Увага!!! Поўны змест
Міхась і Толік жылі на адной вуліцы, але не ведалі адзін аднаго. Пазнаёміліся яны першага верасня, калі прыйшлі вучыцца ў школу. Пазнаёміліся і пасябравалі. Цяпер яны ходзяць у першы клас «А», сядзяць за адной партай і дня адзін без аднаго не могуць пражыць. Усё ў іх агульнае – і снеданне, і алоўкі, і пластылін, і цацкі. Усім яны дзеляцца, нічога адзін аднаму не шкадуюць.
Калі мама, выпраўляючы Міхася ў школу, дае яму снеданне, ён заўсёды пытае:
– А пра Толіка ты не забылася?
– Не забылася, не забылася, – усміхаецца мама.
Toe самае гаворыць сваёй маме і Толік.
– Міхась і Толік – добрыя сябры, – кажа настаўніца, і ніхто не пярэчыць ёй, бо ўсе бачаць, што Толік і Міхась адзін за аднаго гатовы ў агонь і ў валу пайсці.
Паставіла неяк настаўніца Міхасю двойку за тое, што ён неахайна хатняе заданне выканаў, дык Толік падышоў да яе, падаў свой сшытак і кажа:
– Калі вы Міхасю двойку паставілі – стаўце і мне.
– А навошта ж табе? – смяецца настаўніца. – Ты ж стараўся, напісаў чыста, правільна.
– Усё роўна пастаўце.
Аднаго разу Толік не прыйшоў у школу, і Міхась сядзеў за сваёй партай сумны-сумны. Нават любімыя цукеркі «Тузік» здаваліся яму зусім не смачнымі, і вінаград таксама.
Адзін урок прайшоў – няма Толіка, другі прайшоў – няма, а пасля трэцяга Міхась не вытрымаў, сабраў паціху свае кніжкі, выйшаў са школы і пабег да сябра.
– А дзе ж Міхась? – запытала настаўніца на апошнім уроку.
Паглядзелі дзеці, і сапраўды няма Міхася, парта пустая.
– Мусіць, да Толіка пабег, – сказаў нехта.
Нічога не сказала настаўніца, толькі галавой паківала. Хіба ж можна без дазволу настаўніцы пакідаць школу.
А Міхась тым часам прыйшоў да Толіка, а той ляжыць у пасцелі. Горла ў яго завязана, галава баліць.
– Ну, сынок, давай піць лякарства, – кажа мама, падыходзячы да ложка.
– Ой, мамачка, яно ж такое горкае, – ледзь не плача Толік.
– Пі, пі, сынок, а то доўга будзеш хварэць і школа па табе засумуе.
Толік і сам сумуе па школе. Усяго толькі адзін дзень ляжыць у ложку, а ўжо не можа дачакацца, калі пойдзе ў свой першы клас. Цікава ў школе, весела.
– Давай вып’ем гэта горкае лякарства разам: палову я, а палову ты, – шапнуў Міхась, калі мама наліла ў шкляначку нейкай жоўтай вадкасці і адышла ад ложка.
– Давай, – згаджаецца Толік.
Лякарства і сапраўды вельмі горкае, але Міхась церпіць і выгляду не падае, што піць яго гідка.
– Ну, а цяпер ты, – адпіўшы палову, кажа ён сябру. – Яно не такое ўжо і горкае, пі ды папраўляйся хутчэй.
Толік крывіцца, заплюшчвае вочы і падносіць да рота шклянку. Лякарства і сапраўды здаецца яму менш горкім. Ён здзіўлена глядзіць на Міхася, усміхаецца і гаворыць:
– Мусіць, я таму і захварэў, што ўчора ўсю порцыю марожанага сам з’еў, цябе не пачакаў.
Ядвіга Бяганская — Сябры
На чтение 3 мин Просмотров 503 Опубликовано 7 ноября, 2020
Звярніце ўвагу! Поўны змест.
Міхась і Толік жылі на адной вуліцы, але не ведалі адзін аднаго. Пазнаёміліся яны першага верасня, калі прыйшлі вучыцца ў школу. Пазнаёміліся і пасябравалі. Цяпер яны ходзяць у першы клас «А», сядзяць за адной партай і дня адзін без аднаго не могуць пражыць. Усё ў іх агульнае – і снеданне, і алоўкі, і пластылін, і цацкі. Усім яны дзеляцца, нічога адзін аднаму не шкадуюць.
Калі мама, выпраўляючы Міхася ў школу, дае яму снеданне, ён заўсёды пытае:
– А пра Толіка ты не забылася?
– Не забылася, не забылася, – усміхаецца мама.
Toe самае гаворыць сваёй маме і Толік.
– Міхась і Толік – добрыя сябры, – кажа настаўніца, і ніхто не пярэчыць ёй, бо ўсе бачаць, што Толік і Міхась адзін за аднаго гатовы ў агонь і ў валу пайсці.
Паставіла неяк настаўніца Міхасю двойку за тое, што ён неахайна хатняе заданне выканаў, дык Толік падышоў да яе, падаў свой сшытак і кажа:
– Калі вы Міхасю двойку паставілі – стаўце і мне.
– А навошта ж табе? – смяецца настаўніца. – Ты ж стараўся, напісаў чыста, правільна.
– Усё роўна пастаўце.
Аднаго разу Толік не прыйшоў у школу, і Міхась сядзеў за сваёй партай сумны-сумны. Нават любімыя цукеркі «Тузік» здаваліся яму зусім не смачнымі, і вінаград таксама.
Адзін урок прайшоў – няма Толіка, другі прайшоў – няма, а пасля трэцяга Міхась не вытрымаў, сабраў паціху свае кніжкі, выйшаў са школы і пабег да сябра.
– А дзе ж Міхась? – запытала настаўніца на апошнім уроку.
Паглядзелі дзеці, і сапраўды няма Міхася, парта пустая.
– Мусіць, да Толіка пабег, – сказаў нехта.
Нічога не сказала настаўніца, толькі галавой паківала. Хіба ж можна без дазволу настаўніцы пакідаць школу.
А Міхась тым часам прыйшоў да Толіка, а той ляжыць у пасцелі. Горла ў яго завязана, галава баліць.
– Ну, сынок, давай піць лякарства, – кажа мама, падыходзячы да ложка.
– Ой, мамачка, яно ж такое горкае, – ледзь не плача Толік.
– Пі, пі, сынок, а то доўга будзеш хварэць і школа па табе засумуе.
Толік і сам сумуе па школе. Усяго толькі адзін дзень ляжыць у ложку, а ўжо не можа дачакацца, калі пойдзе ў свой першы клас. Цікава ў школе, весела.
– Давай вып’ем гэта горкае лякарства разам: палову я, а палову ты, – шапнуў Міхась, калі мама наліла ў шкляначку нейкай жоўтай вадкасці і адышла ад ложка.
– Давай, – згаджаецца Толік.
Лякарства і сапраўды вельмі горкае, але Міхась церпіць і выгляду не падае, што піць яго гідка.
– Ну, а цяпер ты, – адпіўшы палову, кажа ён сябру. – Яно не такое ўжо і горкае, пі ды папраўляйся хутчэй.
Толік крывіцца, заплюшчвае вочы і падносіць да рота шклянку. Лякарства і сапраўды здаецца яму менш горкім. Ён здзіўлена глядзіць на Міхася, усміхаецца і гаворыць:
– Мусіць, я таму і захварэў, што ўчора ўсю порцыю марожанага сам з’еў, цябе не пачакаў.
( 3 оценки, среднее 3.67 из 5 )
Сачыненне на тэму «Мая сяброўка»
Складанне пра сяброўку
Маю сяброўку клічуць Наташа і часам, мне здаецца, што яна самы незвычайны чалавек на зямлі, бо нам не бывае сумна. Мы знаёмыя вельмі шмат гадоў і заўсёды знойдуцца такія гісторыі, якія мы адзін аднаму яшчэ не расказвалі і чуем ўпершыню.
Доўгі час пасля знаёмства мы не размаўлялі, а часам нават сварыліся.
Калі сталі ледзь старэй, то пачалі дзяліцца дробнымі сакрэтамі, кожную раніцу мы разам ідзем у школу і паступова сталі вельмі блізкімі сяброўкамі.
Знешне мы вельмі розныя і як чорнае і белае дапаўняем, адзін аднаго, мець зносіны нам вельмі лёгка, мы шмат жартуем і прыдумляем для сябе розныя прыгоды, у цёплае надвор’е ходзім у паходы, збіраем грыбы, восенню шукаем прыгожае лісце і робім гербарыі.
Мы часта катаемся на веласіпедзе, і ходзім купацца на рэчку, а калі позна прыходзім дадому, то выручала, адзін аднаго і расказваем бацькам розныя неверагодныя гісторыі, пра тое, як выратавалі бяздомнага кацяняці або які выпаў з гнязда птушаняці.
Улетку мы вельмі любілі хадзіць на сажалку, дзе заўсёды шмат жаб і розных насякомых, мы збіралі кветкі, якія растуць вакол, і складаем букеты. Каля сажалкі мы можам праводзіць цэлы дзень, а вяртаючыся, дадому радуем сваіх мам вялікімі букетамі палявых кветак. Побач з нашым ставок з прэснай вадой ёсць пчальнік і нас часта кусаюць пчолы, а сустрэўшыся на наступны дзень, мы весела смяемся над апухлымі ад укусаў вачыма і рукамі.
Кожны чалавек павінен мець сябра, бо гэта той чалавек, які падтрымае ў цяжкую хвіліну, дасць савет, калі неабходна то і пасварыцца, па-сяброўску, так што зусім ня крыўдна.
Мая сяброўка піша вершы і чытае іх мне як самому строгаму крытыку, калі я даю згоду, то можна паказаць астатнім. Часам яна піша пра нашу дружбе і мне вельмі прыемна, што яна таксама вельмі шануе ёю.
Мая сяброўка вельмі любіць маляваць і лепш за ўсё ў яе атрымліваецца жаночая адзенне і абутак. У будучыні яна хоча стаць дызайнерам адзення. Яе малодшая сястрычка выступае ў якасці мадэлі, і паказвае мне ўборы, якія прыдумала Наташа.
Я б вельмі хацела, каб яе мара спраўдзілася, і яна стала знакамітым дызайнерам.
На ўсе святы мы робім, адзін аднаму падарункі, яны зусім недарагія, і часта мы робім іх сваімі рукамі, але я захоўваю ўсе паштоўкі і віншаванні.
Мне верыцца, што праз шмат-шмат гадоў я буду распавядаць сваім дзецям пра сапраўднае сяброўства, і буду паказваць ім фатаграфіі, дзе я са сваёй лепшай сяброўкай!
Сачыненне на тэму Мая сяброўка
У мяне ёсць сяброўка. Яе клічуць Каця. Мы з ёй жывем у адным доме і вучымся ў адной школе. У яе ёсць маленькі брацік. Яна дапамагае бацькам даглядаць за ім.
У маёй сяброўкі ёсць сабака. Яго завуць Гоша. Мы з ім часам гуляем.
Мы з Кацяй любілі гуляць у лялькі. Яна прыносіць да мяне сваю любімую ляльку і мы з ёй граем. Акрамя лялек мы любім гуляць у краму. У нас ёсць цацачныя грошы, і мы прадаем цацкі і кнігі. Часам з намі ў краму гуляюць бацькі.
Мы з Кацяй вельмі добрыя сяброўкі, я заўсёды магу на яе спадзявацца.
Складанне пра сяброўку
Як усім вядома, у кожнага чалавека ёсць тата і мама. Але ёсць яшчэ і сябры.
У мяне напрыклад ёсць сяброўка і яе клічуць Лера. Я ёй давяраю, чаму я вам зараз раскажу. У адзін сонечны дзень я з сяброўкай Лерой пайшла гуляць у парк. Мы там былі ні адны, там шпацыравалі яшчэ і хлапчукі хуліганы. Я была сарамлівы. І тут падышлі да нас гэтыя хлапчукі. Адзін з іх стаў мяне дражніць. Лера, нядоўга думаючы, заступілася за мяне і дала яму адпор. Пасля гэтага, калі мы з Лерой прыходзілі ў парк шпацыраваць, то яны мяне не чапалі. Я тады зразумела, што Лера самы сапраўдны сябар. Я буду шанаваць і паважаць яе за гэта ўсё жыццё.
З чаго пачынаецца сяброўства? Пытанне спачатку здаецца лёгкім, але на самой справе ён значна складаней. Няма аднастайнага прынцыпу, шаблону, па якім пачынаецца сяброўства паміж людзьмі. Яна не залежыць ад узросту, інтэлектуальнага развіцця, сацыяльнага статусу. Пра каханне сказана і напісана досыць шмат, пра сяброўства — вельмі мала.
Сябраваць з Насцяй я пачала ў 3 класе. Жылі мы недалёка і вучыліся ў адным класе. У 1 і 2 класе нас са школы забіралі бацькі, а потым у нас з’явілася магчымасць самім выбіраць дарогу дадому. Яна была, вядома ж, даўжэйшы, але значна цікавей. Пасля доўгага паходу вакол школы мы ішлі па дарозе да некалькіх дрэў, якія растуць астраўком на скрыжаванні паміж маім і яе домам. Там мы спыняліся, балбаталі, абмяркоўвалі школу. Потым мы пачалі хадзіць адзін да аднаго ў госці.
Не забуду, як я ўпершыню пайшла да Насты ў госці. Мне ўсё было цікава, асабліва праца яе мамы, бо яна супрацоўнік аэрапорта і носіць форму. Яна заўсёды частавала мяне чымсьці смачным. З Насцяй мы сталі праводзіць усё больш і больш часу. мы разам сядзім за партай, робім агульныя заданні, па вечарах боўтаем па тэлефоне, а па выхадных ходзім да маёй бабулі ў агарод, каб дапамагчы ёй трохі і атрымаць за гэта «ўзнагароду»: персікі, арэхі або вінаград. Наш любімы від спорту — бадмінтон. Мы гуляем у двары да позняга вечара. Часам да нас далучаюцца іншыя хлопцы, і мы пачынаем спаборніцтвы. Становіцца значна цікавей.
Адметная рыса маёй сяброўкі — гэта яе доўгія валасы. Яны вогненна-рудыя. Насця кажа, што з часам яны стануць цямней. Яна худзенькая, займаецца танцамі ўжо шмат гадоў, амаль з ранняга дзяцінства. У яе заўсёды на твары ўсмешка. Часта яна дапамагае аднакласнікам з урокамі, але руская мова і літаратура не даюцца ёй. З гэтымі прадметамі я ёй стараюся дапамагчы. Почырк у яе акруглы, буйны. Мы спрабавалі памяняць яго, але нічога не атрымалася. Кажуць, што почырк адлюстроўвае характар чалавека. Насця вельмі мяккі, адкрыты чалавек, гатовы заўсёды прыйсці на дапамогу.
У жыцці любога чалавека павінен быць хаця б адзін, але сапраўдны сябар. Ён будзе з табой у цяжкія моманты жыцця і шчаслівыя. Дружба правяраецца часам. Спадзяюся, маё сяброўства працягнецца ўсё жыццё.
Некалькі цікавых твораў
Сёння я буду разглядаць выдатную фатаграфію, зробленую вядомым Савецкім фатографам і яшчэ шмат у чым таленавітым чалавекам Вадзімам Яўгенавічам Гиппенрейтером.
Аляксандр Твардоўскі напісаў паэму «Васіль Цёркін» ў 1941 годзе ў сакавіку. Паэма прысвечана вечна тэме, якая заўсёды застаецца актуальнай. Гэта тэма — вайна. І маецца на ўвазе нават не толькі вайна на поле бою, але і вайна
метки: Белорусский, Дружба, Хороший, Чалавек, Человек, Радость, Складанн, Жыцці
Сачыненне на вольную тэму (10 клас)
У жыцці кожнага чалавека ёсць сябры. Хоць, кажуць, што сапраўдных сяброў не можа быць шмат. Адзін, максімум два сябра, на якіх можна разлічваць як на самога сябе ў любую хвіліну. На пытанне, што такое сяброўства, кожны, напэўна, адказвае па-свойму, але ёсць нешта агульнае ў вызначэнні, з чым пагодзіцца кожны.
Дружба – гэта, у першую чаргу, разуменне, давер і ўзаемадапамога. Любы чалавек можа здрадзіць, змяніць, з’ехаць, схавацца. Інакш ідзе справу з адным. Сапраўдны сябар ніколі не пакіне ў бядзе. Заўсёды прыйдзе на дапамогу. Падзеліцца апошнім, што ў яго ёсць. Нават калі сам у чым-то мае патрэбу.
Сябар не будзе зайздросціць, не будзе злараднічаць ці здзеквацца з няўдачамі і промашками. Сябар заўсёды падтрымае і зразумее. Сапраўдную дружбу трэба песціць і берагчы, як самае дарагое скарб.
Хто-то скажа, што сёння лепш мець шмат грошай, чым сапраўдную дружбу. Гэта павярхоўнае меркаваньне. Дружба набытая за грошы або матэрыяльныя даброты фальшывая, ненадзейная і недаўгавечная. Скончацца грошы, скончыцца сяброўства.
Чалавек па-сапраўднаму можа лічыць сябе багатым, калі ў яго ёсць сапраўдныя сябры, сяброўства з якімі ён пранясе праз гады, усю сваю жыццё.
Нават у сям’і чалавека могуць здрадзіць, але сапраўдны сябар ніколі гэтага не зробіць. Быць сябрам і сябраваць – гэта на самай справе вялікае выпрабаванне, якое не ўсім пад сілу.
Бываюць сітуацыі, калі дружба доўжыцца ўсяго некалькі месяцаў ці год. Потым людзі охладевают адзін да аднаго, і пры сустрэчы робяць выгляд, быццам зусім і не сябравалі, і нават не ведаюць адзін аднаго. Гэта азначае толькі адно, што сяброўства не прайшла выпрабаванне ні часам, ні непрыемнымі момантамі ў жыцці.
Што такое дружба? Дружба – гэта калі ты ўпэўнены ў чалавеку, як у сабе самім, і калі сам што-то не можаш зрабіць, пераадолець якое-то перашкода, то з дапамогай аднаго, напэўна, атрымаецца дамагчыся поспеху.
Дружба бывае розная: дзіцячая, школьная, вайсковая, студэнцкая, дарослая. Але сапраўднай яна можа лічыцца толькі тады, калі вытрымала выпрабаванні часам і цяжкімі момантамі, якія сустракаюцца ў жыцці кожнага чалавека. Без дружбы, не было б гэтага чалавека.
Вельмі цяжка і балюча, калі чалавек, які лічыўся гадамі іншым, усё ж здраджвае. Гэта яшчэ горш, чым здрада каханага чалавека. Палюбіць можна яшчэ каго-тое, але сустрэць сапраўднага сябра вельмі і вельмі складана. Асабліва ў нашым матэрыяльным свеце, калі ўсё вымяраецца грашыма і камфортам.
Менавіта дружба, робіць чалавека больш чалавечным, і адказным за свае ўчынкі і рашэнні. Дружбу трэба шанаваць і берагчы.
Што такое сяброўства?
Сапраўдны сябар ніколі не здрадзіць, не прамяняе цябе на нейкія выгады або дабра. Яму можна патэлефанаваць у любы час сутак і расказаць пра ўсё, што ў цябе на душы, падзяліцца і атрымаць падтрымку.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 11 клас / Што такое дружба?
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Што такое сапраўдная дружба?
Яшчэ мне б хацелася заўважыць, што самыя працяглыя шлюбы пабудаваныя, як мне здаецца, на дружбе. Справа ў тым, што стан закаханасці часта праходзіць, сыходзіць вастрыня пачуццяў, і шлюб у такой самай сытуацыі апынаецца пад пагрозай. Але саюзы, у якіх пасля страсці застаецца моцнае сяброўства, як правіла, захоўваюцца на ўсё жыццё. Я лічу, што менавіта ў такіх шлюбах жонкі становяцца па-сапраўднаму блізкімі людзьмі.
Сапраўдныя сябры могуць дапамагчы чалавеку ў любых, самых цяжкіх для яго, сітуацыях. Але, дарэчы, я лічу, што дружба ў большай ступені правяраецца радасцю, чым бедамі. Трапляючы ў непрыемныя сітуацыі, чалавек можа знайсці дапамогу і падтрымку ў сваіх прыяцеляў. А вось парадавацца, падзяліць шчасце здольныя толькі сябры. Ад чаго-то чалавек уладкованы так, што ў чужой бядзе ён бачыць нейкае заспакаенне для сябе: «У мяне ўсё не так дрэнна», «Як добра, што мяне бяда абышла бокам». А вось чужым поспехам парадавацца куды цяжэй. Пачынаецца простая чалавечая зайздрасць. У выніку атрымліваецца, што сябры правяраюцца шчасцем, таму што шчыра радавацца разам з табой здольны толькі сапраўдны таварыш.
Другі тып: вы падобныя ў музычных, літаратурных і іншых густах, але жыццё ўспрымаеце кардынальна па-рознаму. Я лічу, што такія сяброўскія саюзы наўрад ці будуць трымацца доўга.
Моцнае таварыства паміж зусім рознымі па сваёй сутнасці людзьмі можа завязацца толькі ў экстрэмальных сітуацыях. Я маю на ўвазе баявых таварышаў, з якімі чалавек прайшоў вайну. Такое страшнае падзея ў жыцці вельмі змацоўвае людзей. Пра гэта напісаў свой выдатны раман Э.М. Рэмарк.
Але матыў дружбы ў гэтым творы праяўляецца і ў тэме кахання. Бо сваю каханую Роберт кліча «мой каханы, мужны стары сябра». І гэта не выпадкова. Пат заваявала яго сэрца яшчэ і тым, што прыняла яго такім, які ён ёсць, не спрабуючы перарабіць. Іх любоў не была б такая моцная, калі б паміж імі не было б яшчэ і цесных сяброўскіх пачуццяў.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 11 клас / Што такое сапраўдная дружба?
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Сочинение на тему “Что такое дружба?”
Что такое дружба? Это радость! Огромная радость от общения! Радость от того, что рядом есть близкий тебе человек, который поможет советом, всегда выслушает и непременно поддержит во всем. Только ему можно полностью довериться. Только от него можно без обиды выслушать критику в свой адрес.
«Дружба» — сочинение ОГЭ
Вариант 1
Дружба — это взаимоотношения между людьми, основанные на любви, доверии, искренности, общих интересах и увлечениях. Дружбу следует отличать от приятельства. Приятелей может быть у человека много, потому что приятелями можно считать людей, с которыми часто общаешься, которые вызывают симпатию и расположение. Друзей быть много не может. Настоящий друг чаще всего один. Это человек, которому полностью доверяешь, как себе, в котором уверен, что он всегда поможет в трудную минуту.
В тексте В. Осеевой можно найти пример, подтверждающий мои мысли. У Динки был настоящий друг детства Андрей, которому она привыкла полностью доверять. Она не может его обмануть, каким бы трудным ни казалось ей предстоящее объяснение. Динка считает, что между друзьями не может быть лжи.
В жизни тоже есть немало примеров настоящей дружбы. Прадедушка рассказывал мне о своём фронтовом друге, который спас ему жизнь, когда раненого вынес его с поля боя.
Таким образом, дружба – это огромная ценность в жизни человека. Не случайно итальянская поговорка гласит: «Кто нашёл друга, тот нашёл клад». Надо уметь дорожить дружбой.
Вариант 2
Дать определение слову дружба люди пытаются с давних пор. Во имя дружбы совершались подвиги и бескорыстные поступки, ради дружбы сражались и погибали. Но охарактеризовать это слово в несколько предложений практически невозможно, ведь каждый человек вкладывает в его значение что-то свое.
Дружба – это, прежде всего, схожесть взглядов и мыслей, чувств и потребностей двух людей. Мы вкладываем в это слово верность и стремление всегда прийти на выручку, сопереживание и радость за счастье близкого, как за самого себя.
Друг должен быть искренним в своих чувствах, здесь нет места лести и лицемерию. Даже когда правда может больно задеть, только друг найдет в себе силы сказать ее в лицо, ничего не тая.
Между друзьями нет места зависти и соперничеству. Только настоящий друг будет радоваться за другого также, как за самого себя.
Но дружба – это хрупкая хрустальная чаша. Ее нужно беречь от неосторожных обидных слов, от вспышек раздражения и гнева. Конечно, настоящую дружбу не разбить простой ссорой или размолвкой, но и утраивать испытания на крепость тоже не нужно. Ведь иметь настоящего друга – это удивительный дар. Это чудо, знать, что ты на свете не один и есть то, кто всегда подставит свое плечо и встанет рядом, не отвернется перед лицом беды или трудностей.
Нужно ли пытаться быть лучше ради друга, ведь верный друг примет нас такими, какие мы есть? Разумеется, нужно. Все-таки дружба основывается на взаимопомощи и взаимной отдаче. Если одна сторона только отдает, а другая только принимает, ничего не внося взамен, то такие отношения очень далеки от настоящей дружбы. Ради друга обязательно нужно становиться лучше, добрее и внимательнее. Друг – это зеркало нас самих. Не стоит ждать верности и преданности от друга, если сами мы не можем похвастаться такими чертами.
Настоящая дружба – это великая ценность в жизни, и счастлив тот, у кого есть друг.
Вариант 3
Дружба – это слово занимает одно из первых мест в жизни каждого человека. В нашей жизни происходят разные события и складываются разные ситуации, не всегда счастливые. Именно в моменты, когда тебе плохо и нужна поддержка, мы узнаём людей, которые находятся рядом и называют себя лучшими друзьями. Но для разных людей понятие дружбы разное.
Для некоторых, дружба всего лишь средство хорошего времяпровождения. А для меня – это средство общения с близким по духу человеком, уверенность в том, что при необходимости он всегда придёт ко мне на помощь, так же, как и я к нему. Настоящий верный друг никогда не обидит, не причинит тебе боль, для него неважно бедный ты или богатый, неважен твой статус среди остальных. С ним можно поделиться любой своей проблемой, и он поможет, подскажет и всегда подбодрит. С другом легко и уверенно в каждой ситуации. Друг – это такой человек, который выслушает все твои горести и обиды, которому не страшно доверить самые тайные мысли и секреты. Как сказал один знаменитый мудрец: Настоящий друг – это человек, который выскажет тебе в глаза всё, что о тебе думает, а всем скажет, что ты – замечательный человек.
Однако современном мире искренняя и чистая дружба встречается не так часто, а вернее сказать крайне редко. Для многих большее значение имеет корысть и приобретение выгоды от дружбы с конкретным человеком. Такие люди постоянно притворяются твоим другом, а после того, как получат от тебя всё то, что хотели, практически сразу исчезают из круга друзей, а иногда становятся врагами. Для того, чтобы таких ситуаций в жизни не случалось, необходимо тщательно выбирать себе друзей.
Настоящая дружба выдержит все испытания, ей не страшны года. Наоборот, со временем дружба становится крепче, а верные, надёжные друзья ближе друг к другу. Даже, если произошла ссора или раздор, настоящие друзья всегда найдут выход из сложившейся ситуации и помирятся, несмотря ни на что.
Дружба – крепкая, искренняя, настоящая – это одно из самых необыкновенных и добрых чувств на земле, которое может испытывать человек. Если у тебя есть друзья, значит ты счастливый человек. Между людьми, которые связаны дружбой, имеются незримые нити, которые не объяснить словами. Необходимо ценить друзей, как самое дорогое сокровище на свете, надо уважать чувства друзей, ведь не каждому дано испытать чувство дружбы. Слова из Библии: «Верный друг – крепкая защита; кто нашёл его, нашёл сокровище».
3
Сачыненне на тэму сяброуства
1 ответ:
0
0
Каго я лiчу сапраўдным сябрам
У кожнага чалавека павiнен быць сябар. I не проста сябар, а сапраўдны сябар. Вы запытаецеся, чым адрознiваецца проста сябар ад сапраўднага? Наконт гэтага ў мяне ёсць уласныя думкi.
На мой погляд, сапраўдным сябрам лiчыцца той, хто цябе разумее, хто заўжды гатовы дапамагчы ў бядзе, хто шчыра радуецца тваiм поспехам i, нарэшце, той, хто гатовы не толькi сказаць табе нешта прыемнае, але, калi трэба, то i справядлiва пакрытыкаваць, параiць, як выправiцца.
Даволi часта я чую прыкладна такiя словы: «Якiм цяжкiм стала жыццё. Якiмi злымi зрабiлiся людзi. Не людзi, а ваўкi. Сябар сябра гатовы прадаць за кавалак каўбасы. Ды й увогуле, — пра сяброў усе забываюць» . З пачутага я раблю выснову: зразумела, час, у якi мы жывём, — складаны. А сяброўства, якое прадаецца за кавалак каўбасы, нельга называць сяброўствам. А аб тым, што ўсе забываюць пра сяброў, я мяркую так: не важна бачыцца кожны дзень, часта хадзiць адзiн да аднаго ў госцi, галоўнае — прыйшоўшы да сябра са сваёю радасцю цi бядою, пабачыць у яго вачах шчырую падтрымку, радасць за твае поспехi цi спачуванне тваёй бядзе. Сапраўдны сябар зробiць усё магчымае, каб дапамагчытабе, хоць словам, хоць справай.
Я шчаслiвая. У мяне ёсць сапраўдная сяброўка. Яе завуць Лера. 3 Лерай я магу падзялiцца i болем, i радасцю, i трывогай, i няўдачай. Упэўнена — яйа са мною таксама. Не адзiн раз Лера дапамагала мне знайсцi выйсце з цяжкага становiiнча, заўсёды раiць, як зрабiць лепш. Не так даўно я хварэла. Да мяне зайшлi мае аднакласнiцы. Сярод iх была i Лера. Дзяўчаты збiралiся пайсцi ў кiно. Расказвалi, колькi цiкавага чулi пра новы фiльм. Мне было сумна: таксама хацелася на вулiцу. Развiтаўшыся, усе пайшлi. Лера засталася. На мае запытанне яна сцiпла адказала: «Нешта не хочацца» . А я ж добра ведаю, што пабачыць гэтую стужку Лера мары л а ўжо даўно.
<span> Вы скажаце — такая дробязь не доказ сапраўднага сяброўства. А я упэўнена — яно праяўляецца менавiта ў дробязях. Мне хочацца бясконца гаварыць сваей сяброўцы: «Лера, ты самая добрая, самая чулая, самая свравядлiвая. Мне з табой вельмi цiкава. Нiколiнiколi не хварэй, нiколi не сумуй, не спазнай бед». </span>
Читайте также
Калiна
Сярод лесу расла высокая калiна.
Вясною на дрэве распускаецца суквецце. З iх высыпалiся крылатыя пялесткi. Вецер падхапiу адно зярно.
Волава (прыстаўная в пішацца ў пачатку слоў перад націскным о)
вокіс (прыстаўная в пішацца перад прыстаўкаю о-)
навушнікі (прыстаўная в пішацца ў пачатку слоў перад каранёвым у, а таксама ў вытворных ад іх словах)
вузел (тое самае)
оптыка (у запазычаных словах, акрамя слоў-выключэнняў, прыстаўная в не пішацца)
завочны (у словах, вытворных ад «вока», прыстаўны в пішацца незалежна ад месца націску)
вучылішча (прыстаўная в пішацца ў пачатку слоў перад каранёвым у, а таксама ў вытворных ад іх словах)
Выписал как должны быть в правильном виде! Остальные которые не выписывал, значит так и остаются! БраЦкия адносины, Кау́каЗских гор,сакавиЦки вецер, НавагруДскага замка, на турыстычным цеплаходзе, у Баранавицким районе, интэлигенски побыт, паляшуцкая гаворка.
Холмах проверил в инете
Жемчужиной лирической поэзии называют поэму «Гражина» , в которой прославляется самоотверженный подвиг во имя свободы родного края. Обаятелен образ новогрудской княгини Гражины, соединяющей в себе хрупкую женскую красоту, незаурядный ум, героизм духа и твердость воли. Сюжетом поэмы послужило предание, которое поэт не раз слышал в детстве, в доме родителей: новогрудский князь Литавор готов заключить позорный союз с врагами родины, тевтонскими рыцарями. Напрасно верный друг Литавора Рымвид пытается отговорить князя. Отвергнутый Рымвид обращается со своими сомнениями к жене Литавора Гражине. Та отговаривает мужа от предательства, но не достигнув успеха, тайно от него выводит войско литовцев к озеру Литовка навстречу тевтонцам. В неравном бою она смертельно ранена и умирает.
<span>Никого в Новогрудке не сыщется ныне, Кто бы песни тебе не пропел о Гражине. Повторяют ее дудари по старинке, А долина зовется — долиной Литвинки. </span>