Для кожнага народа мінулае — гэта невычэрпная крыніца аднаўлення і развіцця асабістых якасцей асобы. Відавочна, што без вопыта пакаленняў і асэнсавання іх памылак немагчама рушыць уперад і ствараць новую будучыню. Творы мастацкай літаратуры ў гэтым сэнсе дапамагаюць сваей блізкасцю да рэальных падзей усвядоміць галоўную праўду жыцця: не памыляецца той, хто нічога не робіць.
Паэма Міколы Гусоўскага «Песня пра зубра» — не толькі выдатны твор беларускай літаратуры, але і яскравы летапіс традыцый і ладу жыцця беларускага народа 16 стагоддзя. З неперавершаннай праўдзівасцю Гусоўскі адлюстваваў уладальніка беларускіх пушчаў — зубра: гэтым алегарычным вобразам пісьменнік падкрэслівае нязломнасць народа і яго імкненне да свабоднага і шчаслівага жыцця. Вобраз зубра ў паэме пададзены як сімвал міралюбнага і сапраўднага беларуса, які абараняецца толькі тады, калі ўзнікае рэальная пагроза яго жыццю і спакойнаму існаванню.
Лес беларускага народа у паэме адлюстраваны як пакутніцкі і цяжкі шлях барацьбы за самастойнасць. Шматлікія гады простыя людзі былі стомлены бясконцымі войнамі і марылі аб звычайным чалавечым шчасці — пра жыцце без кровапраліцця і безсэнсоўнага прыгнячэння. Гусоўскі ў сваім творы прымушае беларускі народ усвядоміць важную праўду: чалавек сваімі рукамі здольны разбурыць хараство і першародную чысціню навакольнага свету. Аўтар заклікае чалавецтва задумацца пра тое, што яно патанула ў зайздрасці, вечнай незадаволенасці і злосці і што менавіта гэта не дазваляе яму быць абсалютна шчаслівым.
Твор Міколы Гусоўскага «Песня пра зубра» прасякнуты шчырым каханнем да роднай Беларусі. У кожным сказе, у яскравым і трапным слове адчувальна ўзнеслае захапленне аўтара прыгажосцю беларускай зямлі, гонар за сумленнасць і справядлівасць беларускага народа. Паэма як своеасаблівы заклік да сумленнага жыцця, да неспыннага змагання за мірнае неба, але галоўнае — за захаванне культурнай спадчыны для наступных пакаленняў.
Паэма Міколы Гусоўскага «Песня пра зубра» і сення вучыць нас, што галоўнае ў жыцці кожнага чалавека — гэта шчырае каханне да роднага краю і да свайго народа. Мінулае як люстэрка для сучаснікаў: народ не можа існаваць без сваей мовы, гісторыі, традыцый і барацьбы за лепшую будучыню. Мінулае вучыць нас, як жыць сёння: адзінае, што мае значнасць для кожнага народа — жыць па законам людскасці і рабіць высновы з уласных памылак.
Няхай раскажа час мінулы,
Як трэба жыць, пакутаваць, кахаць,
Любіць Радзіму, да сяброў быць чулым,
Як сваё сэрца трэба аддаваць.
Няхай нам час мінулы прапануе,
Як трэба шанаваць бацькоў.
Яны рыхтуюць, да жыцця рыхтуюць
І вучаць нас спакон вякоў.
Няхай раскажа час мінулы,
Які ў будучым застане лёс.
І дапаможа нам літаратура,
Адгортваючы нязведаннасць нябёс
05.02.2012
Ещё вершы:
- Зіма раскажа Халоднай птушкай прыляціць да нас зіма. Пабеліць шчодра ўсё навокал, як сама. Не застанецца месца нават на зямлі, Бо коўдру […]…
- Няхай балiць! Я чую што жывы! Няхай баліць! Я чую што жывы. Я ведаю, што зноў тварыць сумею І бачыць твае вочы візаві І цалаваць грудзей […]…
- Няхай Сумуе восень ля парога, Дзяўчынай юнай чырванее. Глядзіць на лецейка з трывогай, Нахай цяплом яе сагрэе. Няхай чырвоныя лісточкі Халодны […]…
- Няхай палунаюць сьняжынкі вольныя Лашчыць сваёю музыкай цішыня, Пяшчотна вецер трымціць увечары. Дзесьці так гучна пяе вясна, Вабіць кволым ды крохкім плечыкам. Ціха-ціхенька ўцякае […]…
- Пажаданне дзядоў Ты пажаданне прымі ў сваё сэрца ад нас Табе жадаем каб свет у вачох не згас Каб Рода Дух абудзіўся […]…
- Няхай уславіцца Лянота! Няхай уславіцца Лянота! Так бы і жыў заўжды ў гульбе! Ды прыйдзе страшны звер – Работа, Ашчэрыць зубы на цябе, […]…
- Ёсць “Дошка гонару”. Няхай бы Ёсць “Дошка гонару”. Няхай бы, паколькі столькі сіл у зла, на відным месцы “Дошка ганьбы” перад вачамі ў нас была. […]…
- Агеньчык дабрыні няхай не згасне у сэрцы нашым Не крыўдзі бліжняга свайго, Бо не загояцца у сэрцы раны, І будзеш ўсе жыццё саромецца Сваёю брыдкай справы.. Лепш добрым, […]…
- Няхай з мяне смяюцца тыя Няхай з мяне смяюцца тыя, Хто збеглі з дому ў iншы рай, Але й на горы залатыя Я не змяню […]…
- Няхай з мяне смяюцца Няхай з мяне смяюцца тыя, Хто збеглі з дому ў iншы рай, Але й на горы залатыя Я не змяняю […]…
- БАЛАДА ПАЎЛА ШЭЙНА (1826-14.08.1900) Не ўзыдзе сонца-не пачнецца дзень. Не сказанае слова памірае. І ты па вёсках, як жабрак, ідзеш І, нібы золата, […]…
- А ты ідзі! Дарог у свеце многа, А ты між іх сваю знайдзі. Няхай нялёгкая дарога, А ты ідзі, А ты ідзі!.. Няхай […]…
- Застольная Няхай жыве паўкварта, А то няхай і больш Такое моцнай, вартай, Каб аж глушыла боль. Жыве хай хлеба луста, Здабыта […]…
- Айчыны нашай сцяг Радзiму мы абараняць У цяжкi час заỹжды гатовы. Мы ỹсе умеем ваяваць, Але пра мiр вядзем размову. Звычайны лёс, ваенны […]…
- Ліст беларуса Мы з вамі продкі, з вамі будзем, І вашу думку падтрымаць Нам нескладана, бо мы людзі. Нашчадкам хочам мы сказаць: […]…
- Змаганне сілай Змаганне сілай З усім, што зноў Вядзе нас у цемру, Акоў, вякоў… З усім, што сонца Закрыла зноў… З усім, […]…
- Бітва Любові Цякуць гады, натужна круціцца Зямля – А мы заўжды ў цянётах подласці і зла. Цякуць гады… Зямля стамілася чакаць! І […]…
- Шпурнуў у суседа камень Шпурнуў у суседа камень – Сам сінякі носіць. Плюнуў у гневе на брата – Ніяк адмыць не можа Уласнага твару. […]…
- Калі скончыш жыццё Калі скончыш жыццё самагубствам Застанешся ты тут назаўжды. Сустракаць будзеш кожную восень, Зіму, лета і кветкі вясны. Так здаецца ўсё […]…
- Ад нуды Як бессэнсоўнае пачаць? Каб проста так, не наўмысна? Ужо ж пачаў. Чаго губляць? Няхай. Як быццам пазабыўся. Пішу, як быццам, […]…
- Мужчыны Мужчыны прыходзяць як лічбы ў календары і потым ізноў паўтараюцца раз на месяц мужчыны што бачылі дно найглыбейшых бутэлек багі […]…
- Здаваўся часам для людзей Здаваўся часам для людзей Недатыкальным А быў – не знойдзеце прасцей Недаравальна Таму, мажлiва, што глядзеў Я так узнёсла Памiж […]…
- Пераклад верша A PSALOM OF LIFE Henry Wadsworth Longfellow Псалом жыцця. Не кажы мне ў час жалобны, Што жыццё – бы сон пусты. Ці не больш на сон падобны […]…
- Шматпакутная зямля Радзіма – беларуская зямля. Ты зведала пакуты і трывогі. Зняважанай і спаленай была, Тапталі гонар твой не раз чужыя ногі. […]…
- Віншаванне Мікалаю і Надзеі Віншаванне Мікалаю і Надзеі Мікола, Надзейка-сынок і дачушка, Хай шчасце дзівоснаю сіняю птушкай, Заўжды вас вітае. Мне б пажадаць вам […]…
- Сумная алгебра Плюс новы дзень, ды мінус чалавек. А ” два на два ” – у выніку пятнадцаць. Май дзеліць усё на […]…
- Калі вясна, як сабака, скуголіць Калі вясна, як сабака, скуголіць Снегадажджом з шалёным ветрам, І хмара няволяй палоніць, І ўсё менш застаецца ад свету, І […]…
- На ростані Калі ішла дзяльба аблог – Бог вырашыў даволі проста: Даў скрыжаванні ўсіх дарог, Як кажуць у народзе, – ростань. З […]…
- Віншую Віншую ўсіх са святамі, Вясёлымі калядамі, Каб у жыцці Вам шанцавала, І радасці на ўсіх хапала. Я жадаю ўсім пяшчоты, […]…
- БАЛАДА ВАСІЛЯ ЦЯПІНСКАГА (1530-я-1599 або 1600) Евангелле на мове роднай у руках Трымаеш, як цагліну, што ў падмурак ляжа Айчыны Храма, што не […]…
- МАЛЕНЬКі НАРОД Не гнявiся, Божа! Мы – народ маленькi! Хто нам дапаможа Выйсцi iз калейкi? Моўчкi робiм справу, Лiпкi пот сцiраем. I […]…
- Дух свабоды ляціць над зямлёй беларускай Дух свабоды ляціць над зямлёй беларускай Вечны прыгнёт адышоў у глыб вякоў, Нас вялі па сцежцы цяжкай і вузкай, Але […]…
- Прадчуванне мая Нарэшце адступілі халады, Зіма зубамі болей не скрыгоча І збегла немаведама куды – На градусніку з плюсам, нават ноччу. І […]…
- Праклён, як сэнс жыцця майго Праклён, як сэнс жыцця майго. За што? Пытаю ў цябе. За што? За што мне гэта ўсё? А ты маўчыш. […]…
- НАША КРАIНА Мы жывём у той краiне, Дзе азёры ззяюць сiнiм. Дзе лясы амаль да неба, Дзе палi паўнюткi хлeбам. Рэк блакiтныя […]…
- Майго дзеда Усціна доля Майго дзеда Усціна доля Атрымалася горкай такою- Ён памёр у далёкім Комі Ніякою не вінны віною Больш пра гэта не […]…
- Нашчадку Час мінулы – настаўнік – Слоў Скарынавых магма… Хай чагосьці не стала, Толькі мова не мамант. Хоць, вядома, няпроста Быць […]…
- Сівер часу Такі шалёны вецер часу быў: Зрываў людзей з сяліб сваіх абжытых І з клункамі сабранага пажытку Іх, бедных, гнаў, скуголячы, […]…
- Радуніца Маім землякам – жыхарам адселенай вескі Рудня-Шлягіна Веткаўскага раёна прысвячаецца Гэты дзень ён для многіх святы, А для нас асаблівы […]…
- СПАСЫЛКА СПАСЫЛКА Ў люстэрку заклапочаныя думкі І погляд скіраваны прама ў вочы, Які шукае шлях да паратунку І высветліць непаразуменне хоча. […]…
Для кожнага народа мінулае — гэта невычэрпная крыніца аднаўлення і развіцця асабістых якасцей асобы. Відавочна, што без вопыта пакаленняў і асэнсавання іх памылак немагчама рушыць уперад і ствараць новую будучыню. Творы мастацкай літаратуры ў гэтым сэнсе дапамагаюць сваей блізкасцю да рэальных падзей усвядоміць галоўную праўду жыцця: не памыляецца той, хто нічога не робіць. Паэма Міколы Гусоўскага «Песня пра зубра» — не толькі выдатны твор беларускай літаратуры, але і яскравы летапіс традыцый і ладу жыцця беларускага народа 16 стагоддзя. З неперавершаннай праўдзівасцю Гусоўскі адлюстваваў уладальніка беларускіх пушчаў — зубра: гэтым алегарычным вобразам пісьменнік падкрэслівае нязломнасць народа і яго імкненне да свабоднага і шчаслівага жыцця. Вобраз зубра ў паэме пададзены як сімвал міралюбнага і сапраўднага беларуса, які абараняецца толькі тады, калі ўзнікае рэальная пагроза яго жыццю і спакойнаму існаванню. Лес беларускага народа у паэме адлюстраваны як пакутніцкі і цяжкі шлях барацьбы за самастойнасць. Шматлікія гады простыя людзі былі стомлены бясконцымі войнамі і марылі аб звычайным чалавечым шчасці — пра жыцце без кровапраліцця і безсэнсоўнага прыгнячэння. Гусоўскі ў сваім творы прымушае беларускі народ усвядоміць важную праўду: чалавек сваімі рукамі здольны разбурыць хараство і першародную чысціню навакольнага свету. Аўтар заклікае чалавецтва задумацца пра тое, што яно патанула ў зайздрасці, вечнай незадаволенасці і злосці і што менавіта гэта не дазваляе яму быць абсалютна шчаслівым. Твор Міколы Гусоўскага «Песня пра зубра» прасякнуты шчырым каханнем да роднай Беларусі. У кожным сказе, у яскравым і трапным слове адчувальна ўзнеслае захапленне аўтара прыгажосцю беларускай зямлі, гонар за сумленнасць і справядлівасць беларускага народа. Паэма як своеасаблівы заклік да сумленнага жыцця, да неспыннага змагання за мірнае неба, але галоўнае — за захаванне культурнай спадчыны для наступных пакаленняў. Паэма Міколы Гусоўскага «Песня пра зубра» і сення вучыць нас, што галоўнае ў жыцці кожнага чалавека — гэта шчырае каханне да роднага краю і да свайго народа. Мінулае як люстэрка для сучаснікаў: народ не можа існаваць без сваей мовы, гісторыі, традыцый і барацьбы за лепшую будучыню. Мінулае вучыць нас, як жыць сёння: адзінае, што мае значнасць для кожнага народа — жыць па законам людскасці і рабіць высновы з уласных памылак.
Для кожнага народа мінулае — гэта невычэрпная крыніца аднаўлення і развіцця асабістых якасцей асобы. Відавочна, што без вопыта пакаленняў і асэнсавання іх памылак немагчама рушыць уперад і ствараць новую будучыню. Творы мастацкай літаратуры ў гэтым сэнсе дапамагаюць сваей блізкасцю да рэальных падзей усвядоміць галоўную праўду жыцця: не памыляецца той, хто нічога не робіць. Паэма Міколы Гусоўскага «Песня пра зубра» — не толькі выдатны твор беларускай літаратуры, але і яскравы летапіс традыцый і ладу жыцця беларускага народа 16 стагоддзя. З неперавершаннай праўдзівасцю Гусоўскі адлюстваваў уладальніка беларускіх пушчаў — зубра: гэтым алегарычным вобразам пісьменнік падкрэслівае нязломнасць народа і яго імкненне да свабоднага і шчаслівага жыцця. Вобраз зубра ў паэме пададзены як сімвал міралюбнага і сапраўднага беларуса, які абараняецца толькі тады, калі ўзнікае рэальная пагроза яго жыццю і спакойнаму існаванню. Лес беларускага народа у паэме адлюстраваны як пакутніцкі і цяжкі шлях барацьбы за самастойнасць. Шматлікія гады простыя людзі былі стомлены бясконцымі войнамі і марылі аб звычайным чалавечым шчасці — пра жыцце без кровапраліцця і безсэнсоўнага прыгнячэння. Гусоўскі ў сваім творы прымушае беларускі народ усвядоміць важную праўду: чалавек сваімі рукамі здольны разбурыць хараство і першародную чысціню навакольнага свету. Аўтар заклікае чалавецтва задумацца пра тое, што яно патанула ў зайздрасці, вечнай незадаволенасці і злосці і што менавіта гэта не дазваляе яму быць абсалютна шчаслівым. Твор Міколы Гусоўскага «Песня пра зубра» прасякнуты шчырым каханнем да роднай Беларусі. У кожным сказе, у яскравым і трапным слове адчувальна ўзнеслае захапленне аўтара прыгажосцю беларускай зямлі, гонар за сумленнасць і справядлівасць беларускага народа. Паэма як своеасаблівы заклік да сумленнага жыцця, да неспыннага змагання за мірнае неба, але галоўнае — за захаванне культурнай спадчыны для наступных пакаленняў. Паэма Міколы Гусоўскага «Песня пра зубра» і сення вучыць нас, што галоўнае ў жыцці кожнага чалавека — гэта шчырае каханне да роднага краю і да свайго народа. Мінулае як люстэрка для сучаснікаў: народ не можа існаваць без сваей мовы, гісторыі, традыцый і барацьбы за лепшую будучыню. Мінулае вучыць нас, як жыць сёння: адзінае, што мае значнасць для кожнага народа — жыць па законам людскасці і рабіць высновы з уласных памылак.