарсцвелы.

Літара ц і афрыката дз перад мяккім [в’] пішуцца згодна з вымаў­леннем у словах: дзверы, мядзведзь, бацвінне, цвёрды, цвярозы, цвік, цвілы, цвісці, ліцвін, ліцвінка, яцвяг, Мацвей, Мацвеенка, Бацвіннік і інш. Выключэнне: твіст.

3. Гукі [д] у канцы прыстаўкі і [т] у складзе суфікса перад мяккім [в’] захоўваюцца нязменна і на пісьме перадаюцца адпаведна літарамі д і т: адвезці, у таварыстве, у агенцтве, у выдавецтве, аб прыродазнаўстве, у грамадстве, у братэрстве.

Гук [т] вымаўляецца нязменна і на пісьме перадаецца літарай т перад мяккім [в’] у аддзеяслоўных назоўніках і ў словах, вытворных ад іх: бітва –– у бітве, брытва –– брытве, брытвенны, клятва –– клятве, клятвенны, пітво –– у пітве, паства –– у пастве. Літары д і т пішуцца таксама ў некаторых іншых словах: мардва –– мардве, мардвін, Мардвінаў, Літва –– у Літве.

4. У запазычаных словах (а таксама ў вытворных ад іх) цвёрдыя д, т, як правіла, пішуцца нязменна: рэйсфедар, дэлегат, дэманстрацыя, медыцына, апладысменты, індык, літаратура, майстар, матэрыял, універсітэт, кватэра, тэхніка, тыраж, скептык, ерэтык, пластык, тэарэтык, авантура, дыктатура.

5. Перад суфіксамі і спалучэннямі суфіксальнага паходжання -ін-,
-ір-, -ік-, -ёр-, -еец-, -ейск- у словах іншамоўнага паходжання, а таксама ў словах, вытворных ад іх, [д] і [т] чаргуюцца з [дз’], [ц’], што і адлюстроўваецца на пісьме: сульфіды –– сульфідзін, каманда –– камандзір, індзеец, індзейскі (але: Індыя –– індыец, індыйскі, індыйцы), гвардыя –– гвардзеец, гвардзейскі, мантаж –– манцёр, манціроўка, манціровачны, білет –– білецёр, білецік, эпізод –– эпізодзік, жакет –– жакецік.

6. Зычныя дз, ц пішуцца ў некаторых словах, правапіс якіх вызначаецца па слоўніку: мундзір, гетэрадзін, дзюна, дзюшэс, бардзюр, арцель, арцішок, цір, цітр, эцюд, цюль, нацюрморт, уверцюра, накцюрн, цюркскі, цюльпан, каранцін.

7. Зычныя д, т або дз, ц пішуцца ў адпаведнасці з беларускім літаратурным вымаўленнем ва ўласных імёнах і назвах: Дадэ, Дэфо, дэ Бальзак, Дэтройт, Тэлаві, Атэла, Тэвасян, Тэкля, Тэкерэй, Тэрэза, Шаптыцкі, «Юманітэ», Дзяніс, Гарыбальдзі, Дзвіна, Дзясна, Барадзіно, Уладзівасток, Градзянка, Плоўдзіў, Хрысціна, Цютчаў, Кацюбінскі, Вучэціч, Целяханы, Цімкавічы, Ціхвін, Быцень, Церак, Цюмень, Цюрынгія, Гаіці, Палесціна, Поці, Таіці і інш. Правапіс такіх слоў вызначаецца па слоўніку.

§ 13. Некаторыя cпалучэнні зычных

1. У асобных словах адбылося спрашчэнне груп зычных: гістарычныя спалучэнні здн, згн, стн, скн, стл, рдн вымаўляюцца як зн, сн, сл, рн, што і адлюстроўваецца на пісьме:

здн –– зн: праязны, выязны (параўн.: прыезд, выезд), позна, спазніцца, Познышаў;

згн –– зн: бразнуць (параўн.: бразгаць);

стн –– сн: бязлітасны (параўн.: літасць), пачэсны (параўн.: чэсць), ненавісны (параўн.: нянавісць), існаваць (параўн.: істота), скарасны (параўн.: скорасць), колькасны (параўн.: колькасць), абласны (параўн.: вобласць), капусны (параўн.: капуста), посны (параўн.: пост), гуснуць (параўн.: густы, гусцець), абвесны (параўн.: абвестка, абвясціць), месны (параўн.: змястоўны, месца); тое ж у запазычаннях: кантрасны (параўн.: кантраст), кампосны (параўн.: кампост), фарпосны (параўн.: фарпост);

скн –– сн: бліснуць (параўн.: бліскаць, бліскавіца, бляск), пырснуць (параўн.: пырскаць), пляснуць (параўн.: пляскаць), ляснуць (параўн.: ляскаць), трэснуць (параўн.: трэскаць); але: віскнуць, націскны;

стл –– сл: жаласлівы (параўн.: жаласць), шчаслівы (параўн.: шчасце), карыслівы (параўн.: карысць), няўрымслівы (параўн.: урымсціцца), помслівы (параўн.: помста), паслаць (параўн.: пасцялю, пасцель);

рдн –– рн: міласэрны, міласэрнасць (параўн.: сардэчны).

2. Спалучэнні зычных ск, ст, c’ц’ на канцы кораня слова могуць чаргавацца з шч, што і перадаецца на пісьме: воск –– вашчыць, густы –– гушчар, хрысціць –– хрышчоны. Калі каранёвае с стаіць побач з суфіксальным к, якое можа чаргавацца з ч, то спалучэнне гукаў [с] і [ч] (у вымаўленні –– [шч]) перадаецца як сч. Напісанне сч захоўваецца і ва ўсіх вытворных словах: пясчынка, пясчанік, супясчаны, супясчанік, брусчатка.

3. Спалучэнне зычных дт на канцы слоў іншамоўнага паходжання перадаецца праз т: Гумбальт, Кранштат, Брант, Рэмбрант, Шміт, Клот, фарштат.

§ 14. Прыстаўныя і ўстаўныя зычныя

1. Прыстаўная літара в пішацца перад націскным о:

у пачатку слоў: во’зера, во’льха, во’сень, во’спа, вось, во’кны, во’тчына, во’йкаць, во’бад, во’рыва, во’блака, во’бласць, во’страў, Во’гненная Зямля, Во’льга і інш., у вытворных ад іх словах пасля прыставак: абво’страны, адво’рваць, паво’йкаць, уво’сень; але: о’каць (і вытворныя ад яго), о’дум. Пры змене месца націску о пераходзіць у а і прыстаўная в у гэтых словах не пішацца: абады’, азёрны, асе’нні;

перад прыстаўкамі о-, об-, од- (от-): во’кіс, во’кісел, во’клік, во’кліч, во’крык, во’пыт, во’піс, во’бземлю, во’бмацкам, во’быск, во’дгалас, во’дгук, во’ддаль, во’дзыў, во’дпаведзь, во’дпуск, во’дсвет, во’дступ, во’труб’е і інш., а таксама наво’бмацак, наво’ддалек, паво’дле, наво’дшыбе і інш.;

у запазычаных словах: во’хра, во’цат і вытворных ад іх: во’хрыць, паво’хрыць, вòцатнакі’слы і інш.

2. У словах во’ка, во’стры, во’сем, вако’л і вытворных ад іх прыстаўная в захоўваецца незалежна ад месца націску: вачэ’й, вача’мі, заво’чны, увачаві’дкі, уваччу’; вастры’ць, вастрыня’, завастрэ’нне; васьмёра; вако’ліца, навако’лле, вако’лічны.

3. Перад націскным о у сярэдзіне некаторых слоў пішацца ўстаўная літара в: ніво’дзін, Ляво’н, Ляво’нчанка, Радзіво’наў і інш.

4. Прыстаўная літара в не пішацца ў запазычаных словах і некаторых уласных імёнах і назвах перад пачатковым націскным [о]: о’пера, о’перны, о’да, о’рдэн, о’фіс, Оксфард, Ом, Омск, Орша і інш.

5. Прыстаўная літара в пішацца:

перад каранёвым у ў пачатку слоў: ву’гал, ву’да, ву’галь, вуж, ву’зел, ву’зы, ву’ліца, вунь, вус, ву’сны, ву’ха, ву’чань, а таксама ў вытворных ад іх словах незалежна ад месца націску: абву’глены, каменнаву’гальны, чатырохвуго’льнік, заву’лак, наву’дзіць, вудзі’льна, вузлы’, вузлава’ты, вуса’ты, чарнаву’сы, вуса’ч, вучы’цца, наву’ка, навуча’льны, педвучы’лішча, вушэ’й, вуша’мі, завушні’цы, лапаву’хі, залатаву’ст і інш.;

перад націскнымі прыстаўкамі у-, уз- (ус-): ву’праж, ву’згалаўе, ву’сцілка, ву’сціш, ву’сцішна.

6. Устаўная літара в пішацца ў сярэдзіне слоў:

перад націскным у: паву’к, ціву’н, караву’л, есаву’л, а таксама ў вытворных ад іх словах незалежна ад месца націску: павукі’, павуці’нне, павучо’к; цівуно’м; караву’льны; есаву’льскі;

перад у ва ўласных імёнах і геаграфічных назвах: Матэвуш, Навум, Навумаўка, Тадэвуш.

7. Прыстаўная літара в не пішацца перад націскным пачатковым у:

у запазычаных словах: у’льтра, ультрафіяле’тавы, у’нтэр, у’нікум, у’нія, у’рна; але: ву’стрыца;

ва ўласных імёнах і назвах: Ульяна, Ула, Умань, Уздзенскі раён, Узда, Урал, Узбекістан, Украіна, Ушачы, Уэльс і інш.

8. Прыстаўная літара г пішацца ў займенніках гэты, гэтакі, гэтулькі і ў прыслоўях гэтак, гэтаксама, дагэтуль, адгэтуль.

З прыстаўной літарай г пішуцца выклічнікі: гэй, го, га.

§ 15. Нескладовае ў і у складовае

1. Нескладовае ў пішацца згодна з беларускім літаратурным вымаўленнем пасля галосных:

пры чаргаванні [у] з [ў]:

у пачатку слова (калі гэта слова не пачынае сказ і перад ім няма знакаў прыпынку): на ўвесь дзень (ад усіх), моцны ўдар (ад удару), хацела ўзяць (хацеў узяць), сонца ўзімку (месяц узімку), крыкі «ўра» (крык «ура»), для ўніята (з уніятам), ва ўніверсітэце (перад універсітэтам), на ўзвей-вецер (сцяг узвіўся), ледзьве ўчуў (раптам учуў);

у сярэдзіне слова пасля галосных перад зычнымі: аўдыенцыя, саўна, фаўна, аўдыякасета, аўра, даўн, джоўль, каўчук, маўзер, маўр, паўза, раўнд; але: траур;

пры чаргаванні [л] з [ў]: даў, мыў, казаў, змоўклі, воўк, шоўк, шчоўк, поўны, коўзкі, моўчкі, паўметра, боўтаць; але: палка, памылка, сеялка, Алдан, Алжыр, Албанія, Волга, Валдай, Балгарыя;

пры чаргаванні [в] з [ў]: лаўка (лава), крыўда (крывы), зноўку (новы), аўса (авёс), бацькаў (бацькавы), кроў (крыві), любоў (любові), кароў (карова), гатоў (гатовы), аўчына, аўторак, каўбой, аўгур, Аўстрыя, Аўдоцця, Аўрора, Каўказ, Боўш, Роўда, аўгіевы стайні; але: краіна В’етнам, рака Влтава, армія В’етконга, змаганне за В’енцьян.

У канцы запазычаных слоў ненаціскное у не скарачаецца: фрау, Шоу, Ландау, Каратау, Дахау, Цеміртау, ток-шоу, ноу-хау.

2. Гук [у] пад націскам не чаргуецца з [ў]: да у’рны, Брэсцкая у’нія, групоўка у’льтра, норма і у’зус, насілі у’нты, чулася у’ханне, ау’л, бау’л, ау’каць, у выклічніках у (у, нягоднікі!), ух (ух ты!), уй (уй, які смешны!).

3. Гук [у] не чаргуецца з [ў] у запазычаных словах, якія заканчваюцца на -ум, -ус: прэзідыум, кансіліум, радыус, страус, соус і вытворных ад іх.

4. Гук [у] на пачатку ўласных імён і назваў заўсёды перадаецца вялікай літарай У складовае без надрадковага значка: ва Узбекістан (для ўзбекаў), на Уральскіх гарах (на ўральскіх дарогах), на Украіне (за ўкраінцаў), за Уладзіміра, каля Уладзіслава, да Усяслава.

§ 16. Нескладовае й

1. Гук [і] пасля прыставак, якія заканчваюцца на галосны, чаргуецца з [й] і перадаецца на пісьме літарай й:

у словах з коранем іс-ці, ігр-аць, ім-я, інач-ай на месцы ненаціскнога пачатковага каранёвага [і]: зайсці, прыйсці, прыйшоў, пайшоў, выйду, выйшаў, увайсці, выйграць, зайграць, перайграць, выйгрыш, перайменаваць, найменне, займенны, займеннік, пайменны, перайначыць, перайначванне;

у словах займаць, наймаць, пераймаць, перайманне, праймаць.

У астатніх выпадках пачатковы каранёвы гук [і] захоўваецца пасля прыставак на галосны: заіскрыцца, заікацца, заінець, праіснаваць, заінтрыгаваць, праілюстраваць, праінфармаваць, неістотны, Прыіртышша, Заішым’е, Заілійскі, праіранскі.

2. У словах, утвораных ад дзеясловаў ісці, іграць пры дапамозе прыставак на зычны (аб-, ад-, над-, раз-, уз- і інш.), [і] чаргуецца з [ы]: абышоў, узышоў, абысці, надысці, падысці, разысціся, падыграць, абыграць і інш.

3. У сярэдзіне запазычаных слоў, у тым ліку ва ўласных назвах, літара й пішацца толькі перад зычнымі: дызайн, Кландайк, Драйзер, Айні, лайнер, камбайн.

Гукавое спалучэнне зычнага гука [й] з галоснымі ў словах іншамоўнага паходжання перадаецца ётаванымі галоснымі, як і ў словах уласнабеларускіх:

на пачатку слова: Ёфе, Нью-Ёрк;

пасля галоснага ў сярэдзіне слова: маёр, маярат, маянэз, раён, Аюнскі;

пасля галоснага на канцы слова: фае, секвоя, Мая, Папая.

§ 17. Падоўжаныя і падвоеныя зычныя

1. На пісьме падоўжаныя зычныя ж, з, дз, л, н, с, ц, ч, ш, якія стаяць паміж галоснымі, абазначаюцца падвоеным напісаннем адпаведных літар (падоўжанае дз на пісьме перадаецца як ддз): замужжа, Залужжа, раздарожжа, ружжо, маззю, рыззё, суддзя, разводдзе, ладдзя, пападдзя, колле, вяселле, наваколле, карэнне, насенне, вараннё, двукоссе, калоссе, адкрыццё, дзесяццю, жыццё, забыццё, куцця, мыццё, пятнаццаццю, пяццю, пяццюдзесяццю, свацця, суквецце, ламачча, ноччу, Уручча, зацішша, узвышша, мышшу.

2. У запазычаных словах, у тым ліку ва ўласных імёнах і назвах, і вытворных ад іх словах падвоеныя літары звычайна не пішуцца: граматыка, група, калектыў, калекцыя, сума, карэспандэнт, каса, касір, тэрыторыя, піца, саміт; Ала, Васа, Генадзь, Іна, Нона, Іпаліт, Кірыл, Адэса, Калькута, Марока, Ніца; але: бонна, донна, манна, панна, ванна, мадонна, саванна; Ганна, Жанна, Сюзанна, Мекка і інш. Напісанне такіх слоў вызначаецца па слоўніку.

3. Ва ўласных імёнах і назвах падоўжанае вымаўленне зычных адлюстроўваецца на пісьме: Аўгіння, Аксіння, Анісся, Аўдоцця, Наталля, Таццяна, Усціння, Фядосся, Траццякоўка; Краснаполле, Залессе, Закарпацце і інш.; але: Ілья, Емяльян, Касьян, Ульян, Ульяна, Юльян, Юльяна, Традзьякоўскі і вытворныя ад іх: Ільін, Ільіч, Ільінскі, Ільічоўка, Ульянаў, Ульянаўск, ульянаўскі і інш.

ГЛАВА 3
ПРАВАПІС МЯККАГА ЗНАКА І АПОСТРАФА

§ 18. Змякчальны мяккі знак

1. Мяккі знак пішацца пасля зычных з, л, н, с, ц (з мяккага т), дз (з мяккага д):

для абазначэння на пісьме мяккасці зычнага на канцы слова: мядзведзь, дзень, соль, вось, чытаць, пісаць, стань, кінь, лезь, шэсць, дзесяць, штось, дзесь, кудысь, чагось, вішань, кухань, соцень, песень;

для абазначэння на пісьме мяккасці зычнага перад цвёрдым зычным: дзядзька, бацька, касьба, барацьба, пісьмо, Вязьма, Кузьма, восьмы, процьма, дзьмухавец;

для абазначэння на пісьме мяккасці зычнага перад наступным мяккім зычным тады, калі пры змене формы таго ж слова (або пры замене яго другім словам таго ж кораня) гэты мяккі зычны становіцца цвёрдым, а папярэдні зычны захоўвае сваю мяккасць: барацьбе, барацьбіт (барацьба), пісьменнік (пісьмо), васьмі, васьмю (восьмы), цьмяны (цьма). Калі пры змене формы таго ж слова (або пры замене яго другім словам таго ж кораня) мяккасць зычных не захоўваецца, то мяккасць зычнага перад наступным мяккім зычным на пісьме мяккім знакам не абазначаецца: дзве –– два, шэсць –– шосты, звінець –– звон.

2. Мяккі знак пішацца для абазначэння мяккасці зычных у дзея­словах загаднага ладу:

перад канчаткам першай асобы множнага ліку -ма: кіньма, сядзьма, станьма;

перад канчаткам другой асобы множнага ліку -це: будзьце, кіньце, сядзьце, станьце, намыльце;

перад зваротнай часціцай -ся: кінься, звесься.

3. Мяккі знак пішацца для абазначэння мяккасці зычных у назоў­ніках перад канчаткам творнага склону множнага ліку -мі: коньмі, людзьмі, грудзьмі, дзецьмі.

4. Мяккі знак пішацца:

у складаных лічэбніках: пяцьдзясят, шэсцьдзясят, пяцьсот, шэсцьсот, дзевяцьсот;

у часціцы -сьці, якая ўваходзіць у склад слова: штосьці, чагосьці, кудысьці, дзесьці, чамусьці, якісьці;

у слове ледзьве.

5. Мяккі знак пішацца для абазначэння на пісьме мяккасці [л] перад зычнымі: пальцы, кольцы, відэльцы, сальца, вальцы, колькі, толькі, гульні, вельмі, Альф’еры, бразільскі (Бразілія), венесуэльскі (Венесуэла), уральскі (Урал), лепельскі (Лепель), лільскі (Ліль), Мангальф’е.

6. Мяккі знак пішацца для абазначэння на пісьме мяккасці [н]:

перад суфіксам -к-, а таксама перад суфіксам -чык- (калі слова без суфікса -чык- заканчваецца мяккім знакам): песенька, вішанька, нянька (і няньчыць); каменьчык (камень), праменьчык (прамень), карэньчык (корань), агеньчык (агонь);

перад суфіксам -ск- у прыметніках, утвораных ад назваў месяцаў, якія заканчваюцца мяккім [н’], і назоўніка восень: студзеньскі, чэрвеньскі, ліпеньскі, снежаньскі, восеньскі, а таксама ў суадносных уласных назвах: Чэрвеньскі раён, Ліпеньская школа;

у суфіксе -еньк- (-эньк-, -аньк-): маленькі, даражэнькі, прыгожанькі.

7. Мяккі знак не пішацца:

пасля шыпячых (ж, дж, ч, ш), р, ц (не з т мяккага) і д, т, а таксама пасля губных б, в, м, п, ф: дождж, ноч, мыш, цар, купец, голуб, п’едэстал, сям’я, В’етнам, верф;

пасля з, с, ц, дз перад мяккімі зычнымі, калі пры змене формы таго ж слова (або пры замене яго другім словам таго ж кораня) нельга паставіць гэтыя з, с, ц, дз перад цвёрдым зычным: песня –– песні –– песнямі, звер –– зверам –– звяроў, свет –– свяціць –– асвятленне,
дзверы –– дзвярэй, чацвер –– чацвяргом, чацвёрты –– чацвярціна –– чацверыком, цвёрды –– сцвярджаць; схіліцца, скінуць, ёсць, Дзвіна, Дзмітрый;

пры падаўжэнні зычных: насенне, ралля, галлё, калоссе, а таксама падваенні: ззяць;

у прыметніках з суфіксам -ск-, утвораных ад назоўнікаў на -нь: конскі (конь), астраханскі (Астрахань), любанскі (Любань), плзенскі (Плзень), чань-чунскі (Чань-Чунь), цянь-шанскі (Цянь-Шань).

§ 19. Раздзяляльны мяккі знак і апостраф

1. Раздзяляльны мяккі знак пішацца пасля зычных л, с, ц (з мяккага т), дз і непрыставачных н і з перад е, ё, і, ю, я ў словах іншамоўнага паходжання: вальера, рэльеф, калье, мільён, медальён, павільён, більярд, дасье, канферансье, манпансье, пасьянс, парцье, парцьера, ранцье, Фацьян, Тэнардзье, Дзьюі, мадзьяры, кастаньеты, Тэньер, каньён, Тасіньі, Авіньі, Сеньі, Нью-Ёрк, каньяк, Карбюзье, Лавуазье, разьянскі.

2. Ва ўласных імёнах і назвах, утвораных ад імён на -ій (-ый), пасля зычных л, с, ц, дз, н, з перад суфіксальным -еў- (-ев-) пішацца мяккі знак: Васільеў, Васільевіч, Васільеўка, Васільеўскі востраў, Арсеньеў, Арсеньевіч, Афанасьевіч, Кандрацьеў, Кандрацьевіч, Аркадзьеў, Аркадзьевіч.

3. Пасля г, к, х і збегу зычных, акрамя нц, перад суфіксальным -еў-
(-ев-) пішацца і (ы): Георгіеў, Георгіевіч, Яўціхіеў, Яўціхіевіч, Іракліевіч, Яўлампіевіч, Ануфрыеў, Ануфрыевіч, Ануфрыеўка, Дзмітрыеў, Дзмітрыевіч; але: Вікенцьеў, Вікенцьевіч, Лаўрэнцьеў, Лаўрэнцьевіч, Кліменцьевіч і інш.

4. Апостраф пішацца пры асобным вымаўленні зычных з наступным галосным:

пасля прыставак, якія заканчваюцца на зычную, перад е, ё, ю, я і націскным і: ад’е’зд, аб’ём, аб’я’ва, аб’ядна’цца, пад’ёмны, раз’ю’шыцца, між’я’русны, аб’і’нець, уз’ядна’нне, ад’юта’нт, ін’е’кцыя, кан’юнкту’ра;

у сярэдзіне слова пасля губных б, в, м, п, ф, заднеязычных г, к, х, зубных д, т і дрыжачага р перад літарамі е, ё, і, ю, я: б’ецца, вераб’і, В’етнам, інтэрв’ю, сям’я, Дзям’ян, Камп’ен, куп’ё, куп’істы, п’юць, саф’ян, Пракоф’еў, Пракоф’евіч, Мантэг’ю, Лук’ян, Х’юстан, Аж’е, Ч’япа, Буш’е, Д’еп, бар’ер, надвор’е, Грыгор’еў, Юр’еў, Мар’іна Горка;

у складаных словах з першай часткай двух-, трох-, чатырох-, шмат- перад літарамі е, ё, ю, я: двух’ярусны, трох’ярусны, шмат’ядзерны, шмат’ёмісты.

5. Апостраф не пішацца:

пасля ў (у нескладовага) перад літарамі е, ё, і, ю, я: абаўецца, саўюць, салаўі;

у складаных і складанаскарочаных словах на мяжы састаўных частак, у тым ліку калі іх часткі пішуцца праз злучок: цэхячэйка, дзяржюрвыдавецтва, трэд-юніёны.

ГЛАВА 4
Правапіс абрэвіятур

§ 20. Правапіс абрэвіятур

1. У абрэвіятурах скарочаныя часткі пішуцца так, як у адпаведных поўных словах: гарсавет (гарадскі), прафсаюз (прафесійны), дзяржцырк (дзяржаўны), прамкамбінат (прамысловы), галоўурач (галоўны), генплан (генеральны), Еўрасаюз (еўрапейскі), заапарк (заалагічны), музвучылішча (музычнае), Белдзяржпраект (беларускі, дзяржаўны), Беллітфонд (беларускі, літаратурны), райбудкантора (раённая, будаўнічая), педфак (педагагічны факультэт), камбат (камандзір батальёна), ваенкамат (ваенны камісарыят), эсмінец (эскадраны мінаносец), прафкам (прафсаюзны камітэт), ваенкам (ваенны камісар), гарвыканкам (гарадскі выканаўчы камітэт), член-кар. (член—карэспандэнт), лясгас (лясная гаспадарка), рыбгас (рыбная гаспадарка), інтэрпал (інтэрнацыянальная паліцыя), лінкар (лінейны карабель).

2. Літарныя, гукавыя абрэвіятуры і абрэвіятуры змешанага тыпу звычайна пішуцца вялікімі літарамі без кропак, злучкоў і апострафаў: БДУ (Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт), ВНУ (вышэйшая навучальная ўстанова), ЗША (Злучаныя Штаты Амерыкі), РВУ (рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова), УА (установа адукацыі), ЖЭС (жыллёва-эксплуатацыйная служба), СНД (Садружнасць Незалежных Дзяржаў), НАН Беларусі (Нацыянальная акадэмія навук Беларусі), ЗАТ (закрытае акцыянернае таварыства), СМІ (сродкі масавай інфармацыі), МАЗ (Мінскі аўтамабільны завод), МТЗ (Мінскі трактарны завод), ЦУМ (цэнтральны ўніверсальны магазін), УП (унітарнае прадпрыемства), ГА (грамадскае аб’яднанне), ТАА (таварыства з абмежаванай адказнасцю), ААН (Арганізацыя Аб’яднаных Нацый).

Калі да абрэвіятуры дадаецца лічба, то яна пішацца праз злучок: ВАЗ-21, МАЗ-200, МТЗ-82.

Калі абрэвіятура скланяецца, канчаткі пішуцца разам малымі літарамі: у нашым ЖЭСе, працаваў на МАЗе, рамонт ЦУМа, дысертацыя ў ВАКу.

Дапускаецца напісанне малымі літарамі агульнавядомых абрэвіятур, калі слова ўспрымаецца як простае: схадзіў у жэс і інш.

Малыя літары могуць уваходзіць у камбінаваныя абрэвіятуры: ЛіМ, БелТА, УП «Белкніга», БелНДВІ (Беларускі навукова-даследчы ветэрынарны інстытут).

3. Напісанне няўласнабеларускіх (запазычаных) абрэвіятур вызначаецца па слоўніку; поўны сэнсавы беларускі адпаведнік перадае значэнне такіх запазычанняў, а не расшыфроўвае іх: заўгас (загадчык гаспадарчай часткі), завуч (намеснік дырэктара па вучэбнай рабоце), спецназ (атрад спецыяльнага прызначэння), АСУ (аўтаматызаваная сістэма кіравання), ЮНЕСКА (Камісія Арганізацыі Аб’яднаных Нацый па пытаннях адукацыі, навукі і культуры).

4. У некаторых абрэвіятурах напісанне можа не адлюстроўваць натуральнае вымаўленне: ТЮГ –– Тэатр юнага гледача (вымаўляецца [ц’ух]), РІВШ –– дзяржаўная ўстанова адукацыі «Рэспубліканскі інстытут вышэйшай школы» (вымаўляецца [рыўш]).

5. Літарныя абрэвіятуры не трэба блытаць з умоўнымі графічнымі скарачэннямі, якія ўжываюцца на пісьме, але заўсёды чытаюцца поўнасцю.

Скарачэнне слоў рэгламентуецца наступнымі правіламі:

нельга скарачаць на галосную літару, на ь, на й і на ў;

пры спалучэнні дзвюх аднолькавых зычных скарачэнне робіцца пасля першай зычнай: насен. фонд;

пры збегу дзвюх або некалькіх зычных скарачэнне робіцца на апошнюю зычную: народн. творчасць;

калі імя або імя па бацьку пачынаецца з дыграфа Дз, то ініцыялам выступае толькі літара Д: Дзмітрый Дзмітрыевіч –– Д.Д.

Пры графічных скарачэннях ставіцца кропка і захоўваюцца тыя ж знакі і пачатковыя літары, якія ўласцівы поўнаму напісанню: В.-Д. к. (Волга-Данскі канал), с.-д. партыя (сацыял-дэмакратычная партыя),
чл.-кар. (член-карэспандэнт).

6. Стандартныя скарочаныя абазначэнні метрычных мер пішуцца без кропак: га (гектар), см (сантыметр), кг (кілаграм), км (кіламетр) і інш.

Ніжэй прыводзяцца агульнапрынятыя скарачэнні, якія не патрабуюць спецыяльнага тлумачэння.

в.а. –– выконваючы абавязкі;

г.зн. –– гэта значыць;

і г.д. –– і гэтак далей;

і да т.п. –– і да таго падобнае;

і пад. –– і падобнае;

н.ст. –– новы стыль;

с/с –– сельскі савет;

ст.ст. –– стары стыль;

ГЛАВА 5
ПРАВАПІС НЕКАТОРЫХ МАРФЕМ

§ 21. Аднамарфемныя прыназоўнікі

1. Прыназоўнікі аб, над, пад, перад пры спалучэнні з формамі асабовага займенніка я, што пачынаюцца збегам зычных, пішуцца з дадатковым а: аба мне, нада мной, перада мной. Прыназоўнік з замяняецца ў падобных выпадках на са: са мной; але: з мяне. Прыназоўнік у набывае форму ва ў спалучэннях са словамі з пачатковым у: ва ўніверсітэце, ва ўрачыстасцях, ва ўрочышчы.

2. Варыянт са прыназоўніка з згодна з вымаўленнем пішацца перад збегам зычных, калі першы з іх –– шыпячы або свісцячы: са школы, са шкіперам, са сваякамі, са смеху, са зброяй, са старых часоў, са сваімі сябрамі, са звонам, са здымка, велічынёй са шраціну, са знічкай; але: з братам, з праўдай, з пляча, з грукатам, з цвіком, адно з двух.

§ 22. Прыстаўкі

1. Да прыставак аб-, ад-, над-, пад-, раз- (рас-), с- (з-), уз- (ус-) пры спалучэнні з марфемамі, якія пачынаюцца збегам зычных, далучаецца дадатковае а: абарваць (абрываць), абагнаць (абганяць), адаспаць (адсыпацца), адапхнуць (адпіхваць), сабраць (збяру), сарваць (зрываць), надагнуць (надгінаць), падаспець, сатлелы, абамлець. Дапускаецца напісанне ўстаўнога а для раздзялення двух губных гукаў: абабягаць, абаперціся.

2. Прыстаўка су- пішацца:

у назоўніках, дзе су- выдзяляецца толькі гістарычна: сусед, сувой, сувязь, супын, супынак, сутаргі, сумятня, супастат, супоня, суткі, сутокі, суцяга, сумёт, сустаў;

у новых утварэннях, калі ёсць слова і без су-: суграмадзянін, супалімер, сукрэдытор, сукіраўнік, супастаўшчык, сучлен, суапякун, супрацоўнік, суродзіч, сунаймальнік, суспадчыннік, суадказчык, сузабудоўшчык, сувыканаўца і інш.;

у словах, якія без су- не ўжываюцца: суквецце, сузор’е, суладдзе, сугучча, суглінак, супесак, сукравіца, сузіральнік, сумежжа.

3. Прыстаўка су- пішацца:

у дзеясловах: суадносіць, супадпарадкоўваць, сумяшчаць, суіснаваць, сустракаць, сутыкацца, супярэчыць, супастаўляць, супадаць;

у прыметніках: сумежны, сукупны, суладны, сугучны, сучасны, сувымяральны, супольны, сумесны, суцэльны;

4. Прыстаўка су- захоўваецца ў лексемах, словаўтваральна звязаных са словамі, што маюць прыстаўку су-: сутачны (суткі), суцяжнічаць (суцяга), сурэдактарстваваць (сурэдактар), суапякунства (суапякун), сузіранне (сузіраць), сумяшчальнік (сумяшчаць), сустрэчны (сустрэча), супярэчлівасць (супярэчлівы), сумежнасць (сумежны), супольнасць (супольны), сумесна (сумесны), насуперак (супраць) і інш.

5. Прыстаўка са- пішацца:

у некаторых назоўніках, дзе прыстаўка выдзяляецца толькі гістарычна: сасуд, савет, сабор, саюз, саслоўе;

у запазычаннях і кальках (пераважна з рускай мовы): саіскальнік, сакурснік, садружнасць, сатрапезнік, сачыненне, састаў, саслужывец і інш.

6. Прыстаўка са- захоўваецца:

у лексемах, словаўтваральна звязаных са словамі з прыстаўкай са-: саўдзел (саўдзельнік), саслоўны (саслоўе), састыкоўванне (састыкаваць), састаўляць (састаў), сашчэпка (сашчапіць), сапраўды (сапраўдны) і інш.;

у дзеясловах, калі са- з’яўляецца варыянтам с- (перад збегам зычных): садраць (здзяру), сагнаць (зганю), саскочыць, сажмурыць, сасмажыць, саслабець, сасватаць, састроіць, сашмаргнуць, сашпіліць, саштурхнуць, сасмягнуць, сагнуць, саграшыць, сашчыкнуць, сашчапіць і інш.;

у прыметніку сапраўдны і вытворных ад яго.

Напісанне прыставак су- і са- ў іншых выпадках вызначаецца па слоўніку.

7. Калі апошняя зычная літара прыстаўкі і першая літара кораня супадаюць, то пішуцца абедзве літары: аддача, аддалены, Наддзвінне, наддаць, бяззорны, ззаду, ззелянелы, ссадзіць, ссівелы, бессардэчны, паддопытны, рассыпаць, раззлавацца, рассаднік (тое, што з’яўляецца крыніцай чаго-небудзь), уссаджваць, контрразведка, звышштатны, транссібірскі.

Словы-тэрміны іншамоўнага паходжання часткова падпарадкоў-ваюцца гэтаму ж правілу (асабліва тады, калі ёсць словы і без прыстаўкі, а прыстаўка далучаецца і да іншых каранёў): сюррэалізм, аддукцыя (рэалізм, індукцыя).

У некаторых выпадках, калі слова ўспрымаецца як невытворнае ў беларускай мове, літары не падвойваюцца: інавацыя, ірыгацыя, ірэальны, іміграцыя, акамадацыя, карэляцыя, аперцэпцыя, дысідэнт, імартэль, анігіляцыя, інервацыя, акорд, карэспандэнт. Напісанне такіх слоў-тэрмінаў вызначаецца па слоўніку.

У словах расол, расольнік, расада, расаднік (месца, скрынка для вырошчвання расады) адбылося сцяжэнне гукаў, і таму яны пішуцца з адной літарай с.

8. Да прыставак на з- адносяцца: з-, із-, уз-, раз-, без-, небез-, абез-, праз-, цераз-, а таксама дыз- і дэз-. У пэўных пазіцыях літара з замяняецца літарай с.

У прыстаўках з-, із-, уз-, раз-, без-, небез-, абез-, праз-, цераз- літара з пішацца перад звонкімі, санорнымі зычнымі і ётаванымі галоснымі (перад апострафам): збіць, здаць, знесці, ізноў, узняць, узбіцца, розгалас, бязмежны, небеззаганны, небязгрэшны, абезгалосець, абязгрошыць, празмерны, цераззерніца; раз’есці, раз’езд, абяз’ёдаваны, з’інець, раз’юшаны, без’языкі, бяз’ядзерны, з’ялчэць, з’явішча, уз’юрыцца. У слове разявіць і вытворных ад яго, а таксама ў словах узлаваць і ўзлавацца адбылося сцяжэнне [з] –– прыстаўкі і [з] –– кораня.

У гэтых жа прыстаўках замест літары з пішацца літара с перад глухімі зычнымі: скінуць, схапіць, іспыты, усхваляць, раскідаць, роспіс, беспадстаўны, небескарысны, абяскровіць, абясшкодзіць, цераспалосіца, росшукі, росчырк.

Калі корань слова пачынаецца з галосных а, у, э або ненаціскнога і, якое пераходзіць у ы, замест прыстаўкі з- пішацца прыстаўка с-: сарганізаваць, сумысна, сэканоміць, сыграць; але: зымправізаваць, зыначыць.

9. У словах, утвораных ад дзеясловаў ісці, хадзіць, прыстаўкі на з- пішуцца ў залежнасці ад лексічнага значэння: зысці –– сысці, зысціся –– сысціся, зыходзіць –– сыходзіць, зыходзячы –– сыходзячы, зыходны –– сходны, сыходны, зыход –– сход.

10. У прыстаўцы дыз- перад галоснымі (у тым ліку ётаванымі) пішацца з, а перад зычнымі –– с: дызасацыяцыя, дызартрыя, дыз’юнкцыя, дысгармонія, дыспрапорцыя, дыскваліфікаваць, дысфункцыя, дыскрэдытаваць, дыскамфорт.

11. Прыстаўка дэз- пішацца нязменна: дэзактывацыя, дэзарыентацыя, дэзынфекцыя, дэзынтэграцыя, дэзурбанізацыя.

12. Спалучэнні літар сч, сш, сшч, зж, здж на стыку прыстаўкі і кораня перадаюцца нязменна: расчахляць, расчэсваць, расчыніць, счысціць, счапіць, счэп, усчаць, счакацца, бесчалавечны, бясчулы, расчапіць (раз’яднаць), усчапіць (павесіць); расшыць, расшырэнне, сшытак, сшарэлы, расшумецца, расшпілены, бясшкодны, бясшлюбны; расшчапіць (раскалоць), расшчапленне (расколванне), расшчэп (раскол) (не блытаць счапіць і шчапаць), расшчаміць (разняць), расшчодрыцца, расшчоўкацца; зжыцца, разжаць, разжаліць, разжаніць, разжыва, безжурботна, безжыццёвы; зджаліць.

Выключэнні: рашчыніць (паставіць цеста), ушчуваць, нішчымны, а таксама вытворныя ад іх: рошчына, ушчуванне, ушчунак, нішчымніца.

13. Пры спалучэнні прыставак (аб-, ад-, над-, пад-, раз-, з- (с-), уз-, спад-, перад-, дэз-, суб-) са словамі, што пачынаюцца з і, у адпаведнасці з вымаўленнем замест і пішацца ы: абыграць, абынтэлігенціцца, зымправізаваць, зыначаны, зысці, сысці, адыграць, адыменны, адыходзіць, сыграцца, сышчык, узыход, спадылба, спадыспаду, перадынфарктны, падынтэграваць, разысціся, перадымперскі, перадыспытны, субынспектар, дэзынтэгратар, дэзынфармацыя, дэзынфіцыраваць.

Пасля прэфіксоідаў (звыш-, між-, пан-, супер-, транс-, контр-) і захоўваецца: звышімклівы, звышіндустрыяльны, звышінфляцыя, міжірыгацыйны, міжінстытуцкі, панісламізм, контрідэя, контрігра, суперінтэлект, трансіндыйскі.

У складанаскарочаных словах, першая частка якіх заканчваецца на цвёрды зычны, пачатковае і другога слова пішацца нязменна: педінстытут, дзяржінспектар, палітінфармацыя, санінструктар, цяжіндустрыя, медінструменты, спецінструктаж, гарінспекцыя, гасінвентар.

Прэфіксоід экс- пішацца праз злучок, і і не пераходзіць у ы: экс-інжынер, экс-імператар.

Некаторыя словы з коранем -ход- маюць варыянтныя формы: адыходлівы –– адходлівы, адыходнае –– адходнае, адыходы –– адходы, адыходнік –– адходнік.

§ 23. Суфіксы

1. Пераважная большасць запазычаных дзеясловаў ужываецца з суфіксам -ава- (-ява-): дэградаваць, фальсіфікаваць, арыентаваць, прагназаваць, балансаваць, цытаваць, аналізаваць, іранізаваць, культываваць, кантактаваць, планаваць, групаваць, нацыяналізаваць, прыватызаваць, дэклараваць, ліквідаваць, акліматызаваць, перафразаваць, кваліфікаваць, інфармаваць, урбанізаваць, каталізаваць, функцыянаваць, ваенізаваць, кантраляваць, тыпізаваць, паразітаваць, фінансаваць, тыражаваць, ігнараваць, рэагаваць, кансультаваць, прафіляваць, ангажаваць, нерваваць, абстрагаваць, імпартаваць, дэбатаваць, дэбютаваць, інспектаваць, экспартаваць, рэканструяваць, дыскутаваць, правакаваць, фінішаваць.

2. Дзеяслоўны суфікс -ірава- (-ырава-) ужываецца:

калі без гэтага суфікса ўзнікае аманімія дзеясловаў з дзеясловамі з суфіксам -ава- (-ява-): буксіраваць –– буксаваць, парадзіраваць –– парадаваць, візіраваць –– візаваць, будзіраваць –– будаваць, газіраваць –– газаваць, камандзіраваць –– камандаваць, пазіраваць –– пазаваць, пасіраваць –– пасаваць, тушыраваць –– тушаваць, парыраваць –– параваць, паніраваць –– панаваць, фарміраваць –– фармаваць, апаніраваць –– апанаваць;

калі дзеяслоў без -ір- (-ыр-) губляе сваю фармальную і семантычную акрэсленасць: шакіраваць, бісіраваць, бравіраваць, гарманіраваць, драпіраваць, лабіраваць, грасіраваць, курыраваць, лавіраваць, дэкарыраваць, сервіраваць, фантазіраваць, лакіраваць, штудзіраваць, мусіраваць, татуіраваць і інш.;

калі дзеяслоў мае вузкатэрміналагічнае значэнне: манціраваць, пасівіраваць, аксідзіраваць, зандзіраваць, дэкаціраваць, сталіраваць, дэмпфіраваць, юзіраваць, юсціраваць, парафіраваць, дыфундзіраваць.

У некаторых выпадках паралельна ўжываюцца дзве формы: дэмаскіраваць –– дэмаскаваць, акупіраваць –– акупаваць, курсіраваць –– курсаваць, калькіраваць –– калькаваць, базіраваць –– базаваць.

3. Суфікс -ава- (-ява-) пішацца ў неазначальнай форме і формах прошлага часу тых дзеясловаў, якія ў першай асобе адзіночнага ліку губляюць гэты суфікс і заканчваюцца на -ую (-юю): галасую –– галасаваць, галасаваў, галасавала, галасавалі, начую –– начаваць, чаргую –– чаргаваць, малюю –– маляваць, камандую –– камандаваць, пакутую –– пакутаваць, даследую –– даследаваць, будую –– будаваць, рэкамендую –– рэкамендаваць, характарызую –– характарызаваць.

4. Суфікс -іва- (-ыва-) пішацца ў неазначальнай форме і асабовых формах цяперашняга часу дзеяслова, а таксама ў формах прошлага часу незакончанага трывання пасля збегу зычных, апошні з якіх л, р або н: падкрэсліваць, падкрэсліваю, падкрэсліваў, падкрэслівалі; падтрымліваць, адыгрываць, выветрываць, запэўніваць, адрозніваць.

5. Суфікс -ва- пішацца ў астатніх выпадках: выконваць, выконваю, выконваў, выконвалі; адказваць, вымешваць, адмерваць, заканчваць, загадваць, адорваць, разбэшчваць, падстрэльваць, раздумваць, заваёўваць, зацярушваць, дагульваць, размяркоўваць, забінтоўваць, распілоўваць.

У дзеясловах выйграваць і прайграваць пішацца суфікс -ава-.

6. Калі неазначальная форма дзеяслова закончанага трывання заканчваецца на -іць або -яць з папярэдняй галоснай, то ў незакончаным трыванні перад суфіксам -ва- пішацца й: утаіць –– утойваць, супакоіць –– супакойваць, засвоіць –– засвойваць, узброіць –– узбройваць, напаіць –– напойваць, склеіць –– склейваць, абнадзеіць –– абнадзейваць; засеяць –– засейваць, абсмяяць –– абсмейваць, запаяць –– запайваць, настаяць –– настойваць.

7. Суфікс -ен- пішацца ў дзеепрыметніках, утвораных ад дзеясловаў на -іць, -ці: адчынены, выбелены, згублены, супакоены, споены, накормлены, куплены, спаганены, скрыўлены, запылены, дазволены, зроблены, пазнаёмлены, асілены, заклеены, спалены, схілены, разяўлены, прастрэлены; звезены, прынесены, растрэсены, заведзены, спрадзены, пакрадзены, аплецены, мецены.

8. Пры чаргаванні ў аснове дзеяслова [с’] –– [ш], [з’] –– [ж], [ц’] –– [ч], [дз’] –– [дж] у дзеепрыметніках пішацца суфікс -ан-: насіць –– ношаны, уразіць –– уражаны, запрасіць –– запрошаны, круціць –– кручаны, апярэдзіць –– апярэджаны.

9. Спалучэнне галоснай я дзеяслоўнай асновы з суфіксам дзеепрыметнікаў -н- пішацца ў тых дзеепрыметніках, якія ўтвораны ад дзеясловаў на -яць-: пасеяны, развеяны, змуляны, аблаяны, абстраляны, павыдумляны, абмяняны (ад абмяняць).

10. Суфікс -ец- (-ац-) пішацца ў назоўніках мужчынскага роду. Пры змяненні слова галосны выпадае: акраец, індыец, разец, ісцец (родны склон істца), плывец, мсцівец, вясковец, кармілец, удалец, баец, бельгіец, незнаёмец, канькабежац, аварац, запарожац.

11. Суфікс -іц- (-ыц-) пішацца ў назоўніках жаночага роду і беглага галоснага не мае: ваколіца, патыліца, спадарожніца, мсцівіца, карміліца, розніца, кірыліца, кніжыца.

12. Памяншальна-ласкальны суфіксальны комплекс -ічк- (-ычк-) пішацца ў назоўніках жаночага роду, якія ўтварыліся ад слоў з фіналлю
-іц- (-ыц-): лесвічка, крынічка, сунічка, завушнічка, запальнічка, палічка (ад паліца), сястрычка.

У астатніх выпадках пішацца памяншальна-ласкальны суфіксальны комплекс -ечк- (-ачк-): дзядзечка, бутэлечка, лялечка, цётачка, галовачка, булачка, палачка (ад палка), рэчачка, курачка (ад курка), качачка, божачка, вушачка, Сонечка, Волечка, Ванечка, Жэнечка, Сцёпачка, Наташачка, Ганначка.

13. Суфікс -ак- (-ек-) пішацца не пад націскам у назоўніках, якія ва ўскосных склонах губляюць суфіксальнае а ці е: сшытак –– сшытка, пасынак –– пасынка, каласочак –– каласочка, дожджычак –– дожджычку, прыцемак –– прыцемку, аловак –– алоўка, перашыек –– перашыйка.

14. Суфіксы -ік- (-ык-), -нік-, -чык- пішуцца нязменна ва ўсіх формах слоў: конік –– коніка, столік –– століка, хлопчык –– хлопчыка, дожджык –– дожджыку, вожык –– вожыка, тэарэтык –– тэарэтыка, спадарожнік –– спадарожніка, пеўнік –– пеўніка, дарадчык –– дарадчыка.

15. Суфікс -ень- (-ань-) ва ўскосных склонах у адных назоўніках захоўвае галосны, у другіх яго губляе: вусень –– вусеня, прамень –– праменя; але: вучань –– вучня, шчэбень –– шчэбню, валасень –– валасня. Часам дапускаюцца абедзве формы: кіпень –– кіпеню і кіпню.

16. Суфіксы -чык- (-чыц-) і -шчык- (-шчыц-) ужываюцца пры ўтварэнні назоўнікаў, якія называюць людзей паводле заняткаў.

Суфікс -чык- (-чыц-) пішацца:

калі ўтваральная аснова заканчваецца на пярэднеязычныя д, т, з, с: аб’ездчык, дакладчык, дарадчыца, наладчык, ракетчык, пераплётчыца, лётчык, грузчык, возчык, рэзчык, перапісчык, перапісчыца (а таксама ў адпаведных прыметніках: дарадчыцкі, перапісчыцкі і інш.);

калі ў канцы ўтваральнай асновы адбываецца чаргаванне [г] –– [ж]: перабягаць –– перабежчык, перабежчыца, перабежчыцкі, нябога –– нябожчык, абцягваць –– абцяжчыца.

Суфікс -шчык- (-шчыц-) пішацца:

калі аснова заканчваецца на санорныя р, л, м, н, й: зваршчык, наборшчыца, вугальшчык, мадэльшчык, прыбіральшчыца, атамшчык, паромшчык, бетоншчыца, згоншчык, мыйшчык, пайшчык, пайшчыца, забойшчык (а таксама ў адпаведных прыметніках: наборшчыцкі, пайшчыцкі і інш.);

пасля спалучэнняў тых жа санорных з наступнымі т, г утваральнай асновы: працэнт –– працэнтшчыца, аліменты –– аліментшчык, аліментшчыца, кобальт –– кобальтшчык, цюбінг –– цюбінгшчык;

калі ўтваральная аснова заканчваецца на губныя зычныя б, п, м, ф і ў (з в): рубшчык, гардэробшчыца, апалубшчык, падкопшчык, скупшчык, скупшчыца, паромшчык, літаграфшчык, бунтаўшчык, нарыхтоўшчык, палясоўшчык, забудоўшчык.

17. З дапамогай суфіксаў -чын- і -шчын- утвараюцца дзве семантычна розныя групы назоўнікаў: назоўнікі са значэннем пэўнай грамадскай з’явы і назоўнікі са значэннем рэгіёна, абшару.

Суфікс -чын- пішацца пасля ўтваральных асноў, што заканчваюцца на д –– т, з –– с, ж –– ш, дж –– ч: складчына (склад-), спадчына (спад-), азіятчына (азіят-), салдатчына (салдат-), братчына (брат-), старасветчына (-свет-), казаччына (казак-/казач-), рэкрутчына
(рэкрут-); Валагодчына (валагод-), Брэстчына (брэст-), Навагрудчына (навагруд-), Ноўгарадчына (ноўгарад-), Суражчына (сураж-), Добрушчына (добруш-), Нямеччына (нямец-/нямеч-), Турэччына (турэц-/турэч-), Дабружчына (дабруж-), Глушчына (Глуск: глух-/глуш-), Грэшчына (Грэск: грэc-/грэш-), Полаччына (Полацк: полат-/полац-/полач-), Случчына (Слуцк: слуц-/случ-).

Суфікс -шчын- пішацца пасля ўтваральных асноў, што заканчваюцца на губныя б, п, м, ф, в або санорныя н, р, л, й, а таксама ў (з в або л): скупшчына (скуп-), здзельшчына (здзель-), нелегальшчына (нелегаль-), партызаншчына (партызан-), мінуўшчына (мінул-/мінуў-), суб’ектыўшчына (суб’ектыв-/суб’ектыў-), літаратуршчына (літаратур-), ваеншчына (ваен-), кампанейшчына (кампаней-), тарабаршчына (тарабар-), татаршчына (татар-), канцыляршчына (канцыляр-), папоўшчына (папов-/папоў-), хаваншчына (хаван-), мітынгоўшчына (мітынгов-/мітынгоў-), цыганшчына (цыган-); Браслаўшчына (браслаў-), Гомельшчына (гомель-), Гуцульшчына (гуцуль-), Гродзеншчына (гродзен-), Смаленшчына (смален-), Міншчына (мін-), Бабруйшчына (бабруй-), Зэльвеншчына (зэльвен-), Магілёўшчына (магілёў-), Віцебшчына (віцеб-).

Суфікс -шчын- пішацца і тады, калі ўтваральная аснова заканчваецца на зычны з папярэднім санорным: інтэлігентшчына (інтэлігент-), эмігрантшчына (эмігрант-), Самаркандшчына (самарканд-).

18. У прыметніках і прыслоўях з ласкальным значэннем:

пасля мяккіх зычных незалежна ад месца націску пішацца суфікс
-еньк-: круценькі, маленькі, ціхенька, паўнюсенька, утульненькі, нізенькі, беленькі, борздзенькі, хуценька;

пасля цвёрдых зычных пад націскам пішацца суфікс -эньк-, а не пад націскам — -аньк-: даражэ’нькі, старэ’нькі, харо’шанькі, све’жанькі, до’бранькі, гара’чанькі.

19. Падвоенае нн пішацца ў суфіксальнай марфеме -энн- (-енн-) у прыметніках з павелічальным значэннем (страшэнны, здаравенны, таўсценны, худзенны, высачэнны), у прыметніках з якасна-адносным значэннем (дратвенны, брытвенны, дарэформенны, абедзенны, свяшчэнны, вогненны).

20. Падвоенае нн пішацца на стыку ўтваральнай асновы і суфікса паміж галоснымі:

калі ўтваральная аснова заканчваецца на н, а суфікс пачынаецца з гэтай жа літары: дзённік, імяніннік, сяннік, маліннік, выгнаннік, дзянніца, абранніца, падаконнік, коннік, конны, сасоннік, карцінны, дывізіённы, гартанны, глыбінны, вінны, летуценны, паддонны, ваенны, вясенні, няспынны, бяссонны, айчынны, бязвінны, незаменны, прасцінны, дрэнны, дабрачынны, параённы;

калі аснова слова заканчваецца на нн, а суфікс пачынаецца зычным н: ванны (набор), манныя (крупы);

у прыметніках, утвораных ад назоўнікаў на -мя: іменны, імянны, пайменны, племянны, страмянны, цемянны.

21. Суфіксы -ск- і -ств- пішуцца:

калі ўтваральная аснова заканчваецца на с, то на пісьме спалучэнне сс перадаецца адной літарай: матроскі, рускі, беларускі, хакаскі, папуаскі, тунгускі, лаоскі, гандураскі, уэльскі, адэскі, арзамаскі, вільнюскі, чавускі, копыскі, палескі, залескі, прускі, тбіліскі, кутаіскі, туніскі, эскімоскі, індускі, пелапанескі;

калі ўтваральная аснова заканчваецца на д, з, то спалучэнне іх з суфіксальным с падаецца як дс, зс: горад –– гарадскі, люд –– людскі, грамада –– грамадства, сусед –– суседскі, параход –– параходства, бяда –– бедства, Бесядзь –– бесядскі; француз –– французскі, Каўказ –– каўказскі, Сілезія –– сілезскі;

у словах, вытворных ад асноў славянскага паходжання на к, спалучэнне к з суфіксальным с на пісьме перадаецца як ц: лясніцтва, мастацтва, сваяцтва, спаборніцтва, гарняцкі, казацкі, крыжацкі, сакавіцкі, асветніцкі, наглядальніцкі, славацкі, гарадоцкі, беластоцкі, уладзівастоцкі, чашніцкі;

у словах, утвораных ад асноў на к неславянскага паходжання, на пісьме захоўваецца спалучэнне кс: арынокскі, нью-ёркскі, бангкокскі, бузулукскі, цюркскі, каракскі, каракалпакскі, квебекскі, таджыкскі, узбекскі;

у прыметніках, утвораных ад геаграфічных назваў на -ка, -кі, зычны к (калі перад ім ёсць іншы зычны) у канцы слова перад суфіксам -ск- знікае: крупскі (Крупкі), дудзінскі (Дудзінка), церахоўскі (Церахоўка), ямайскі (Ямайка), вяцкі (Вятка); але: касабланкскі;

калі ўтваральны назоўнік заканчваецца на літары -ск, то суфікс -ск- зліваецца з імі: Пінск –– пінскі, Глуск –– глускі, Новасібірск –– новасібірскі, Дамаск –– дамаскі, этруск –– этрускі; але: баск –– баскскі;

калі ўтваральная аснова слова заканчваецца на т, ц, ч, а суфікс пачынаецца зычным с, то спалучэнні тс, цс, чс на пісьме перадаюцца праз ц згодна з вымаўленнем: агенцтва, балцкі, брацкі, адвакацкі, салдацкі, лабаранцкі, парламенцкі, брэсцкі, бейруцкі, па-фармалісцку, па-інтэлігенцку, выдавецтва, кравецкі, івянецкі, прыпяцкі, суэцкі, па-спажывецку, па-купецку, ткацкі, баранавіцкі, парыцкі, грэцкі (арэх), скрыпацкі, чытацкі, па-дзявоцку;

калі ўтваральная аснова слова заканчваецца на ж, ш, х (у тым ліку і пры чаргаванні [г] –– [ж], [х] –– [ш]), а суфікс пачынаецца зычным с, то спалучэнні жс, шс у агульных назвах перадаюцца толькі адным с: таварыш –– таварыства, харошы –– хараство, мног/множ –– мноства, убог/убож –– убоства, бог/бож –– боскі, птах/пташ –– птаства, наш –– наскі, а таксама княжыць –– княства. У некаторых выпадках напісанне такіх слоў вызначаецца па слоўніку, чаргаванне [г] –– [ж], [х] –– [ш] адсутнічае: Буг –– бугскі, Гаага –– гаагскі, Катанга –– катангскі, казах –– казахскі, Цюрых –– цюрыхскі, Карабах –– карабахскі, фелах –– фелахскі, шах –– шахскі, ніўх –– ніўхскі, Пецярбург — пецярбургскі;

у прыметніках, утвораных ад уласных назваў і назваў народаў, спалучэнні жс, шс перадаюцца нязменна: Нясвіж –– нясвіжскі, Сураж –– суражскі, Парыж –– парыжскі, Балхаш –– балхашскі, латыш –– латышскі, чуваш –– чувашскі, Волг/Волж –– волжскі, чэх/чэш –– чэшскі, Праг/Праж –– пражскі, вараг/вараж –– варажскі.

22. Падвоенае цц пішацца:

у інфінітыве зваротных дзеясловаў: змагацца, брацца, купацца, вучыцца, прасіцца, імчацца;

у трэцяй асобе адзіночнага і множнага ліку зваротных дзеясловаў: змагаецца, змагаюцца, бярэцца, бяруцца, купаецца, купаюцца, вучыцца, вучацца, просіцца, просяцца, імчыцца, імчацца;

у лічэбніках адзінаццаць –– дваццаць, трыццаць і вытворных ад іх: адзінаццаты, дваццатка, пятнаццацігадовы.

ГЛАВА 6
ПРАВАПІС ВЯЛІКАЙ І МАЛОЙ ЛІТАР

§ 24. Агульныя правілы правапісу вялікай і малой літар

1. З вялікай літары пішуцца:

першае слова ў сказе: Былі пагодныя дні. З сонцам ад рання да вечара, з сінім небам (I. Мележ). Уцякай, мароз-дзядуля! Чуеш ты, стары, ці не? (Я. Колас). Усю дарогу праз лес мяне суправаджала нябачная птушка тоненькім жалобным плачам. Што яна страціла? Па чым плакала? (I. Шамякін). Найсмачнейшыя цяпер брусніцы –– як вінныя яблыкі. Яны на пасецы растуць шышкамі. Як бабок на балоце (І. Пташнікаў);

першае слова пасля клічніка, якім выдзяляецца зваротак, а таксама выклічнік у пачатку сказа: Зямля Беларусі! Табой мы сагрэты, ніколі не сходзіш ты з нашых вачэй (П. Броўка). А-я-яй! Хто ж бы гэта мог падумаць! Гэтакі, здаецца, чалавек. (К. Крапіва);

першае слова ва ўстаўных сказах-рэмарках, якія падаюцца ў дужках у пачатку тэксту і пасля кропкі, клічніка, пытальніка і шматкроп’я ў канцы сказа: Гарлахвацкі. Не толькі сакрэт, а дзяржаўная тайна. (Ідзе ў свой кабінет.) (К. Крапіва). Я размяк. (Душа ў паэта чулая.) (П. Панчанка). С ы м о н. Калі пытаюся, то няхай кажа! (Да Данілкі.) Ну! Чуеш ці не? (Я. Купала). С ы м о н. А хто будаваў гэтай вось сякерай? (Трасе сякерай.) (Я. Купала). Д а н і л к а. Я ж табе, мама, казаў! Зоська пайшла… (Глянуўшы на матку, не дагаворвае.) (Я. Купала).

2. Па традыцыі з вялікай літары пачынаецца кожны новы радок (першае слова) у вершаваных тэкстах:

Дагарэў за брамай небакрай,

Месяц паміж воблачкаў плыве,

Выйду зноў, як у мінулы май,

Басанож прайдуся па траве.

3. З вялікай літары пішацца першае слова пасля двукроп’я:

у пачатку простай мовы: Ён падумаў: «Ніхто цябе не бачыць, ніхто не ведае, якая ты слаўная і мілая, –– і дадаў: –– Дурні яны!» (Я. Колас);

у пачатку цытаты, якая з’яўляецца самастойным сказам: П. Глебка з поўнай падставай пісаў: «Лірычную плынь унёс у нашу празаічную мову М. Лынькоў» (ЛіМ);

у сцвярджальнай частцы пастановы, рэзалюцыі, пратакола, акта і іншага рашэння.

Зацвердзіць справаздачу рэвізійнай камісіі аб фінансавай дзейнасці прафкама (з пратакола прафсаюзнага сходу).

З арыгіналам згодна:

Сакратар выканкама (подпіс) (з копіі дакумента).

4. Калі цытата ўключаецца ў просты ці складаны сказ у якасці яго граматычнай часткі, тады яна пачынаецца з малой літары: Якуб Колас справядліва ўказваў, што «родная мова –– гэта першая крыніца, праз якую мы пазнаём жыццё і акаляючы нас свет» (ЛіМ). Паводле глыбокага пераканання Дубоўкі, моўныя скарбы –– у народзе, «настаўнікаў, мудрэйшых, чым народ, не бывае» (Беларуская мова. Энцыклапедыя).

5. Пішуцца з малой літары:

першае слова пасля шматкроп’я, калі яно стаіць у сярэдзіне сказа і абазначае прыпыненне ў маўленні: Зямля. зямля. туды, туды, брат, будуй яе. ты дай ёй выгляд. (Я. Колас). Т у л я г а. Толькі я хацеў запытацца ў вас, ці не будзе гэта. подласцю? (К. Крапіва). А што вы скажаце на крытыка, Іван Ант. выбачайце, Мацвеевіч? (З. Бядуля);

першае слова ў сярэдзіне сказа пасля шматкроп’я, якое абазначае, што частка гэтага сказа апушчана: З невялікай і чыстай крыніцы лірычнага пачуцця. пачынаецца раман-паэма аб жыцці беларускага простага люду (А. Адамовіч);

першае слова пасля клічніка, калі ён стаіць у сярэдзіне сказа: І кожны, хто мяне спытае, пачуе толькі адзін крык: што хоць мной кожны пагарджае, я буду жыць! –– бо я мужык! (Я. Купала);

першае слова ў словах аўтара, якія ідуць пасля простай мовы з клічнікам, пытальнікам або шматкроп’ем: «Надзя! Надзейка. » –– кліча жалейка (П. Броўка). –– У школу я больш не пайду. –– Як гэта –– не пайду? А куды ты пойдзеш? –– абурыўся Сяргей (I. Шамякін);

першае слова ў рэмарках да слоў дзейнай асобы, калі рэмарцы не папярэднічаюць кропка, клічнік, пытальнік ці шматкроп’е:
Г а р л а х в а ц к і. А можа, і праўда бландзінка. Значыць, яна гэтае самае (круціць рукой каля валасоў) пабландзінілася, а я і не заўважыў (К. Крапіва).

§ 25. Вялікая і малая літары ў асабовых назвах

1. З вялікай літары пішуцца:

імёны, імёны па бацьку, прозвішчы, псеўданімы, мянушкі, а таксама дадатковыя азначэнні пры гэтых назвах: Іван, Янка, Ясь, Яська, Ваня; Канстанцін Міхайлавіч Міцкевіч (Якуб Колас), Іван Дамінікавіч Луцэвіч (Янка Купала), Алаіза Пашкевіч (Цётка), Сымон Якаўлевіч Баранаў (Сымон Баранавых); Алесь Булавешка, Міхал Казімір Радзівіл Рыбанька, Казімір Чацвёрты Ягелончык, Іаан Багаслоў, Кірыла Тураўскі, Сімяон Полацкі; Віктор Гюго, Джэк Лондан, Вольфганг Амадэй Моцарт; Дон Кіхот, Дон Жуан, Нестар Летапісец;

кожнае імя ў састаўных імёнах і прозвішчах, калі яны пішуцца асобна або праз злучок: Эрых Марыя Рэмарк, Іаган Себасцьян Бах, Джон Ноэль, Ханс Крысціян Андэрсен, Джавані Джакома Казанова, Жак Іў Кусто, Марыя-Луіза-Жазэфіна; Вікенцій Дунін-Марцінкевіч, Марыя Складоўская-Кюры;

прозвішчы, а таксама імёны ў множным ліку, калі яны выступаюць як назва роду, групы асоб ці ўжываюцца ў значэнні агульнай назвы: Міцкевічы, браты Гарэцкія, маёнтак Тышкевічаў, род Радзівілаў, абодва Жукі, бязродныя Іваны; Гагарыны, Заслонавы;

часткі састаўных асабовых імёнаў кітайцаў, карэйцаў, в’етнамцаў, бірманцаў, інданезійцаў, тайландцаў, цэйлонцаў, японцаў: Ань Лушань, Ван Янмінь, Сунь Ятсен, Тао Юаньмінь, Цзян Гуанцы (Кітай); Ан Чхан Хо, Чхве Чxі Вон, Пак Ін Но (Карэя); Нгуен Фук Ань, Нгуен Чай (В’етнам); Пі Маў Нін, Такін Кода Хмайн (Бірма); Сутан Такдыр Алішахбана, Прамудзья Ананта Тур, Утуі Тутанг Сантані (Інданезія); Кулаб Сайпрадыт, П’я Тасін (Тайланд); Карахара Карахіта (Японія);

пачатковыя часткі Ібн, Бен, Шах-, Мак-, Сан-, Сант-, Сен-, Сент-, Тэр- у іншамоўных асабовых імёнах, якія пішуцца асобна, разам або далучаюцца да іх праз злучок, а таксама пачатковыя О’, Д’, якія пішуцца праз апостраф: Ібн Сіна, Бен Алі, Шах-Джахак, Мак-Доўэл, Мак-Кінлі, Сан-Мартын, Сант-Эліё, Сен-Жуст, Сент-Эцьен, Тэр-Петрасян, О’Генры, Д’Аламбер, Д’Артаньян;

клічкі жывёл, птушак і іншых істот: конь Варанок, карова Красуля, сабака Рэкс, кот Кузя, курыца Рабка, папугай Гоша;

прыналежныя прыметнікі, утвораныя ад асабовых імён і клічак жывёл, мянушак пры дапамозе суфіксаў -ов-, -оў (-ав-, -аў), -ёв-, -ёў (-ев-, -еў), -ын-, -ін-: Кузьмоў сусед, Скарынавы выданні, Багдановічаў верш, Міхасёвы прыгоды, Васілёў голас, Зосьчыны бацькі, Рагуліна малако;

адносныя прыметнікі, утвораныя ад імён і прозвішчаў, псеўданімаў, калі такія прыметнікі ўваходзяць у склад састаўных уласных назваў: Купалаўская прэмія (прэмія імя Янкі Купалы), Нобелеўская прэмія, Коласаўская стыпендыя (стыпендыя імя Якуба Коласа), Гарэцкія чытанні (чытанні, прысвечаныя Максіму Гарэцкаму), Варфаламееўская ноч (гістарычная падзея ў Парыжы ў ноч святога Варфаламея), Маркаўскія рады (тэрміналагічная назва ў матэматыцы).

2. З малой літары пішуцца:

агульныя назвы людзей, прадметаў, рэчываў і хімічных элементаў, адзінак вымярэння, якія ўтварыліся на аснове асабовых і геаграфічных назваў: донжуан (быў донжуанам), донкіхот (такі донкіхот), эскулап; бефстроганаў, браўнінг, дызель, кацюша, маўзер, маргарытка, наган, такай, форд, фрэнч, шавіёт; морфій, амерыцый, палоній, уран, фермій; ампер, вольт, джоўль, ом, рэнтген, фарада;

асабовыя назвы (прозвішчы, імёны і інш.) у форме множнага ліку, калі іх ужыванне выяўляе пагардлівыя, зневажальныя адносіны: гарлахвацкія, заблоцкія, кручковы, пісулькіны, тулягі;

назвы чалавека, утвораныя ад асабовых імёнаў, якія ўказваюць на яго прыналежнасць або прыхільнасць да каго-, чаго-небудзь: гегельянец, купалавец, магаметанін, махновец, талстовец;

прыметнікі, утвораныя ад асабовых назваў, якія ўжываюцца ў складзе ўстойлівых спалучэнняў з назоўнікамі (фразеалагізмаў) або ў складзе састаўных агульных назваў са значэннем адпаведнай адноснай прыкметы: эзопаўская (эзопава) мова, пірава перамога, ахілесава пята, танталавы мукі, шамякаў суд, бальзакаўскі ўзрост, броўнаўскі рух, гегелеўская дыялектыка, купалаўскі верш, напалеонаўскія планы, дэголеўская Францыя, рэнтгенаўскі здымак, сідарава каза;

часткі ван, да, дзі, дзю, дон (донна), дэ, дэр, ла, ле, фон, эль і некаторыя іншыя ў іншамоўных асабовых назвах: Людвіг ван Бетховен, Леанарда да Вінчы, Кола дзі Рыенца, дзю Гар, дон Фердынанд, Лопэ дэ Вега, ле Карбюзье, Ота фон Шанхаўзен; але ў асабовых назвах літаратурных герояў (Дон Кіхот, Дон Хуан), а таксама ў некаторых выпадках у прозвішчах і імёнах пішуцца з вялікай літары: Дзі Віторыё, Дэ Лонг, Ван Гог, Эль Грэка, Ла Баэсі;

часткі ага, ад, ал, ас, ар, аш, бей, бек, задэ, аглы, уль, зуль, кызы, аль, паша, хан, шах, эд, эль і некаторыя іншыя ў іншамоўных асабовых назвах, якія падаюцца звычайна пасля назвы або перад ёй і пішуцца праз злучок: Ібрагім-ага, Амар аш-Шарыф, Ібрагім-бей, Амад-задэ, Турсун-задэ, Кёр-аглы, Мамед-аглы, Сейф уль-Іслам, Зульфія-кызы, Амад эд-Дзін, Седах зуль-Факар, Сулейман-паша, Махамед эль-Куні і інш.

§ 26. Вялікая і малая літары ў найменнях асоб, звязаных з рэлігіямі, назвах міфалагічных і казачных герояў

1. З вялікай літары пішуцца:

найменні найвышэйшых божастваў (бостваў) у рэлігійных культах, а таксама ўсе словы ў спалучэннях, якія змяшчаюць гэтыя назвы: Бог, Саваоф, Алах, Яхве, Шыва, Вішну; Госпад (Гасподзь), Усявышні, Уладыка Нябесны, Усемагутны Бог, Святая Тройца, Бог Айцец, Бог Сын, Божы (Боскі) Сын, Бог Дух Святы, Святы Дух, Прасвятая Тройца, Божая (Боская) Маці, Прачыстая Уладычыца Нябесная, Прасвятая Дзева Марыя, Царыца Нябесная, Месія;

прыметнікі, утвораныя ад слова Бог: Божы (Боскі) суд, Божы (Боскі) храм, Божая (Боская) міласць;

асабовыя імёны (і ўсе словы ў састаўных асабовых назвах, акрамя агульных назваў) заснавальнікаў рэлігійных вучэнняў, а таксама біблейскіх асоб (апосталаў, прарокаў, святых і інш.): Ісус Хрыстос, Буда, Брахма; Іаан Хрысціцель, Святы Павел;

імёны легендарных і міфічных асоб, язычніцкіх багоў: Антэй, Зеўс, Тытан, Венера, Фурыя, Дажбог, Жыжаль, Пярун, Цмок, але як агульныя назвы: пярун –– удар грому, іуда (юда) –– здраднік, цмок –– змей, тытан –– волат, фурыя –– злосная істота;

уласныя назвы ўяўных і казачных істот, герояў літаратурных твораў: Папялушка, Чырвоная Шапачка, Калабок, Снягурка, Дзед Мароз, Баба Яга, Пегас, Буцэфал, Атлант, але як агульныя назвы: дзед-мароз –– ёлачнае ўпрыгожанне, баба-яга –– агідная старая, буцэфал –– стары конь, атлант –– у архітэктуры;

агульныя назвы істот, а таксама з’яў і прадметаў, калі яны персаніфікуюцца, выступаюць у ролі імёнаў герояў літаратурных твораў (у казках, байках і інш.): Мядзведзь, Воўк, Ліса (Ліска), Заяц (Зайка), Асёл, Каза-дзераза, Коцік-варкоцік, Варона, Сарока-белабока, Воран, Певень, Бусел-клекатун, Карась-лежабок, Сонца, Праўда, Крыўда і інш.

2. З малой літары пішуцца:

слова бог (гасподзь) ва ўстойлівых выразах, звязаных з выказваннем розных пачуццяў у прастамоўі, а не са зваротам да Бога паводле рэлігійнай абраднасці і ўяўленняў: бог яго ведае, божа (божачка) ты мой, божа збаў, дай божа, крый бог (божа), не давядзі бог (божа, госпадзі), ратуй божа, дзякаваць (дзякуй) богу (табе, госпадзі), бог з табой (з ім, з вамі), алах з ім;

слова бог з агульным значэннем боства ў спалучэнні з асабовай назвай або з назоўнікам з агульным значэннем у родным склоне: старажытны славянскі бог Пярун, бог сонца Дажбог, Сварог –– бог неба;

агульныя назвы ўяўных істот: архангел, анёл, херувім, фея, муза, дамавік, лясун, русалка, гном, троль, здань, хохлік і інш.

§ 27. Вялікая і малая літары ў геаграфічных і астранамічных назвах

1. З вялікай літары пішуцца:

уласныя назвы прыродных геаграфічных аб’ектаў: кантынентаў, гор, рэк, азёраў, лясоў, балот і інш.: Еўразія, Антарктыда, Аўстралія; Альпы, Кардыльеры; Манблан, Арарат; Везувій, Фудзіяма; Дняпро (Днепр), Нёман, Прыпяць; Вікторыя, Ківач; Нарач, Свіцязь; Гібралтар, Басфор; Тайвань, Готланд, Сахалін; Таймыр; Сахара, Гобі; Акіянія, Адрыятыка; Палессе, Панямонне, Задняпроўе; Струціна, Бель; Вялле, Ельня, Налібокі; Кручок, Альховец;

уласныя назвы краін, іх аб’яднанняў і частак, паселішчаў і іх частак, урочышчаў: Беларусь, Кітай; Бенілюкс, Антанта; Запарожжа, Сібір; Міншчына, Лепельшчына, Случчына, Навагрудчына; Мінск, Токіа, Мазыр, Орша; Вязынка, Мікалаеўшчына, Слабада; Вал, Падол, Зарэчча, Цэнтр; Усход, Вяснянка, Зялёны Луг; Ляды, Паддуб’е; Цагельня, Царковішча, Кальварыя; Ніўкі, Камяніца;

уласныя назвы астранамічных аб’ектаў: Андрамеда; Стажары, Валапас; Сонца, Вега; Зямля, Юпітэр; Месяц, Фобас;

назвы напрамкаў свету ў пераносным значэнні назваў адпаведнай групы краін або тэрыторыі: Захад (краіны заходняй часткі Еўропы разам з ЗША), Усход (азіяцкія краіны), народы Поўначы;

пачатковая службовая частка ў іншамоўных уласных геаграфічных назвах, якая пішацца з імі праз злучок: Дан-Лэры (горад), Дэ-Кастры (горад), Ла-Пампа (правінцыя), Ла-Манш (праліў), Лос-Анджэлес (горад);

іншамоўныя родавыя агульныя назвы ў складаных уласных геаграфічных назвах: Рыа-Грандэ (рыа –– рака), Лоб-Нор (нор –– возера), Ісык-Куль (куль –– возера), Пуэрта-Рыка (пуэрта –– порт);

часткі складаных уласных геаграфічных назваў, што пішуцца праз злучок (назоўнікі, прыметнікі): Аўстра-Венгрыя, Эльзас-Латарынгія, Давыд-Гарадок, Брэст-Літоўскі, Буда-Кашалёва, Мінск-Мазавецкі, Картуз-Бяроза;

першае слова ў састаўных уласных геаграфічных і астранамічных назвах: Атлантычны акіян, Ціхі акіян, Паўночны полюс, Балтыйскае мора, Мінскае мора, Берынгаў праліў, Белае возера, Асіповіцкае вадасховішча, Лысая гара, Бярэзінскі біясферны запаведнік, Палярная зорка;

усе часткі складанага прыметніка ў састаўных уласных назвах, калі такія часткі пішуцца праз злучок: Азіяцка-Ціхаакіянскі рэгіён, Мінска-Маладзечанскае ўзвышша, Дняпроўска-Бугскі канал, Паўночна-Заходні край;

усе знамянальныя словы ў афіцыйных уласных назвах дзяржаў і іх аб’яднанняў: Рэспубліка Беларусь, Садружнасць Незалежных Дзяржаў, Расійская Федэрацыя, Злучаныя Штаты Амерыкі, Аб’яднаныя Арабскія Эміраты, Арабская Рэспубліка Егіпет, Кітайская Народная Рэспубліка, Дзяржава Кувейт, Вялікае Княства Літоўскае, Рускае і Жамойцкае;

усе знамянальныя словы ў вобразных састаўных уласных геаграфічных і астранамічных назвах, калі гэтыя ўласныя назвы ўжываюцца без агульнай родавай назвы: Стары Свет (краіны Еўропы і Азіі), Блізкі Усход, Чорная Афрыка, Крайняя Поўнач, Старыя Дарогі (горад), Зямля Каралевы Мод, Дзікі Захад (у ЗША); у назоўным і родным склонах у спалучэнні з агульнай родавай назвай: туманнасць Конская Галава, бухта Залаты Рог, астравы Паўночная Зямля, праліў Матачкін Шар; мыс Добрай Надзеі, астравы Каралевы Шарлоты, заліў Святога Лаўрэнція.

2. З малой літары пішуцца:

агульныя родавыя назвы геаграфічных, астранамічных і іншых падобных аб’ектаў у складзе ўласных назваў: Афрыканскі кантынент, Атлантычны акіян, Уральскія горы, гара Казбек, рака Вілія, возера Свіцязь, пустыня Сахара, Белавежская пушча, зорка Венера, Лагойскі тракт, вуліца Касманаўтаў, праспект Незалежнасці, плошча Перамогі, Князь-возера, Сапун-гара;

службовыя часткі ў складзе састаўных уласных геаграфічных найменняў: Франкфурт-на-Майне, Рыа-дэ-Жанэйра, Па-дэ-Кале, Булонь-сэр-Мэр, Сьера-дэ-лас-Мінас, Дар-эс-Салам, Салам-і-Гомес.

§ 28. Вялікая і малая літары ў назвах дзяржаўных органаў і іншых арганізацый

1. З вялікай літары пішуцца:

усе словы ў найменнях вышэйшых органаў заканадаўчай, выканаўчай і судовай улады Рэспублікі Беларусь і іншых краін: Савет Міністраў Рэспублікі Беларусь, Канстытуцыйны Суд Рэспублікі Беларусь, Вярхоўны Суд Рэспублікі Беларусь, Дзяржаўная Дума Федэральнага Сходу Расійскай Федэрацыі, Нацыянальны Кангрэс (у Злучаных Штатах Амерыкі), Усекітайскі Сход Народных Прадстаўнікоў; але: Нацыянальны сход Рэспублікі Беларусь, Палата прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь;

першае слова ў найменнях рэспубліканскіх органаў дзяржаўнага кіравання і іншых арганізацый: Міністэрства эканомікі Рэспублікі Беларусь (Мінэканомікі), Нацыянальная акадэмія навук Беларусі, Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт, Нацыянальны акадэмічны тэатр імя Янкі Купалы, Беларускі дзяржаўны музей гісторыі Вялікай Айчыннай вайны, Нацыянальная дзяржаўная тэлерадыёкампанія Рэспублікі Беларусь (Белтэлерадыёкампанія), Федэрацыя прафсаюзаў Беларусі, Беларускі рэспубліканскі саюз моладзі, Мінскі абласны (гарадскі, раённы) выканаўчы камітэт, Мінскае сувораўскае ваеннае вучылішча, Новалукомская дзяржаўная раённая электрастанцыя, Нацыянальны алімпійскі камітэт Рэспублікі Беларусь, Еўрапейскі саюз (Еўрасаюз), Сусветны паштовы саюз, Міжнародны алімпійскі камітэт, Міжнародная авіяцыйная федэрацыя;

простыя і састаўныя ўласныя назвы ў складзе ўласных найменняў дзяржаўных органаў і іншых арганізацый: Адміністрацыя Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь, Нацыянальны акадэмічны Вялікі тэатр балета Рэспублікі Беларусь, Дзяржаўны літаратурны мемарыяльны музей Якуба Коласа, Парламенцкая асамблея Савета Еўропы, Таварыства Чырвонага Крыжа, Савет Бяспекі Арганізацыі Аб’яднаных Нацый (ААН), Міжнародны суд Арганізацыі Аб’яднаных Нацый, Арганізацыя Паўночнаатлантычнага дагавору (НАТА);

слова Савет у значэнні органа ўлады: Мінскі абласны Савет дэпутатаў, сельскі Савет дэпутатаў; але: сельсавет;

словы Дом, Палац, якія пачынаюць найменне ўстановы: Дом культуры, Дом народнай творчасці, Палац спорту, Палац мастацтваў; але: Зімовы палац, дом адпачынку.

2. З малой літары пішуцца найменні аддзелаў і іншых падраздзяленняў навуковых і адукацыйных устаноў, іх органаў кіравання, а таксама словы тыпу калегія, вучоны савет, навукова-метадычны савет, савет па абароне дысертацый, факультэт, аддзяленне, сектар, група: вучоны савет факультэта журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта, савет па абароне дысертацый, калегія Міністэрства культуры, кафедра беларускай мовы; але: Агульны сход Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі, Аддзяленне аграрных навук Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі.

§ 29. Вялікая і малая літары ў найменнях пасад і званняў, ветлівых зваротах і спецыяльных абазначэннях

З вялікай літары пішуцца:

словы або спалучэнні слоў, якія з’яўляюцца афіцыйнымі назвамі асобы па вышэйшых дзяржаўных і рэлігійных пасадах: Прэзідэнт Рэспублікі Беларусь, Прэм’ер-міністр Рэспублікі Беларусь, Прэзідэнт Расійскай Федэрацыі, Старшыня Савета Рэспублікі Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь, Старшыня Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь, Старшыня Канстытуцыйнага Суда Рэспублікі Беларусь, Галоўнакамандуючы Узброенымі Сіламі Рэспублікі Беларусь, Генеральны пракурор Рэспублікі Беларусь, Мітрапаліт Мінскі і Слуцкі, Патрыяршы Экзарх усяе Беларусі, Кароль Іярданіі, Каралева Аб’яднанага Каралеўства Вялікабрытаніі і Паўночнай Ірландыі, Імператар Японіі, Папа Рымскі, Патрыярх Маскоўскі і ўсяе Русі, Далай-Лама. У неафі­цыйным ужыванні словы прэзідэнт, старшыня, кароль, імператар пішуцца з малой літары: візіт прэзідэнта, выступленне старшыні, прыём у караля, загад імператара; але: выбары Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь;

словы або спалучэнні слоў, якія з’яўляюцца назвамі асобы па вышэйшых дзяржаўных узнагародах Рэспублікі Беларусь і іншых краін (акрамя слова кавалер): Герой Беларусі, Герой Савецкага Саюза, Герой Сацыялістычнай Працы, кавалер ордэна Ганаровага Легіёна;

у розных афіцыйных пасланнях, лістах займеннік Вы як форма ветлівага звароту да адной асобы;

у высокім стылістычным ужыванні такія агульныя назвы, як Радзіма, Айчына, Бацькаўшчына, Чалавек, Маці, Настаўнік, Майстар і інш.;

словы ў назвах бакоў у пагадненнях, кантрактах і іншых дагаворах: Высокія Дагаворныя Бакі, Аўтар і Выдавецтва, Заказчык і Выканаўца.

§ 30. Вялікая літара ў назвах дзяржаўных і нацыянальных сімвалаў, рэліквій, дзяржаўных узнагарод, прэмій, грамат, прызоў

З вялікай літары пішуцца:

усе словы ў назвах дзяржаўных і нацыянальных, ваенных і культурных рэліквій: Сцяг Перамогі, Крыж Ефрасінні Полацкай, Курган Славы, Курган Бессмяротнасці, Востраў Слёз, Помнік Перамогі;

усе словы ў поўных назвах ордэнаў і медалёў (акрамя слоў медаль, ордэн і ступень): медаль «Залатая Зорка» Героя Савецкага Саюза, медаль «Залатая Зорка» Героя Сацыялістычнай Працы, ордэн Айчыны І (ІІ, ІІІ) ступені, ордэн Маці, ордэн Пашаны, ордэн Францыска Скарыны, ордэн Ганаровага Легіёна (Францыя), Георгіеўскі Крыж; але: ордэн Дружбы народаў;

першае слова ў назвах дзяржаўных сімвалаў, дзяржаўных і міжна­родных прэмій, грамат, прызоў і інш.: Дзяржаўны сцяг Рэспублікі Беларусь, Дзяржаўны герб Рэспублікі Беларусь, Дзяржаўная прэмія Рэспублікі Беларусь, Ганаровая грамата Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь, Ганаровая грамата Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь, Міжнародная прэмія Міру, Нобелеўская прэмія, Кубак свету, Кубак федэрацыі, Каралеўскі кубак.

§ 31. Вялікая і малая літары ў назвах дакументаў, іх зводаў, унікальных прадметаў, твораў

1. З вялікай літары пішуцца:

аднаслоўныя ўласныя назвы і першае слова ў састаўных назвах важнейшых дзяржаўных і міжнародных дакументаў, пагадненняў, актаў Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь і Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь, іх зводаў: Канстытуцыя Рэспублікі Беларусь, Закон Рэспублікі Беларусь «Аб адукацыі», Указ Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь «Аб узнагароджанні мнагадзетных маці ордэнам Маці», Кодэкс Рэспублікі Беларусь аб судаўладкаванні і статусе суддзяў, Статут Арганізацыі Аб’яднаных Нацый, Статут Вялікага Княства Літоўскага, Усеагульная дэкларацыя правоў чалавека, Літоўская метрыка; але: распараджэнне (пратакол даручэнняў) Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь, пастанова Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь;

аднаслоўныя ўласныя назвы і першае слова ў састаўных назвах прадметаў мастацтва і іншых адзінкавых і ўнікальных прадметаў, твораў, іх зводаў: Дзявятая сімфонія Бетховена, Венера Мілоская, Янтарны пакой, Алмазны фонд, Біблія, Стары Запавет, Каран, Талмуд.

2. З малой літары пішуцца агульныя назвы стыляў у мастацтве і архітэктуры: барока, ракако, готыка, ампір, мадэрн.

§ 32. Вялікая і малая літары ў назвах знамянальных падзей і дат, перыядаў і эпох, святаў

1. З вялікай літары пішуцца:

аднаслоўныя ўласныя назвы і першае слова ў састаўных назвах знамянальных падзей і дат, перыядаў і эпох: Варфаламееўская ноч, Адраджэнне, Рэфармацыя, Крыжовыя паходы, Лядовае пабоішча, Крычаўскае паўстанне, Супраціўленне, Першая сусветная вайна, Другая сусветная вайна;

аднаслоўныя ўласныя назвы і першае слова ў састаўных назвах дзяржаўных, традыцыйных і рэлігійных святаў: Дзень Канстытуцыі, Дзень Перамогі, Дзень Незалежнасці Рэспублікі Беларусь (Дзень Рэспублікі), Новы год, Дзень жанчын, Свята працы, Дзень Кастрычніцкай рэвалюцыі, Нараджэнне Хрыстова, Дзень памяці, Дзень беларускай навукі, Дзень ведаў, Ушэсце Гасподняе, Уваскрэсенне Хрыстова, Вялікая субота, Таццянін дзень, Радаўніца, Вялікдзень, Каляды, Купалле, Дабравешчанне, Наўроз, Рамадан.

2. З малой літары пішуцца назвы родаў і відаў знамянальных падзей і дат, перыядаў і эпох, асобных гадоў, дзён і інш.: імперыялістычная вайна, лютаўская рэвалюцыя, паўстанне Тадэвуша Касцюшкі, кайназойская эра, неаліт, эпоха феадалізму, капіталістычная фармацыя, перыяд аднаўлення, залаты век, высакосны год, дзень адчыненых дзвярэй, санітарны дзень, месячнік дарожнай бяспекі.

§ 33. Вялікая літара ў назвах з двукоссем

З вялікай літары пішуцца ў двукоссі:

аднаслоўныя назвы і першае слова ў састаўных назвах арганізацый: адкрытае акцыянернае таварыства «Камунарка», рэспубліканскае ўнітарнае прадпрыемства «Мінскі трактарны завод», установа «Рэдакцыя газеты «Рэспубліка», кінатэатр «Перамога», гасцініца «Юбілейная», рэстаран «Журавінка», кафэ «Світанак», кандытарскі магазін «Ласунак», кнігарня «Слова», рэспубліканскае ўнітарнае прадпрыемства «Выдавецтва «Адукацыя і выхаванне», спарткомплекс «Раўбічы», санаторый «Крыніца», турбаза «Дняпро», медыцынская служба «Хуткая дапамога», Беларускі рэспубліканскі фонд «Узаемаразуменне і прымірэнне», студыя «Сябры», установа адукацыі «Беларускі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя Максіма Танка»;

аднаслоўныя назвы і першае слова ў састаўных назвах перыядычных выданняў, кніг, атласаў, карт і інш.: часопіс «Полымя», газета «Звязда», вілейская раённая газета «Шлях Перамогі», інфармацыйны бюлетэнь «Беларусіка», летапіс «Хроніка Быхаўца», даведнік «Правілы беларускай арфаграфіі і пунктуацыі», кніга «Літоўскі статут», перыядычнае даведачнае выданне «Летапіс друку», карта «Рэспубліка Беларусь»;

аднаслоўныя назвы і першае слова ў састаўных назвах літаратурных, публіцыстычных, навуковых твораў, твораў розных галін мастацтва і інш.: паэма Якуба Коласа «Новая зямля», камедыя Янкі Купалы «Паўлінка», верш М. Багдановіча «Слуцкія ткачыхі», песня «Ой, рэчанька», кінафільм Э. Клімава «Ідзі і глядзі», карціна В.К. Бялыніцкага-Бірулі «Зазелянелі беларускія бярозкі», габелен Г.Ю. Юзеевай-Шаблоўскай «Жанчыны Палесся», акварэль М.Л. Тарасікава «Букет бэзу», опера А.В. Багатырова «У пушчах Палесся», танец «Лявоніха», казка «Сцяпан –– вялікі пан»;

аднаслоўныя назвы і першае слова ў састаўных назвах прадметаў побыту, прамысловых і прадуктовых тавараў: набор мэблі «Вязынка», зубная паста «Лясная», пральны парашок «Ветразь», хлеб «Водар», сыр «Нарач», цукеркі «Крыжачок»;

назвы вытворчых марак тэхнічных вырабаў (машын, механізмаў, прылад, збудаванняў і інш.) бяруцца ў двукоссе і пішуцца з вялікай літары: аўтамабіль «Жыгулі», камбайн «Ніва», трактар «Беларус», тэлевізар «Гарызонт», іанізатар «Аніён-40Т», радыёпрыёмнік «Селена-403». Назвы саміх вырабаў (акрамя назваў, што супадаюць з асабовымі і геаграфічнымі назвамі) пішуцца ў двукоссі з малой літары: «масквіч», «вольва», «боінг» (самалёт), «гарызонт» (тэлевізар); але: «Мінск» (халадзільнік), «Волга» (аўтамабіль).

ГЛАВА 7
ПРАВІЛЫ НАПІСАННЯ РАЗАМ, ПРАЗ ЗЛУЧОК І АСОБНА

§ 34. Агульныя правілы напісання разам, праз злучок і асобна

1. Пішуцца разам:

складанаскарочаныя словы і вытворныя ад іх: прадмаг, газпрам, журфак, прадмагаўскі, газпрамавец і інш.;

складаныя словы і вытворныя ад іх з пачатковымі іншамоўнымі часткамі авія-, агра-, астра-, аўдыя-, аўта-, аэра-, бія-, варыя-, вела-, відэа-, гама-, геа-, грам-, заа-, кіна-, макра-, медыя-, мота-, неа-, палеа-, радыё-, сацыя-, спарт-, стэрэа-, танц-, тэле-, фота-, электра- і інш.: авіябілет, аграхімія, аўтаматакрос, аўдыявізуальны, аэрафотаздымка, біяабарона, варыяфільм, веласпорт, відэафільм, геапалітычны, гамагенны, грамзапіс, заапарк, кінастужка, макрадэфармацыя, медыятэкст, мотабол, неалітычны, палеаантраполаг, радыёхваля, спартбаза, стэрэакіно, танцклас, тэлебачанне і інш.;

словы з пачатковай часткай поў- (паў-): поўнач, поўдзень, паўгоддзе, паўлітра, паўсвету, паўлыжкі, паўста, паўсотня, паўчвэрткі, паўчвэртка, паўчвэрці, паўлімона, паўяблыка, паўтары, паўтара, паўсукно, паўпаліто, паўаршына і інш. Калі скарочаная ці падобная да прыстаўкі частка слова далучаецца да ўласнай назвы, яна пішацца праз злучок: паў-Слуцка, паў-Ратамкі;

словы з прыстаўкамі і падобнымі да прыставак пачатковымі часткамі: а-, анты-, арта-, архі-, гіпер-, дыс-, дэз-, звыш-, інтэр-, інфра-, квазі-, контр-, мета-, між-, мілі-, пан-, паст-, псеўда-, сін-, супер-,
транс-, ультра-, экс-, экстра- і інш.: алагізм, антыгуманны, архіважны, гіперправоднасць, дыстрафія, дэзактывацыя, звышгукавы, інтэрнацыянальны, інтраспектыўны, інфрачырвоны, квазізоркавы, контрагент (выключэнне: контр-адмірал), метатэза, міжраённы, міліметр, панславізм, пангерманскі, пастфактум, пастпазіцыя, псеўданародны, сінгармонія, супермаркет, трансатлантычны, ультрамодны, экстэрытарыяльны, экстраардынарны і інш.;

складаныя словы, першай часткай якіх з’яўляюцца лічэбнікі: васьмітысячнік, двухбаковы, двухзначнасць, двухколка, двухмоўе, двухрогі, двухногі, двуххвостка, двухрадкоўе, трыццацідвухгадовы, двухтысячагоддзе, сямісотпяцідзесяцігоддзе, чатырохразовы, аднагодкі, адзінакроўны, дванаццаціпавярховы, дзесяціпрацэнтны, а таксама двукоссе, двукроп’е.

2. Пішуцца праз злучок утварэнні, якія з’яўляюцца:

паўторам слова для ўзмацнення яго значэння: сіні-сіні, ледзь-ледзь, горача-горача, хто-хто, ён-ён, хадзілі-хадзілі, а таксама ціп-ціп-ціп, го-го, трэсь-трэсь;

паўторам слова ў іншай лексіка-граматычнай форме: мама-мамуся, братка-брацейка, сама-саменька, як-ніяк, хто-ніхто, што-нішто, дзе-нідзе, калі-нікалі, каму-нікаму, сам-насам, крыж-накрыж, раз-пораз;

спалучэннем блізкіх або супрацьлеглых па значэнні слоў: шум-гам, паіць-карміць, бацька-маці, хлеб-соль, рукі-ногі, шыта-крыта, больш-менш, сям-там, сяк-так, сёй-той, сюды-туды, сёння-заўтра, год-два, тры-чатыры, жыў-быў, бокам-скокам, а таксама пусці-павалюся, узвей-вецер, гуляй-вецер.

3. Пішуцца праз злучок складаныя словы, першай (або апошняй) часткай якіх з’яўляецца:

літара або літарная абрэвіятура любога алфавіта: К-мезон (ка-мезон), a-часціца (альфа-часціца), ЗВЧ-разрад, ДНК-залежны, Q-код (кю-код), π-падобны (пі-падобны);

лічба любога злічэння: 50-годдзе, 12-павярховы, 60-гадовы,
3-працэнтны, алімпіяда-97, мода-2008.

4. Пішуцца праз злучок літарныя скарачэнні складаных слоў: с.-г. –– сельскагаспадарчы, с.-д. –– сацыял-дэмакратычны, ст.-сл. –– стараславянскі, і.-е. –– індаеўрапейскі.

Злучок («вісячы дэфіс») ставіцца пасля першай часткі складанага слова (лічбы), калі другая частка апускаецца ў сувязі з наяўнасцю такой часткі ў наступным аднародным з ім складаным слове: газа- і водалічыльнік, сацыяльна- і культурназначны, фосфар- і серазмяшчальны, тэле- і радыёвяшчанне, адна-, двух- і трохвалентны,
5-, 10- і 12-павярховы.

§ 35. Складаныя назоўнікі

1. Пішуцца разам:

складаныя назоўнікі з дзвюх і больш асноў, якія спалучаюцца пры дапамозе злучальных галосных о (а), е (я): конезавод, льнозавод, далягляд, землетрасенне, птушкагадоўля, чалавекалюбства, бульбакапалка, хлебапякарня, свінагадоўля, старадрук, чарназём, гарналыжнік, самалёт, патолагаанатам, медыкапсіхолаг;

складаныя назоўнікі, у якіх першай часткай з’яўляецца дзеяслоўная форма загаднага ладу на -і (-ы): вярцішыйка, сарвігалава, вярнідуб, прайдзісвет, пакацігарошак; але: перакаці-поле;

складаныя назоўнікі ад’ектыўнага тыпу скланення, калі яны з’яўляюцца навуковымі тэрмінамі: галаваногія, бруханогія;

складаныя ўласныя назвы паселішчаў з пачатковай часткай нова- (нава-), стара-, верхне- (верхня-), ніжне- (ніжня-), сярэдне- (сярэдня-) і інш.: Новалукомль, Наваполацк, Навасады, Навагрудак, Старакожаўка, Верхнядзвінск, Ніжнявартаўск, Сярэдняборск, Краснаполле, Крутагор’е, Светлагорск.

2. Пішуцца праз злучок складаныя назоўнікі:

у якіх скланяюцца ўсе словы: папараць-кветка, вагон-рэстаран, лётчык-касманаўт, член-карэспандэнт;

у якіх скланяецца толькі апошняе слова: жар-птушка, сон-трава, стоп-сігнал, вакуум-насос, дызель-матор, генерал-маёр, прэм’ер-міністр, норд-ост;

з аднаслоўным прыдаткам: лён-даўгунец, заяц-русак, нявеста-красуня, дзед-мароз, горад-герой. Пры адваротным парадку назоўніка і аднаслоўнага прыдатка злучок не пішацца: красуня дзяўчына;

са значэннем цэласнай адзінкі вымярэння: кілават-гадзіна, тона-кіламетр-гадзіна, самалёта-вылет, чалавека-дзень; але: працадзень;

якія называюць прадстаўнікоў палітычных і іншых грамадскіх рухаў: ліберал-дэмакрат, нацыянал-патрыёт, сацыял-дэмакрат;

з пачатковымі часткамі арт-, віцэ-, вэб-, лейб-, максі-, міні-, обер-, унтэр-, штаб- (штабс-), экс-, прэс-, блок-: арт-галерэя, віцэ-прэм’ер, вэб-старонка, лейб-гвардыя, максі-прэс, міні-матч, обер-майстар, унтэр-афіцэр, штаб-ротмістр, штабс-капітан, экс-чэмпіён, экс-прэм’ер, прэс-сакратар, блок-сігнал; але: блокпост.

3. Пішуцца праз злучок:

субстантываваныя спалучэнні слоў, якія з’яўляюцца назвамі раслін: брат-і-сястра;

састаўныя прозвішчы, імёны і назвы геаграфічных аб’ектаў: Бялыніцкі-Біруля, Дунін-Марцінкевіч, Жан-Жак Русо, Бурат-Манголія, Эльзас-Латарынгія, Аўстра-Венгрыя, Камянец-Падольскі, Буда-Кашалёва, Пераяслаў-Хмяльніцкі, Давыд-Гарадок, Камень-Кашырскі;

уласныя геаграфічныя назвы, якія з’яўляюцца спалучэннем назоўніка з назоўнікам у месным склоне і прыназоўнікам на, а таксама падобнымі іншамоўнымі спалучэннямі слоў з дэ, сюр: Растоў-на-Доне, Франкфурт-на-Майне, Па-дэ-Кале, Булонь-сюр-Мэр;

іншамоўныя ўласныя імёны з канцавымі часткамі -хан, -шах, -паша, -бей, -бай, -задэ, -аглы, -кызы, -бек і інш.: Ахмат-шах, Асман-паша, Ізмаіл-бей, Курман-бай, Турсун-задэ, Кёр-аглы, Зейнал-кызы, Асман-бек;

іншамоўныя ўласныя назвы асоб і геаграфічных аб’ектаў з пачатковымі часткамі Ван-, Мак-, Нью-, Сан-, Санкт-, Сен-, Сент-: Ван-Дэйк, Мак-Магон, Мак-Кінлі, Нью-Кастл, Сан-Себасцьян, Сан-Марына, Санкт-Пецярбург, Сен-Санс, Сент-Экзюперы;

уласныя назвы паселішчаў з пачатковай часткай Усць-, Верх-, Соль-: Усць-Каменагорск, Верх-Ірмень, Соль-Ілецк.

4. Калі ў назве, якая складаецца з двух і больш назоўнікаў, першы абазначае родавае паняцце, а другі з’яўляецца ўласным імем, яны пішуцца асобна: рака Днепр, горад Мінск, вулкан Везувій, маёр Кравец, дзед Янка.

5. Артыклі і часціцы (да, дэ, ла, ле, ля і інш.), а таксама словы дэр, дон, фон, ван у іншамоўных уласных назвах пішуцца асобна: Леанарда да Вінчы, Шарль дэ Кастэр, Анарэ дэ Бальзак, ла Валета, ла Мот, ле Шапелье, ля Крэзо, Ван дэр Мейлен, фон дэр Гольц, дон Хуан, Людвіг ван Бетховен.

6. Асобна пішуцца словы ў геаграфічных уласных назвах, якія з’яўляюцца спалучэннем поўнага прыметніка ці парадкавага лічэбніка з назоўнікам: Стары Свержань, Белы Груд, Карнаты Дуб, Вялікія Радванічы, Старыя Дарогі, Астрашыцкі Гарадок, Восьмая лінія (вуліца), Першая пасялковая (вуліца), Першы чыгуначны (завулак).

§ 36. Складаныя прыметнікі

1. Пішуцца разам прыметнікі:

якія суадносяцца са складанымі назоўнікамі, што пішуцца разам: чарназёмны (чарназём), водаправодны (водаправод), мастацтвазнаўчы (мастацтвазнаўства), іншаземны (іншаземец), радыёфізічны (радыёфізіка), жалезабетонны (жалезабетон), самаходны (самаход), хваляводны (хвалявод);

якія суадносяцца са словазлучэннямі з падпарадкавальнай сувяззю: каменнавугальны (каменны вугаль), народнапаэтычны (народная паэзія), агульнаадукацыйны (агульная адукацыя), меднарудны, цэнтральнаеўрапейскі, уласнаручны, цвёрдапаліўны, круглагадовы, чырванабокі;

якія суадносяцца са словазлучэннямі дзеясловаў з назоўнікамі: дрэваапрацоўчы (апрацоўваць дрэва), масларобны (рабіць масла), мукамольны (малоць муку), касцярэзны, кветкаводчы, водазаборны, ільноцерабільны, лесанарыхтоўчы, лёсавызначальны;

якія суадносяцца са словазлучэннямі назоўнікаў з лічэбнікамі і прыслоўямі адноснай меры колькасці, аб’ёму, прасторы і інш.: двухразовы (два разы), трохколавы, двухтысячагадовы, сямісотпяцідзесяцігадовы, саракаградусны, пяцідзесяціпрацэнтны, саракатонны, шматразовы, мнагалюдны, усемагутны;

першай часткай якіх з’яўляюцца прыслоўі: моцнадзеючы (моцна дзейнічаць), лёгкапаранены (лёгка параніць), цяжкаўспрымальны (цяжка ўспрымаць), нізкарослы, высокаадукаваны, слабасалёны, добраўпарадкаваны, малапрыкметны; але: дыяметральна процілеглы (супрацьлеглы), чыста беларускі, яскрава вызначаны, выключна дасканалы, асабліва адказны, колькасна акрэслены, рэзка адмоўны, кепска ўзараны, усенародна абраны, выпадкова сустрэты, своечасова прыняты, адносна спакойны, бясконца глыбокі, матэрыяльна зацікаўлены;

складаныя прыметнікі з дзвюх і больш лексічных частак, якія служаць для абазначэння навуковых і тэхнічных паняццяў: старажытнаўсходнеславянскі, правабярэжназаходнебугскі, старабеларускамоўны, індаеўрапейскі.

2. Пішуцца праз злучок складаныя прыметнікі:

утвораныя ад складаных назоўнікаў, якія пішуцца праз злучок: вакуум-насосны, генерал-губернатарскі, унтэр-афіцэрскі, ліберал-дэмакратычны, давыд-гарадоцкі, санкт-пецярбургскі і інш.;

часткі якіх абазначаюць разнародныя назвы адпаведнай прыкметы: прыродна-гаспадарчы, жыллёва-будаўнічы, аграрна-сыравінны, лячэбна-працэдурны, таварна-грашовы, электронна-вылічальны, навукова-тэхнічны, грамадска-палітычны, сусветна-гістарычны, народна-вызваленчы, сярэдне-верхні, прытарна-салодкі і інш.;

часткі якіх абазначаюць раўнапраўныя паняцці: рабоча-сялянскі, руска-беларускі;

часткі якіх абазначаюць асаблівасці ці адценні разнароднай якасці: кісла-салодкі, жоўта-зялёны, горка-салёны, гучна-пявучы і інш.;

часткі якіх абазначаюць напрамкі свету ў іх спалучэнні: паўночна-заходні;

якія ўваходзяць у склад геаграфічных назваў з пачатковай часткай Усходне-, Заходне-, Паўднёва-, Паўночна-, Цэнтральна- і інш.: Паўднёва-Афрыканская Рэспубліка, Заходне-Сібірская раўніна, Цэнтральна-Азіяцкі рэгіён і інш.;

пачатковай часткай якіх з’яўляюцца лічба або літара любога алфавіта: 1000-гадовы, 5-павярховы, Т-падобны.

3. Складаныя прыметнікі, утвораныя ад складаных уласных імёнаў са злучком, калі яны маюць прыстаўку, пішуцца разам: заісыккульскі, перадцяньшанскі.

4. Складаныя прыметнікі з пачатковай часткай ваенна- пішуцца разам: ваеннапалонны, ваеннапалявы, ваеннаабавязаны.

§ 37. Лічэбнікі

1. Пішуцца разам:

складаныя колькасныя лічэбнікі, апошняй часткай якіх з’яўляюцца
-дзясят, -сце, -ста, -сот: шэсцьдзясят, дзвесце, трыста, пяцьсот;

складаныя парадкавыя лічэбнікі, апошняй часткай якіх з’яўляюцца -дзясяты, -соты, -тысячны, -мільённы і інш.: пяцідзясяты, трохсоты, двухтысячны, сямімільённы, пяцімільярдны, двухсотпяцідзесяцівасьмі-мільённы і інш.

2. Асобна пішуцца састаўныя колькасныя, парадкавыя і дробавыя лічэбнікі: сто дваццаць пяць, трыццаць тры, тысяча пяцьсот адзін, сто дваццаць пяты, трыццаць трэці, тысяча пяцьсот першы, два з паловай, пяць з чвэрткай, тры пятыя, пяць дзясятых, сем сотых.

3. Пішуцца праз злучок:

парадкавыя лічэбнікі, напісаныя лічбамі, пры спалучэнні іх з канчаткамі, часткамі канчаткаў, састаўнымі часткамі ў выглядзе слоў:
25-ы, на 10-м км, 31-га, 10-мільённы, 18-мільярдны;

лічэбнікі, напісаныя словамі або лічбамі, якія абазначаюць прыблізны лік: восем-дзевяць гадоў, дзве-тры гадзіны, сёмае-восьмае стагоддзе, 2-3 гады.

4. Ставіцца працяжнік:

у складаных і састаўных лічэбніках прыблізнага ліку: праз трыццаць пяць –– трыццаць сем гадоў, 50 –– 60-я гады;

пры ўмоўным пералічэнні: артыкулы 2 –– 7, 1 –– 10 класы.

§ 38. Прыслоўі

1. Пішуцца разам:

прыслоўі, утвораныя ад прыслоўяў прыставачным спосабам: назаўтра, назаўсёды, назаўжды, назусім, намнога, наколькі, настолькі, нашмат, насупраць, заўчора, залетась, паслязаўтра, пазаўчора, пазалетась, замнога, задоўга і інш. Ад такіх прыслоўяў трэба адрозніваць спалучэнні назоўнікаў з прыназоўнікамі, якія ўжываюцца ў значэнні дапаўнення. Назоўнікі з прыназоўнікамі пішуцца асобна: на заўтра (адкласці), за дзякуй (рабіць), да заўтра (скончыць); ад цямна да відна, з цямна да цямна, да ранку, а таксама у адно, па двое, па трое і інш.;

прыслоўі, якія ўтвораны ў выніку спалучэння прыназоўнікаў у і на з рознымі склонавымі формамі колькасных і зборных лічэбнікаў: удвая, утрая, удваіх, утраіх, утрох, учатырох, усемярых, удвух, удзвюх, усямёх, надвое, натрое;

прыслоўі, утвораныя ад прыметнікаў прыставачна-суфіксальным спосабам: дабяла, дачыста, дасуха, дасыта, здалёку, звысоку, зрэдку, справа, сослепу, змоладу, змалку, злёгку, паблізу, папросту, паціху, падоўгу, пароўну, улева, управа, навечна, надоўга, насуха, зажыва, зацемна, а таксама заадно, наўдалую, ушчыльную, урассыпную, упустую, збольшага, нашто, навошта, нізашто, потым, надта, зусім, затым, прытым і інш. Спалучэнні прыназоўнікаў з займеннікамі пішуцца асобна: на што, ні за што, з усім, за тым.

2. Пішуцца разам прыслоўі, якія ўтвораны ў выніку спалучэння:

прыназоўнікаў і склонавай формы назоўнікаў, якая самастойна не ўжываецца: бесперастанку, дашчэнту, досыць, замуж, запанібрата, знячэўку, знянацку, навобмацак, наогул, напагатове, напавал, напалам, наперакор, наперарэз, напрост, напярэймы, насцеж, наўздагон, наўздзіў, наўпрост, наўскос, наўцёк, неўзабаве, неўпапад, паасобку, паблізу, спакон, уваччу, удоўжкі (удоўж), упокат, употай, усутыч і інш.;

прыназоўнікаў з формамі назоўнікаў і іншых часцін мовы, калі да падобнай формы назоўніка не можа быць далучана азначэнне або пастаўлена склонавае пытанне з адпаведным прыназоўнікам: апоўдні, апоўначы, даволі, дадому, замужам, зроду, наадварот, наадрэз, накрыж, напаказ, напалавіну (напалову), напераменку, напракат, напралом, напрыклад, насілу, насмерць (але: не на жыццё, а на смерць), наўдачу, навек, паволі, падрад, падчас, пакрысе, увосень, уброд, уголас, удзень, углыб, упершыню, уранку, уранні, уразброд, усур’ёз і інш.;

прыназоўнікаў з формамі назоўнікаў верх, ніз, перад, зад, бок, гара, высь, век, пачатак, раз, ноч, вечар, раніца і іншых пры адсутнасці пры іх азначэння або дапаўнення: зверху, наверх, уверх, уверсе, данізу, знізу (але: з верху да нізу), наніз, унізе; наперад, уперад, уперадзе; ззаду, назад, узад; збоку, набок, убок, убаку; дагары, згары, угары, угару; увысь; удалеч; навек, навекі; спачатку, упачатку; адразу, ураз; уночы, поначы; звечара (але: з вечара да ранку), надвечар, увечары; зранку (але: з ранку да вечара), уранку. Спалучэнні прыназоўнікаў з назоўнікам пры наяўнасці паясняльнага слова пішуцца асобна: на верх гары, на ніз ямы, у высь завоблачную, у даль палёў, на векі вечныя, у пачатку года, з пачатку вясны.

3. Пішуцца разам прыслоўі таксама, гэтаксама, штодзень, штоноч (штоночы), штовечар (штовечара), штотыдзень (штотыдня), штомесяц, штогод і інш.

4. Пішуцца праз злучок прыслоўі па-першае, па-другое, па-трэцяе і г.д., а таксама ўтвораныя ад прыметнікаў і займеннікаў прыслоўі, якія пачынаюцца з па- і заканчваюцца на -ску (-цку), -і (-ы), -аму (-яму), -ому,
-му (-йму): па-гаспадарску, па-беларуску, па-брацку, па-мастацку, па-бацькоўску, па-чалавечы, па-хлапечы, па-добраму, па-ранейшаму, па-даўняму, па-веснавому, па-мойму, па-свойму і інш.

5. Асобна пішуцца прыназоўнік у і склонавая форма поўнага прыметніка ў значэнні прыслоўя, калі яна пачынаецца з галоснай:
у адкрытую.

6. Пішуцца асобна блізкія па значэнні да прыслоўяў спалучэнні назоўніка з прыназоўнікам:

калі паміж прыназоўнікам і назоўнікам можна паставіць азначэнне: у момант (у адзін момант), у тупік (папаў у такі тупік, што не выбрацца), да астатку (да самага астатку);

калі назоўнік у пэўным (адным) значэнні захаваў хаця б некаторыя склонавыя формы з прыназоўнікамі (за выключэннем назоўнікаў верх, ніз, перад, зад, бок, гара, высь, далеч, век, пачатак, раз, ноч, вечар, ранак і інш.): пад паху, пад пахі, пад пахамі; па часе, да часу, з часам, у час; праз меру, у меру, па меры; на памяць, на памяці, па памяці; на руку, не з рукі; да душы, па душы; у пару, да пары, не ў пару; за мяжой, за мяжу, з-за мяжы; за граніцай, з-за граніцы.

7. Пішуцца асобна наступныя блізкія па значэнні да прыслоўяў спалучэнні назоўнікаў з прыназоўнікамі:

без: без упынку, без аглядкі, без разбору, без развагі, без толку, без канца; але: бясконца, безупынна, безаглядна, безразважна, бесталкова;

да: да адвалу, да зарэзу, да ўпаду, да смерці;

на: на баку, на хаду, на ляту, на скаку, на віду, на смак, на слых, на вока, на грэх, на дзіва, на славу, на смех, на гвалт, на злосць, на жаль;

з: з налёту, з разбегу, з разгону, з размаху, з наскоку, з ходу, з гарачкі.

8. Пішуцца асобна:

спалучэнні часціц не і ні з прыназоўнікавымі формамі назоўнікаў: не ў меру, не ў пару, не ў лад, не пад сілу, не да смеху, не да спеху, не да смаку, не да твару, не на жарт, ні на ёту, ні за грош;

спалучэнні назоўнікаў, якія пачынаюцца з галоснай, з прыназоўнікам у: у абхват, у абдымку, у абмен, у абрэз, у адзіночку, у абцяжку, у імгненне і інш.;

выразы: усё роўна, усё адно, як бачыш, як след, як мага і інш.; але: якраз.

§ 39. Прыназоўнікі, злучнікі, часціцы, выклічнікі

1. Пішуцца разам:

прыназоўнікі, якія ўтварыліся ў выніку зліцця прыназоўніка з назоўнікам: замест, наконт, накшталт, звыш;

прыслоўі, якія ўжываюцца ў якасці прыназоўнікаў і з’яўляюцца вынікам зліцця склонавых форм назоўнікаў з прыназоўнікамі: зверху, наперадзе, наперакор, насустрач (насустрэчу), уперад, уперадзе, услед (услед за цягніком);

злучнікі, якія ўтварыліся ў выніку зліцця прыназоўніка з займен­нікам ці словамі колькі, столькі: затое, прычым, прытым, паколькі, настолькі. Такія злучнікі патрэбна адрозніваць ад словазлучэнняў прыназоўнікаў з адпаведнымі займеннікамі ці неазначальна-колькаснымі словамі: паволі рабіў, затое грунтоўна (але: за што ўзяў, за тое і аддаў); паколькі абяцаў, трэба зрабіць (але: бяром па столькі, па колькі дамовіліся);

злучнік ды з часціцай і (пераважна ў далучальным значэнні), утвараючы складаны злучнік дый: зраблю дый годзе. Складаны злучнік дый, які ўжываецца пераважна для далучэння сцвярджэння закончанасці, спынення дзеяння, неабходна адрозніваць ад састаўнога злучніка ды з часціцай і са значэннем далучэння: ніхто больш не прапанаваў, ды і нічога не хацелася;

займеннікі і прыслоўі з постфіксамі -сь, -сьці: дзесь, хтось, дзесьці, хтосьці, кудысьці, чыйсьці, якісьці;

займеннікі з пачатковай узмацняльнай часціцай а: аніхто, аніяк, анідзе, анікуды. Часціца а пішацца разам з часціцай ні: ані воблачка, ані нічога, ані не хачу.

2. Пішуцца асобна словы ў састаўных злучніках: таму што, так што, хіба што, як толькі, як быццам, перш чым, гэта значыць, то так, а таксама ў словазлучэннях, якія ўжываюцца ў функцыі пабочных слоў: можа быць, так кажучы, такім чынам і інш.

3. Пішуцца праз злучок:

складаныя прыназоўнікі з-за, з-пад, з-над, з-паміж, з-па-над, па-за, па-над;

складаныя выклічнікі, падзыўныя і гукапераймальныя словы: о-го-го, вой-вой-вой, о-ё-ёй, а-я-яй, дзю-дзю-дзю, ха-ха-ха, дзын-дзын-дзын, ку-ку, трах-тарарах, уга-уга і інш.;

словы з прыстаўкай абы-, постфіксамі -небудзь, -колечы
(-кольвечы, -кольвек), часціцай то: абы-хто, абы-што, абы-дзе, абы-адкуль, хто-небудзь, дзе-небудзь, куды-небудзь, як-колечы (кольвечы), ён-то, сказаць-то сказаў.

4. Займеннікі абы-хто і абы-што пры спалучэнні з прыназоўнікамі пішуцца асобна: абы ў каго, абы да каго, абы з чым.

5. Займеннік абы-які пры спалучэнні з прыназоўнікамі перадаецца або трыма словамі (абы з якімі), або двума (з абы-якімі).

6. Словы, вытворныя ад прыслоўя абы-як, з прэфіксам абы пішуцца разам: абыякавы, абыякава, абыякавасць, абыякаваты і інш.

7. Часціца такі пішацца праз злучок у словах тыпу ўсё-такі, так-такі, а таксама ў тых выпадках, калі яна стаіць пасля дзеяслова: прыйшоў-такі сам. Ва ўсіх астатніх выпадках часціца такі пішацца асобна: Ён такі надумаўся прыйсці. Ён усё ж такі думае прыехаць.

8. Пішуцца асобна часціцы бы (б), жа (ж): прыйшоў бы, прыйшла б, казаў жа, чаму ж, хто ж бы, як жа ж, а таксама што ў такіх спалучэннях, як пакуль што, амаль што, толькі што, сама што, хіба што і інш.

§ 40. Правапіс не (ня) і ні

1. Не (ня) пішацца разам:

калі без не (ня) слова не ўжываецца: небарака, неруш, неслух, невук, немаўля, невідзімка, незабудка, нечысць, нелюдзім, нехрысць, нядзеля, нявестка, нягода, нястача, нябыт, нявер’е, нязгрэба, нядбальства; ненавідзець, непакоіцца, нездаровіцца, недамагаць, няможацца, няволіць; непахісны, непарушны, незабыўны, нелюдзімы, нехлямяжы, нечуваны; няспынна, няўцям, няшчадна, нельга, няма;

з назоўнікамі, калі адмоўе прыдае слову без гэтай часціцы значэнне супрацьпастаўлення, адмаўлення: неспецыяліст, нечалавек, неметал, нятэрмін, нелінгвіст і інш., напрыклад: розніца паміж тэрмінамі і нятэрмінамі, кніга прызначана ў асноўным для неспецыялістаў, нелінгвісту гэтыя тэрміны могуць быць незнаёмыя;

з прыметнікамі і прыметнікавымі прыслоўямі на —о (-а), калі спалучэнне іх з не служыць не для адмаўлення якога-небудзь паняцця, а для выражэння новага, супрацьлеглага паняцця: невысокі (нізкі), нешырокі (вузкі), недалёкі (блізкі), неспакойны (які хвалюецца), невялікі (малы), нелегальна (падпольна, скрыта), нямнога (мала) і інш., а таксама з прыслоўем няйначай (абавязкова). Наяўнасць паясняльных слоў, як правіла, не ўплывае на напісанне разам не з прыметнікамі: незнаёмы нам аўтар, невядомыя навуцы факты, непрыгодны для будоўлі матэрыял, няправільныя ў многіх адносінах вывады;

у дзеяслоўнай прыстаўцы неда-, якая абазначае неадпаведнасць патрэбнай норме: недалічваць (мець менш, чым трэба), недаацэньваць (ацэньваць ніжэй, чым належыць), недаважваць (адважваць менш, чым патрабуецца), недагледзець (дзіця), недавыканаць (выканаць менш за норму), недамерваць (адмерваць менш, чым трэба). Ад дзеясловаў з прыстаўкай неда- адрозніваюцца дзеясловы з прыстаўкай да-, якія спалучаюцца з не і абазначаюць не даведзенае да канца дзеянне: не давучыцца да канца, не дачакацца цябе, не даскочыць да берага, не дасядзець да канца, не даглядзець фільм;

з дзеепрыметнікамі, пры якіх адсутнічаюць паясняльныя словы ці супрацьпастаўленне: неасушаныя (балоты), нержавеючая (сталь), нечаканы (прыход), непрыбраны (пакой), незачыненыя (дзверы), няходжаная (сцежка); але: не засеянае жытам поле, не асушаныя да гэтага часу балоты. Не (ня) пішацца разам з поўнымі дзеепрыметнікамі і прыметнікамі пры наяўнасці пры іх слоў вельмі, надта, зусім, выключна, абсалютна, незвычайна і інш.: вельмі неабдуманы ўчынак, выключна неспрыяльнае надвор’е, абсалютна непрымальная прапанова, зусім някепскі вынік, надта няласкавы прыём;

з займеннікамі, калі на часціцу не падае націск і паміж не і займеннікам няма прыназоўніка, і з падобнымі займеннікавымі прыслоўямі: не’хта, не’шта, не’кага, не’чага, не’каму, не’чаму; не’йкі, не’йчы, не’калі, не’куды, не’як, не’калькі, не’дзе, не’адкуль; але: не адкуль, не адтуль (пры націску на займеннікавым прыслоўі);

у прыслоўях: нечакана, неабсяжна, неўзабаве, незадоўга, неўпапад, непадалёк, неўзаметку, няўцям, нехаця, нельга; у прыназоўніку нягледзячы на; у часціцах няўжо, няхай, постфіксе -небудзь (як-небудзь, хто-небудзь) і слове няма.

2. Не пішацца асобна:

з дзеясловамі і дзеепрыслоўямі: не бачыў, не ведаў, не буду рабіць, не бяры, не рабі, не курыць; не ведаючы куды; рабіць не спяшаючыся; сказаць не падумаўшы;

са словамі іншых часцін мовы, калі ёсць або падразумяваецца супрацьпастаўленне: не шчасце, а адно гора з вамі; любога колеру, толькі не жоўтага; заходзіць да нас, але не часта; не два –– больш; не каму, а вам будзе лепш; не пашкоджаны, але не працуе нешта; вада
не гарачая –– ледзь цёплая; не далёка –– зусім блізка;

з поўнымі дзеепрыметнікамі, калі пры іх ёсць паясняльныя словы:
да канца не вырашанае пытанне, не пакінутая без увагі парада, даўно не стрыжаны, цалкам не ўпэўнены;

з дзеепрыметнікамі ў кароткай форме: у пакоі (было) не прыбрана, твае правы (былі) не парушаны, дзверы не зачынены;

з прыметнікамі, прыслоўямі, калі ў якасці паясняльнага слова выступае займеннік або займеннікавае прыслоўе, якія пачынаюцца з ні: нікому не патрэбны, ніхто не галодны, ні да чаго не здольны;

з прыметнікамі і прыслоўямі з паясняльным словам, якое мае ацэначнае значэнне якасці: далёка не лепшы вынік, сёння дзень зусім не горшы за мінулы, не спелы яшчэ яблык;

з нязменнымі словамі не трэба, не варта, не шкода, не супраць, якія выступаюць у якасці выказніка;

з усімі словамі, часткі якіх пішуцца праз злучок: паступіў не па-сяброўску, зроблена не па-людску, не навукова-папулярны фільм;

асобна пішуцца часткі выразу не раз: Не раз прыходзілася яму хадзіць праз гэты лес;

у зваротах не хто іншы, як; не што іншае, як; не хто іншы, а; не што іншае, а, у складзе якіх ёсць адносныя займеннікі хто, што і азначальны займеннік іншы (хто іншы, што іншае), якія ў спалучэнні з не з’яўляюцца адмаўленнем іх сумеснага значэння: не хто іншы ўзяў, як ён; не хто іншы, а толькі ён; гэта не што іншае, як вапна; гэта не што іншае, а толькі нейкі звярок прашмыгнуў; але: ніхто іншы не быў, толькі ён; нішто іншае не цікавіць яго, адно толькі кнігі.

3. Ні пішацца разам:

у займенніках, калі ні не аддзелена ад займенніка прыназоўнікам: ніхто, нішто, нікога, нічога, ніякі, нічый, ніякаму, нічыйго, нічыім; але: ні ў кога, ні ў якім, ні ў якія, ні да чаго, ні да каго;

у прыслоўях ніколі, нідзе, нікуды, ніадкуль, ніяк, ніколькі, нічуць, а таксама ў вытворных словах: нічыйны, ніштаваты, ніякавата, ніякаватасць;

4. Ні пішацца асобна перад выказнікам у даданых частках складаных сказаў, калі служыць для ўзмацнення сцвярджальнага значэння: Дзе б ні быў я, Мінскам ганаруся; а таксама ва ўстойлівых узмацняльных зваротах: што ні кажы; з кім бы то ні было; што б там ні было.

ГЛАВА 8
ПРАВІЛЫ ПЕРАНОСУ

§ 41. Правілы пераносу простых, складаных, складанаскарочаных слоў, умоўных графічных скарачэнняў і іншых знакаў

1. З аднаго радка на другі слова пераносіцца па складах: во-ля, тра-ва, за-яц, га-ла-ва, ка-ва-лак, стра-ка-ты, пра-ве-рыць, пе-ра-кі-нуць.

2. Калі ў сярэдзіне слова паміж галоснымі маецца спалучэнне зычных, то пераносіцца на наступны радок або ўсё гэта спалучэнне, або любая яго частка. Можна пераносіць: ся-стра, сяс-тра, сяст-ра; во-стры, вос-тры, вост-ры; пту-шка, птуш-ка; кро-пля, кроп-ля; ма-ста-цтва, мас-тац-тва, мас-тацт-ва; ра-змова, раз-мова; за-става, зас-тава; ра-скрыць, рас-крыць, раск-рыць; бя-скрыўдна, бяс-крыўдна, бяск-рыўдна; дзя-ці-нства, дзя-цін-ства, дзя-цінс-тва, дзя-цінст-ва; двац-цаць, два-ццаць; калос-се, кало-ссе; сол-лю, со-ллю; памяц-цю, памя-ццю; мыц-ца, мы-цца; паа-бапал, па-абапал; насен-не, насе-нне.

3. Пры пераносе нельга:

пакідаць або пераносіць на наступны радок адну літару, нават калі яна адпавядае складу: аса-ка, лі-нія, ра-дыё, еха-лі, па-коі;

разбіваць пераносам спалучэнні літар дж і дз, калі яны абазначаюць адзін гук [дж], [дз’]: ура-джай, са-джаць, ра-дзі-ма, ха-дзіць. Спалучэнні дж і дз можна разбіваць пераносам, калі д адносіцца да прыстаўкі, а з,
ж — да кораня: пад-жары, ад-жаць, пад-земны, ад-значыць;

аддзяляць ад папярэдняй галоснай літары й і ў: сой-ка, бой-кі, май-стар, дай-сці, зай-мацца, праў-да, слоў-нік, маў-чаць, заў-тра, праў-нук;

аддзяляць мяккі знак і апостраф ад папярэдняй зычнай: буль-ба, прось-ба, вазь-му, бур’-ян, сем’-яў, мыш’-як.

4. У складаных словах кожная іх частка пераносіцца згодна з правіламі пераносу асобных слоў: се-на-ўбо-рка, збож-жа-зда-ча.

5. Не дзеляцца пры пераносе абрэвіятуры, якія пішуцца вялікімі літарамі або з’яўляюцца спалучэннем літар і лічбаў, а таксама графічныя скарачэнні слоў і выразаў: ААН, ЮНЕСКА, НАТА, АБСЕ, ДАІ, АІ-95, г.д., г.зн., стст.; не адрываюцца пры пераносе ад лічбаў далучаныя да іх злучком канчаткі або часткі канчаткаў: а 19-й (гадзіне), 1-га (студзеня); не адрываюцца ад прозвішчаў ініцыялы: Я. Брыль, К.М. Міцкевіч, Я.Ф. Карскі, Гурскі М.І.; не пераносяцца на наступны радок знакі прыпынку; не пераносіцца на наступны радок злучок (дэфіс), які супадае са знакам пераносу (пры гэтым знак пераносу не ставіцца); пры пераносе нельга адрываць ад лічбы скарочаныя назвы адзінак вымярэння: 1990 г., ХХІ ст., 100 кг, 50 га, 2 км, 10 см, 1000 руб.

РАЗДЗЕЛ ІІ
ПУНКТУАЦЫЯ

ГЛАВА 9
КРОПКА

§ 42. Правілы пастаноўкі кропкі

1. Кропка ставіцца ў канцы закончанага апавядальнага сказа: Вечар быў цёмны і ціхі. Побач з чыгункай стаяў высокі стары лес, таемны, пануры і важны. На станцыі шумеў паравоз таварнага цягніка, шумеў ціха і роўна, як бы баючыся парушыць спакой гэтага лесу. Замаўкаюць птушыныя звонкія спевы, калі восень прыходзіць у край наш лясны. Позняя ноч. Цішыня.

2. Калі ў канцы апавядальнага сказа ў дужках указваецца аўтар або даецца пашпартызацыя, то кропка ставіцца пасля дужак: Жнеі спяваюць у полі, жыта густое жнучы (М. Танк). Госця, маладая дзяўчына, сядзела ў пакоі і ціха размаўляла з маці (У. Караткевіч). Выдатны паэт і крытык Максім Багдановіч вылучаўся глыбокай і шырокай адукацыяй, тонкім разуменнем паэзіі (ЛіМ).

3. Пасля слоў і сказаў, якія з’яўляюцца загалоўкамі да тэкстаў, папер рознага прызначэння, а таксама кніг, карцін, фільмаў і іншых твораў, пасля надпісаў на шыльдах кропка не ставіцца. Калі ж загаловак, назва або надпіс складаюцца з двух або некалькіх сказаў, то кропка пасля апошняга сказа не ставіцца: Рэстаран «Ружа». Сямейныя абеды

4. Кропкай звычайна аддзяляецца «назоўны тэмы» –– назва прадмета, асобы ці з’явы, пра якую будзе ісці гаворка ў наступным тэксце.

Піхты. Вынослівыя, гонкія, стройныя. Яны, як громаадводы, тырчаць з тайгі. Без сукоў, адны голыя ствалы. Толькі на самай макавіне дзе-нідзе рэдзенькія кароценькія лапкі (Я. Сіпакоў).

Дзед Міронавіч. З-за яго і запісваю гэта. Дзед –– у капелюшы, з сахаром у руцэ. А барада… раскошная, як у прарока (Я. Брыль).

5. Кропка ставіцца ў канцы пабуджальных сказаў, калі просьба ці пажаданне выказаны спакойным тонам, без клічнай інтанацыі.

Ніколі не спыняйцеся на паўдарозе (Я. Колас).

Не шуміце, вербы, ля майго акна (П. Броўка).

Бярыце, дзеці, кошыкі, паедзем мы на пошукі тугіх баравікоў (П. Панчанка).

Не хітруй, Аўсееў. Тут табе не кірмаш –– таргавацца. Табе загадана, ты і выконвай (В. Быкаў).

6. Кропка ставіцца ў канцы складаных сказаў з ускосным пытаннем.

Пятро падышоў і спытаў у шафёра, ці можна пад’ехаць (І. Шамякін).

Дзед Талаш і Мартын Рыль сталі раіцца аб тым, што рабіць далей і куды ісці (Я. Колас).

Міхалка і не стараўся дазнацца, дзе бывае яго гаспадар (К. Чорны).

7. Кропка ставіцца пасля сцвярджальных ці адмоўных слоў-сказаў так, не і іх сінонімаў (ага, але, эге, ну, добра і інш.) пры адсутнасці клічнай або пытальнай інтанацыі.

«У бібліятэку збіраецеся?» –– «Так».

«А вы, уласна кажучы, хто? Інжынер?» –– «Не. Настаўніца» (І. Шамякін).

«Ты мяне слухаеш?» –– «Ага» (Я. Колас).

8. Кропка ставіцца перад злучнікамі і, ды, а, але, аднак і інш., калі яны звязваюць паміж сабой самастойныя сказы.

Лабановіч борздзенька кінуўся да форткі. Але там было ўсё ціха (Я. Колас).

Саўчанка дазволіў разлікам добра адаспацца. Ды на холадзе, у сырых нішах, не надта спіцца (І. Шамякін).

9. Кропкай аддзяляюцца асобныя часткі выказвання пры парцэляцыі.

Людзі змагаюцца і перамагаюць. Вайну. Страх. Голад. Дэспатызм, тупасць. (І. Шамякін).

«Тады будзе мір. І шчасце. І жыццё», –– сказаў я не без некаторага пафасу (В. Быкаў).

10. Кропка ставіцца ў канцы рубрык пералічэння, калі гэтыя рубрыкі з’яўляюцца самастойнымі сказамі. Паслядоўнасць пунктаў пазначаецца лічбамі з кропкай.

У пастанове былі запісаны чатыры пункты:

1. Арганізаваць саюз настаўнікаў на падставе пастановы сходу ад 9 ліпеня 1906 года.

2. Саюз ставіць сабе асноўнай мэтай –– весці барацьбу з самадзяржаўным ладам шляхам прапаганды ідэі рэвалюцыі сярод насельніцтва і распаўсюджання рэвалюцыйнай літаратуры. Кожнаму члену арганізаванага настаўніцкага саюза ставіцца ў абавязак –– стварэнне на месцах рэвалюцыйных ячэек з мэтай прыцягнення найбольшай колькасці членаў у саюз настаўнікаў.

3. Арганізаванаму настаўніцкаму саюзу далучыцца да Усерасійскага саюза настаўнікаў і ўвайсці з ім у цесныя зносіны.

4. Для вядзення спраў саюза выбіраецца бюро ў складзе 3-х асоб: Садовіча, Райскага і Тукалы (Я. Колас).

11. Кропка ставіцца пасля ўмоўных графічных скарачэнняў (акрамя стандартных скарочаных абазначэнняў метрычных мер): г. Мінск; в. Лебядзінец; г. Капыль Мінскай вобл.; але: 100 г, 5 см, 3 сек і інш.

Калі ўмоўным графічным скарачэннем заканчваецца сказ, то ў канцы сказа другая кропка не ставіцца.

Існуюць індукцыйная электрычная зварка (токамі высокай частаты), зварка электронным промнем і інш.

12. Кропкай аддзяляюцца назвы дзеючых асоб у драматургічных творах, калі гэтыя імёны запісваюцца ў адным радку з рэплікай.

Ч а р н а в у с. Можа, я занадта рэзка выступіў. Трэба будзе пагаварыць з ім.

В е р а. Я лічу, што вы вельмі добра выступілі, і няма чаго вам прабачэння прасіць (К. Крапіва).

13. Кропка ставіцца ў спасылках (у тым ліку і падрадковых) пры ўказанні на крыніцу цытаты пасля прозвішча аўтара, калі ўслед за ім ідзе назва твора гэтага аўтара.

Было лета, самая зялёная пара яго (І. Мележ. «Подых навальніцы»).

Тварэц мовы –– народ. Задача ж пісьменніка –– у фарміраванні, адборы лепшага, у прывядзенні мовы да літаратурных норм. Як бачым, задача немалая. Мы павінны мець мову прыгожую, гучную, простую, але гнуткую і выразную (Я. Колас. «Развіваць і ўзбагачаць літаратурную мову»).

ГЛАВА 10
ПЫТАЛЬНІК

§ 43. Правілы пастаноўкі пытальніка

1. Пытальнік ставіцца ў канцы простага сказа (у тым ліку слова-сказа), якім выражаецца прамое пытанне.

Дзе вы, песні жніўныя? Хто вас адвячоркамі панясе над ніваю? (П. Броўка).

Адкуль тут музыка нясецца? Чыя тут песня ў душу льецца? (Я. Колас).

–– Няўжо дачакаліся? Няўжо праўда? –– бы дзіця, радавалася дзяўчына (В. Быкаў).

–– Га? –– не зразумеў пытанне дзед (Я. Колас).

2. Пытальнік ставіцца ў канцы складаназалежнага сказа, калі пытанне выражана ў галоўнай і даданай частках або толькі ў галоўнай.

Ці ты, бабка, не ведаеш, хто гэта прынёс сюды красак? (Я. Колас).

Хто згадае, чаго сэрца плача? (П. Трус).

Край мой родны! Дзе ж у свеце край другі такі знайсці, дзе б магла так, поруч з смеццем, гожасць пышная ўзрасці? (Я. Колас).

Што можа быць даражэйшае сэрцу чалавека, як у сталых гадах пачуць цябе, роднае слова, у чужой старане? (К. Крапіва).

Пытальнік можа ставіцца ў канцы складаназалежнага сказа і тады, калі прамое пытанне заключаецца ў даданай частцы.

І скажы, дзядок, адкуль хмары гэтыя выходзяць? (Я. Колас).

3. Пытальнік ставіцца ў канцы складаназлучанага і бяззлучнікавага складанага сказа, калі кожная яго частка або толькі апошняя частка выражае пытанне.

Ці гэта казку лес складае, ці даль ачнулася нямая і немасць песняй парушала? (Я. Колас).

Яго пакрыўдзілі, зняважылі, а ён будзе кланяцца ім? (Я. Колас).

Стаміўся ў дарозе, ды дзе спачываць? (П. Броўка).

Паслухай добра: чуеш песні? (Я. Колас).

4. У пытальных сказах з аднароднымі членамі сказа пытальнік можа ставіцца пасля кожнага аднароднага члена з мэтай раздзялення пытання.

Вольна ішлі яны [калгаснікі] пушчай, прыцішыўшы крокі. Стрэл адзінокі рэхам трывожна глухім дакаціўся да іх. Што гэта? Стрэл паляўнічы? Ці знак таямнічы? (А. Куляшоў).

ГЛАВА 11
КЛІЧНІК

§ 44. Правілы пастаноўкі клічніка

1. Клічнік ставіцца ў канцы простага і складанага сказаў, якія вымаўляюцца з клічнай інтанацыяй.

Эх, і прывабныя стаяць летнія дзянькі! (І. Навуменка).

Што за дзяўчына! Што за натура! (Я. Колас).

Як хацеў бы я па палях прайсці і ўпіцца іх пахам, росамі, паглядзець, зірнуць, як жыты растуць, як калосікі наліваюцца! (Я. Колас).

Цыц! Не смець казаць мянушку, а то зніму на вас папружку!
(Я. Колас).

«Рукі ўгору!» –– грымнуў тут дзядзька Мірон. (М. Лынькоў).

Ён не служка тут больш –– квіта! (Я. Колас).

Калі часткі складанага сказа з’яўляюцца клічнымі, то яны раздзяляюцца коскай або іншым знакам прыпынку, а ў канцы сказа ставіцца клічнік.

Якія знаёмыя назвы і словы, якая цудоўная родная мова! (П. Панчанка).

Ты паслухай, Апанас, што за голас, што за бас! (Я. Колас).

Параўн.: Колькі хараства і чароўнага прывабу ў сініх далях! Колькі новых малюнкаў, свежых матываў і таемных здарэнняў абяцаюць яны вачам і сэрцу падарожнага! (Я. Колас).

Як хітра, мудра збудавана! Як чыста, хораша прыбрана! (Я. Колас).

2. Клічнік ставіцца пасля звароткаў, якія стаяць у пачатку або ў канцы сказа, пасля выклічнікаў і гукаперайманняў, што стаяць у пачатку, у сярэдзіне ці ў канцы сказа, калі гэтыя словы вымаўляюцца з клічнай інтанацыяй.

Піліпчык! Нясі з істопкі, што там ёсць у нас. Людзям час даўно снедаць (М. Лынькоў).

Я помню летнія часіны і вас, грыбныя баравіны! (Я. Колас).

–– Гу-гу! –– штось гукне, садрыгнецца, бах-бах! –– на гук той адзавецца і аж па лесе пойдзе рэхам. (Я. Колас).

Там рыба –– ого-го! (Я. Маўр).

3. Клічнік ставіцца ў канцы слоў і сказаў, якімі эмацыянальна перадаюцца прывітанні, развітанні, віншаванні, пажаданні, заклікі і інш.

–– Дзень добры! Сядай, чалавеча! (А. Куляшоў).

–– Добры дзень вам! –– сказала, усміхаючыся ад нечаканасці і здзіўлення, Вера Сымонаўна (Б. Сачанка).

Усім народам –– мір і шчасце! (А. Астрэйка).

З Новым годам! З новым шчасцем!

Здароўя вам і поспехаў!

4. Клічнік можа ставіцца пасля «назоўнага тэмы» («назоўнага ўяўлення»).

Мурог! Ды што за травіца! І шоўк у ёй мяккі і лён, і вечная наша крыніца з гаючай жывіцай-вадзіцай ад бацькаўскіх, дзедаўскіх дзён! (Я. Колас).

Радзіма, Радзіма! Зямля маіх продкаў, гаворка пявучая, песня-душа! Сціскалася сэрца ад болю салодкага, ад горкай любові, пазнанай спярша (А. Звонак).

5. Клічнік можа ставіцца ў дужках для выражэння эмацыянальных адносін да зместу выказвання.

Прыйшоў адтуль [з рэдакцыі] ліст. А ў ім, як звычайна, пісалася: «. відаць, вы (!) упершыню ўзяліся за пяро. » (В. Зуёнак).

Сцэна (дадатковая), якая падвешана (!) над звычайнай сцэнай, важыць зноў жа ні многа ні мала –– сорак пяць тон. (А. Васілевіч).

ГЛАВА 12
ШМАТКРОП’Е

§ 45. Правілы пастаноўкі шматкроп’я

1. Шматкроп’е ставіцца ў канцы апавядальнага сказа для абазна­чэння незакончанасці выказвання.

Няма Хатыні. Звоняць толькі званы (Р. Мачульскі).

І змоўклі абодва надоўга, думалі кожны пра сваё. (Б. Сачанка).

Беларусь, Беларусь, ні канца, ні краю. (Я. Брыль).

Направа будзе лісцвяны лясок. За ім вёска Ямшчына. За Ямшчынай проста дарога на поўдзень. Адлічыш па дарозе дзве першыя вёскі. (К. Чорны).

Людзі ездзяць, а ты. (Я. Брыль).

2. Шматкроп’е ставіцца пасля апошняга слова пералічэння, калі яно абрываецца.

У гэтым кутку міжрэчча некалькі вёсак маюць назву Рудня: Рудня Марымонава, Рудня Каменева. (І. Шамякін).

Ёсць кулямёты, ёсць аўтаматы. І шаблі, карабіны. (Б. Сачанка).

Чуецца гоман мне спелае нівы, ціхая жальба палёў, лесу высокага шум-гуд шчаслівы, песня магутных дубоў. (Я. Колас).

3. Шматкроп’е ставіцца для абазначэння нечаканых перапынкаў, перарывістасці ў маўленні, што ўзнікаюць у выніку перажыванняў, хвалявання чалавека або пошуку спосабу выражэння думкі.

–– Я. так. хлопец. падарожны, праз сябе сам. Я. нічый! –– і пры гэтым асцярожна ён [Сымон] зірнуў на дзедаў кій (Я. Колас).

Я хацеў сказаць, што мы. сёння. не сустракаемся. (І. Мележ).

Чакай, як жа яе [настаўніцу] звалі. Гм, Людміла Рыгораўна. Людміла Рыгораўна Капуцкая. Здаецца, зусім нядаўна тое ўсё было. А колькі чаго перажыта. (Б. Сачанка).

А Сава сказаў коратка і проста: «Для мяне, хоць зараз. » –– «Нічога. –– перабіў Паддубны. –– Толькі канспірацыя. прашу. Асцярожна. Вывучайце сваіх людзей. » (П. Пестрак).

–– Антоська. родны мой! канаю. перагарэў, адстаў, знікаю. Вядзі ж ты рэй, вядзі. адзін. як лепшы брат, як родны сын (Я. Колас).

–– Я спужаўся?! –– разгарачыўся Лявон. –– Я спуж… (З. Бядуля).

4. Шматкроп’е ставіцца ў пачатку, у сярэдзіне, у канцы цытаты, каб паказаць, што ў гэтых месцах прапушчаны словы.

К. Крапіва, раскрываючы сутнасць сатырычных твораў, адзначае: «. рэзананс сатырычнага твора. залежыць ад значнасці аб’екта, на які гэты твор накіраваны».

Доўгі час сяброўскія адносіны звязвалі І. Шамякіна з І. Мележам. «Безумоўна, жывучы па-суседску, –– успамінае ён, –– мы часта заглядвалі адзін да аднаго і вялі цікавыя літаратурныя размовы, больш спакойныя, глыбокія, чым нашы калектыўныя дыспуты. ».

І. Шамякін успамінае: «Пленум. надзвычай узбагаціў мяне» (В. Каваленка).

5. У лексікаграфічных працах пры пропуску часткі цытаты-ілюстрацыі звычайна ставяцца дзве кропкі.

БАРВЕ’ЦЬ, -ве’е; незак. Тое, што і б а р в а в е ц ь (у 2 знач.). Грывы канчаліся трохі наводдаль, а за імі.. барвелі ў густой зелені плямы ўжо чырвоных асінак. Караткевіч (Тлумачальны слоўнік беларускай мовы).

6. Калі скарачаецца цытата, у канцы якой павінен стаяць пытальнік або клічнік, то гэтыя знакі ставяцца пасля дзвюх кропак.

Гэй! узвейце сваім крыллем, арляняты, буйна, бурна. (Я. Купала).

Параўн.: Гэй! узвейце сваім крыллем, арляняты, буйна, бурна, на мінулых дзён магіле, над санлівасцю хаўтурнай!

7. Шматкроп’е ставіцца ў дыялогу, каб перадаць маўчанне замест адказу на зварот суразмоўцы.

–– Дык што, пайшлі?–– запыталася дзяўчынка.

–– Ну, чаго ты маўчыш?

8. Шматкроп’е ставіцца паміж абзацамі пры нечаканым пераходзе ад аднаго плана апавядання да другога.

Яна была яшчэ зусім маладая, але на твары яе ляжаў адбітак перажытага. Цесненькія маршчынкі сабраліся на яе лбе і каля рота, сінія кругі былі пад вачыма, твар увесь быў запэцканы зямлёй. Кароценькі рваны кажушок на ёй таксама быў у зямлі.

Часавы раздзеўся, набраў у кварту вады і стаў умывацца. За ім памыліся яшчэ два. Кабета падняла галаву і папрасіла дазвалення памыцца (К. Чорны).

Калі пераход ад аднаго плана апавядання да другога мае больш рэзкі характар, то шматкроп’е ставіцца ў канцы першага абзаца і ў пачатку другога.

Ці помніць яна, што гаварыла вясною? Тады ў садзе белай пенай з ружовымі прасветамі цвілі яблыні. Цвілі, каб за ўсё лета антонаўкі выраслі, паспелі, сталі такімі, як некалі яна казала.

. Успомніла! Зірнула на Антона, усміхнулася, узяла самы большы яблык і паднесла да губ (І. Грамовіч).

9. Шматкроп’е можа ставіцца пасля «назоўнага тэмы».

Хатынь. Мала хто чуў, мусіць, гэтую назву да вайны. Мала хто ведаў і самую вёску, якая згубілася сярод лясоў і пагоркаў Лагойшчыны.

Максім Багдановіч. Кароткі быў яго жыццёвы век. Ён вымяраецца дваццаццю пяццю гадамі. Многія літаратары ў такім узросце толькі пачынаюць тварыць. Ён жа –– закончыў (А. Бачыла).

ГЛАВА 13
КОСКА Ў ПРОСТЫМ СКАЗЕ

§ 46. Коска паміж аднароднымі членамі сказа

1. Коскай раздзяляюцца аднародныя члены сказа, якія не звязаны паміж сабой злучнікамі.

Згінулі сцюжы, марозы, мяцеліцы (Я. Купала).

Наўкола гуў, гаманіў, мітусіўся салдацкі натоўп (В. Быкаў).

Молада, хораша, звонка спяваў гарманіст (Я. Брыль).

Не з’яўляюцца аднароднымі членамі і не аддзяляюцца адзін ад аднаго коскай два дзеясловы ў аднолькавай форме, якія стаяць побач, утвараючы ў сэнсавых адносінах адно цэлае тыпу: Пайду вазьму. Пайсці даведацца. Вазьмі аднясі. Сядзем абмяркуем. Устань паглядзі.

2. Раздзяляюцца коскамі два або некалькі прыметнікаў-азначэнняў, якія адносяцца да аднаго і таго слова ў сказе і характарызуюць прадмет з аднаго боку, г.зн. называюць падобныя прыкметы аднаго прадмета.

Мяккія, ласкавыя гукі стройным сугалоссем паліліся па пакоі
(Я. Колас).

Беларусь, твой народ дачакаецца залацістага, яснага дня. (М. Багдановіч).

Раздзяляюцца коскамі азначэнні, якія абазначаюць адметныя адзнакі розных прадметаў.

Навучэнцы гімназій маюць магчымасць вывучаць нямецкую, французскую, іспанскую, англійскую літаратуры.

Не раздзяляюцца коскамі неаднародныя прыметнікі-азначэнні.

Над далёкімі лясамі звісала тонкая блакітная смуга (Я. Колас).

Я гляджу на зялёнае рослае жыта, на крутыя мурожныя ў лузе стагі
(С. Грахоўскі).

Плыве над верасам хваёвы душны пах (П. Панчанка).

Насталі кароткія туманныя асеннія дні (Я. Колас).

3. Коскай аддзяляюцца аднародныя члены сказа, якія звязваюцца паміж сабой злучнікамі а, але, ды (у значэнні «але»), аднак, хоць, толькі і інш.

Паўлюк толькі зірнуў, але нічога не сказаў (Я. Колас).

Сонца толькі што ўзышло, аднак прыгравала ўжо даволі горача (Э. Самуйлёнак).

Голас яго ўжо быў амаль звычайны, толькі хрыпеў. (І. Шамякін).

І дзядзька быў рыбак выдатны, хоць больш урыўкавы, прыватны. (Я. Колас).

Дождж быў моцны, ды кароткі.

4. Коскай аддзяляюцца аднародныя члены сказа, якія звязваюцца пры дапамозе парных злучнікаў як . так і; не толькі . але (а) і; калі не . то (дык); хоць . але (а); хоць і не . затое (аднак); не то што . але і і інш.

Пажар заўважылі як з баракаў, так і з пасёлка (П. Пестрак).

Маці як несла патэльню яечні на стол, так і застыла з ёю на паўдарозе (І. Шамякін).

Каб не то што сказаць, але і падумаць ніхто кепскага не мог. (І. Мележ).

Якуб Колас –– паэт, і паэт не толькі ў сваіх паэмах, але і ў прозе (Б. Сачанка).

5. Коскай аддзяляюцца адзін ад аднаго аднародныя члены сказа, якія звязваюцца пры дапамозе паўторных злучнікаў і . і, ды … ды, то . то, ні . ні, не то . не то, ці . ці, ці то . ці то, або (альбо) . або (альбо) і інш.

Я рад і сонцу, і вясне, і дожджыку (Я. Пушча).

Пазбіраць іх [людзей] толькі трэба ды на добрую дарогу наставіць, ды даць ім добрага камандзіра (Я. Колас).

Касцы ідуць то грамадою, то шнурам цягнуць, чарадою, то паасобку, то па пары. (Я. Колас).

Ні далеч, ні час не заслоняць мне родных бароў (Я. Колас).

Потым чуваць ці то птушыны шчэбет-перасвіст, ці то веснавое бульканне ручаін (Я. Брыль).

6. Калі паўторныя злучнікі і . і, ні . ні, то . то звязваюць словы як аднародныя часткі ўстойлівых (фразеалагічных) выразаў, то ў іх перад гэтымі злучнікамі коска не ставіцца.

і днём і ноччу, і туды і сюды, і смех і грэх, і смех і слёзы, і смех і гора, і скокам і бокам, і так і сяк, і так і гэтак, і тут і там, і вашым і нашым, і такі і гэтакі, і ў хвост і ў грыву;

ні так ні гэтак, ні бэ ні мэ, ні сёе ні тое, ні з таго ні з сяго, ні ўзад ні ўперад, ні жывы ні мёртвы, ні рыба ні мяса, ні кала ні двара, ні даць ні ўзяць, ні многа ні мала, ні больш ні менш, ні адтуль ні адсюль, ні свет ні зара, ні стаць ні сесці, ні села ні пала, ні слуху ні духу, ні складу ні ладу, ні гневу ні ласкі, ні канца ні краю, ні сват ні брат, ні к сялу ні к гораду, ні ў кола ні ў мяла, ні ў пяць ні ў дзесяць, ні грозьбай ні просьбай, ні спору ні ўмалоту, ні дому ні лому;

то скокам то бокам, то сюды то туды, то ўзад то ўперад, то тое то сёе, то так то сяк і інш.

7. Не аддзяляюцца коскай два аднародныя члены сказа, якія звязваюцца паўторнымі злучнікамі, калі яны паводле сэнсу і інтанацыі ўтвараюць адзінства.

Як хмары закрылі і сонца і зоры, пайшоў [Каліна] партызаніць да бору. (П. Броўка).

Вітаю цябе я і соллю і хлебам! (Я. Купала).

І дзень і два яны ў дарозе (Я. Колас).

Ці вясною ці ўлетку шмат народу на палетку (А. Русак).

8. Коскай раздзяляюцца ўсе аднародныя члены сказа, калі папярэднія з іх звязаны паміж сабой без злучнікаў, а наступныя –– пры дапамозе паўторнага злучніка і.

Жыццё чулася ў траве, у гаёчку, і лясочку, на палях, і на лугах, і ў зялёненькім лужочку, і ў крынічных берагах (Я. Колас).

Дзень іграе на жалейцы, на трубе, і на ражку, і на сінім трыснягу (М. Танк).

9. Калі паўторны злучнік і стаіць пасля першага аднароднага члена, перад злучнікам таксама ставіцца коска.

У песнях жа родны край, родныя словы жылі, і жывуць, і жыць будуць (Я. Купала).

10. Коскай аддзяляюцца аднатыпныя пары аднародных членаў сказа, звязаных паміж сабой злучнікам і. (У сярэдзіне пар коска не ставіцца.)

Паэтам сваёй справы павінен быць кожны: каваль і інжынер, матэматык і гісторык, географ і выкладчык літаратуры (В. Вітка).

Сосны і вязы, дубы і асіны вакол возера вартай пасталі (Я. Купала).

11. Калі злучнік і звязвае больш як дзве пары аднародных членаў сказа, то перад ім ставіцца коска. (У сярэдзіне пар, звязаных паміж сабой злучнікам і, коска не ставіцца.)

Лясы ў нашай краіне можна сустрэць вялікія і малыя, і густыя і рэдкія, і хвойныя і змешаныя.

12. Калі злучнік і звязвае неаднатыпныя пары аднародных членаў сказа, паміж імі коска не ставіцца.

Удзень і ўночы над палямі і лясамі чуліся выбухі снарадаў і аўтаматная страляніна (І. Мележ).

§ 47. Коска паміж словамі, якія паўтараюцца

1. Коскай раздзяляюцца аднолькавыя словы і радзей –– спалучэнні слоў, не звязаныя паміж сабой злучнікамі (за выключэннем і, ды), якія пераважна стаяць побач і паўтараюцца для сэнсавага падкрэслівання працягласці, бесперапыннасці дзеяння, для колькаснага або эмацыя­нальнага выдзялення прадметаў, з’яў, асоб, для ўзмацнення прыкметы і ступені якасці, сцвярджэння або адмаўлення і інш.

Плыве, плыве за хмарай хмара. (П. Трус).

Не веру, не веру і не веру. Гэтага не магло быць (К. Крапіва).

Ніколі, ніколі нідзе не забыць, як хлопцы выходзяць адранкам касіць (П. Броўка).

І рэчка ёсць. А рыбы, рыбы! (Я. Колас).

2. Калі перад словам, якое паўтараецца, стаіць слова толькі або і толькі ці іменна, то коскамі выдзяляецца разам усё гэта спалучэнне.

Перад Лабановічам усплыў вобраз Ядвісі, і зноў аб ёй, толькі аб ёй, пачаў ён думаць (Я. Колас).

Значыць, ты з ім, іменна ты з ім, а не ён з табою (А. Кулакоўскі).

У яго, і толькі ў яго, хацела б яна вучыцца мужнасці, высакародству, адданасці справе (А. Васілевіч).

3. Калі перад кожным словам, якое паўтараецца, стаіць злучнік і, то перад ім ставіцца коска.

І гудуць, і гудуць па азімай раллі трактары (М. Танк).

Глуха шэпча лес зялёны, і шуміць ён, і шуміць (Я. Колас).

Коска ставіцца перад далучальнымі злучнікамі і, ды, якія стаяць пры паўтораным слове з удакладненнем.

Я пакахаў цябе з дзяцінства, і пакахаў да слёз (П. Трус).

4. Коскай не раздзяляюцца пры паўторным ужыванні словы, якія стаяць побач:

два словы, звязаныя адзіночнымі злучнікамі і, ды (у значэнні і): Хваля паветра дрыжыць і дрыжыць (Я. Колас). Кругом была вада і вада (Я. Маўр). Дні бягуць ды бягуць (Я. Колас);

два аднолькавыя або аднакаранёвыя словы, калі наступнае слова ўжываецца з адмоўем не: было не было, прасі не прасі, хочаш не хочаш, дагоніш не дагоніш, купіў не купіў, злавіў не злавіў, дрэва не дрэва, брат не брат, і ён не ён, насіць не перанасіць, вазіць не перавазіць, прасіць не дапрасіцца, чакаць не дачакацца, капаць не дакапацца, сказаць не скажаш, зрабіць не зробіш і інш.;

два аднолькавыя словы, калі наступнае слова ўжываецца з часціцай дык і паўтараецца для ўзмацнення меры дзеяння, ступені якасці: закінуў дык закінуў, падскочыў дык падскочыў, скакаць дык скакаць, страсянуў дык страсянуў, вецер дык вецер, паводка дык паводка, чалавек дык чалавек. Калі самалёт крута пайшоў уніз, Сашка не спалохаўся: скакаць дык скакаць (М. Лынькоў).

§ 48. Коска пры параўнальных зваротах

1. Параўнальныя звароты, якія пачынаюцца злучнікамі як, бы, як бы, нібы, нібыта, быццам, як быццам, што, як і, чым, выдзяляюцца коскамі.

Па небе хмары, як палотны, паўночны вецер рассцілае (Я. Колас).

Дзяўчаты, нібы русалкі, карагоды водзяць (П. Панчанка).

Поле, нібыта падковай, акружана лесам (І. Навуменка).

Над возерам устае, быццам белая воўна, пахучы туман (З. Бядуля).

Зоры высыпаюць, бы іней. (Я. Колас).

2. Выдзяляюцца коскамі спалучэнні слоў як адзін, як правіла, як звычайна, як знарок, як цяпер, як заўсёды і інш.

Мы па сігналу ваеннай трывогі ўсе, як адзін, уставалі на бой (П. Глебка).

Пажылыя людзі памятаюць, як цяпер, дзень заканчэння Вялікай Айчыннай вайны.

Каля магазіна, як заўсёды, збіраюцца вяскоўцы.

3. Пры параўнальных зваротах са злучнікамі як, як быццам, чым і іншых у шэрагу выпадкаў коска не ставіцца.

Коска не ставіцца перад злучнікамі як і чым у спалучэннях больш як (не больш як), больш чым (не больш чым), менш як (не менш як), менш чым (не менш чым), не бліжэй як, не далей як, не часцей як, не радзей як, не іначай як, усё роўна як і інш., якія выражаюць абмежаванне ў прасторы, часе, колькасці.

Абоз расцягнуўся больш як на вярсту (Я. Колас).

Менш чым праз хвіліну Несцяровіч вярнуўся ў хату (К. Чорны).

У такіх спалучэннях коска перад як і чым ставіцца тады, калі яны сэнсава і інтанацыйна выдзяляюцца.

Лес патрэбен людзям не меней, чым хлеб (І. Навуменка).

Людзей у лесе было больш, як грыбоў (Я. Колас).

4. Не выдзяляюцца коскамі:

устойлівыя выразы са злучнікам як: як мага, як след, як мае быць, як належыць, як не ў сябе і інш.

Трэба як належыць рыхтавацца ў дарогу.

Не паспеў Лабановіч як мае быць разгледзець гэтыя ўбогія апартаменты вартаўніка, як зараз жа выплыла з-за дрэў яго постаць (Я. Колас);

устойлівыя параўнанні з як: відна як днём, гол як сакол, галодны як воўк, злы як сабака, белы як палатно, белы як снег, пабляднеў як палатно, моцны як дуб, здаровы як бык, лёгкі як пярынка, няўклюдны як мядзведзь, патрэбны як паветра, чорны як сажа, цвёрды як камень, чырвоны як рак, цёмна як ноччу, хітры як ліса, палахлівы як заяц, халодны як лёд, баяцца як агню, берагчы (глядзець) як вока, ведаць як свае пяць пальцаў, маўчаць як рыба, біцца як рыба аб лёд, не бачыць як сваіх вушэй, як рукой зняло, як рукой падаць, як кот наплакаў, растаў як снег, лопнуў як мыльны пузыр, прыстаў як смала, стаіць як укопаны, спаў як забіты, расце як на дражджах, адчуваць сябе як дома, усе як на падбор, як на далоні, як на іголках і інш.

5. Не выдзяляюцца коскамі параўнальныя звароты, якія з’яўляюцца іменнай часткай выказніка.

Яны для мяне як бацькі (В. Быкаў).

Ты як песня тая (Я. Пушча).

Ліпа нібы цёмная хмара за акном (Я. Брыль).

6. Коска не ставіцца перад параўнальным зваротам, калі перад ім ёсць часціца не або прыслоўі зусім, амаль.

Міхась трымаўся не як сталы чалавек (Я. Колас).

Яны адчувалі сябе амаль як дарослыя людзі (Я. Колас).

7. Не выдзяляюцца коскамі звароты з як, калі яны ўжываюцца са значэннем «у якасці» або са значэннем тоеснасці.

Чмаруцьку ведаюць усе як чалавека з фантазіяй (М. Лынькоў).

Ён славіўся ў брыгадзе як выдатны падрыўнік (І. Мележ).

Я захоўваю франтавыя пісьмы братоў і сяброў як памяць аб іх.

Гэта кніга выдадзена як дапаможнік для студэнтаў.

Быў дзень як дзень.

Алесь быў хлопец як хлопец.

§ 49. Коска пры адасобленых азначальных зваротах і словах

1. Коскамі выдзяляюцца:

дапасаваныя азначэнні, выражаныя дзеепрыметнікавымі і прыметні­кавымі словазлучэннямі, што стаяць пасля назоўніка, які паясняюць.

Між імён, праслаўленых на свет, былі імёны нашых блізкіх і знаёмых (П. Глебка).

Вядома, няма ўжо таго пярэстага дывана, калі бела-сінім полымем палае дол, зарослы пралескамі (І. Навуменка).

Сінявокая смуга, поўная цеплыні і ласкі, песціла далёкія лясы і купчастыя бярозы (Я. Колас);

дапасаваныя азначэнні, выражаныя прыметнікамі і дзеепрыметнікамі без паясняльных слоў, калі яны стаяць пасля назоўніка, з якім звязаны, і звычайна маюць падкрэсленую сэнсавую нагрузку.

Шуміць рака, вясёлая, жывая (А. Бачыла).

А пад поўнач пасыпаў сняжок, заложны, спорны, густы і сухі
(Я. Колас).

Хата, вымытая і прыбраная, чакала гасцей.

Лабановіч, зацікаўлены, глянуў яшчэ раз на пасаду (Я. Колас);

дапасаваныя азначэнні, выражаныя прыметнікамі і дзеепрыметнікамі (з паясняльнымі словамі і без іх), калі яны стаяць перад назоўнікам і маюць дадатковае акалічнаснае адценне (прычыны, уступкі).

Узрушаны і выведзены з раўнавагі, старшыня грозна ўшчувае крыкуноў (Я. Колас).

Захоплены гэтаю новаю думкаю, Пракоп доўга не можа заснуць (Я. Колас).

Падахвочаныя, дужыя, хлопцы адразу ўзяліся за працу (Я. Колас);

дапасаваныя азначэнні, выражаныя прыметнікамі і дзеепрыметнікамі з паясняльнымі словамі і без іх, якія адносяцца да назоўніка (пераважна да дзейніка) і стаяць перад ім, радзей –– пасля яго, але аддзеленыя ад гэтага назоўніка выказнікам ці іншымі членамі сказа.

Магутныя ў сваёй велічы, стаялі старыя дубы (І. Навуменка).

Мокрая і прыціснутая асеннім холадам, цяпер гэта расліннасць усё яшчэ гусцілася і ўпарта зелянелася (К. Чорны).

Ігнась вярнуўся дадому праз два тыдні, схуднелы, абарваны (У. Ліпскі);

дапасаваныя азначэнні, выражаныя прыметнікамі і дзеепрымет­нікамі, адзіночныя і з паясняльнымі словамі, якія адносяцца да асабовых займеннікаў.

Пранікніцеся любоўю да маёй Беларусі, людзі. Велічная і гордая, яна таго вартая (У. Караткевіч).

Радасная здагадка азарае мяне, і, здзіўлены, я паволі ўстаю ў акопе (В. Быкаў).

Пільны, насцярожаны, ступіў ён у хату (І. Мележ).

Калі ў склад адасобленага азначальнага звароту ўключана іншая ўдакладняльная канструкцыя, то яна выдзяляецца коскамі: Навокал быў густы травяністы луг, усыпаны, нібы пацеркамі, расою. (Я. Сіпакоў).

Калі дапасаваныя азначэнні не маюць выражанага акалічнаснага значэння, коска можа не ставіцца: Працяты марозам снег хрустка скрыпеў пад нагамі дзеда Талаша і грамознага Мартына Рыля (Я. Колас).

2. Дапасаваныя азначэнні, выражаныя прыметнікамі і дзеепрымет­нікамі, адзіночныя і з паясняльнымі словамі, адасабляюцца і выдзяляюцца коскамі і ў тым выпадку, калі пры іх займеннік адсутнічае, але падразумяваецца: Заняты думкамі, [я] і не заўважыў, як надышоў вечар.

3. Калі да аднаго назоўніка або займенніка ў сказе адносяцца некалькі адасобленых азначэнняў, выражаных дзеепрыметнікавымі і прыметнікавымі словазлучэннямі або адзіночнымі азначальнымі словамі, то яны раздзяляюцца коскамі як аднародныя члены сказа.

Даніла Платонавіч смяяўся шчыра і весела, гэтак жа як і яны, маладыя, бадзёрыя (І. Шамякін).

Ён [дзік], натапыраны, раз’юшаны, раз’ятраны, стаяў непадалёку ад толькі што вырытай ямкі і цяжка дыхаў –– бакі яго хадзілі ходырам (Б. Сачанка).

4. Не адасабляюцца і не выдзяляюцца коскамі дапасаваныя азначэнні, выражаныя адзіночнымі прыметнікамі і дзеепрыметнікамі, што стаяць пасля назоўніка, які паясняюць і з якім утвараюць адно сэнсавае цэлае.

Плыве, гудзе шум гулкі, будаўнічы. (Я. Купала).

Травою спелаю, мурожнай уся запахла сенажаць (А. Астрэйка).

5. Не выдзяляюцца коскамі дапасаваныя азначэнні, выражаныя прыметнікамі і дзеепрыметнікамі (з паясняльнымі словамі або без іх), якія пры цеснай сувязі з дзеясловам становяцца іменнай часткай выказніка.

Саша ішла дадому вясёлая, узрушаная гульнёй (І. Шамякін).

А лес, як добры той знаёмы, стаіць збялелы, нерухомы (Я. Колас).

6. Адасабляюцца і выдзяляюцца коскамі:

недапасаваныя азначэнні, выражаныя назоўнікамі ва ўскосных склонах (з паясняльнымі словамі і без іх), з прыназоўнікамі і, радзей, без прыназоўнікаў.

Без шапкі, у адной гімнасцёрцы, Васіль з усяе сілы працаваў вёсламі (І. Шамякін).

Хутчэй бы прыйшла зіма, белая і маладая, з малінавымі маразамі, са звонам канькоў на лёдзе і навагодняй ёлкай (П. Панчанка).

На гарадок паўзла цёмна-шызая хмара, з ружова-серабрыстымі беражкамі (С. Грахоўскі);

прыдаткі, якія адносяцца да асабовых займеннікаў і звычайна стаяць пасля іх, зрэдку –– перад займеннікам.

І толькі ён, мароз заўзяты, мароз занадта зухаваты, адзін па лесе пахаджае. (Я. Колас).

Вунь яны цягнуцца, варожыя акопы (А. Марціновіч).

Сын лесніка, я сам з маленства любіў паліць касцёр, пасядзець ля вогнішча (І. Шамякін);

прыдаткі, якія адносяцца да назоўнікаў, стаяць пасля іх і не ўтвараюць з імі цеснага сэнсавага адзінства, у тым ліку і тыя, што далучаюцца пры дапамозе злучніка як (з адценнем прычыны).

І мядзведзь, даўні ўладар пушчаў, таксама прабівае сабе сцежку, прыходзячы з далёкіх нязведаных сховаў (П. Пестрак).

Сцяпана, як смелага салдата, часта пасылалі ў разведку (В. Быкаў);

прыдаткі, якія з’яўляюцца ўласнымі імёнамі, стаяць пасля агульнага назоўніка і маюць удакладняльнае значэнне (перад імі можна без змены сэнсу ўставіць словы гэта значыць, а іменна).

Часцей заходзіць туды і старшыня, Захар Лемеш (Я. Колас).

Гэта быў наш сусед, Іван Бразоўскі, Шуркаў бацька (Я. Брыль);

прыдаткі, якія адносяцца да ўласнага імя, стаяць пасля яго і маюць удакладняльнае значэнне.

Ганна, маці Лабановіча, была жанчына добрая, працавітая, руплівая. (Я. Колас).

Самай выдатнай фігурай Адраджэння быў Францыск Скарына, сын купца з Полацка (У. Караткевіч).

Перад уласным імем і агульным назоўнікам прыдатак адасабляецца толькі тады, калі мае дадатковае акалічнаснае значэнне: Пісьменнік-псіхолаг, Колас вельмі добра разумеў чалавечыя характары (І. Шамякін).

Два прыдаткі, якія стаяць перад уласным імем, коскамі не аддзяляюцца, тры і болей –– аддзяляюцца: доктар тэхнічных навук прафесар Сідарчук І.М.; начальнік штаба капітан Дзянісаў; доктар тэхнічных навук, прафесар, лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь Мацкевіч Ю.Ф.; дэкан, доктар хімічных навук, прафесар Васільеў А.А. і інш.

Пасля ўласнага імя прыдаткі такога тыпу аддзяляюцца коскамі: М.І. Смяян, доктар сельскагаспадарчых навук, прафесар, акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі, заслужаны дзеяч навукі Рэспублікі Беларусь.

7. Выдзяляецца коскамі прыдатак да назоўніка або асабовага займенніка, які ёсць або падразумяваецца ў папярэднім сказе ці ў частцы складанага сказа: Дзе ж падзеўся той Сымон? Ці дзе ходзіць спазарання, непаседа-ветрагон? (Я. Колас).

§ 50. Коска пры адасобленых акалічнасцях і акалічнасных зваротах

1. Коскай выдзяляюцца акалічнасці, выражаныя дзеепрыслоўнымі зваротамі, незалежна ад іх месца ў сказе.

Шчасце ў працы знайшоўшы, добра ў полі араць (П. Броўка).

Нізкія сонечныя прамяні, яшчэ не абласкаўшы зямлю, знаходзілі беласнежную кіпень яблынь і запальвалі яе ружовым святлом (В. Карамазаў).

2. Акалічнасці, выражаныя дзеепрыслоўнымі зваротамі, якія з’яўляюцца ўстойлівымі выразамі, коскамі не аддзяляюцца.

Яны працавалі не пакладаючы рук (З. Бядуля).

І слухаюць яго вушы развесіўшы (А. Макаёнак).

Растуць яны [дзеці] тут у нас на лес гледзячы (Я. Брыль).

3. Выдзяляецца коскамі акалічнасць, выражаная адзіночным дзеепрыслоўем пры дзеяслове-выказніку.

Раз-пораз стукалі, падаючы, спілаваныя дрэвы (П. Галавач).

Успыхвалі, трапечучы, белыя ракеты (І. Мележ).

І нечакана над самай галавою раскалоўся гром, затрашчала, ломячыся, дрэва (В. Адамчык).

4. Акалічнасці, выражаныя адзіночнымі дзеепрыслоўямі, не адасаб­ляюцца і не выдзяляюцца коскамі, калі стаяць пасля дзеяслова-выказніка і сваім значэннем набліжаюцца да прыслоўя спосабу дзеяння ці часу.

Бацька доўга сядзіць задумаўшыся, і я не чапаю гэтых дум (Я. Скрыган).

Лена бегла не азіраючыся (М. Лынькоў).

Не хваліся сеўшы, а хваліся з’еўшы (Прыказка).

Людзі хутка ўстаюць, спяшаючыся апранаюць сваё скураное адзенне (Э. Самуйлёнак).

5. Перад злучнікам і, які звязвае дзве акалічнасці, выражаныя адзіночнымі дзеепрыслоўямі або дзеепрыслоўнымі зваротамі, а таксама прыслоўем з дзеепрыслоўем, коска не ставіцца, як пры аднародных членах сказа.

Смеючыся і жартуючы, дзеці ішлі да рэчкі (Я. Колас).

Крушынскі гаварыў ціха і не пазіраючы на госця (З. Бядуля).

Пры бяззлучнікавай сувязі паміж такімі акалічнасцямі коска ставіцца.

Ганна, не азіраючыся, не слухаючы нічога, пералазячы платы, напрасткі праз мокрыя, па-асенняму голыя агароды паляцела да Васілёвага селішча (І. Мележ).

Конь выцягнуў воз на цвярдзейшую дарогу і пайшоў раўней, не спяшаючыся (К. Крапіва).

Панізіўшы голас, шэптам дзед сказаў з узрушэннем: «У лес трэба перабірацца. » (Я. Колас).

6. Калі акалічнасць, выражаная адзіночным дзеепрыслоўем або дзеепрыслоўным зваротам, знаходзіцца паміж аднароднымі дзеяслоўнымі выказнікамі, звязанымі злучнікам і, то яны выдзяляюцца коскамі без злучніка.

Сонца апусцілася зусім нізка і, стаміўшыся, пачало хіліцца на захад (Б. Сачанка).

Стараста слухаў, прыплюшчыўшы вочы, і толькі згаджаўся (Я. Колас).

7. Не аддзяляецца коскай акалічнасць, выражаная дзеепрыслоўем або дзеепрыслоўным зваротам, перад якой стаіць узмацняльная часціца і.

Штосьці трэба рабіць і не атрымаўшы звестак (А. Кулакоўскі).

Антон умее гаварыць і не падумаўшы як след (П. Галавач).

8. Калі спалучальны злучнік, што звязвае два аднародныя дзеяслоў­ныя выказнікі, стаіць паміж адасобленымі акалічнасцямі, выражанымі дзеепрыслоўнымі зваротамі ці адзіночнымі дзеепрыслоўямі, якія адносяцца да розных выказнікаў, то коска ставіцца перад злучнікам і пасля яго.

Іван зацяў дыханне, стараючыся як найлепей пацэліць, і, трошкі не падпусціўшы сабаку да каменя, стрэліў (В. Быкаў).

Удвух з Андрэем неслі яны сетку на бераг, трымаючы вусцем угору, і, толькі адышоўшыся далей ад вады, перавярнулі яе кулём на дол (Я. Колас).

9. Калі акалічнасць, выражаная дзеепрыслоўным зваротам або адзіночным дзеепрыслоўем, стаіць пасля злучніка ці злучальнага слова, якое звязвае часткі складанага сказа, то яна аддзяляецца коскай без гэтага злучніка.

Чуеш ты, як звоняць ціха, як, палі вітаючы свае, недзе ўнучка слуцкае ткачыхі пра вясну шчаслівая пяе (М. Танк).

Жанчына сядзела перабіраючы фартух. А потым паглядзела ў акно і, не чакаючы маёй просьбы, ціха пачала сваё апавяданне (А. Васілевіч).

Сонца, зрабіўшы свой штодзённы кругабег, апусцілася зусім нізка і, стаміўшыся, пачало хіліцца на захад (Б. Сачанка).

10. Выдзяляюцца коскамі акалічнасці, выражаныя дзеепрыслоўным зваротам, і адзіночнае дзеепрыслоўе ў пазіцыі пасля злучніка а, які звязвае два аднародныя дзеяслоўныя выказнікі з супрацьлеглым значэннем.

Лабановіч не спыніўся, а, выбраўшы больш зручнае месца, смела рушыў наперад (Я. Колас).

Ён не гаварыў, а, махаючы кулакамі, крычаў (П. Пестрак).

11. Калі злучнік а па сэнсе непасрэдна звязаны з акалічнасцю, выражанай дзеепрыслоўем, тады пасля яго коска не ставіцца.

Рыгор доўга шукаў выхад, а знайшоўшы, весела ўсміхнуўся і выйшаў з кватэры (Ц. Гартны).

Садзілася [сонца] на хвалі велізарным чырвоным кругам, а сутыкнуўшыся з вадою, увачавідкі змяніла форму (А. Кулакоўскі).

12. Акалічнасць, выражаная адзіночным дзеепрыслоўем або дзеепрыслоўным зваротам, пры якіх стаяць часціцы толькі, нават, разам з імі аддзяляецца коскай.

Толькі прайшоўшы амаль паўдарогі, [дзед] запытаў: –– Ну, а як у цябе ў школе? (П. Броўка).

Нават узяўшы кнігу першы раз у рукі, разумееш, як табе пашчасціла.

З краю на лясных прагалах стаялі маладыя бярозкі, толькі-толькі выпускаючы пахучыя лісточкі і надаючы лесу асаблівую чароўнасць (Я. Колас).

13. Калі адасобленая акалічнасць, выражаная адзіночным дзеепры­слоўем або дзеепрыслоўным зваротам, звязана з астатняй часткай сказа злучнікамі нібы, як бы, быццам і інш., то коска ставіцца перад адпаведным злучнікам.

Яна [машына] то бегла весела, жвава, калі было роўна, то гула і стагнала, быццам злуючыся, што яе не пускаюць (Я. Скрыган).

Бушмар правёў рукою па твары, як бы знімаючы з яго штосьці чужое і непрыемнае (К. Чорны).

Леначка прыпала тварам да маіх грудзей, нібы хаваючы яго і ад мяне і ад сябе (Я. Брыль).

14. Пры адасобленай акалічнасці, выражанай дзеепрыслоўем або дзеепрыслоўным зваротам, замест коскі можа ставіцца працяжнік, калі дзеепрыслоўе выразна выдзяляецца сэнсава.

Не шукаючы –– не знойдзеш (Прыказка).

І памагаць яму трэба –– умеючы (Я. Брыль).

15. Выдзяляецца коскамі акалічнасць, выражаная назоўнікамі ва ўскосных склонах з прыназоўнікамі насуперак, у адпаведнасці, са згоды і іншымі са значэннем прычыны, умовы, уступкі, спосабу дзеяння.

Насуперак ліхой стыхіі, на гэтай згруджанай жарстве, узняўшы вежы залатыя, прыгожы горад расцвіце (П. Глебка).

Максіма ў ваенна-марское вучылішча не прынялі, і ён, наперакор жаданню бацькоў, на злосць усім, паехаў у марскі тэхнікум (І. Шамякін).

Дваццаць восьмага ліпеня, у выніку абыходнага манеўру і баявой атакі, войскі Першага Беларускага фронта авалодалі Брэстам (У. Карпаў).

У выпадку якой патрэбы, звяртайцеся па дапамогу (І. Шамякін).

Нягледзячы на трывожны час, рынак жыў сваім звычайным жыццём (А. Якімовіч).

У адпаведнасці з законам, кожны мае права на працу.

Пры такіх акалічнасных канструкцыях з некаторымі прыназоўнікамі дапускаецца адсутнасць коскі, калі яны сэнсава і інтанацыйна не выдзяляюцца.

А млын –– добры пункт, дзе можна ў выпадку патрэбы схавацца (З. Бядуля).

У адпаведнасці з надвор’ем гэтак жа часта змяняе свой колер і возера (В. Вольскі).

16. Коскамі выдзяляюцца інфінітыўныя звароты, калі яны далуча­юцца да выказніка пры дапамозе злучнікаў каб, для таго каб, з тым каб, замест таго каб і інш.

На тое ён і лес, каб шумець (К. Крапіва).

Зрабілі б што-небудзь карыснае, замест таго каб гуляць.

17. Не выдзяляецца коскамі інфінітыўны зварот з каб, калі ён уваходзіць у пытальную сінтаксічную канструкцыю з пачатковым што: Што каб пайсці ў адпачынак? А што каб сказаць? А што каб запрасіць іх у госці? і інш.

18. Коскамі могуць выдзяляцца акалічнасці, выражаныя прыслоўямі або прыслоўнымі зваротамі, што адносяцца да выказніка і маюць значэнне заўвагі.

Хведар бег, аслабела і няўцямна, ужо не выбіраючы шляху (В. Быкаў).

Сабака ўсё брахаў, заложна і аднатонна (К. Крапіва).

§ 51. Коска пры словах і спалучэннях слоў, якія ўдакладняюць або абмяжоўваюць значэнне іншых слоў у сказе

1. Коскамі выдзяляюцца акалічнасці, выражаныя словамі і спалучэн­нямі слоў са значэннем месца, часу, спосабу дзеяння і інш., якія стаяць побач і ўдакладняюць, канкрэтызуюць ці ўзмацняюць сэнс папярэдніх слоў, што маюць больш шырокае значэнне.

Тут, на высокай і даволі прасторнай пляцоўцы, і знайшло сабе ціхі прыпынак сяло Верхань (Я. Колас).

За дваром, на бярозах, была пасека –– больш за дзясятак ліпавых вулляў (М. Лупсякоў).

Адтуль, недзе з-за ўзгорка, даносіліся невыразныя, як бы прыглушаныя, гукі (К. Крапіва).

А было гэта тыдзень таму, у нядзелю, пад вечар (Я. Брыль).

2. Калі другая акалічнасць мае больш шырокае значэнне, чым папярэдняя, то яна не ўдакладняе, а толькі паясняе папярэднюю і коскамі не выдзяляецца.

Зусім інакш ішло жыццё ў сасняку за горадам, дзе быў штаб фронту (І. Мележ).

Яшчэ зранку на другі дзень па вёсцы панеслася чутка пра гэта здарэнне.

3. Калі другая акалічнасць у адносінах да папярэдняй мае больш вузкае значэнне, але па сэнсе і інтанацыйна не выдзяляецца, то паміж імі коска не ставіцца.

А там за возерам, як струнка, пралегла роўненька чыгунка (Я. Колас).

На балоце паабапал дарогі раслі кусты лазы і алешніку (Я. Колас).

Дзялілі лужок найчасцей у нядзелю пад вечар (Я. Брыль).

4. Калі ў сказе стаяць побач адна за адной тры і больш акалічнасці, з якіх наступная ўдакладняе папярэднюю, але апошняя не мае ўдаклад­няльнага значэння, то пасля яе коска не ставіцца.

Там, на ўзлессі, на высокім дрэве з разгалістай кронай у гняздзе шчабяталі птушаняты.

5. У творах мастацкай літаратуры і ў перыядычным друку пры выдзяленні ўдакладняльных акалічнасцей з узмацняльным значэннем часам ужываецца працяжнік.

Стрэлы чутны толькі недзе далёка –– у лесе (Я. Скрыган).

6. Коскамі выдзяляюцца акалічнасці, выражаныя словамі і спалучэн­нямі слоў, якія ўдакладняюць, падкрэсліваюць значэнне папярэдняга прыметніка, займенніка і інш.

З яснага, без адзінай хмурынкі, глыбокага неба россыпам зорак свяціў поўны месячык (І. Шамякін).

Крыху далей стаяла невялікая, хат на дзесяць, вёсачка (Я. Сіпакоў).

Хвалістыя, доўгія, ледзь не ў пояс, валасы. былі незвычайнага, попельнага колеру (Т. Бондар).

7. Коскамі выдзяляюцца спалучэнні слоў і асобныя словы, якія ўдакладняюць або абмяжоўваюць, выдзяляюць ці ўзмацняюць сэнс папярэдніх ці наступных слоў, далучаючыся да іх непасрэдна або пры дапамозе выразаў у тым ліку, у тым ліку і, апрача (апроч), акрамя, амаль, за выключэннем, галоўным чынам, па прозвішчы (па мянушцы і інш.), гэта значыць, так званы, або, ці (у значэнні «гэта значыць»), асабліва, нават, напрыклад, як, у прыватнасці, і ў прыватнасці, і прытым і інш.

Усе палешукі, у тым ліку і стараста, пісаць не ўмелі (Я. Колас).

Вада ў Нёмане, нават каля берага, не ідзе, здаецца, а бяжыць (Я. Брыль).

Усе птушкі, і нават непаседлівыя крыклівыя вераб’і, схаваліся ад навальніцы (Я. Маўр).

Добра памагае падбел супроць падагры, ці, як цяпер кажуць, адкладання солі (В. Вольскі).

8. Калі спалучэнні слоў з апрача, акрамя і іншымі маюць пры сабе ўзмацняльную часціцу і, то яны звычайна коскамі не выдзяляюцца.

Пабываў ля крыніцы нехта і акрамя нас.

§ 52. Коска пры пабочных і ўстаўных канструкцыях

1. Коскамі выдзяляюцца пабочныя словы і канструкцыі, якія стаяць у сярэдзіне або ў пачатку сказа: безумоўна, бясспрэчна, вядома, канечне, зразумела, напэўна, сапраўды, праўда, пэўна, відавочна, відаць, здаецца, здавалася, мабыць, магчыма, можа, мусіць, няйначай, бадай, знаць, нябось, часам, бывае, бывала, як вядома, як відаць, па ўсім відаць, можа быць, чаго добрага, таго і глядзі, само сабой разумеецца і інш.

І я, безумоўна, шчаслівы і рад, што добра зародзіць густая пшаніца (П. Глебка).

Лабановіч, відавочна, быў задаволены, што не трэба доўга шукаць фурманкі (Я. Колас).

Захар Крымянец зірнуў на зоркі, падумаў пра мароз, які, няйначай, збярэцца да раніцы (М. Лынькоў).

Але расстацца нам час наступае; пэўна, ужо доля такая ў нас (М. Багдановіч).

Хацелася мне, вядома, пачуць ад Коласа нешта незвычайнае, важнае (Я. Брыль).

Не можа быць, канечне, і размовы, каб дарослы чалавек нацкаваў юнака на юнака (У. Караткевіч).

Адразу пасвятлела. Відаць, ужо ўзышло сонца (І. Мележ).

Як радасна ён сустракаў, бывала, Вялікдзень (Я. Колас).

2. Не выдзяляюцца коскамі тыя словы, якія ўжываюцца ў ролі мадальнай часціцы або са значэннем прыслоўя і выражаюць сцвярджэнне, узмацненне: можа, няйначай, пэўна, напэўна, канечне, сапраўды, часам, бывае, бывала, бадай, бадай што, мо (усечаная форма слова можа) і інш., а таксама словы відаць, здавацца, якія ў сказе выступаюць выказнікам.

Можа за якой паўгадзіны батальён па вузкіх і слізкіх ходах, траншэях быў выведзены ў лагчыну. (І. Шамякін).

Цяпер зіма напэўна ляжа (Я. Колас).

Такія корчмы-станцыі Мінскі тракт меў бадай праз кожныя дзесяць кіламетраў (З. Бядуля).

Мікіта –– нелюдзімы, удзень яго бадай што і не спаткаеш на людзях. (Я. Колас).

Дыміць туман. Мо лепш перачакаць, пакуль зара не прыадчыніць дзверы? (М. Танк).

Адтуль відаць адразу пяць азёр (Я. Брыль).

Часамі Лабановічу здавалася, што вынікі дасягнуты нязначныя (Я. Колас).

3. Выдзяляюцца коскамі спалучэнні слоў і сказы, якія маюць значэнне эмацыянальнай ацэнкі фактаў рэчаіснасці, а таксама перадаюць пачуццёвую рэакцыю на тыя факты, пра якія гаворыцца ў сказе: на жаль, на вялікі жаль, на шчасце, як на тое шчасце, на маё здзіўленне, як на тое ліха, як на грэх, як на тую бяду, хвароба на іх і інш.

Аж тут, як на тое шчасце, стаіць сагнутая бярэзіна (С. Грахоўскі).

Хата была, на шчасце, ужо абжытая (П. Пестрак).

Але, на маё здзіўленне, ён адказвае зусім не так, як я думаў (А. Асіпенка).

Як на грэх, лоў быў шчаслівы (Я. Колас).

Нават сорам на хатніх зірнуць: ці не ўцямілі, хвароба на іх, ад чаго мой тварык смяецца, ад чаго маё сэрцайка б’ецца (М. Багдановіч).

4. Коскамі выдзяляюцца словы, спалучэнні слоў і сказы, якія паказваюць на крыніцу паведамлення, на прыналежнасць выказанай думкі: па-мойму, па-твойму, па-ягонаму, па-вашаму, па-іхняму, маўляў, думаю, на мой погляд, з пункту гледжання (каго-небудзь), на думку (каго—небудзь), як вядома, як кажуць, як людзі кажуць, як той казаў і інш.

Гэта, па-мойму, і ёсць сапраўдная сувязь з жыццём (К. Чорны).

Выходзіць, па-ягонаму, што ледзь не самі мы вінаваты, а не той, што наша дабро крадзе (Я. Брыль).

Яшчэ, як той казаў, не ўсё скончана (Я. Брыль).

5. Коскамі выдзяляюцца словы, спалучэнні слоў і сказы, якія перадаюць адносіны да спосабу выражэння думкі, матывацыю спосабу выказвання ці выбару стылістычных сродкаў мовы: адным словам, словам, што называецца, скажам, як гаворыцца, як гэта гаворыцца, інакш кажучы, карацей кажучы, уласна кажучы, прасцей кажучы, шчыра кажучы, не пры вас кажучы, праўдзівей сказаць, папраўдзе сказаць, так сказаць, з дазволу сказаць, я сказаў бы і інш.

Скажам, аб вадзе гамонкі не было спрадвек, бо хапала нам заўсёды і азёр, і рэк (А. Астрэйка).

Шчыра кажучы, я толькі лічуся брыгадзірам (А. Асіпенка).

6. Коскамі выдзяляюцца словы, спалучэнні слоў і сказы, што выражаюць адносіны гаворачай асобы да слухача: бачыш (бач), прызнацца, кажаш, кажаце, ведаеш, ведаеце, разумееш, разумееце, паверце, выбачайце, даруйце, даруйце мне, калі ласка, калі хочаце ведаць, ці дасце веры, зрабіце ласку і інш.

Але ж язык у цябе, даруй мне, як тая мянташка (М. Лынькоў).

Напішы мне, калі ласка, пісямко дахаты! (Я. Колас).

Я, шчыра прызнацца, і загад на вас падрыхтаваў (А. Асіпенка).

7. Коскамі выдзяляюцца словы і спалучэнні слоў, якія служаць сродкамі сувязі асобных частак выказвання і ўказваюць на паслядоўнасць, абмежаванне, удакладненне, супастаўленне або аб’яднанне частак тэксту, на выражэнне выніку, заключэння і пад.: па-першае, па-другое, па-трэцяе і інш., першае, другое, трэцяе і інш., нарэшце, значыць, дарэчы, наогул, аднак, прынамсі, наадварот, з аднаго боку, з другога боку, у сваю чаргу, разам з тым, у прыватнасці, між іншым, між тым, да таго ж, такім чынам, галоўным чынам, па крайняй меры і інш.

Турсевіч –– гэта мой настаўнік і мой зямляк, прынамсі, аднае воласці (Я. Колас).

Валодзька выпрасіў, нарэшце, у рэдактара дазвол паехаць на раён (Я. Брыль).

Спазніліся, аднак, на вялікае спатканне, трэба было раней (В. Быкаў).

Мікола быў, між тым, дома (К. Чорны).

З другога боку, Ядвісі было цікава паслухаць, як вёў сваю работу ў школе настаўнік. (Я. Колас).

Па крайняй меры, для яго нічога ўжо не будзе (В. Быкаў).

Такім чынам, усе няяснасці, сумненні, прынесеныя Саўкам, цяпер развеяліся (Я. Колас).

8. Калі слова нарэшце не выконвае функцыі пабочнага слова і выражае часавае значэнне, то яно коскамі не выдзяляецца.

Нарэшце да Панаса падыходзіць шырокі чалавек з жорсткімі вусамі (Я. Колас).

Тым часам поезд з кожнай хвілінай набліжаўся да вакзала і нарэшце спыніўся (Я. Колас).

Калі слова аднак у пачатку сказа ці другой часткі складаназлучанага сказа і пры аднародных членах ужываецца як супраціўны злучнік, яно коскай не аддзяляецца.

Турку стала лягчэй ад тае пахвалы, аднак ён прастадушна прызнаўся (В. Быкаў).

Трэба было паспаць. Аднак чамусьці не спалася.

9. Спалучэнні слоў між тым, тым не менш, да таго ж, якія ўжываюцца ў пачатку сказа або другой часткі складанага сказа, выконваюць функцыю злучніка і коскай не аддзяляюцца.

У вас на мястэчка многа сілы не патрабуецца, між тым вакол вялікая патрэба ў людзях (Ц. Гартны).

На дварэ ноч. Між тым спаць не хочацца (І. Мележ).

Тым не меней ён [Лабановіч] устаў і рушыў у той бок, куды паехала дзяўчына (Я. Колас).

Да таго ж Мініч яшчэ меў недахоп у вымаўленні: ён шапялявіў (Я. Колас).

10. Коскамі выдзяляюцца словы і спалучэнні слоў, якія не маюць уласна сінтаксічнага значэння і ўводзяцца ў сказ без якой-небудзь матывацыі: гэта, гэта самае, ну, вот, само сабой, знацца, значыцца, стала быць, так сказаць, брат ты мой, тудэма-сюдэма, каліна-маліна і інш.

Зусім не тое выйшла, зусім не тое, што трэба было нашай, значыцца, вёсцы (М. Лынькоў).

Проста, ну, сімпатызуюць адзін другому маладыя, хіба ж ім і не пагаварыць, хіба ж ім і не пасмяяцца (М. Лынькоў).

Тудэма-сюдэма, куды тут садзіцца! (Я. Купала).

Чаго яны, каліна-маліна, там? (І. Мележ).

11. Коскамі выдзяляюцца пабочныя словы і спалучэнні слоў, якія ўваходзяць у склад іншых пабочных ці ўстаўных сказаў, адасобленых зваротаў, удакладняльных ці іншых выдзеленых знакамі прыпынку частак сказа.

Немцы, як ты, мабыць, ведаеш, аднавілі завод у Гудове (Б. Сачанка).

Боты –– і выцер іх, здаецца! –– усё ж такі наслядзілі на чыстай чырвонай падлозе (Я. Брыль).

Не будку мае Жук –– палацы (хоць не свае, вядома, працы) (К. Крапіва).

Людзі слухалі ўважліва, баючыся, відаць, прапусціць хоць адно слова (П. Пестрак).

Мы зайшлі ў крайнюю хату, пабудаваную, напэўна, пасля вайны.

Не чакаючы, як відаць, далейшай размовы, жанчына хутка выйшла з хаты (П. Галавач).

12. Калі пабочнае слова стаіць перад адасобленым зваротам, пабочным сказам або ўдакладняльнай канструкцыяй, то яно ўваходзіць у іх склад і коскай не аддзяляецца.

Старшыня імкліва абыходзіць вакол машыны, няйначай прыглядаючыся неспакойным вокам да яе паклажы (І. Шамякін).

Плылі ў вясновую сінь за акно мяккія акорды, уздыхала мора, і, можа заслухаўшыся гэтай музычнай вясной, не падавалі свайго голасу гарматы (І. Навуменка).

Аднекуль, мабыць з печы, да іх кінулася жанчына (В. Быкаў).

13. Паміж пабочнымі словамі, спалучэннямі слоў і сказамі, якія ідуць адно за адным, ставіцца коска.

Словам, на наша шчасце, хата нейкім чынам уцалела (З. Бядуля).

Само сабой, канечне, паставілі мы і хату (Б. Сачанка).

14. Пабочныя словы, спалучэнні слоў і сказы аддзяляюцца коскамі ад папярэдніх злучнікаў, якія звязваюць члены сказа або часткі складанага сказа.

Санкоўскі з ходу далучыўся да песні, і, можа, ад таго яна загучала яшчэ энергічней (П. Пестрак).

Твае [маці] у мяне бровы, твой лоб і нос. Твой неспакой. І, пэўна, твой лёс (А. Вярцінскі).

Маёр спыніўся каля дзвярэй, заплюшчыў вочы і, здалося мне, пахіснуўся (І. Шамякін).

Тады спрэчкі не разлучалі іх, а, наадварот, яшчэ болей умацоўвалі (Я. Колас).

15. Злучнік а, калі ён складае адно цэлае з наступным пабочным кампанентам сказа, не аддзяляецца ад апошняга коскай: а можа, а магчыма, а значыцца, а між іншым, а па-другое.

–– І штаб па кіраўніцтву партызанскім рухам будзе? –– пытаў Багавік.

–– Будзе. А можа, ён ужо і ёсць (В. Быкаў).

16. Не аддзяляецца коскай ад пабочных кампанентаў узмацняльная часціца і.

І сапраўды, гэта не кепская думка! (Я. Колас).

Дожджык, і праўда, так і поўз за каўнер (Я. Брыль).

17. Коска не ставіцца паміж пабочнымі словамі і часціцамі, якія да іх адносяцца і стаяць пасля іх.

Можа б ты даў мне хоць кавалачак хлеба ў дарогу? (Я. Колас).

Ну, напэўна ж ёсць прычына, калі кпіць з цябе яна? (Я. Колас).

18. Коскамі выдзяляюцца ўстаўныя словы, спалучэнні слоў і сказы, якія выконваюць удакладняльную функцыю (тлумачэнні, заўвагі, дадатковыя звесткі і інш.).

Доўгі час Закружжа, так называлі вёску прышлыя людзі, з навакольным светам звязвала звычайная лясная сцежка (А. Асіпенка).

Віхрасты хлапчук, яму было год шэсць, штосьці мармытаў праз сон і смяяўся (К. Чорны).

§ 53. Коска пры зваротку

1. Коскамі выдзяляюцца звароткі ў пачатку, у сярэдзіне і ў канцы сказа разам са словамі, якія адносяцца да іх.

Сонца, умыйся расою на світальнай зары (А. Бялевіч).

Занімай, Беларусь маладая мая, свой пачэсны пасад між народамі. (Я. Купала).

Народ пранясе цябе, родная мова, святлом незгасальным у сэрцы сваім (М. Танк).

Дык уздымі свой голас-звон з глыбінь душы, пясняр свабоды (К. Буйло).

Відаць, па сур’ёзных справах да нас, Надзя? (М. Лынькоў).

2. Калі зваротак раздзяляецца на часткі іншымі словамі, то кожная з іх выдзяляецца коскамі.

Ой ты, мая рыбка, спі, залатая!

3. Калі паміж звароткамі-паўторамі ёсць займеннік ты або вы, то ён адносіцца да першага зваротка і коска ставіцца пасля займенніка.

Лета ты, лета прыгожа-квяцістае, колькі ты ўносіш аздобы з сабой! (Я. Купала).

§ 54. Коска пры выклічніках і гукаперайманнях

1. Коскамі аддзяляюцца выклічнікі, калі яны не маюць падкрэсленай клічнай інтанацыі і знаходзяцца ў пачатку ці ў сярэдзіне сказа.

Ах, дружа-клён! Ну як яго не ўспомніць. (П. Трус).

Мілая! О, колькі радасці даеш майму ты сэрцу маладому! (Я. Купала).

Ох, нашто ж ты, ночка, так прыгожа-міла? (Я. Колас).

Эх, як слаўна, як прыгожа, хораша, прыстойна! (Я. Колас).

Эй, дзяцюк малады, не тужы, не глядзі ты скрозь слёзы на свет. (Я. Купала).

2. Коскамі аддзяляюцца выклічнікі і гукаперайманні, калі яны знаходзяцца ў сярэдзіне або ў канцы сказа ці паўтараюцца.

Раздолле ў лузе, эх, раздолле! (Я. Колас).

Шкада, ай, як шкада Іліко (Э. Самуйлёнак).

Колькі ў лесе грыбоў, ай-яй-яй! (З. Бядуля).

Ну, ну, пашавельвайся, –– падганяў ён Алеся (К. Крапіва).

Толькі ў другой палавіне, дзе спяць гаспадыня і яе дачка-вучаніца, размашыста і глуха стукаюць ходзікі: як-так, як-так. (І. Шамякін).

3. Не аддзяляюцца коскамі выклічнікі перад асабовымі займеннікамі.

Ой ты, ночка, чарнявая ноч, агарні цеплынёю мяне. (П. Панчанка).

Эх ты, –– кажа яна, –– лепш вось дахаты ідзі, а то будзе табе ад маці (Я. Брыль).

4. Не з’яўляецца выклічнікам і не аддзяляецца коскай часціца о пры зваротку, адмоўі, сцвярджэнні, а таксама не аддзяляюцца коскай узмацняльныя часціцы, аднолькавыя па гукавым складзе з выклічнікамі.

Я не для вас, паны, о не, у час вольны песенькі складаю. (Я. Купала).

О так, так, планы маюць выключную ролю ва ўсякай справе (М. Лынькоў).

Міколу ж аднаму ай-ёй як цяжка (Я. Брыль).

Я яшчэ ого які дужы! (І. Шамякін).

§ 55. Коска пры сцвярджальных, адмоўных і пытальных словах

1. Коскай аддзяляюцца сцвярджальныя, адмоўныя і пытальныя словы ў пачатку сказа, калі яны звязаны са сказам, які раскрывае, канкрэтызуе іх сэнс: так, але, ага, ну, што ж, як жа, не, што, як і інш.

Так, трэба прыняць гэтыя заўвагі.

Не, не такою я хацеў сустрэць цябе, сястра! (Я. Скрыган).

Што, грыбоў яшчэ няма? (Я. Колас).

Як, ты гэтага яшчэ не зрабіў?

Калі пры такіх словах стаяць узмацняльныя часціцы, то коскай яны аддзяляюцца разам.

Ой не, пакідаць таварыша ў бядзе нельга (Я. Маўр).

2. Калі сцвярджальныя, адмоўныя і пытальныя словы паўтараюцца, то яны раздзяляюцца коскамі.

Так, так, пані гаспадыня. Чалавек страляе, а чорт кулю носіць (Я. Купала).

Але, але, яго маці і мне паказвала ліст, у якім ён піша, што няйначай мусіць прыехаць на свята (Ц. Гартны).

Не, не, –– адагнаў ад сябе змрочныя думкі Іван (Б. Сачанка).

Што, што ты сказаў?

3. Сцвярджальныя, адмоўныя і пытальныя словы ў сярэдзіне сказа выдзяляюцца коскамі з двух бакоў.

Работа, што ж, у лес не пабяжыць (Ц. Гартны).

Ты не паверыш, не, такой навальніцы ў нас не было ніколі!

4. У канцы сказа перад сцвярджальнымі, адмоўнымі і пытальнымі словамі ставіцца коска, а пасля –– знак прыпынку ў адпаведнасці з агульнымі правіламі.

Цяпер ты пойдзеш спаць, так? (І. Мележ).

Я работы не баюся, не!

ГЛАВА 14
КОСКА Ў СКЛАДАНЫМ СКАЗЕ

§ 56. Коска ў складаназлучаным сказе

1. Коскай аддзяляюцца часткі складаназлучаных сказаў, якія аб’яднаны злучнікамі і, ды (у значэнні «і»), дый (ды і), або (альбо), ці.

Ідуць ад кожнага перона на ўсход і захад цягнікі, і ад апошняга вагона далёка свецяць аганькі (С. Грахоўскі).

Праплыве гук баязліва па-над лугам, па-над нівай у знямелы свет, ды зноў ціха-ціха стане (Я. Колас).

Ад завеі не было відаць агнёў нават недалёкіх вёсак, ды і блізкія ішлі ў цемры ледзь прыкметнымі мутнымі знакамі (І. Мележ).

2. Перад злучнікамі і, ды (у значэнні «і»), або, ці коска не ставіцца:

калі ў складаназлучаным сказе (звычайна ў пачатку) ёсць агульны член, які адносіцца да першай і да другой частак, або агульная часціца ці пабочнае слова.

Дзе-нідзе ў гародчыках, ля ганкаў чырванелі вясновыя кветкі і зацвітаў бэз (В. Быкаў).

Праз нейкі час вецер разагнаў хмары ў вышыні і дождж сціх (І. Мележ).

Толькі верхавіны соснаў гулі ледзь чутна ды шалясцелі трапяткія асіны (М. Лынькоў);

калі часткі складаназлучанага сказа з’яўляюцца безасабовымі (аднароднымі па значэнні), няпэўна-асабовымі або намінатыўнымі сказамі, а таксама калі маюць форму пытальных, пабуджальных ці клічных сказаў.

Цішыня і прастор (Э. Агняцвет).

Колькі радасці і колькі захаплення!

3. Коскай аддзяляюцца часткі, якія аб’яднаны ў складаназлучаны сказ злучнікамі але, а, ды (у значэнні «але»), ж (жа), аж, аднак, затое, толькі і інш.

Наводдалек чуліся стрэлы, але тут было ўжо ціха (І. Мележ).

Мартын астаўся ў хмызняку, а дзед Талаш знік з вачэй, расплыўся ў цемрадзі (Я. Колас).

І чужому навучайся, ды свайго не цурайся (Прыказка).

Мікіта моцна пастукаў у дзверы, аднак з кабінета ніхто не азваўся (М. Зарэцкі).

На вуліцы скрыпка грае, мяне ж маці не пускае (Народнае).

Завярнуўся [Бруй] і хацеў ужо ісці назад, аж з печы пачуўся голас: «Хто там?» (Я. Колас).

4. Коскай аддзяляюцца часткі, якія аб’яднаны ў складаназлучаны сказ пры дапамозе паўторных злучнікаў і. і, ні. ні, то. то, не то. не то, або (альбо). або (альбо), ці. ці, ці то. ці то.

І хвалюецца пшаніца, і дрыжыць пяшчотна гай (П. Броўка).

Ні колас на ніве не ўскалыхнецца, ні ліст на дрэве не ўзварухнецца (Я. Колас).

Або іх [птушак] тут не было, або яны проста не адважваліся падаваць голасу (Я. Колас).

Ці то стогне бура, ці то віхор гуляе.

§ 57. Коска ў бяззлучнікавым сказе

Коскай аддзяляюцца часткі складанага бяззлучнікавага сказа, якія па сэнсе і інтанацыйна звязаны паміж сабой.

Цвітуць лугі, жаўцее проса, уздымае жыта каласы (С. Грахоўскі).

Неба сеяла цяпло, цёплы дожджык церушыў, у думках радасна было, беглі песні ад душы (Я. Купала).

Ад зямлі да самых чубоў на дрэвах не было ніводнай галінкі, сляды ад усіх колішніх галінак даўно заплылі жывой смалою, згладзіліся, кара над імі самкнулася (В. Карамазаў).

§ 58. Коска ў складаназалежным сказе

1. Коска ставіцца:

паміж галоўнай і даданай часткамі.

Пасаджу каля вёсак сады маладыя, каб ты вечна цвіла і ў шчасці расла, дарагая мая Беларусь (П. Панчанка).

Яны выехалі з двара, калі апошняя жоўтая палоска зары дагарала на захадзе (У. Караткевіч).

Каб любіць Беларусь нашу мілую, трэба ў розных краях пабываць. (А. Ставер).

Дзяды і бацькі нашу мову стваралі, каб звонка звінела, была як агонь (П. Броўка);

паміж даданымі часткамі, якія адносяцца да адной і больш галоўных частак.

Глянь туды, дзе машыны спяваюць, дзе палае ў горане сталь, дзе рабочыя песні складаюць пад сталёвы напеў малатка (П. Трус).

А там, дзе разам мы прайшлі, вясенні гул не моўкнуў, газоны пышна расцвілі, зазіхацелі вокны (М. Танк).

Калі даданая частка стаіць у сярэдзіне галоўнай, яна выдзяляецца коскамі з двух бакоў.

Над ускрайкам лесу, дзе пачыналіся жоўтыя пяскі, зазвінела песня ляснога жаваранка (Я. Колас).

2. Калі аднародныя даданыя часткі звязваюцца пры дапамозе адзіночных злучнікаў і, ды (у значэнні «і»), або, ці, то паміж імі коска не ставіцца.

Я люблю часіну навальніцы, калі б’е пярун па ўсіх ладах і злуюцца ў хмарах бліскавіцы (П. Панчанка).

Некаторыя ішлі далей, дзе было начальства і дзе раздаліся гэтыя нечаканыя выбухі (В. Быкаў).

Як толькі разднела і ўзышло сонца, пачалі збірацца вучні (Я. Колас).

Перад супраціўнымі злучнікамі і перад злучнікам і, які паўтараецца паміж аднароднымі даданымі часткамі, коска ставіцца.

Нарадзіўся я ў маі, як сады вакол цвілі, а ў наднёманскім гаі распявалі салаўі (А. Русак).

3. Коска не ставіцца перад злучнікамі і, ды (у значэнні «і»), або, ці, што звязваюць дзве галоўныя часткі, да якіх адносіцца агульная даданая частка.

Ужо сонца праглядвала праз вершаліны хвой і пачынала адчувацца гарачыня летняга дня, калі настаўнікі падышлі да балота (Я. Колас).

Калі наступае глыбокая восень, над зямлёй нізка сцелецца туман або імжыць дробны дождж (К. Чорны).

4. Калі даданая частка звязваецца з галоўнай пры дапамозе састаўных падпарадкавальных злучнікаў (перш чым, затым што, пасля таго як, для таго каб, па меры таго як, да таго часу пакуль, з прычыны таго што, нягледзячы на тое што, дзякуючы таму што, у сувязі з тым што і інш.), то коска ставіцца паміж даданай часткай і галоўнай, калі даданая пачынаецца такім злучнікам і стаіць перад галоўнай (злучнік не разрываецца).

З той пары як пайшлі на аблаву, цягнецца іх паляванне да сённяшніх дзён (А. Куляшоў).

Для таго каб праца давала плённыя вынікі, трэба прывучыць да сталых і сур’ёзных адносін да яе з малых гадоў (Я. Колас).

Па меры таго як неба святлела, цемра змянялася рэдкім лёгкім змрокам. (І. Мележ).

Калі даданая частка сказа стаіць пасля галоўнай, коска ставіцца або перад другой часткай састаўнога падпарадкавальнага злучніка, або перад гэтым злучнікам у поўным яго складзе ў залежнасці ад сэнсу.

Я гэту мову ўзяў сабе таму, што зашмат у ёй было гаротных песень (М. Танк).

Бабка была спагадлівая да чужога гора, таму што сама перажыла шмат пакут і нягод (Ю. Пшыркоў).

Ён паабяцаў не пакідаць галерэю да таго часу, пакуль не адкрыецца новая экспазіцыя.

5. У залежнасці ад сэнсу коска можа ставіцца пасля першай часткі састаўнога падпарадкавальнага злучніка.

Перад тым, як ісці ў поле, яна прыбірала ў хаце, мыла падлогу, лавы (Б. Сачанка).

Па меры таго, як прыпыняўся дзе ў вёсцы Ельскі са сваім атрадам, прыпыняўся і Сцяпан (П. Пестрак).

Нягледзячы на тое, што давялося несці на плячах тол і боепрыпасы, адстаючых не было (І. Мележ).

Можа нават таму, што навокал было многа прастору, хлопцу раптам стала няўтульна (І. Чыгрынаў).

6. Коска не ставіцца перад як, калі, што і інш., якія ўваходзяць у склад устойлівых выразаў тыпу як не трэба лепш, як ні ў чым не бывала, калі б то ні было, што б там ні было і інш.

Усё было вылічана і вымеркавана як не трэба лепш (К. Чорны).

Супакойся, прашу цябе. Што б там ні было, у нашых адносінах нічога не зменіцца (К. Крапіва).

У выразах не хто іншы, як. , не што іншае, як. перад як ставіцца коска.

Прыйшоў не хто іншы, як наш сусед.

Гэта не што іншае, як цяга да тае самае стыхіі, у якой жылі іх ранейшыя продкі (К. Крапіва).

7. Калі побач стаяць два падпарадкавальныя злучнікі (ці злучнік і злучальнае слова), а таксама злучальны і падпарадкавальны злучнікі (у сказах з рознымі відамі сувязі), то паміж імі ставіцца коска.

Брыгадзе рабочых сказалі, што, калі своечасова будзе закончаны аб’ект, яны атрымаюць прэмію.

Пот заліваў вочы, але, каб не выдаць сваёй слабасці, хлопец не кідаў вёслаў (І. Шамякін).

8. Перад другім злучнікам коска не ставіцца, калі галоўная частка пачынаецца словамі дык, то.

А яшчэ помніць ён [Алесь], што калі прыходзілі жаўнеры ў вёску, дык насміхаліся з усіх, абзываючы «мужыкамі» (П. Броўка).

Ён чалавек дарма што сур’ёзны, а калі разгаворыцца, дык люба слухаць (К. Крапіва).

Трэба было адпачыць, але Іван адчуваў, што калі ўпадзе ў снег, то напэўна болей ужо не ўстане (В. Быкаў).

9. Калі перад падпарадкавальным злучнікам ці злучальным словам стаіць адмоўе не або злучальны злучнік (і, ці, або і інш.), які звязаны з даданай часткай, то яна не аддзяляецца коскай ад галоўнай часткі.

Нам трэба ведаць не дзе ты быў, а што ты за дзень зрабіў.

Ён спакойны і калі заўзята працуе, і калі адпачывае.

10. Даданая частка ў пазіцыі пасля галоўнай, выражаная толькі адным злучальным словам або спалучэннем слоў, коскай не аддзяляецца.

Яны паехалі і не сказалі куды.

Невядома хто тут гаспадар.

ГЛАВА 15
КРОПКА З КОСКАЙ

§ 59. Правілы пастаноўкі кропкі з коскай

1. Кропка з коскай ставіцца паміж адносна незалежнымі састаўнымі часткамі сказа, якія аб’ядноўваюцца ў адзін складаны сказ без злучнікаў, а самі часткі разгорнутыя і (або) маюць свае знакі прыпынку.

Чарнеецца сажаю вечар. Дождж б’ецца аб хвалі ракі; гуляе, гудзе над ёй вецер, заводзіць, што ў полі ваўкі (М. Багдановіч).

Ручай застаўся недзе ўбаку, гоман яго прыціх; мацней і выразней сталі шумець яліны; свежы вецер скрозь гойдаў верхавінамі; сонца схавалася; змаркатнелае неба ўсё далей і шырэй абкладвала хмара (В. Быкаў).

Кропка з коскай можа ставіцца на стыку частак бяззлучнікавага сказа з адносна незалежнымі часткамі, калі паміж імі знаходзіцца пабочнае слова. У гэтым выпадку кропка з коскай паказвае, да якой з частак адносіцца пабочнае слова.

Але якое гэта запрашэнне –– адзін сказ у канцы, як бы між іншым, для ветлівасці; можа, спадзявалася, што ён не адважыцца прыехаць (І. Шамякін).

2. Кропка з коскай ставіцца паміж часткамі складанага сказа, якія звязваюцца паміж сабой:

далучальнымі злучнікамі але, толькі, аднак, усё ж, тым не менш і інш., асабліва калі гэтыя часткі разгорнутыя і (або) маюць свае знакі прыпынку.

Марозік крэпіць, лёд таўшчэе, і рэчка вольная нямее, да дна вадзіца вымярзае і ходу, бедная, не мае, і цесна там ёй, і няміла яе халодная магіла; але дарма: жывую сілу не запраторыш ты ў магілу, мароз бязжаласны і люты! (Я. Колас).

Гойдалася ў цэбры вада, льючыся праз край, і твару свайго выразна разгледзець у вадзе Агата не магла; толькі бялелі ў вадзе рукі, і гэта цешыла яе (К. Чорны);

далучальнымі злучнікамі і і ды (у значэнні «і») толькі ў тым выпадку, калі яны аб’ядноўваюць дзве састаўныя часткі, якія без гэтых злучнікаў былі б самастойнымі сказамі, раздзеленымі кропкай.

На ёй [ялінцы] валоскія арэхі, а з пазалочанай паперкі глядзяць панадныя цукеркі; і больш на ёй няма нічога, ды хіба ж дзецям трэба многа? (Я. Колас).

3. Перад злучнікам а кропка з коскай ставіцца толькі ў тым выпадку, калі састаўныя часткі, якія звязваюцца гэтым злучнікам, разгорнутыя і маюць свае знакі прыпынку.

Ён невысок, не надта ёмак, ды карчавіты і няўломак, а волас мае цёмна-русы, і зухаўскія яго вусы ў меру доўгі, густаваты, угору чуць канцы падняты; а вочы шэры, невялічкі, глядзяць прыветна, як сунічкі, але раптоўна і адразу не расчытаеш іх выразу. (Я. Колас).

4. Кропка з коскай ставіцца паміж развітымі аднароднымі членамі, калі пры адным з іх ёсць коскі.

Хлопец злёгку задрыжаў і ўзяў скрыпку паслухмяна; струны звонкія наладзіў, раз-другі смычком правёў і аддаўся ўвесь абладзе, чарам струнных галасоў (Я. Колас).

Я выйшаў на вуліцу і адчуў, як сцюдзёнае марознае паветра апаліла мне твар; пачуў, як звонка рыпіць снег; убачыў, як гарыць на сонцы аснежанае поле. (А. Астапенка).

Наталля . то адкрывала сумку, то закрывала; то зашпільвала на сабе кофтачку, то, як ад гарачыні, расшпільвала яе (Я. Скрыган).

5. Кропка з коскай ставіцца паміж разгорнутымі даданымі часткамі складаназалежнага сказа, падпарадкаванымі адной і той жа галоўнай, калі паміж даданымі няма злучальнага злучніка, асабліва калі ў сярэдзіне такіх даданых ёсць свае даданыя часткі.

Калі з-пад завялых шыпулек паказаліся і смачна запахлі спачатку маленькія шэра-сінія струменьчыкі дыму, а потым, вельмі хутка разросшыся, вялікімі клубамі паплылі над бульбоўнікам; калі, нарэшце, праз голле прабіліся жвавыя і белаватыя на ранку языкі полымя, на ўчастку неяк адразу ўсё змянілася (А. Кулакоўскі).

Нягледзячы на тое, што крыўда раз-пораз загаралася ў душы Кляновіча, яго цешылі перспектывы, што вось ён зоймецца даследаваннем глебаў; што будзе арганізоўваць севазвароты, адкрываць розныя курсы; . што ён едзе ў такую вобласць, дзе яшчэ не звялася мясцовая чырвоная парода кароў, аб якой Кляновіч даўно думае; што гэтую пароду няслушна закінулі. (П. Пестрак).

6. Кропка з коскай ставіцца паміж групамі адносна незалежных састаўных частак бяззлучнікавага сказа, а таксама паміж групамі даданых частак, якія адносяцца да адной галоўнай.

Цёмны бор, кусты, балоты, кучы лоз і дубняку, рэчкі, купіны, чароты, мора траў і хмызняку; мосцік, зложаны з бярвенняў, брод і грэбля кожны крок, на дарозе рад карэнняў, крыж, пахілены набок; пералескі, лес, паляна, старасвецкі дуб з жарлом, хвоя-веліч на кургане з чорным буславым гняздом; гразь, пяскі, лужок зялёны, шум крынічкі з-пад карча, шэлест лісцяў несканчоны, крык у небе крумкача; вербы, груша-сіраціна, нізкарослы цёмны гай. (Я. Колас).

7. Кропка з коскай ставіцца ў канцы рубрык пералічэння, калі яны не з’яўляюцца самастойнымі сказамі, але дастаткова разгорнутыя і (або) маюць свае знакі прыпынку.

Паводле папярэдніх даных, рух усіх трох спадарожнікаў адбываецца па блізкіх арбітах з пачатковымі параметрамі:

перыяд абарачэння 95,2 мінуты;

максімальная адлегласць ад паверхні Зямлі (у апагеі) 876 кіламетраў;

мінімальная (у перыгеі) 210 кіламетраў;

вугал нахілу арбіт да плоскасці экватара 56 градусаў 10 мінут.

ГЛАВА 16
ДВУКРОП’Е

§ 60. Правілы пастаноўкі двукроп’я

1. Двукроп’е ставіцца перад пералічэннем аднародных членаў, калі перад імі ёсць абагульняльнае слова (займеннік, прыслоўе, назоўнік) або словы напрыклад, а іменна.

Наогул яе [настаўніцу] любілі ўсе: вучні, настаўнікі, калгаснікі (І. Шамякін).

Усе былі апрануты па-святочнаму: чысценька і прыгожа (Я. Колас).

На прыгуменні, поруч з садам, павець з гумном стаяла радам, а пад паветкаю прылады: вазок, калёсы, панарады, старыя сані, восі, колы і вулляў некалькі на пчолы. (Я. Колас).

На ўроках мовы праводзяцца розныя віды работ, напрыклад: дыктанты, сачыненні, пераказы і інш.

2. У афіцыйных паперах, дакументах, у навуковых працах, зрэдку ў мастацкіх тэкстах двукроп’е перад аднароднымі членамі ставіцца і тады, калі перад імі адсутнічае абагульняльнае слова.

Да заявы прыкладаюцца: . .

На нарадзе прысутнічалі: . .

Вучылішча рыхтуе: токараў, слесараў . .

3. Двукроп’е ставіцца перад пералічэннем аднародных азначэнняў, якія выражаны прыметнікам або назоўнікам ці займеннікам і адносяцца да паясняльнага папярэдняга назоўніка.

Вялася звычайная размова знаёмых людзей у першыя хвіліны сустрэчы: пра надвор’е, пра здароўе, пра навіны.

4. Калі аднароднымі членамі з папярэднім абагульняльным словам сказ не заканчваецца, то перад імі ставіцца двукроп’е, а пасля іх –– працяжнік.

Рыбацкая снасць: сетка, нераткі, вуды –– была адмысловая ў дзядзькі Марціна (Я. Колас).

Бацька прыбраў з воза ўсё: плуг, барану, мяшкі з бульбай –– і ўвайшоў у хату (М. Зарэцкі).

5. Двукроп’е ставіцца перад аднароднымі членамі, якія тлумачаць, удакладняюць значэнне папярэдніх слоў.

На скорым часе ранічкою Алесь у кепскім быў настроі: хадзіў, бурчаў, не змоўчваў маме, усё дагары вярнуў нагамі (Я. Колас).

Яна ўзялася за работу: набрала бярэмя дроў, унесла ў хату і, запаліўшы газоўку, стала класці іх у печ (К. Чорны).

6. Двукроп’е ставіцца паміж часткамі бяззлучнікавага складанага сказа, калі ў другой частцы раскрываецца змест ці ўказваецца прычына таго, пра што гаворыцца ў папярэдняй частцы.

Аўгіня пускаецца на хітрасць: яна крута верне свой човен наперарэз Мартынаваму чоўну (Я. Колас).

Яна дамаглася свайго: сталовая ўжо красавалася жоўтай страхою (П. Броўка).

Але пагаварыць яму так і не ўдалося: гаспадыня запрашала гасцей за стол (Я. Колас).

7. Двукроп’е можа ставіцца паміж трыма часткамі бяззлучнікавага складанага сказа, у якім кожная наступная частка ў адносінах да папярэдняй абазначае прычыну, выражае ўдакладняльна-тлумачальнае значэнне і інш.

Але справа тут не ў часе была: недаверлівыя залацінцы другое мелі ў думках: каб не прыбраў часам гэты інструктар і сад, і агарод, і сенакос (Я. Колас).

Прашу: хоць раз задумайцеся, людзі: на што мы трацім лепшыя гады? (А. Бачыла).

8. Двукроп’е ставіцца паміж дзвюма часткамі бяззлучнікавага складанага сказа, першая з якіх заканчваецца дзеясловамі бачыць, глядзець, разгледзецца, чуць, адчуць, адчуваць, заўважыць, зразумець, ведаць, верыць, казаць, разумець і інш., пры дапамозе якіх указваецца, што далей будзе ісці паведамленне пра які-небудзь факт, падзею, з’яву і пад.

[Зося] заўважыла: Янка ўжо там, за вушаком дзвярэй (Г. Далідовіч).

Праз туман разгледзеўся цяпер я: над палянай жоўкне поўны месяц (М. Лужанін).

Адным словам сказаць, усе бачылі: яна і прыгожая, і ўдалая (К. Чорны).

Няхай усё гэта песня нагадала, але я веру: устане горад мой (М. Танк).

Алесь зразумеў: нервовасць Кастуся можа сапсаваць справу (У. Караткевіч).

Праз вокны відаць: на ўсходзе разгараецца раніца (М. Лупсякоў).

9. Двукроп’е ставіцца пасля сказаў або слоў, якія ўводзяць у тэкст простую мову.

Лагодненька ўмее гаварыць дзед Павал: «Не хадзі ты, Агатка, далёка» (Я. Колас).

Ціха шэпчуць за парканам дзеці: «Вунь новая настаўніца ідзе» (С. Грахоўскі).

Рая прапанавала: «Хлопцы, дзяўчаты! Давайце наведаем Данілу Платонавіча!» (І. Шамякін).

ГЛАВА 17
ПРАЦЯЖНІК

§ 61. Правілы пастаноўкі працяжніка

1. Працяжнік ставіцца паміж дзейнікам і выказнікам:

калі абодва галоўныя члены сказа выражаны назоўнікам у назоўным склоне і пры выказніку адсутнічае дзеяслоў-звязка.

Мінск –– сталіца, гордасць наша, слава ўсёй краіны (Я. Купала).

Матчыны рукі –– залатыя рукі (І. Мележ).

Фразеалогія –– раздзел мовазнаўства, які вывучае семантычныя, граматычныя і стылістычныя асаблівасці ўстойлівых выразаў.

Прастора і час –– усеагульныя формы каардынацыі з’яў і падзей;

калі абодва галоўныя члены ці адзін з іх выражаны неазначальнай формай дзеяслова.

Вучыцца ў народа –– задача кожнага пісьменніка (К. Чорны).

Хату зрабіць –– не скрынку збіць (Прыказка).

Дзетак узгадаваць –– не грыбкоў назбіраць (Прыказка);

калі перад выказнікам ёсць словы гэта, вось, значыць, гэта значыць, гэта ёсць.

Паэзія –– гэта пакута і радасць, праклён і бязлітаснасць, споведзь і гордасць (П. Панчанка).

Кожны чалавек –– гэта цэлы свет (К. Чорны).

Цімох і Гануля –– вось роўная пара (Я. Купала).

Ігнараваць мову –– гэта значыць ігнараваць народ, нацыю (П. Пестрак);

калі дзейнік і выказнік выражаны лічэбнікамі або адзін з іх выражаны назоўнікам у назоўным склоне, а другі –– лічэбнікам ці колькасна-іменным спалучэннем.

Пяць і тры –– восем.

Шэсцьдзясят і пяцьдзясят –– сто дзесяць.

Плошча Нарачы –– восемдзясят квадратных кіламетраў.

Плошча басейна Нёмана –– 98,2 тыс. км²;

калі выказнікам выступае ўсечаная форма дзеяслова, выклічнік або гукапераймальнае слова.

Уладзік зараз –– шмыг у дзверы (Я. Колас).

А куля –– дзык! А другая ў руку (Я. Брыль).

Я –– хоп за павады! Конь спужаўся, а я –– скок на яго (Я. Колас).

2. Працяжнік ставіцца перад абагульняльным словам пасля аднародных членаў.

І двор, і дарога, і лес –– усё было занесена белым снегам (І. Пташнікаў).

Адчуванне дакладнасці слова, уменне карыстацца ім, культура мовы і пісьменнасць –– усё залежыць ад таго, як загучала слова, пачутае ў маленстве (В. Вітка).

3. Калі пасля аднародных членаў перад абагульняльным словам ужыта пабочнае слова або спалучэнне слоў словам, адным словам, карацей кажучы, то працяжнік ставіцца перад пабочным словам, а пасля яго –– коска.

Начны лес, ціхі, ледзь улоўны гул маразявых сосен, цішыня лясных нетраў –– адным словам, усё настройвала на роздум (М. Зарэцкі).

4. Калі аднародныя члены сказа стаяць у сярэдзіне сказа пасля абагульняльнага слова, то перад імі ставіцца двукроп’е, а працяжнік –– пасля іх.

Хутка ўсё: неба, і дарога, і чэзлыя балотныя хмызнякі –– патанула ў снежнай завірусе (Я. Колас).

Усё: і хмурнае неба, і мёрзлая чорная зямля –– было ахоплена нечым сумным, халодным і грозным (К. Чорны).

5. Працяжнік ставіцца паміж аднароднымі членамі сказа, калі прапушчаны супраціўны злучнік.

Не плача –– смяецца шчаслівая маці (М. Багдановіч).

На чарговым прыпынку ў пярэднія дзверы не ўвайшоў –– ускочыў малады, як і шафёр, хлопец (Ф. Янкоўскі).

Гаспадар павёў яго не ў жылы катэдж –– у лазню… (І. Шамякін).

Не сваімі –– чужымі нагамі гаспадар падышоў да каня (П. Глебка).

6. Працяжнік ставіцца перад злучнікам і паміж двума членамі сказа, калі другі з іх выражае вынік, хуткую змену падзей, нечаканасць.

А ўбачыў Машу –– і адразу падабрэў (І. Шамякін).

Зірнеш –– і зрэдку дзе ўбачыш адзінокі яблык, што блішчыць між лісця на апошнім сонцы (Я. Сіпакоў).

7. Калі злучнік і звязвае два аднародныя выказнікі, з якіх другі выражаны ўсечанай формай дзеяслова, то паміж імі заўсёды ставіцца працяжнік –– перад злучнікам або пасля яго.

Пахіснулася хвоя –– і бразь на зямлю (Я. Колас).

Да рэчкі жаданай прабраліся хлопцы і –– стоп! (Я. Колас).

8. Працяжнік ставіцца перад недапасаваным азначэннем, выражаным неазначальнай формай дзеяслова ці спалучэннем з гэтай формай.

Усіх непакоіла адна думка –– выстаяць (М. Лынькоў).

Міканор успомніў бацькаў наказ –– паглядзець, ці не прадаюць кос (І. Мележ).

9. Працяжнік ставіцца перад неразвітым або развітым прыдаткам, які стаіць у канцы сказа:

калі ў прыдатку тлумачыцца, удакладняецца змест азначаемага назоўніка і перад ім без змянення сэнсу можна ўставіць словы іменна, а іменна.

Пацягнуўся лес сцяною –– ельнік, дуб і хваіна (Я. Колас).

За ўвесь час яна ні разу не глянула на свайго суседа –– Лабановіча (Я. Колас);

калі прыдатак адносіцца да займенніка.

Наперадзе ішоў ён –– таварыш Дарожка (П. Пестрак).

Вось яна –– дзявочая пекната (І. Шамякін).

Ён паспеў ужо коратка перазнаёміцца з усімі ў гэтым доме і стаць быццам сваім чалавекам –– гэты малады і вясёлы хлопец (К. Чорны);

калі неабходна падкрэсліць адценне самастойнасці прыдатка.

А вось і сам гаспадар гэтай хаты –– Трахім (К. Крапіва).

Андрэй сядзеў, апёршыся на край стала, і дапытліва пазіраў на людзей –– на моладзь і старых (П. Пестрак).

10. Працяжнік ставіцца ў няпоўных складаных сказах на месцы прапушчанага члена сказа.

З аднаго боку дарогі стаяў рэдкі хвойнік, а з другога –– кусты ядлоўцу, а далей –– алешнік (Я. Колас).

Раны гояцца часам, а дружбаю –– гора (А. Куляшоў).

Вось прабегла імгненне, затым –– залатая мінута (Я. Янішчыц).

11. Калі ўстаўная канструкцыя знаходзіцца паміж часткамі, дзе павінна ставіцца коска, або ў канцы самой устаўной канструкцыі ёсць гэты знак прыпынку, то коска спалучаецца з працяжнікам і ставіцца перад другім працяжнікам.

Каб дабрацца да надзелу цёткі Насці –– так завуць жонку бацькавага брата, –– трэба прайсці каля будкі, у якой яшчэ нядаўна яны жылі… (І. Навуменка).

Дзяўчына –– мачыха дазналася ўжо, што завуць яе Параска, –– прывяла воз на двор «воласці», сказала, што яна жыве тут, на першым паверсе, з боку двара (І. Мележ).

12. Працяжнік ставіцца паміж часткамі складаназлучанага сказа, калі ў другой частцы падкрэсліваецца вынік у адносінах да першай, калі перадаецца нечаканасць, хуткая змена падзей або супрацьпастаўленне.

Момант –– і ў веснічках паказалася Аленка… (Я. Колас).

Сярэдзіна кастрычніка –– і такі мароз (І. Шамякін).

Пытаўся, шукаў –– і ні слыху ў адказ, ні следу нідзе, ні далёкага рэха (П. Панчанка).

Узяўся чытаць –– і не чыталася (М. Гарэцкі).

13. Працяжнік ставіцца ў бяззлучнікавых сказах паміж часткамі:

калі ў першай частцы ўказваецца на ўмову або час дзеяння, пра якое паведамляецца ў другой частцы.

Запяеш па душы, дасі ўцехі гасцям –– поўны гуслі насыплю дукатаў (Я. Купала).

Вецер загуляе –– хвойнік, лозы гнуцца (Я. Колас).

Падрасцеш вялікі –– раскажу тады (П. Глебка);

калі ў другой частцы паказваецца вынік або робіцца вывад з таго, пра што паведамляецца ў першай частцы.

Шмат зорак у небе –– добра жывёла расплодзіцца. Густая шэрань на галіны лягла –– ад яблыкаў, ад ігруш дрэвы да самай зямлі прыгнуцца (Л. Дайнека).

Ранак луг расой купае –– дзень гарачы будзе (А. Бачыла);

калі змест частак супрацьпастаўляецца ці супастаўляецца.

Клікнуць хацелася –– голас замёр (П. Броўка).

Маці будзіла снедаць –– ён не ўстаў (І. Навуменка);

калі ў сказе гаворыцца пра хуткую змену падзей або ў другой частцы паказваецца неадпаведнасць, нечаканы вынік таго, пра што паведамляецца ў першай частцы.

Бліснула маланка –– стала відна як удзень (С. Грахоўскі).

Глянуў я туды-сюды –– нікога не відаць (Я. Колас).

Ён паслухаў –– ціха ўсюды (Я. Колас);

калі апошняя частка з’яўляецца абагульняльнай у адносінах да папярэдніх.

Ціха булькатала вада ў канаве, сыпалася лісце, чырыкалі недзе
вераб’і –– усё гэта было такім звыклым, добрым, прыгожым (М. Гамолка).

Дол засланы шышкамі, цвіце сунічнік, бруснічнік, перагукваюцца птушкі, звіняць камары –– усё тут знаёмае… (І. Навуменка);

калі другая частка з’яўляецца далучальным сказам.

І разгарэлася ігрышча –– даўно такога не было (Я. Колас).

Андрэй быў у добрым гуморы –– гэта адразу кідалася ў вочы (М. Зарэцкі);

калі другая частка з’яўляецца параўнаннем у адносінах да першай.

Слова сказаў –– сякераю адсек (Прыказка).

14. Працяжнік ставіцца паміж двума словамі, якія абазначаюць прасторавыя, часавыя або колькасныя межы (гэтыя словы замяняюць словазлучэнні з прыназоўнікамі ад (з) … да.

Пасажырскі поезд «Мінск –– Масква» прыбыў на станцыю Орша.

Яр быў метры чатыры ў шырыню, метраў пятнаццаць –– дваццаць глыбінёю, а ў даўжыню цягнуўся метраў на шэсцьдзесят (У. Караткевіч).

15. Працяжнік ставіцца паміж двума ці некалькімі найменнямі ў назвах вучэнняў, законаў, падзей і інш.

Закон захавання матэрыі Ламаносава –– Лавуазье быў вялікім навуковым адкрыццём ХVІІІ стагоддзя.

Шахматны матч Карпаў –– Каспараў закончыўся ўнічыю.

16. Працяжнік не ставіцца, калі выказнік, выражаны ўсечанай формай дзеяслова, інтанацыйна не выдзяляецца.

Я тым часам шмыг за дзверы (З. Бядуля).

Даніла шусь тут у вароты з жалезным ёмкім сахаром (Я. Колас).

17. Працяжнік паміж дзейнікам і выказнікам, выражанымі назоўнікам або назоўнікам і займеннікам ці прыметнікам, не ставіцца:

калі паміж галоўнымі членамі сказа стаіць прыслоўе або часціца.

А мой бацька таксама партызан (І. Шамякін).

Дзед Талаш не проста праваднік у Букрэевай разведцы (Я. Колас);

калі паміж галоўнымі членамі сказа стаіць пабочнае слова ці адасоблены член сказа (акрамя прыдатка).

Хлопцы, відаць, добрыя рыбакі (Я. Сіпакоў).

Хлопец, апрануты ў салдацкі шынель, наш зямляк (К. Чорны);

калі дзейнік стаіць пасля выказніка.

Страшэнны штукар і свавольнік гэты Нёман (Я. Колас);

калі перад выказнікам ёсць адмоўе не.

Сам сабе чалавек не вораг (Прыказка).

Сляпы сляпому не павадыр (Прыказка);

калі пры выказніку ўжываюцца параўнальныя злучнікі як, усё роўна як, быццам, быццам бы, бы, нібы, што.

Жыта як сцяна (І. Навуменка).

Аблокі нібы воўна (Я. Янішчыц).

Вясенні луг што выстаўка народнага мастацтва (І. Шамякін);

калі дзейнік выражаны асабовым займеннікам, а выказнік –– назоўнікам у назоўным склоне.

Пасівелы мой лес, я твой вечны паклоннік, я твой вечны даўжнік (Я. Сіпакоў);

калі дзейнік выражаны назоўнікам, а выказнік –– прыметнікам.

Неба чыстае, васільковае (А. Якімовіч).

У познюю восень вада пад мастком чыстая і халодная (К. Чорны).

18. Працяжнік можа ставіцца пры сэнсава-інтанацыйным выдзяленні:

Рак –– не рыба, кажан –– не птушка (Прыказка).

Лёдам гасцінец мой выбіты, выліты, лёд –– як магіла сама (Я. Купала).

Я –– чалавек, мне трэба жыць, тварыць, а не гарэць у полымі напалму (А. Зарыцкі).

Неба –– высокае, блакітнае (Я. Маўр);

двух ці больш дапасаваных азначэнняў, што стаяць звычайна ў канцы сказа.

Сонца зайшло, і пачалося змярканне –– ціхае, свежае, з расой і камарамі (Я. Брыль).

Запальваліся то тут, то там зоры –– вясёлыя, мігатлівыя (Б. Сачанка).

Паказалася нават сонца –– чырвонае, нізкае (Б. Сачанка);

прыдатка або групы аднародных прыдаткаў, якія стаяць у сярэдзіне сказа пасля азначаемага назоўніка, калі неабходна падкрэсліць самастойнасць прыдаткаў.

Начны драпежнік –– сава –– бясшумна плыве ў паветры (В. Вольскі).

Грабцы –– дзяўчаты, маладзіцы –– штораз варушацца жывей, бо чуюць голас навальніцы (Я. Колас). Калі патрабуецца пастаноўка пасля адасобленага прыдатка коскі, то другі працяжнік апускаецца: Падаюць сняжынкі –– дыяменты-росы, падаюць бялюткі за маім акном (П. Трус);

даданых членаў сказа, якія знаходзяцца ў канцы сказа.

Каля школы шчабяталі дзеці –– звонка, радасна (Я. Колас);

даданай часткі складаназалежнага сказа, якая можа знаходзіцца перад галоўнай часткай або пасля яе.

Цаніце чалавека заўсёды пры жыцці. Калі заплюшчыць векі –– ён згіне ў небыцці (П. Панчанка).

Што думаў бацька –– не ведаю (Я. Брыль).

Хто птушку пакрыўдзіць –– той сам сабе здрадзіць (П. Панчанка).

Тады магутная краіна –– калі пявучы ў ёй народ (Я. Янішчыц).

Смяюся, калі плакаць трэба. Журба –– калі на вуснах смех (Я. Янішчыц).

19. Працяжнік можа ставіцца ў няпоўных простых сказах на месцы прапушчанага члена сказа.

Па суседству з Белым возерам знаходзіцца другое –– Чорнае (В. Вольскі).

Праз шум эшалона прарваўся недалёкі гарматны выбух. Затым яшчэ некалькі –– большай сілы (І. Мележ).

У цёмным небе –– карагоды сіняватых зорак (М. Багдановіч).

20. Працяжнік можа ставіцца ў сказе, каб пазбегнуць двухсэн­соўнасці выказвання.

Ты што –– забыўся? Параўн.: Ты што’ забыўся?

І якія людзі незвычайныя –– таленты! Параўн.: І якія людзі –– незвычайныя таленты!

21. Працяжнік можа ставіцца для выдзялення ўстаўных канструкцый.

Алеся –– ёй было ўжо каля дзесяці гадкоў –– сядзела за праснічкаю (Я. Колас).

Балота зрабілася сівое ад попелу, і па ім –– уначы было відаць з вёскі –– бегаў агонь, адгаралі высушаны альшэўнік і ніцая лаза, што раслі высока на куп’і (І. Пташнікаў).

ГЛАВА 18
ДУЖКІ

§ 62. Правілы пастаноўкі дужак

1. У дужкі бяруцца ўстаўныя словы, спалучэнні слоў і сказы, якія аб’яднаны з асноўным сказам сэнсавай сувяззю і служаць у якасці заўваг, удакладненняў і пад.

У руках у яго вялікая галка камякоў (бульбяной кашы) (К. Крапіва).

Узялі мы вуды, кацялок для юшкі, сачок (на ўсякі выпадак) і рушылі на рыбалку (А. Якімовіч).

Мы, дзеці, сядзелі на нашым бярвенні (бацька збіраўся ставіць новую хату і таму навазіў ужо многа лесу) і рабілі сабе свістулькі з вярбовых пруткоў (Я. Сіпакоў).

У яго тады жыла запаветная мара –– стаць лётчыкам (калі не лічыць таго, што адзін час, нядаўна, ён захапляўся геалогіяй, каб знаходзіць затоеныя багацці) (І. Мележ).

2. У дужкі бяруцца словы і спалучэнні слоў (разам з адпаведным знакам прыпынку), якія выражаюць рэакцыю, адносіны слухачоў да чыёй-небудзь прамовы, выказвання, рэплікі.

С т а р ш ы н я. . Пажадаем жа яму далейшых поспехаў. (Бурныя апладысменты.)

А н д р э й. . Да новай сустрэчы, сябры. (Апладысменты.)

Ц і м о х. . Так мяне ашукалі! (Смех.)

Г а н н а. . Хто не дбае, той не мае, людцы мае! (Гучны смех.)

Б р ы г а д з і р. . Такое не часта сустракаецца. (Вясёлае ажыўленне ў зале.)

А н і с і м. . Таму кожны павінен атрымаць сваю долю. (Воклічы: «Правільна!»)

С а к р а т а р. Ці будуць пытанні да прысутных? (Галасы: «Хопіць!»)

3. У дужкі бярэцца прозвішча аўтара або прозвішча аўтара і крыніца (назва твора), з якой прыводзіцца цытата.

Каля пасады лесніковай цягнуўся гожаю падковай стары, высокі лес цяністы (Я. Колас. «Новая зямля»).

4. Пасля цытаты, непасрэдна за якой у гэтым жа радку ў дужках змяшчаецца спасылка на аўтара або на аўтара і крыніцу (г. зн. перад адкрывальнай дужкай), захоўваецца адпаведны знак прыпынку –– пытальнік, клічнік або шматкроп’е.

Эпіграфам да працы ўзяты словы: «А там, над Нёманам, плывуць чаўны ў прасторы, там спевы коцяцца ў нямую далячынь» (П. Трус. «Ліст да сястры»).

Прыгадаліся знаёмыя радкі: «Чым сустрэла мяне мая вуліца, як я выходзіў?» (А. Куляшоў. «Сцяг брыгады»).

Няхай для нас палеткі родзяць, няхай для нас сады цвітуць! (П. Панчанка).

Насустрач цягніку выходзяць з-за ўзгорка маладыя алешыны, дубы, хвоі. (П. Галавач).

5. Калі ж спасылка на аўтара ці на аўтара і крыніцу змяшчаецца асобна ўнізе пад тэкстам, тады ў канцы тэксту (цытаты) ставіцца кропка ці іншы адпаведны знак прыпынку (пытальнік, клічнік, шматкроп’е) і спасылка ў дужкі не бярэцца.

Любіце сваю зямлю аддана і да канца. Іншай нам не дадзена, дый не трэба.

…Максім Багдановіч па праву заняў пачэснае месца ў нашай маладой паэзіі як высокаталенавіты паэт і майстра паэтычнай формы. …Тое, што напісаў ён за сваё кароткае жыццё, ставіць яго ў першыя рады нашых лепшых песняроў.

Якуб Колас. «Выдатнейшы паэт і крытык».

6. У дужкі бяруцца рэмаркі аўтара ў драматургічным творы.

А л ь ж б е т а (убягае, трымаючы ў руцэ клінок з тварагом). Што гэта ў вас тут парабілася, мае міленькія?

П а ў л і н к а. Кабыла дзядзькава ўцякла ці хто ўкраў. (Ідзе, садзіцца на ложак і шые) (Я. Купала).

7. Пасля ўстаўной канструкцыі (перад закрывальнай дужкай) ставіцца пытальнік, клічнік або шматкроп’е, якія патрабуюцца кантэкстам, а кропка не ставіцца.

Быў узгорак, так як бубен, але Ціт пасеяў лубін, дык (ці веры вы дасце?), як чарот, жытцо расце (К. Крапіва).

Змітрок (добры ён хлопец!) чытае розную літаратуру (В. Каваль).

І толькі школа (я адразу ўбачыў яе і беспамылкова пазнаў) стаяла за гародамі, бліжэй да лесу (І. Шамякін).

ГЛАВА 19
ДВУКОССЕ*

§ 63. Правілы пастаноўкі двукосся

1. У двукоссе бяруцца словы, якія ўжыты ў іранічным сэнсе або ў якім-небудзь асобым, незвычайным значэнні.

«Высокае начальства» спачатку прыслала мне падзяку, што добра вучыў дзяцей у школе. (Я. Колас).

Аўтар «прышпіліў» да персанажаў лірычныя матывы, але нідзе не развіў іх і не паставіў у дзейсную і вобразную залежнасць ад канфлікту і ідэі (Полымя).

Не праходзіць і дня, каб на ўчастку пагранатрада вартавыя граніцы не затрымлівалі перавозчыкаў «левых» грузаў (З газет).

2. У двукоссе бяруцца назвы:

ганаровых званняў, некаторых ордэнаў і медалёў: ганаровае званне «Народны паэт Беларусі», ганаровае званне «Заслужаны настаўнік Рэспублікі Беларусь», ордэн «За службу Радзіме», медаль «За адвагу», але: ордэн Маці, медаль Францыска Скарыны;

літаратурных твораў, навуковых прац, газет, часопісаў, рубрык, спектакляў, танцаў, музычных твораў, карцін і пад.: паэма «Сымон-музыка», раман «Людзі на балоце», камедыя «Паўлінка», манаграфія Л.М. Шакуна «Словаўтварэнне», газета «Літаратура і мастацтва», часопіс «Полымя», спектакль «Несцерка», песня «Александрына», народны танец «Бульба», опера «Кастусь Каліноўскі», сюіта «На Палессі», карціна «Абаронцы Брэсцкай крэпасці»;

прадпрыемстваў, устаноў, вытворчых аб’яднанняў, станцый, санаторыяў, гасцініц, кінатэатраў і іншых арганізацый: адкрытае акцыянернае таварыства «Камунарка», рэспубліканскае ўнітарнае прадпрыемства «Мінскі трактарны завод», установа «Рэдакцыя газеты «Рэспубліка», гасцініца «Еўропа», кінатэатр «Радзіма», установа адукацыі «Беларускі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя Максіма Танка», станцыя метро «Няміга»;

марак машын, вытворчых, кандытарскіх, парфумерных вырабаў і пад.: «Ніва», «Волга», «Опель» (аўтамабілі); «Ласунак», «Мінскі грыльяж» (цукеркі); «Лясны ландыш» (духі).

3. У двукоссе не бяруцца назвы, у склад якіх уваходзяць словы імя, памяці.

Калгас імя Гастэлы.

Алея памяці воінаў-інтэрнацыяналістаў.

4. У двукоссе бяруцца словы іншых часцін мовы, што выступаюць у ролі назоўнікаў.

Увесь час у яго гэтае «гэй» на языку верціцца (Я. Колас).

Ні стуку, ні груку, ні кашлю, а толькі далёкае «ку-ку» ці крык перапёлкі. (А. Бачыла).

У гэтым «ну-ну» Саўка пачуў нотку спогадзі, і яму стала лягчэй (Я. Колас).

А хіба зямлі гэтай «дзякуй» не скажу? (К. Кірэенка).

Усё гэта, вядома, вельмі цікава, але было тут і сваё «аднак» (Я. Брыль).

Маці стаяла, слухала, ці не пачуе ў лесе знаёмае «но» (Я. Колас).

ГЛАВА 20
ЗНАКІ ПРЫПЫНКУ І ДВУКОССЕ ПРЫ ПРОСТАЙ МОВЕ І ЦЫТАТАХ

§ 64. Правілы пастаноўкі знакаў прыпынку і двукосся пры простай мове і цытатах

1. У залежнасці ад месца слоў аўтара, якія ўводзяць простую мову, ставяцца наступныя знакі прыпынку:

калі простая мова запісваецца ў радок, яна заключаецца ў двукоссе.

Барвіна праціснуўся праз натоўп да Андрэя і Санкоўскага і з ходу сказаў: «Пойдзем» (П. Пестрак).

Пасланцы народныя сказалі: «Адной сям’ёю жыць народ наш будзе ад гэтых пор на вечныя вякі» (П. Панчанка);

калі простая мова пачынаецца з абзаца, перад ёй ставіцца працяжнік.

Васіль ужо гатоў быў зноў пакрыўдзіцца, але Ганна добра, шчыра просіць:

–– Скажы што-небудзь. (І. Мележ).

Нехта гучна клікаў з другога берага:

–– Гэй, паромшчык, давай пераправу! (М. Лынькоў);

калі словы аўтара стаяць перад простай мовай, то пасля іх ставіцца двукроп’е, а простая мова, якая пачынаецца не з абзаца, заключаецца ў двукоссе.

У прамове на ўрачыстым сходзе Якуб Колас гаварыў: «Маё слова, хоць і вузкімі дарогамі, але даходзіла да народа»;

калі словы аўтара стаяць у сярэдзіне простай мовы, падзяляючы яе на дзве часткі, то перад словамі аўтара ў залежнасці ад інтанацыйнага афармлення першай часткі простай мовы ставяцца пытальнік, клічнік, шматкроп’е ці коска і ўслед за гэтымі знакамі –– працяжнік, а пасля слоў аўтара –– або кропка і працяжнік (калі першая частка простай мовы з’яўляецца закончаным сказам), або коска і працяжнік (калі першая частка простай мовы не з’яўляецца закончаным сказам).

«Хіба ж можам мы з табою займацца несур’ёзнымі справамі? –– пытаннем на пытанне адказала Надзя і прыгарнула да сябе Майку, прытуліла, як туляць дарослыя малых дзяцей. –– Расказвай, як жывеш, як ваюеш?» (М. Лынькоў).

«Сцяпанка, –– сказаў чалавек, –– ідзі пасядзі ў цяньку, ты стаміўся» (К. Чорны).

«Эх, вадзічка. –– працягваў Сава, выціраючы твар крысом курткі, –– кветкамі пахне» (П. Пестрак).

2. У словах аўтара могуць ужывацца два дзеясловы са значэннем маўлення, думкі ці блізкія да іх па значэнні; пры гэтым калі другі дзеяслоў адносіцца да другой часткі простай мовы, то пасля слоў аўтара ставяцца двукроп’е і працяжнік.

«Я сказаў бы вам, ды толькі не ведаю, як прымеце вы тое, што я скажу, –– ціха адзываецца ён. І, момант счакаўшы, дадае: –– Я думаю, што з гэтага нічога не будзе» (Я. Колас).

«Ведаеш, мама, каго я прывяла? –– весела сказала дачка і таемна прашаптала: –– Гэта той самы госць, якога мы ўсе калісьці ратавалі ад немцаў» (Я. Маўр).

3. Калі ў складзе слоў аўтара, што стаяць перад простай мовай, няма дзеясловаў са значэннем маўлення, думкі ці блізкіх да іх па значэнні, то ў канцы слоў аўтара ставіцца кропка.

Урэшце дзед дастае з кішэні кавалак хлеба.

–– Еш, Віхор. На-а-а. (З. Бядуля).

Віктар заплюшчыў вочы і на ўвесь пакой прытворна захроп. «Хай думае, што я сплю. » (Б. Сачанка).

4. Калі словы аўтара ідуць за простай мовай, то пасля простай мовы ў адпаведнасці з інтанацыяй ставяцца пытальнік, клічнік, шматкроп’е ці коска (на месцы кропкі), а за гэтымі знакамі –– працяжнік.

–– Што вы сёння нешта не ў гуморы? –– запыталася Ядвіся і глянула на настаўніка (Я. Колас).

–– Эх, што за мясціна! –– пачаў ён [Лабановіч] і раптам перапыніў самога сябе (Я. Колас).

«Вам, Лескавец, відаць, хочацца, каб асабіста вас пахвалілі», –– Ліда сказала гэта як бы між іншым, нават не павярнуўшыся да яго (І. Шамякін).

5. Нявыказаная простая мова, пры якой у складзе слоў аўтара звычайна ёсць дзеяслоў думаць (падумаць) або іншыя словы, спалучэнні слоў і нават сказы са значэннем думкі, меркавання, разважання і пад., заўсёды бярэцца ў двукоссе.

«Чаму гэта пытала яна [Ядвіся] пра кнігу? –– падумаў Лабановіч. –– Ці не палажыла яна чаго туды?» (Я. Колас).

«Во ўскочыў дык ускочыў», –– чухаў патыліцу Яўхім Бабай (Б. Сачанка).

«Нешта ў іх дома здарылася, –– забілася ў Івана трывожна сэрца. –– Інакш чужога чалавека на ноч не запрашалі б» (Б. Сачанка).

6. Рэплікі дзвюх і больш асоб (у дыялогу) звычайна запісваюцца з чырвонага радка і з працяжнікам перад кожнай рэплікай.

–– Ты па вёсцы вольна ходзіш?

–– Хаджу, як і хадзіў. А што?

–– Нічога, нікога не баішся?

–– Я не злодзей, не забойца. Чаго ж мне баяцца? (Б. Сачанка).

–– Над морам. Далёка.

7. Калі некалькі рэплік запісваюцца ў радок без указання, каму яны належаць, то паміж імі ставіцца працяжнік і кожная з іх бярэцца ў двукоссе.

«Вы яшчэ не былі ў сваёй школе?» –– «Не, не была. І не ведаю, якая яна там. А вы ўжо даўно тут?» –– «А ўжо зараз два месяцы будзе» (Я. Колас).

8. Калі пасля папярэдняй рэплікі ідуць словы аўтара, то перад наступнай рэплікай працяжнік не ставіцца.

Нарэшце адчыняюцца дзверы, недзе брэша сабака, уваходжу. Перада мной хлопчык з лямпай у руках. «Ты што тут робіш?» –– пытаюся. «Нічога, –– кажа. –– Чыстапісанне пішу» (В. Быкаў).

9. Цытаты, як і простая мова, бяруцца ў двукоссе. Скарачэнне цытаты абазначаецца шматкроп’ем.

«Пісьменнік, які не працуе над мовай, не клапоціцца аб папаўненні сваіх моўных запасаў, –– пісаў Якуб Колас, –– можа стаць перад небяспекай апынуцца за дзвярыма літаратуры».

Кандрат Крапіва адзначаў, што «. канцылярызмы больш за ўсё псуюць нашу літаратурную мову і ім трэба аб’явіць бязлітасную вайну».

ГЛАВА 21
СПАЛУЧЭННЕ ЗНАКАЎ ПРЫПЫНКУ

§ 65. Правілы пастаноўкі спалучэнняў знакаў прыпынку

1. Калі пытальнік, клічнік, кропка, шматкроп’е або коска ўжываюцца ў спалучэнні з працяжнікам, то працяжнік ставіцца пасля пералічаных знакаў прыпынку.

«Хлопец твой ужо добра падрос?» –– спытаў той прыглушана (Я. Брыль).

«Малайцы! –– стрымана пахваліў Ладынін, акінуўшы вокам зжатую плошчу. –– Добры пачатак» (І. Шамякін).

«Нічога. Нічога, усё пройдзе. » –– паспрабавала ўсміхнуцца яна (І. Мележ).

Красуй, наш Мінск, –– любімая сталіца! (М. Хведаровіч).

2. Калі пасля працяжніка стаяць словы, якія выдзяляюцца па адпаведных правілах коскамі (напрыклад, пабочнае слова), то коска перад ім апускаецца.

Удасца ім зашыцца ў лес –– напэўна, адарвуцца ад даганятых.

Паспееш зрабіць усё да вечара –– можа, дазволю схадзіць на вячоркі.

3. Коска і працяжнік ставяцца:

перад словам, якое паўтараецца для таго, каб звязаць з яго дапамогай даданую частку складаназалежнага сказа, састаўную частку складана­злучанага ці частку простага сказа разгорнутай канструкцыі.

Тыя сцежкі, што ў заўтра вядуць, –– тыя сцежкі аднолькавы, мусіць? (П. Трус).

У цішыні, якой не можа парушыць ні далёкая песня адтуль, дзе палі і дарогі, ні грукатанне экскаватара, што ўжо даносіцца па вадзе з таго боку, дзе Нёман, пры зорках, што неяк цьмяна прасвечваюць з высокай вышыні, і пры месяцы, які барвовым акрайцам устаў над лугам, –– у такой цішыні і спакойнай паўцемры выйшлі на працу нядаўнія госці гэтых мясцін –– бабры (Я. Брыль).

Сапраўды, хто яна, гэтая пеставатая прыгажунька, зіхатлівы асколак чужога, далёкага свету, недарэчным лёсам вайны закінутая ў фашысцкі канцлагер, –– хто яна, каб выкладаць ёй яго балючае, што ў свой час адабрала столькі душэўнае сілы ў самога? (В. Быкаў);

у складаназалежных сказах, звычайна з некалькімі даданымі часткамі перад галоўнай, якія распадаюцца на дзве агульныя сэнсавыя часткі, каб абазначыць месца гэтага падзелу.

Пакуль ён ішоў у ваду, занадта, як здавалася Толю, плёхаючы нагамі, пакуль ён пырхаў і пакрэктваў ад задавальнення, –– нехта трэці, здалёк яшчэ, з-за ракі ўбачыўшы хлопцаў, падышоў да кладачкі, па якой нядаўна перабіраўся певень з чубаткамі, узышоў на востраў і пачаў падкрадацца да берага (Я. Брыль).

Колькі было людзей на сходзе, што’ яны абмяркоўвалі, якое там прынялі рашэнне, –– нам пра гэта не казалі;

у складаных сказах з рознымі відамі сувязі, а таксама ў сказах з характэрнымі рысамі перыяду (з выразным падзелам на дзве часткі, з анафарычнай будовай першай састаўной часткі).

Калі ж асеннія навіны змянялі сад, калі з бяроз ірваў лісце вецер, а мароз, наліўшы ягады рабіны, траву губіў, і мы нагой узрывалі прэлых лісцяў слой; калі патроху чырванелі чаромха, ліпа, стройны клён, а гнёзды змрочныя варон між голага галля чарнелі, і грозны вечара пажар пылаў між бура-шызых хмар; калі асенні вецер дзіка стагнаў і глуха па начах грымеў у наш жалезны дах, –– тады да лета Вераніка ад нас знікала ў інстытут і не будзіла згадак тут (М. Багдановіч).

Ці коска зазвоніць у час касавіцы, ці песню дзяўчо запяе, ці неба заззяе ў агнях бліскавіцы, ці вецер у палях зазлуе, ці гром гучнабежны пракоціцца ў хмарах, ці грукне над полем пярун, –– усё водгук знаходзіць у вольных абшарах, усё іх дакранаецца струн (Я. Колас).

Ці завылі ваўкі, ці заенчыў віхор, ці запеў салавей, ці загагала гусь, –– я тут бачу свой край, поле, рэчку і бор, сваю матку-зямлю –– Беларусь (Я. Купала).

4. У канцы пытальных сказаў, якія вымаўляюцца з клічнай інтанацыяй, спачатку ставіцца пытальнік, а потым –– клічнік.

Зямля Радзімы! У сэрцы боль салодкі хто не адчуў, сустрэўшыся з табой?! (А. Звонак).

Ці ж гэта многа?!

Хіба ж так трэба?!

5. У канцы клічных сказаў, якія вымаўляюцца з пытальнай інтанацыяй, спачатку ставіцца клічнік, а потым –– пытальнік.

Бачыў ты!? Слова нельга сказаць!? (К. Чорны).

6. Перад закрывальным двукоссем захоўваецца кропка, якая паказвае графічнае скарачэнне.

У інструкцыі было напісана: «Прымяняецца для склейвання вырабаў з паперы, кардону і г.д.».

7. Калі перад закрывальным двукоссем стаіць пытальнік або клічнік, то коска ставіцца паводле кантэксту.

«Што прынясе вясна?», «Што вясна пакажа?», «Што будзе
вясною?» –– у прадчуванні важных падзей пыталіся людзі і ўпотайку рыхтаваліся да іх (Я. Колас).

Пятра абганялі фурманкі з больш лёгкімі паклажамі, і ён, свецячыся сваім ясным тварам і песеннымі брывамі, толькі паспяваў гаварыць: «Добры дзень, дзядзечка!», «Добры дзень, цётачка!», хоць трошкі скіроўваючы ўбок свайго гнедку, каб даць абмінуць (Я. Скрыган).

8. Пытальнік, клічнік і шматкроп’е ставяцца перад закрывальным двукоссем, калі яны адносяцца толькі да слоў, узятых у двукоссе; пасля закрывальнага двукосся гэтыя знакі ставяцца тады, калі адносяцца да ўсяго сказа, які заканчваецца словамі, узятымі ў двукоссе.

Хлапчук спыніўся на ўсходках і з падазронасцю паглядзеў на жанчыну. «Яна яго ведае ці гэта проста цікаўнасць, можа нават і пустая?» (К. Чорны).

Я паслаў ёй кароткі і сціплы адказ: «Прыязджай, будзеш госцяй жаданай у нас на вялікай будоўлі. » (А. Куляшоў).

Чаму камбайн працуе не ў «Волі»? (І. Шамякін).

А ведаеш ты нашага Івана «Тарпака»? (Я. Колас).

9. Калі перад закрывальным двукоссем стаіць пытальнік, клічнік або шматкроп’е, то яны паўторна не ставяцца пасля двукосся; неаднолькавыя знакі (калі яны патрабуюцца ў залежнасці ад характару адпаведных частак тэксту) ставяцца перад двукоссем і пасля яго.

Ці вучылі вы ў школе на памяць верш Я. Купалы «А хто там ідзе?»

Вы чуеце, як мне пяюць натхнёныя паэты? Як шэпчуць закаханыя: «люблю. »? (Э. Валасевіч).

Якая галоўная думка выказана ў вершы Я. Коласа «Асадзі назад!»?

Вучаніца выразна прачытала верш П. Броўкі «Пахне чабор».

10. У межах аднаго сказа коска, кропка з коскай, двукроп’е ці працяжнік ставяцца толькі пасля закрывальнай дужкі на месцы разрыву асноўнага сказа ўстаўной канструкцыяй.

Палілася печ (нанач браўся мароз); у печы скварылася свежына (К. Чорны).

Машы ўспомніўся запіс у Алесіным дзённіку (учора ён выпадкова трапіў ёй у рукі): «У чым паэзія нашага жыцця?» (І. Шамякін).

«Малы Лондан» (без прыгарадаў) –– таксама не маленькі, калі прыняць пад увагу, што ён налічвае не менш за шэсць мільёнаў жыхароў (К. Крапіва).

11. Кропка, пытальнік, клічнік ці шматкроп’е ставяцца перад закрывальнай дужкай, калі яны адносяцца толькі да слоў, узятых у дужкі.

Калі ён увайшоў у пакой, той, што сядзеў за сталом, –– з чорнай кучаравай галавою, у гімнасцёрцы вайсковага крою, –– не адрываючыся ад паперы, падаў яму левую руку. (У правай ён трымаў завостраны з абодвух канцоў чырвона-сіні аловак.) (К. Крапіва).

Няхай жыве наша родная Беларусь! (Усе ўстаюць. Апладысменты.)

–– Ды ў цэнтры (чуў мо?) выдалі дэкрэт –– на мяса здаць усіх быкоў, якім мінула дзесяць год (К. Крапіва).

А як вы нас сустрэнеце (ці пабліжэе даль?), рака імя Лаўрэнція, зялёны Манрэаль (П. Панчанка).

Нядаўна (каторы раз!) я прачытаў «Новую зямлю» (І. Шамякін);

пасля закрывальнай дужкі яны ставяцца тады, калі адносяцца да ўсяго сказа, які заканчваецца словамі, узятымі ў дужкі.

Іншы раз рэкі двух розных басейнаў бяруць пачатак з аднаго і таго ж балота (напрыклад, рэкі Лучэса і Аршыца паміж Віцебскам і Оршай).

Відаць, своеасаблівай цікаўнасцю часопіса да славянства тлумачыцца тое, што ён змяшчаў творы групы ўкраінскіх пісьменнікаў (Кастамараў, Аснаўяненка, Гулак-Арцямоўскі і інш.).

12. Пры спалучэнні пытальніка або клічніка са шматкроп’ем гэтыя знакі ставяцца на месцы першай або першай і другой кропак.

Ганна, што з табою робіцца. Чаму ты такою стала. (К. Чорны).

А што ж ты цяпер рабіць будзеш. (Я. Брыль).

13. Пры спалучэнні шматкроп’я з коскай коска не ставіцца.

Валюня. слаўная мая. скажы ты мне што-небудзь, га. Скажы. (Я. Брыль).

І там… на дне… цвілі лілеі ў багне вечнасці. (М. Багдановіч).

Згубілі вербы каляровасць, а там снягі… снягі… снягі… (П. Трус).

14. Перад шматкроп’ем можа ставіцца двукроп’е ці коска, калі ёсць неабходнасць паказаць пералік цытат, якія прыводзяцца не поўнасцю.

У тэлеграмах паведамлялася: . ваенны пераварот у Грэцыі, рабочыя ў Францыі адмовіліся разгружаць судны з ваеннымі грузамі.

15. Калі ў пачатку або ў канцы цытаты (тое ж адносіцца і да простай мовы) сустракаюцца ўнутранае і знешняе двукоссі, то ў друкаваным тэксце яны павінны адрознівацца паміж сабой малюнкам (так званыя «елачкі» і «лапкі»), прычым знешняе двукоссе не павінна апускацца.

Анатоль Анікейчык пісаў пра помнік Янку Купалу ў Аўраў-парку: «У аснову ідэі гэтага помніка я паклаў Купалаўскі верш “Брату на чужыне”».

ГЛАВА 22
ПАСЛЯДОЎНАСЦЬ ЗНАКАЎ ПРЫПЫНКУ ПРЫ СПАСЫЛКАХ

§ 66. Правілы паслядоўнасці знакаў прыпынку пры спасылках

1. Коска, кропка з коскай, двукроп’е і кропка ставяцца пасля лічбы або зорачкі, якія з’яўляюцца знакамі-паказальнікамі спасылкі (каб указаць, што спасылка адносіцца да пэўнага слова ці групы слоў): . ¹, або . ²; або . *: або . **.

2. Пытальнік, клічнік, шматкроп’е і двукоссе ставяцца перад знакам спасылкі (лічбай ці зорачкай): . ¹ або . ² або . »*.

3. Пасля знака спасылкі (лічбы ці зорачкі), які размешчаны за двукоссем, кропка захоўваецца: . »¹. або . »**.

[*] У гэтых Правілах параграфы (§) з’яўляюцца асноўнымі структурнымі элементамі, абазначаюцца арабскімі лічбамі з кропкай і маюць скразную нумарацыю. Параграфы аб’ядноўваюцца ў главы і падзяляюцца на пункты або абзацы (у выпадку, калі параграф складаецца з аднаго пункта).

* Прыклады, якія прыводзяцца ў гэтых Правілах, не могуць разглядацца як падрадковыя заўвагі да пунктаў, часткі ці абзаца пунктаў.

* У адрозненне ад пунктуацыйных знакаў (кропкі, коскі і інш.), двукоссе як спецыфічны знак мае іншае прызначэнне — служыць асобым спосабам выдзялення слоў, спалучэнняў слоў, сказаў, тэксту. Тым не менш ужыванне двукосся па традыцыі разглядаецца ў раздзеле «Пунктуацыя».

Правила русской орфографии и пунктуации (1956)

I. Гласные после шипящих и Ц

Орфография

I. Гласные после шипящих и Ц

§ 1. После ж, ч, ш, щ не пишутся ю, я, ы, а пишутся у, а, и, например: чудо, щука, час, роща, жир, шить.

Буквы ю и я допускаются после этиx согласных только в иноязычных словах (преимущественно французских), например: жюри, парашют (в том числе – именах собственных, например: Сен-Жюст), а также в сложносокращенных словах и буквенных аббревиатурах, в которых, по общему правилу, допускаются любые сочетания букв (см. § 110).

§ 2. После ц буква ы пишется в окончаниях и в суффиксе -ын, например: птицы, о вцы и овц ы ; огурцы, белолицый, сестрицын, лисицын, а также в словах цыган, цыпленок, на цыпочках, цыц (междометие) и в других словах того же корня. В остальных случаях после ц пишется всегда и, например: станция, цибик, циновка, цимбалы, цинк, медицина.

§ 3. После ц буквы ю и я допускаются только в иноязычных именах собственных, например: Цюрих, Свенцяны.

§ 4. А. Если после ж, ч, ш, щ под ударением произносится о, то буква о пишется:

1. В окончаниях имен существительных и прилагательных, например: плечо, ножом, шалашом, плечом, Фомичом, плащом, межой, вожжой, душой, свечой, пращой, чужой, большой.

а) имен существительных:
-ок, например: рожок, петушок, крючок, борщок;
-онок, например: медвежонок, мышонок, галчонок, бочонок;
-онк-а, например: книжонка, рубашонка, ручонка; также деньжонки;

б) имен прилагательных:
-ов-, например; ежовый, грошовый, парчовый, холщовый;
-он- (с беглым -о-), например: смешон;

в) наречий, например: свежо, горячо, общо.

3. В род. пад. множ. ч. на -ок, -он имен существительных, например: кишок, княжон.

4. В словах (и в производных от них): обжора, крыжовник, жом, трещотка, трущоба, чащоба, чокаться, чопорный, Печора, шов, шорох, шоры; в именах существительных: изжога, ожог, поджог (ср. написания с -ег в прошедшем времени глаголов: изжег, сжег, поджег); также в некоторых областных и просторечных словах, например: жолкнуть, зажopa (и зажор), жох, ужо (в значении «потом», «после»), вечор (в значении «вчера вечером» ), чох (например, в выражении «не верит ни в сон, ни в чох» ), наречие чохом.

Примечание. Иноязычные слова пишутся согласно произношению, например: крюшон, мажор, шомпол – шомпола, Чосер (фамилия), но: жест, планшет.

Б. Во всех прочих случаях после ж, ч, ш, щ под ударением пишется буква е, хотя и произносится о, а именно:

1. В глагольных окончаниях -ешь, -ет, -ем, -ете, например: лжешь, лжет и т. д., печешь, печет и т. д.

2. В глагольном суффиксе -евыва-, например: затушевывать, перекочевывать, также затушевывание, перекочевывание.

3. В суффиксе отглагольных существительных -евк-, например: перекочевка, размежевка.

4. В суффиксе существительных -ер, например: дирижер, ретушер, стажер, ухажер.

5. В суффиксе причастий страдательного залога -енн- (-ен-) и в словах, образованных от таких причастий, например: напряженный, напряжен, напряженность, напряженно; отрешенный, отрешенность; размягченный, размягченность; упрощенный, упрощенность; ученый, ученость; толченый; жженый, жженка.

6. В словах, в корне которых под ударением произносится -о, чередующееся с е в других формах или в других словах того же корня, например: желтый (желтеть), жесткий (жестковатый), жернов (жернова), желудь (желудей), жердочка (жердей); дешевый, дешевки (дешеветь), шелк (шелковистый), шерстка (шерстяной), решетка, решетчатый (решето), кошелка (кошелек), шепот (шептать); челн (челнок), челка (чело), черт (чертей), черный (чернота), чет (нечет), чечетка (чечет), отчет, счет (вычет, вычесть), черточка (черта), печенка (печень), бечевка (бечева); щетка (щетина), щелкать (щелчок), пощечина, щеки (щека); в корнях глагольных форм: сжег, поджег, сжегший, поджегший (сжечь, поджечь), шел (шедший), разжевывать (разжевать).

7. В предложном падеже местоимения что, о чем, на чем, а также в словах причем, нипочем 1 .

§ 5. В русских словах в неударяемых слогах после ж, ч, ш, щ буква о не пишется, например: гор о шек (ср. петуш о к), ст о рожем (ср. чиж о м), б о льшего (ср. больш о го), р ы жего (ср. чуж о го). В иноязычных словах допускается буква о и в слогах неударяемых, например: жок е й, шокол а д.

§ 6. Написание о или е после ц в русских словах определяется следующими правилами:

1. В слогах ударяемых пишется о или е в соответствии с произношением, например: цокать, лицо, овцой, дельцов, отцов, отцовский, облицовка, вытанцовывать, танцор, но: прицел, целый, ценный, цеп и т. п.

2. В слогах неударяемых о не пишется, кроме слова цокотуха и родственных (ср. цокот).

При отсутствии ударения в суффиксах и окончаниях всегда пишется е, например: полотенце, пальцем, пальцев, куцего, ситцевый, молодцеватый, глянцевитый, танцевать, гарцевать, Кунцево, Баренцево море.

В иноязычных словах о после ц может писаться и в неударяемых слогах, например: пал а ццо, ск е рцо.

1 Правила параграфа 4, равно как и все другие, не распространяются на фамилии: они пишутся в соответствии с написаниями в официальных личных документах.

I. Запятая между независимыми предложениями, объединенными в одно сложное, и между придаточными, относящимися к одному главному

Пунктуация

I. Запятая между независимыми предложениями, объединенными в одно сложное, и между придаточными, относящимися к одному главному

§ 136. Запятая ставится между предложениями, объединяемыми в одно сложное предложение посредством повторяющихся союзов и. и, ни. ни, или. или и т. п., например:

И все тошнит, и голова кружится, и мальчики кровавые в глазах.

§ 137. Запятая ставится между предложениями, объединяемыми в одно сложное предложение посредством союзов и, да (в значении «и»), да и, или, либо, а также союзов а и да (в значении «но») (о точке и о точке с запятой перед этими союзами см. §§ 127 и 131, п. 2), например:

Море глухо роптало, и волны бились о берег бешено и гневно.

Примечание. Запятая перед союзами и, да (в значении «и»), или, либо не ставится, если соединяемые ими предложения имеют общий второстепенный член или общее придаточное предложение. Наличие общего второстепенного члена или общего придаточного предложения тесно связывает такие предложения в одно целое, например:

По улицам двигались грузовики и мчались легковые машины.
От пристани каждое утро отходил катер или отплывала лодка.
Звезды уже начинали бледнеть и небо серело, когда коляска подъехала к крылу домика в Васильевском.

§ 138. Запятая ставится между независимыми предложениями, объединяемыми в одно сложное без помощи союзов или посредством союзов но, однако, все же, тем не менее, лишь в тех случаях, когда такие предложения тесно связаны между собой по смыслу (о точке с запятой перед этими союзами см. § 131, п. 1), например:

Лошади тронулись, колокольчик загремел, кибитка полетела.

§ 139. Запятая ставится между придаточными предложениями, относящимися к одному главному.

Отец с жаром и подробно рассказал мне, сколько водится птицы и рыбы, сколько родится всяких ягод, сколько озер, какие чудесные растут леса.

Если такие придаточные предложения соединены посредством одиночных союзов и, да (в значении «и»), то между ними никакого знака препинания не ставится, например:

Она мечтала вслух о том, как она будет жить в Дубечне и какая это будет интересная жизнь.

I. Общие правила

Орфография

I. Общие правила

§ 49. Чтобы правильно написать согласную в конце слова или перед другими согласными (п или б, ф или в, т или д, с или з, к или г, ш или ж), нужно взять другую форму того же слова или подобрать другое слово того же корня, где после согласной оказалась бы гласная, и писать ту согласную, которая пишется перед гласной, например: дуб, дубки (дубы), рукав, рукавчик (рукава), лиф, лифчик (лифы), молотьба (молотить), низкий, низший (низок), высший(высокий), когти (коготь), ложка (ложечка), плошка (плошечка).

В ряде случаев для правильного написания согласной можно изменить слово так, чтобы после согласной оказалась не гласная, а согласная р, л, м, н, в, например: штраф –штрафной, зубки – зубной, бегство – беглый, вымок – мокрый.

Правописание согласных, которые нельзя проверить путем изменения слова, определяется в словарном порядке, например: общий, футбол, оптом.

Примечание. Cлово свадьба пишется с буквой д (свадебный), хотя слова того же корня сватать и сват имеют согласный т; лестница, отверстие пишутся с буквой с, несмотря на наличие форм лезу, отверзать.

§ 50. Правило § 49 относится также к приставкам, например: входить (влезать), надколоть(надрубить), обтесать (обрезать), подкинуть (подменить), представить (предоставить), отдать(отучить), сделать (суметь), сбросить.

В приставках без-, воз-, вз-, из-, низ-, раз-, роз-, чрез- (через-) перед глухими к, п, с, т, ф,
х, ц, ч, ш, щ пишется с вместо з, например: бесполезный, воспитать, вспахать, искусать, ниспровергнуть, рассыпать, роспись, чересполосица, но: безвкусный, бездарный, вздремнуть, возбудить, избавить и т. п.

§ 51. Правило § 49 относится к т, д перед с, ц и ч в начале суффиксов, например: детство(дети), блюдце (блюдо), корытце (корыто), молодчик (молодой), попутчик (пути). Буква т перед ч пишется и в тех случаях, когда суффиксы -чик, -чин-, -чат- и т. п. присоединяются к основе, оканчивающейся на -к, -ц, -ч, причем буквой т заменяется конечная согласная основы, например: кабатчик (кабак), черепитчатый (черепица), кpyпитчатый (крупица), таблитчатый (таблица), реснитчатый (ресница), картотетчик (картотека), добытчик (добыча).

Примечание. В глаголах перед -ся сохраняется написание той формы, к которой -ся присоединяется, например: носиться, носится, забыться.

§ 52. Следует отличать прилагательные на -ц-кий (-ц-кой) от прилагательных на -д-ский (-д-ской) или -т-ский (-т-ской):

1) если основа слова, от которого образовано прилагательное, оканчивается на -ц или -к, -ч (если они в этих случаях меняются на ц), то пишется -ц-кий (-ц-кой), например: немецкий(немец), рыбацкий (рыбак), ткацкий (ткач), галицкий (Галич; есть также форма галичский).

2) если основа слова, от которого образовано прилагательное, оканчивается на -д или -т, то пишется соответственно -д-ский (-д-ской) или -т-ский (-т-ской), например: шведский (швед), городской (город), советский (coвет), марксистский (марксист).

В прилагательных, образованных от иноязычных собственных имен (географических наименований), оканчивающихся на -ц с предшествующей согласной, кроме -ц, пишется -ц-ский, например: пфальцский (Пфальц), констанцский (Констанца), майнцский (Майнц).

В прилагательных, образованных от иноязычных собственных имен, оканчивающихся на -ц, с предшествующей гласной, а также на -цц-, обычно пишется -ц-кий, причем двойное ц основы сохраняется, например: суэцкий (Суэц), горицкий (Горица), дворжецкий (Дворжец), ниццкий (Ницца), абруццкий (Абруццо).

§ 53. В группе согласных (например, стн, стл, здн и т. д.) один из согласных может не произноситься. Для правильного написания надо изменить слово или подобрать другое слово с тем же корнем так, чтобы после первого или второго согласного этой группы стоял гласный, например: честный (честен), костный (кости), но: косный (косен); хлестнуть (хлестать), стлать (стелю), но: слать (посылать), пастбище (пастух), здравствуй (здравый), сердце (сердечный), солнце (солнечный).

Однако пишется блеснуть (хотя блестеть), плеснуть (хотя плеск), склянка (хотя стекло), лестница (хотя лесенка).

§ 54. Чтобы знать, в каких случаях следует писать щ, а в каких шч, или жч, или сч, или зч, или стч, или здч, надо уяснить себе состав слова.

Пишется щ в тех случаях, когда оно целиком относится или только к корню, или только к суффиксу, например: щетка, щука, прощу, ищу, вощаной, дощатый; расщепить (ср. щепать), площе (ср. плоско), погонщик (ср. погонять); женщина (ср. жена).

Пишется сч на стыке приставки и корня, когда с относится к приставке, а ч к корню, например: счесть, бесчестный, исчерпать, чересчур.

1) на стыке корня и суффикса, если суффикс начинается с ч и этому звуку предшествуют согласные ш, ж, с, з, ст, зд, корня, например: перебежчик (ср. перебежишь), перевозчик (ср. перевозить), разносчик (ср. разносить), объездчик (ср. объездить);

2) в основах, оканчивающихся на сочетания шк, жк, ск, зк, стк или здк, если при замене суффикса вместо к в этих сочетаниях появляется звук ч, например: резче (резкий), хлестче (хлесткий), веснушчатый (веснушки).

Примечание. В словах счастье, песчаный пишется сч.

§ 55. В числительных от 11 до 30 перед ц пишется д, например: одиннадцать, двенадцать, двадцать.

§ 56. В словах, произведенных от основ на -к, -ч, -ц, перед суффиксами, начинающимися с н, пишется ч (хотя в некоторых из этих слов произносится ш): печной, печник (печь), стрелочник, гречневый (греча), лоточник (лоток), прачечная (прачка), скворечник, скворечня (скворец), балалаечный, горчичный (горчица), справочник (справка), перечница (перец), крошечный (крошка), конечно (конец), пустячный (пустяк), скучно (скука), но: лотошник (играющий в лото).

Так жe пишутся женские отчества, произведенные от мужских отчеств на -ич, например: Ильинична, Саввична. В словах, произведенных от основ на -х, перед суффиксом -н- пишется ш, например: золотушный (золотуха), суматошный (суматоха), наушник (ухо).

Примечание. В отдельных случаях пишется сочетание шн: двурушник, городошник.

§ 57. В род. пад. ед. ч. прилагательных и местоимений мужского и среднего рода в окончании перед гласными пишется буква г (хотя произносится в), например: доброго, синего, его, того, всего, моего.

I. Общие правила

Орфография

I. Общие правила

§ 76. Пишутся слитно:

1. Все сложносокращенные слова, например: колхоз, эсминец, профсоюз, автотракторный.

2. Слова с приставками (включая вне-, nосле-, сверх-, а-, анти-, архи-, инфра-, контр-, ультра- и др.), а также с начальными составными частями пан-, квази-, псевдо- и др., например: довоенный, внеплановый, подотдел, аморальный, сверхприбыль, архинелепый, инфракрасный, контрудар, ультрафиолетовый, междуведомственный, панамериканизм, квазиученый, псевдоклассический.

Если приставка присоединяется к имени собственному, она пишется через дефис, например: Анти-Дюринг.

О написании с дефисом обер-, унтер-, лейб-, штаб-, вице-, экс- см. § 79, п. 13.

3. Сложные существительные, прилагательные и наречия, первым элементом которых является числительное, написанное буквами, например: пятилетка, трехтонка, полуторагодовалый, двенадцатибалльный, двухсотполовинный, троекратно.

Написание слитное и через дефис сложных иноязычных слов устанавливаются в словарном порядке.

О написании через дефис собственных имен см. § 79, п. 6.

§ 77. Пишутся через дефис:

1. Лексические образования, представляющие coбoй:

а) повторение того же самого слова, например: маленький-маленький, еле-еле, чуть-чуть, постояли-постояли и разошлись (значение ограниченности по времени);

б) повторение того же слова или той же основы, но с разными окончаниями или приставками, например: день-деньской, рад-радехонек, один-одинешенек, давным-давно, черным-черно, мало-мальски, мало-помалу, крепко-накрепко, крест-накрест, толстый-претолстый, как-никак, волей-неволей, также один-единственный;

в) сочетание двух синонимических слов, например: нежданно-негаданно, тихо-смирно.

О постановке запятой (а не дефиса) при повторении слова см. § 149.

Примечание. Два одинаковых cyществительныx в усилительном сочетании, из которых одно стоит в им. пад., а другое в твор. пад., пишутся раздельно, например: чудак чудаком, честь честью и т. п.

2. Графические буквенные сокращения сложных прилагательных, пишущихся слитно, для отличия от сокращенно написанных словосочетаний из прилагательного и существительного, например: ж.-д. – железнодорожный, но: ж. д. – железная дорога, с.-х. – сельскохозяй-ственный, но: с. х. – сельское хозяйство.

Дефис сохраняется в графических буквенных сокращениях слов, пишущихся через дефис, например: с.-д. – социал-демократ и социал-демократический, Ж.-Ж. Руссо – Жан-Жак Руссо.

3. Сложные слова, первым элементом которых является числительное (см. § 76, п. 3), если это числительное написано цифрами, например: 25-процентный, 10-летний, 35-летие.

4. Сложные порядковые числительные, если первая часть их написана цифрами, например: 183-миллионный, 5-тысячный.

5. Порядковые числительные, если они написаны цифрами с грамматическим окончанием, например: 15-й, 127-го.

6. Специальные термины и наименования, в том числе и аббревиатуры, в состав которых входит отдельная буква алфавита, например β-лучи (бета-лучи), или числительное, написанное цифрами и стоящее на втором месте, например ТУ-104, но: 4000 М (автопогрузчик с ковшом).

II. Гласные Ы и И после приставок

Орфография

II. Гласные Ы и И после приставок

§ 7. При сочетании приставки, оканчивающейся на согласный, с корнем или с другой приставкой, которые начинаются с и, пишется, согласно c произношением, по общему правилу ы, например: розыск, предыдущий, возыметь, изымать (но: взимать, где произносится и), подытожить, безыскусственный, сызнова, безыдейный, безынициативный, безынтересный, сымпровизировать, надындивидуальный, предыстория.

Но пишется и:

1. В словах с приставками меж- и сверх-, например: межирригационный, сверхизысканный.

2. В словах с иноязычными приставками и частицами: пан-, суб-, транс-, контр- и т. п., например: панисламизм, субинспектор, Трансиордания, контригра.

II. Двойные согласные

Орфография

II. Двойные согласные

§ 58. Двойные согласные пишутся при сочетании приставки и корня, если приставка кончается, а корень начинается одной и той же согласной, например: поддержать, преддверие, ввести, оттереть, ссыпать, восстановить, беззаконный, контрреволюция.

§ 59. Двойные согласные пишутся при сочетании составных частей сложносокращенных слов, если одна часть кончается, а другая начинается одной и той же согласной, например: Моссовет, главврач.

§ 60. Двойное н и двойное с пишутся при сочетании корня и суффикса, если корень кончается, а суффикс начинается согласной н или с:

с суффиксом -н-, например: длинный (длина), старинный (старина), каменный (камень), доменный (домна), законный (закон), временный (основа времен-);

с суффиксом -ск-, например: котласский (Котлас), арзамасский (Арзамас), русский (Русь), но: тартуский (Тарту), ханькоуский (Ханькоу);

с суффиксом -ств-: искусство (ср. искусный).

Двойное с пишется также в глаголах прошедшего времени при сочетании основ на -с с возвратной частицей -ся, например: спасся, несся.

Примечание. Двойное н пишется в числительном одиннадцать.

§ 61. Двойное н пишется в суффиксах -енн-, -онн- прилагательных, образованных от существительных, например: соломенный, болезненный, клюквенный, искусственный, внутренний, ведренный, свойственный, обеденный, революционный, позиционный.

Примечание. В слове ветреный и в производных от него пишется одно н, но в приставочных образованиях пишется -нн- (безветренный, подветренный).

Прилагательные с суффиксом -ян- (-ан-), образованные от существительных, пишутся с одним н, например: волосяной, дровяной, глиняный, кожаный. Прилагательные деревянный, оловянный, стеклянный пишутся с двойным н.

С одним н пишется суффикс -ин- в прилагательных, например: соловьиный, куриный, гостиный, а также в существительном гостиница.

§ 62. Двойное н пишется в страдательных причастиях прошедшего времени, например: читанные на торжественном заседании доклады; боец, раненный вражеской пулей; колхоз, организованный в 1930 году; усиленный двумя ротами отряд; депутаты, избранные в Верховный Совет.

§ 63. Двойное н пишется во всех прилагательных, образовавшихся из страдательных причастий прошедшего времени (или по их типу), если эти прилагательные имеют приставки либо оканчиваются на -ованный, -еванный (кроме жеваный и кованый), например: больному назначено усиленное питание, вышел том избранных сочинений Пушкина, возвышенный стиль, вписанный треугольник, выдержанное вино, доверенный человек, умеренный климат, изысканные манеры, отвлеченный вопрос, рассеянный ученик, поношенное платье, подержанные книги, заплаканное лицо, заржавленный ключ, рискованный шаг, балованный ребенок, корчеванный участок.

Но с одним н следует писать прилагательные, образовавшиеся из страдательных причастий прошедшего времени (в том числе и сложные, см. § 80, п. 2), если эти прилагательные не имеют приставки и не образованы от глаголов на -овать, -евать, например: ученые труды, раненые пограничники, рваная одежда, копченая колбаса, кипяченое молоко, вяленая рыба, гашеная известь, соленые огурцы, моченые яблоки, пареный картофель, гладкокрашеная ткань.

Слова желанный, священный, нечаянный, невиданный, неслыханный, нежданный и некоторое другие, определяемые в словарном порядке, пишутся с двумя н.

§ 64. Двойное н пишется в наречиях на -о и в существительных с суффиксами -ик, -иц-, -ость, образованных от прилагательных, если последние пишутся с двумя н, например: нечаянно, неслыханно, взволнованно, взволнованность (взволнованный); уверенно, уверенность (уверенный); воспитанность, воспитанник, воспитательница (воспитанный); ставленник (ставленный); пленник (пленный); именинник (именинный); сенник (сенной); коренник (коренной); свойственник (свойственный).

Если же прилагательное имеет одно н, то и образованные от него наречия и cyществительные пишутся с одним н, например: путано, путаник, путаница (путаный); учено, ученость (ученый); конопляник (конопляный); серебряник (серебряных дел мастер). Также с одним н пишутся слова сребреник (в значении монеты) и бессребреник (бескорыстный человек).

§ 65. Двойное н пишется во множ. ч. и в женском и среднем роде ед. ч. кратких прилагательных, образовавшихся от страдательных причастий прошедшего времени, в полной форме которых – двойное н, например: группы дисциплинированны и организованны; девочка воспитанна и умна; они очень рассеянны.

Краткие же страдательные причастия пишутся с одним н, например: сломан, сломана, сломано, сломаны; юноша воспитан комсомолом; девочка изнежена воспитанием; мы ограничены временем; ученики организованы в группу.

§ 66. Двойное ж пишется в словах вожжи, дрожжи, можжевельник, жужжать и в производных от них, а также в некоторых образованиях от глагола жечь, например: жжешь, жжет, жженый, жжение, жженка.

При наличии чередования зг – зж, зд – зж следует писать не двойное ж, а зж, например: брюзжишь (брюзга), мозжечок (мозг), приезжать (приезд), позже (стар. поздо, соврем. поздно), загромозжу (загромоздить), а также брезжить (ср. стар. брезг – «рассвет»).

§ 67. Не пишется больше двух одинаковых согласных подряд, хотя бы это и требовалось, составом слова, например: рассориться (рас + ссориться), одесский (одесс + ский), прусский (прусс + ский), пятитонный (пятитонн + ный).

§ 68. Написание двойных согласных в иноязычных словах определяется в словарном порядке, например: ирригация, коррозия, кассация, эксцесс, эссенция, но: афиша, литера, официальный, офорт, рапорт.

§ 69. В словах, образованных от основ, оканчивающихся на две одинаковые согласные, двойные согласные перед суффиксами сохраняются, например: группа – группка, группочка; программа – программка, программный, киловатт – киловаттный, Калькутта – калькуттский; класс – классный, гунн – гуннский, балл (единица меры оценки) – пятибалльный; галл – галльский; либретто – либреттист.

Но пишется: кристальный (хотя кристалл), финка, финский (хотя финн), колонки (хотя колонна), пятитонка (хотя тонна), оперетка (хотя оперетта).

Примечание. В первой части сложносокращенных слов, которая представляет собой основу, оканчивающуюся двойной согласной, пишется только одна согласная, например: грамзапись, групком.