15
Сочинение описание мамы на беллоруском языке
1 ответ:
0
0
Маю маму клічуць Наталля. Ёй 40 гадоў. Але яна выглядае маладзей свайго ўзросту, таму што яна вельмі стройная і спартыўная. У маладосці яна займалася танцамі, таму ў яе каралеўская постаць.
У маёй мамы сімпатычны твар. У яе бледна-блакітныя вочы, густыя вейкі. Вусны ў мамы яркія, нос з невялікай гарбінкай, шчокі румяныя. Мамін твар прыгожа апраўлены валасамі. Яны ў яе цёмныя, густыя і хвалістыя. Мама ўсё жыццё марыла, каб у яе былі прамыя валасы, а я заўсёды зайздросціў яе хвалістым.
Мама апранаецца строга, ахайна і заўсёды дарэчы. Яна не пойдзе на працу ў джынсах і не стане выносіць смецце ў вячэрняй сукенцы. Дэкаратыўнай касметыкай яна амаль не карыстаецца. Затое манікюр і педыкюр яна робіць вельмі часта. Мама кажа, што пазногці — гэта твар чалавека, як бы дзіўна гэта ні гучала. Бруд пад пазногцямі яна не выносіць.
Характар мамін адпавядае яе знешнасці. Яна мілая, спакойная, у меру строгая.
<span>Мама любіць мяне, а я люблю яе, таму што яна мая мама.</span>
Читайте также
Многія людзі не любяць восень, лічаць яе сумнай. Магчыма, гэта так і ёсць: шэрае неба, працяглыя дажджы, абрыдлы холад…
Але мне здаецца, што восень мае сваю прыгажосць. Мне падабаецца, што ўвосень нельга здагадацца, якое надвор’е будзе заўтра: сонца ці дождж. Я сам такі ж непрадказальны і люблю, калі ў жыцці ёсць месца сюрпрызу.
Мне падабаюцца сонечныя восеньскія дні. У такія дні рознакаляровае лісце на дрэвах быццам зіхаціць. Восеньскае сонца здаецца нават ярчэйшым за летняе, магчыма, таму, што ўвосень часцей, чым летам, ідзе дождж. Шкада, што такое сонца свеціць, ды не грэе.
Мне таксама падабаецца не вельмі моцны дождж, але толькі калі на вуліцы не занадта холадна. Часам я нават знарок не бяру пасарон, каб пагуляць пад каплямі дажджу. Але ў халоднае надвор’е так рабіць няможна, бо існуе небяспека захварэць. А хварэць я не люблю.
І галоўнае, чаму я люблю восень, асабліва верасень, — гэта тое, што пачынае расці шмат грыбоў. Збіраць грыбы — мой любімы від адпачынку. Я заядлы грыбнік, як і мае бацькі. Каб была магчымасць, я не выходзіў бы з лесу. Таму верасень — мой любімы асенні месяц, а восень — мая любімая пара году. І я ніколі не пагаджуся з меркаваннем, што восень — сумная, маркотная, нудлівая пара. Проста людзі не ўмеюць заўважаць тыя нямногія радасці, якія даруе нам восень — цудоўная, на мой погляд, пара.
Прости не могу написать иначе но ты в какой школе учишься и в каком городе пожалуйста нажми на спасибо я придумаю
Вось и надыйшла восень.Усё часцей идуць дажджы.Дни стали карацей.Аблятае з дрэу лисце.Птушки рыхтуюцца к адлёту у цёплые краины.
Бацька прымусіў вымыць усе талеркі дабяла.
Вот и наступила зимушка-зима. Стоят сильные морозы, дует холодный ветер. Налетела метель, замела все дорожки. Поля и холмы покрылись пушистым белым ковром. Низкие деревья и кусты засыпало снегом.
А какими причудливыми узорами украсил мороз окна домов! Не зря о нём придумали загадку: без рук, без ног, а рисовать умеет.
Соскучились по прогулкам дети. Ждут-не дождутся, когда закончится метель. Упрашивают родителей отпустить их погулять во двор.
Но вот метель стихла. Пробиваясь сквозь высокие сугробы, ребятишки радостно бегут на улицу. Играя в снежки, они кидают друг в друга комья снега. Уворачиваются от попаданий и падают. Хохочут! Щёчки горят, как наливные яблочки, реснички и бровки в инее.
После обеда дети взяли лыжи, коньки и побежали на пруд. Вода замёрзла толстым слоем льда, значит, можно бегать на коньках. Малыши мчатся на санках по гладкой заснеженной горке. Подростки катаются на лыжах. Всем весело!
Хорошо зимой! Красиво вокруг. Спасибо, мороз, что снегу нанёс.
У маей сям’і есць выдатны чалавек — гэта мая мама! Яна дапамагае мне ва ўсім: і ў вучобе, у маіх праблемах, і ў цяжкасцях.
Маю маму клічуць — Лена. Яна вельмі добрая, працуе настаўнікам у школе, у якой я вучуся.
Мая мама вельмі добра малюе, і калі я была маленькай, яна навучыла і мяне маляваць.
Сваей маме я абавязана ўсім у сваім жыцці. На ўсім свеце няма нічога каханай і даражэй, чым мама.
Мая мама заўседы мяне разумее. Яна — мой лепшы сябар. З ей ніколі не сумна. Яна размаўляе са мной і маім братам на роўных, як быццам мы ўжо дарослыя. На мяне яна не крычыць, што б я ні зрабіла, не лае за дрэнныя ацэнкі. Я стараюся яе не падводзіць. Мама адразу разумее, калі мяне што-то турбуе і імкнецца дапамагчы. Яна дае мудрыя парады.
Мама — адно з першых слоў, якія прамаўляе дзіця. Яно як быццам чароўнае, толькі скажаш яго — і раптам з’явілася самая прыгожая, самая добрая і самая-самая лепшая на свеце жанчына.
Калі я бачу іншых жанчын, я памятаю, што гэта таксама чыесьці мамы, таму іх трэба паважаць, і быць уважлівым да іх. Я жадаю, каб мая мама была заўседы здаровая і шчаслівая.
Мая мама добрая і спагадлівая. Яна любіць мяне ўсім сваім сэрцам, нягледзячы на свавольствы, зробленыя мною. Мама — самае дарагое, што есць у мяне. Мама навучыла мяне ўсім: хадзіць, гаварыць, пісаць, чытаць. Мама падарыла мне жыцце.
Я люблю сваю маму за яе дабрыню, пяшчоту, ласку. Дзякуй маей маме за тое, што яна такая.
Мама, дарагая мама! Гэтае слова самае важнае на свеце. Я ганаруся тым, што яго прамаўляю.
Прырода спіць і бачыць сны, Яшчэ покрыва не крануты снежны, Але ўсюды прыкметы вясны… І ў свята жаноцкі і пяшчотны, Родная матуля мая! Табе жадаю шчасця я! Ты нібы сонейка вясною-Спакойна і цяпло з табою!
У школе нас атачаюць настаўнікі, дома — сваякі. Усе яны чые-то мамы, і яны аднолькава спадзяюцца на разуменне і павагу сваіх дзяцей. Мама — гэта самае дарагое, што можа быць на свеце, на ўсім зямным шары! Для мяне мама даражэй за ўсіх багаццяў. Яна дорыць радасць і гармонію. Калі мы станем дарослымі, мы абавязаны адплаціць клопатам сваім мамам ўсю любоў і радасць, за ўсе тое, што яны далі нам.
Ў жыцці самае важнае — гэта мама! Да яе трэба адносіцца з любоўю і пяшчотай, клопатам і ласкай. «Мама» — слова незвычайнай важнасці!
Я вельмі люблю гэты дзень- 8 Сакавіка таму, што я люблю рабіць сваей маме прыемнае.
Растае снег, цякуць ручаі, прырода напаўняецца водарам вясновай свежасці. Наступіла вясна. Вось ужо набліжаецца Восьмае сакавіка. Жаночае Восьмае сакавіка — выдатнае свята, Міжнародны жаночы Дзень. Гэты дзень — свята ўсіх маці на планеце. Кожная жанчына на гэтай планеце чыя-то мама. І кожная жанчына на зямлі адзначае гэтае свята.
Гэта вельмі добра, што есць на свеце мама!
Я вельмі люблю сваю маму і хачу, каб яна была шчаслівая. Мы з мамай сябруем, як лепшыя сяброўкі.
Якім бы ні быў падарунак, ен даставіць шмат радасці, калі яго зрабіць з каханнем і сваімі рукамі.
Для мяне мама даражэй за ўсе.
Ва ўсіх розныя мамы. У каго-то — вяселыя, у каго-то не вельмі. У каго-то яны з цемнымі валасамі, а ў каго-то — са светлымі. Але ўсе яны аб’яднаны адным пачуццем — любоўю да сваіх дзяцей. Яны не дзеляць любоў да сабе і да свайго дзіцяці, яны аддаюць яе цалкам. Можа быць, таму першае, што кажа дзіця, гэта слова «мама».
Хто на святле лепшы сябар? Вядома, мама. З мамай ты можаш пагуляць, пагаварыць, спытаць яе аб чым-то. Маме можна даверыць усе свае таямніцы. Як добра, што есць такі дзень, калі ўсе жанчыны могуць забыць аб праблемах і радавацца святу!
У нас з ей няма адзін ад аднаго сакрэтаў.
Мы з мамай як дзве кроплі вады падобныя адзін на аднаго. Я і мая мама робім усе разам. Яна мне дапамагае ў вучобе. Калі я не ведаю, як паступіць у той ці іншай сітуацыі, я пытаю рады ў мамы.
Я жадаю ўсім мамам на свеце цярпення ў выхаванні сваіх дзяцей, здароўя, шчасця. Няхай яны заўседы застаюцца маладымі і прыгожымі.
Як вы думаеце, якое першае слова прамовіў я ў дзяцінстве-вядома ж, мама. Для мяне гэта самае важнае слова. Мама той адзіны чалавек, на якога я магу пакласціся ў цяжкую хвіліну яна падтрымае, падкажа, накіруе на правільны шлях.
Калі я вырасту і буду лекарам, мая мама ніколі не будзе хварэць.
У мамы есць свае свята — Восьмае сакавіка. У гэты дзень у іх шмат кветак і падарункаў. Усе вакол любяць і віншуюць жанчын. Хочацца, каб свята Восьмага сакавіка для нашых мам* паўтараўся кожны дзень. А вельмі многае залежыць ад нас.
У самым раннім узросце я ўмела казаць толькі слова мама. Гэта слова шмат значыла для мяне. Калі я казала слова мама, значыць, яна прыходзіла да мяне і пачынала граць, размаўляць, і мець зносіны са мною, хоць я і не разумела яшчэ многіх слоў, але адчувала, што гэтыя словы цеплыя. Я і мама — гэта дзве непадзельныя палоўкі. Я вельмі люблю сваю маму і не магу ўявіць свае жыцце без яе. Яна ў мяне самая добрая мама на свеце!
Я сваю маму вельмі люблю, і імкнуся ва ўсім ей дапамагаць.
Мама не здрадзіць і не пакіне ў бядзе, таму яна самы лепшы сябар.
Я заўседы імкнуся зрабіць маме што-небудзь прыемнае і не засмучаць яе. Я люблю сваю мамачку!
Усе мы – кропелькі той адвечнай, невычарпальнай крыніцы, імя якой – мама. Ніколі не перасыхае гэтая крынічка – ніколі не памірае мама. Яна – у нашых сэрцах, нашых думках, яна заўсёды побач з намі – у радасці і горы, яна тое адзінае асяроддзе, па-за якім чалавек існаваць не можа…
Мая мама – самая прыгожая ва ўсім свеце. Мая мама – самая добрая ва ўсім свеце. Мая мама – самая працавітая ва ўсім свеце, і яшчэ… мама была няшчасная, бо не дай Бог нікому перажыць пяцёра сваіх дзяцей.
Але і ў беднасці, і ў горы мама была шчаслівая тым, што выраслі, вывучыліся астатнія дзеці, нарадзіліся ўнукі…
Я ганаруся сваёй мамай за прыгажосць яе душы, за яе чалавечую годнасць і мужнасць,з якой яна прайшла праз усе жыццёвыя выпрабаванні, асабліва ў гады Вялікай Айчыннай вайны. Мама выпякала партызанам хлеб, а калі немцы спалілі хату, засталася з партызанскім атрадам у лесе.
Дзякуючы толькі ёй мы, чацвёра яе дзяцей, засталіся жывымі, вырваліся з нямецкага акружэння, дзе загінулі сотні і сотні людзей, нават без дзяцей на руках.
Дзякуючы ёй мы не памерлі ад пасляваеннага голаду, калі не было ні крошкі, ні лушпінкі, ні зернетка. Гэту «ласку» жыцця я добра памятаю.
Дзякуючы маме мы не памерзлі ў сырой і халоднай зямлянцы, уратавалі свае душы ад жорсткасці і нянавісці да ўсіх і ўсяго. Мама не скардзілася, не ныла, яна змагалася за нас…
Усё сваё жыццё, колькі памятаю, мама не выпускала з рук іголку – «абнаўляла» кожны вечар да позняй ночы нам і сабе вопратку, ляпіла і ляпіла лаціну на лаціну…
У апошнія гады мамінага жыцця мы, усе яе дзеці, кожную нядзелю збіраліся сем’ямі разам вакол мамы, шумна абедалі, горача спрачаліся і гутарылі, спявалі. На ёй трымаўся свет нашых узаемаадносін, наша кроўнае адзінства.
Не стала мамы – і ўсё пасыпалася. Мы паселі па сваіх кватэрах, нас паглынулі сямейныя дробязі, мы пачалі аддаляцца адно ад другога.
Вось што значыцца мама!
Мама была старэнькая, нямоглая, але яна была. Я адчуваў яе прысутнасць кожнай крывінкай, я адчуваў сябе дужым, значным, патрэбным гэтаму свету…
Пасля яе смерці я адчуў сябе псіхалагічна нямоглым, адзінокім, непатрэбным, слабым. Жыццё страціла цікавасць, каляровасць, сэнс. Даўно злавіў сябе на горкай думцы: «Пры маме я жыў, без мамы – дажываю…»
Вось што значыцца мама…
Мама не толькі касіла і жала, яна яшчэ і сеяла. Яна, думаючы пра будучыню, сеяла ў сэрцах сваіх дзяцей і вакол сябе любоў і дабрыню. Мама паспела ўбачыць і ўсходы, і плады сваіх жыццёвых намаганняў, таму, спадзяюся, што душа яе знайшла спакой…
Ніколі не памірае мама, ніколі не перасыхае адвечная, невычарпальная крыніца яе пяшчоты і дабрыні. Мама жыве ў маім сэрцы, я ў думках размаўляю з ёю, раюся.
Мая мама – самая лепшая ў свеце!
(430 слоў)
Паводле С. Давідовіча
Сачыненне на тэму «Пра маму»
20 февраля 2016 —
Першае слова чалавека – маці. Кожны дзіця ў свеце хоць бы раз у дзень кажа гэтае слова. Яго разумеюць ва ўсіх краінах, і нават гучыць яно амаль аднолькава ў большасці моў. Колькі твораў і вершаў, паэм і раманаў прысвечана любові да маці. Само слова мама быццам ўтрымлівае што-то такое пяшчотнае і цеплае. І адразу ва ўяўленні з’яўляецца яе далікатны і пяшчотны вобраз.
Што можа біты больш родным за маміны рукі? Калі табе сумна яны саграваюць цябе абдымкамі. Што можа быць ласкавішим за маміны вочы? Яны азараюць свет вакол цябе. Няма нічога больш шчаслівая, чым момант, калі матуля ўсміхаецца. І нават калі яна злуецца — блізкага чалавека не існуе.
Маці даюць нам жыцце. Яны песцяць нас з першага імгненні нашага існавання. І ніхто не разумее нас лепш за маму. Яна заўседы побач, заўседы дапаможа. Яна рыхтуе лепшыя стравы і дае мудрыя парады. Яна ганарыцца нашымі дасягненнямі і хвалюецца, калі нас няма дома. Яна любіць нас вышэй за ўсе і нават больш.
Мама вучыць нас галоўным чалавечых якасцяў – дабрыні, сумленнасці, прыстойнасці і чалавечнасці. Яна адкрывае для нас жыццевы шлях, дапамагае на заблудзіцца на ім. Таму трэба зрабіць усе для таго, каб яна заўседы магла намі ганарыцца і менш сокрушалась за нашы няўдачы.
Для мяне няма больш блізкага чалавека за маю матулю. Яна мой сябар, паплечнік і аднадумец, мой прамень сонца, мае натхненне. Мая мама – лепшая ў свеце!
Рейтинг: 0
Голосов: 0
13963 просмотра
Комментарии ()
# |
крутяк |
мария # 11 апреля 2018 в 21:14 0 |
нормик |
Екатерина # 16 сентября 2018 в 20:07 0 |
отлично |